บทที่ 3 ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย 2

“สวัสดีอรอิน จำเราได้ไหม”

หญิงสาวเพ่งมองและพยายามนึก

“อ่อ จำได้ ๆ คิน” อรอินยิ้มให้กับ ภาคิน เพื่อนที่เคยเรียนคณะเดียวกับเธอแต่ก็ไม่ได้สนิทกันเท่าไรนัก

“ต้องแต่เรียนจบไปก็ไม่ได้เจอกันเลย และนี้อินมาเที่ยวคนเดียวเหรอ”

“ใช่…..เรามาคนเดียว” หญิงเศร้าตอบกับท่าทางเศร้า

“เป็นไร ทำไมทำหน้าอย่างนั้นอกหักมาหรือไง” ภาคินเอ่ยน้ำเสียงแกมขำขัน อรอินมองหน้าเพื่อนนิ่ง จะบอกว่าอกหักก็ได้มั่ง เคยมีคู่หมั้นเขาก็ไม่ได้รักและยังต้องถอนหมั้นปล่อยให้เขาได้ไปแต่งงานมีความสุข มาเที่ยวเกาะครั้งนี้ก็คงจะได้กินแห้วอีกก็เป็นได้ ทำไมชีวิตสาวสวยอย่างเธอถึงอาภัพเช่นนี้นะ หญิงสาวได้แต่คิดในใจ

“เฮ้ย นี้อกหักจริง ๆ เหรอ เราขอโทษแค่จะแซวเล่นอย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ” ภาคินเห็นสีหน้าเศร้าหญิงสาวหลังจากที่เอ่ยแซว เขาก็เอื้อมมือไปกุมมือเธอไว้ อรอินก็เข้าใจว่าเพื่อนแค่จะปลอบจึงไม่ได้คิดอะไร และไม่ได้ขยับมือหนี ทั้งสองคุยกันและยังสั่งเครื่องดื่มมาดื่มกันอีกด้วย

แต่อีกมุมหนึ่งพาทิศคิ้วขมวดมองทั้งสองอยู่ห่าง ๆ สายตาเขม็งจ้องไปที่ร่างบาง ก่อนจะเดินมานั่งอยู่โต๊ะข้าง ๆ เธอ

อรอินรู้สึกว่าโต๊ะข้างขยับเธอจึงหันไปมอง ก็พบว่าเป็นพาทิศแต่เขากับนิ่งเฉยไม่เอ่ยทักเธอแต่อย่างใด จะว่าไม่เห็นก็คงไม่ใช่ เพราะนี้ก็เริ่มดึกเเล้วคนไม่ได้เยอะจนทำให้มองไม่เห็น เธอมองไปที่เขาค้างอยู่หลายวิ แต่พาทิศก็แกล้งทำเป็นไม่สนใจ จนกระทั่งจันทร์ฉายเอาเครื่องดื่มมาส่งให้พาทิศ และนั่งลงอยู่ตรงข้ามชายหนุ่ม จันทร์ฉายหันมามองหญิงสาวและทำเป็นฉีกยิ้มให้เธออีกด้วย

“ได้…” อรอินถอนลมหายใจ แล้วหันหน้ากลับมาหาภาคิน ในเมื่อทำเป็นไม่เห็นเธอแบบนี้ เธอก็จะทำแบบเขาบ้าง จะไม่สนใจเขาเช่นกัน

หญิงสาวส่งยิ้มหวานให้ภาคิน และจึงได้สั่งเครื่องดื่มมาแบบจัดเต็ม

“เรามาฉลองกันดีกว่า ไหน ๆ ก็ได้เจอกัน” หญิงสาวลุกขึ้นเปลี่ยนที่นั่ง ไปนั่งเก้าอี้ข้าง ๆ ภาคินและยังหันหลังให้กับโต๊ะของพาทิศด้วย

แววตาดุดันจ้องมองแผ่นหลังบาง ก่อนจะตวัดสายตาดุไปมองที่จันทร์ฉายจนเธอเองยังรู้สึกหวันเกรง จันทร์ฉายรู้แล้วว่าพาทิศกำลังโมโห เพราะเวลาชายหนุ่มโมโหเขาจะน่ากลัวมาก ๆ แล้วชายหนุ่มก็ยกมือขึ้นทำสัญญาณให้จันทร์ฉายออกไป เธอจึงรีบเดินออกไปเงียบ ๆ

อรอินดื่มกินกับเพื่อนชาย โดยไม่รู้เลยสักนิดว่ามีแววตาคมเข้มเดือดดานกำลังเพ่งมองอยู่ด้านหลัง เวลาผ่านไปจนดึกเสียงดนตรีของศูนย์อาหารหยุดลง เป็นสัญญาณว่าใกล้จะปิดแล้ว ภาคินเห็นว่าเพื่อนสาวเมาได้ที่ จึงได้เอื้อมมือมาโอบเธอไว้ อรอินที่เมาอยู่หัวกำลังจะเอนไปซบที่ไหล่เพื่อนชาย

แต่พาทิศยื่นมือเข้ามาประคองหัวของหญิงสาวไว้ไม่ให้เอนไปซบไหล่ไอ้หนุ่มนั้น ภาคินหันมามอง พาทิศก็จ้องกลับ

“อะไรของคุณนี้เพื่อนผม” ภาคินบอก

"ผมเป็นเจ้าของรีสอร์ต.. อ้อเจ้าของเกาะด้วย ตอนนี้สวนอาหารปิดแล้ว และผู้หญิงคนนี้เป็นแขกพิเศษของผม เธอเมามากแล้วผมต้องดูแลเธอ” พาทิศพยายามพูดให้ปกติที่สุด เพราะตอนนี้เขาโมโหจนเลือดขึ้นหน้าตั้งแต่เห็นมันโอบไหล่เธอแล้ว

ภาคินได้ยินดังนั้นก็มองไปรอบ ๆ ที่สวนอาหารเหลือแต่พนักงานยืนล้อมเขาอยู่หลายคน จึงไม่อยากจะมีปัญหา เขาจึงยอมปล่อยอรอินแต่โดยดี

“อิน งั้นเรากลับก่อนนะพรุ่งนี้เรามาหาใหม่” กล่าวจบภาคินก็เดินจากไป

“อืม….เค….พรุ่งนี้เจอกันอย่าลืมนะ” อรทะนุถนอมพูดน้ำเสียงยานคล้อยคอตก

“หนูอินกลับห้องได้แล้ว” พาทิศพยุงร่างบางให้ยืนขึ้น แต่หญิงสาวเธอสะบัดตัวออก

“ใคร…กัน…หนูอง หนูอิน อะไรไม่ต้องมาเรียก ที่เมื่อกี้ยังทำเป็นไม่รู้จักกันเลย” หญิงสาวพูดและชี้ไปอีกทางขณะที่พาทิศยืนอยู่ด้านหลังเธอ

“หนูอินพอเถอะ เมามากแล้ว” ชายหนุ่มจับต้นแขนทั้งสองจากทางด้านหลัง พยายามจะพาคนตัวเล็กเดินกลับห้อง แต่หญิงสาวก็ปัดมือเขาออก เธอหันหน้ากลับมาดวงตาปรือจ้องไปที่ชายหนุ่ม

“คุณเป็นใคร ฉันไม่รู้จักคุณ” เธอพูดบอกเขาเอานิ้วจิ้มไปที่อก เมื่อครู่นี้ยังแกล้งนั่งเฉยไม่ทักไม่ทายเธอเลย เธอก็จะแกล้งเขากลับบ้าง

“หนูอินเลิกเล่นได้แล้ว” พาทิศรวบมือเธอที่จิ้มอกเขามากุมไว้ แล้วตัดสินใจอุ้มช้อนร่างบางขึ้นมา เดินมาส่งเธอที่ห้องพัก

อรอินเวียนหัวเพราะความเมาจึงไม่ได้ขัดขืนปล่อยให้พาทิศอุ้มเธอเดินไป ใบหน้าสาวซบอยู่ที่อกใหญ่ของเขา พาทิศเห็นเธอนิ่งไปจึงคิดว่าเธอคงหลับแต่เขากลับรู้สึกถึงแรงสะอื้อ เหมือนเธอกำลังร้องไห้อยู่เขาจึงได้ก้มหน้ามามอง จริงดังคาดอรอินกำลังร้องไห้อยู่พาทิศจึงรีบเดินให้ถึงห้องพักของเธอ

เมื่อเข้ามายังห้องพักพาทิศวางเธอลงบนเตียงนุ่มอย่างทะนุถนอม แต่อรอินรีบหันหน้าหนีไปอีกทางทันที

“หนูอิน..มาคุยกันก่อน” เขากล่าวเสียงแข็ง

“............” หญิงสาวนิ่งใช้มือปาดเช็คน้ำตาตนเอง

“อรอิน…เป็นผู้หญิงทำไมถึงไปนั่งดื่มกับผู้ชายแปลกหน้าแบบนั้น” น้ำเสียงชายหนุ่มเริ่มขุ่นเคือง

“แปลกหน้าแล้วไง ที่คุณนั่งดื่มกับผู้หญิง… อ้อของคุณคงไม่แปลกหน้าเพราะดูสนิทสนมกันดี น่าจะเคย ๆ กันอยู่” หญิงสาวตอบประชดร่างบางโอนเอนเพราะความเมา

พาทิศถอนหายใจแรงเขาก็เริ่มโมโหที่วันนี้อรอินดูงี่เง่า

“ทำไมคะ อินจะดื่มกับผู้ชายคนไหนมันก็สิทธิของอินไหม คุณจะมายุ่งทำไม”

“มันไม่ใช้อย่างที่หนูอินคิด ผมกับจันไม่ได้มีอะไรกัน จันเป็นน้องสาวของนุ้ย” เขาพยายามอธิบาย

“แล้วคุณมาบอกอินทำไม มาสนใจอินทำไม ที่เมื่อกี้คุณยังเมินอินอยู่เลย ฮือ ๆ” หญิงสาวพูดไปร้องไห้ไป

“หนูอินฟังก่อน”

“ไม่ฟัง ไม่ฟัง คุณมันโกหก อินไม่เชื่อ” เธอใช้มือปิดหูทั้งสองข้างไว้ทิ้งตัวลงนอนแล้วหันหน้าหนีเขา

พาทิศนั่งนิ่งอยู่ข้างเตียงนอน เขาพยายามจะนึกคำพูดที่จะอธิบายบอกเธอ เขามันคนพูดจาหวาน ๆ ไม่เก่ง พูดเอาใจใครก็ไม่ถนัด นอกเสียจากลงมือทำให้เห็น ๆ ไปเลย แต่คนตัวเล็กเอาแต่ใจที่กำลังงอนเขาอยู่นี้เขาจะทำยังไงดี เขาก็คิดไม่ตก พาทิศรู้สึกว่าเสียงร้องไห้เริ่มเงียบไปจึงได้หันมาดู เห็นอรอินนอนนิ่งจึงได้ค่อย ๆ จับมือเล็กที่เธอเอามาปิดหูตนเองไว้ออก จึงได้รู้ว่าหญิงสาวหลับไปแล้ว เธอหลับไปพร้อมคราบน้ำตา

ชายหนุ่มใช้มือเกลี่ยเช็ดคราบน้ำตาที่แก้มสวย เธอคงจะเมาถึงได้หลับไป พาทิศกระชับผ้าห่มมาห่มให้หญิงสาว แล้วถอยตัวออกมานั่งที่เก้าอี้ใกล้ ๆ เตียงนอน มองดูคนตัวเล็กแสนงอนที่หลับใหล พลางคิดถึงวันพรุ่งนี้ถ้าเธอตื่นมาจะจำเรื่องราวได้ไหมนะ