บทที่ 6 แอบหวั่นไหว

“คุณมธุรินเป็นอย่างไรบ้าง” มาเชลโล่เอื้อมมือตบหน้าหวานเบา ๆ เพื่อเรียกสติหญิงสาว

“อื้อ บอสเหรอคะ” มธุรินปรือตาอย่างเชื่องช้า สติคล้ายจะเลือนรางทุกที

“เจ็บมากไหม” เขาหมายถึงที่ศีรษะของเธอซึ่งกระทบโดนของแข็งก่อนหน้านี้

“คนร้ายล่ะคะ” เอ่ยถามเสียงแผ่ว

“ไปกันหมดแล้ว” เขาไม่ได้ตอบว่าฆ่าไปแล้วหนึ่งคน เกรงจะทำให้เธอหวาดกลัว

“บอสคะ หนาวเหลือเกิน” เอื้อมมือเล็กกุมฝ่ามือหยาบกร้าน นัยน์ตาคู่สวยมองอย่างออดอ้อน จนชายหนุ่มยอมถอดชุดสูทให้เธอสวมใส่แทน จากนั้นช้อนร่างน่องน้อยเข้าสู่อ้อมกอด

มาเชลโล่พามธุรินเดินกลับมาที่รถอีกครั้ง ทว่าสภาพรถไม่สามารถขับได้แต่โชคดีก่อนออกจากบริษัท เขาติดต่อหาอัคราฟแจ้งเรื่องคนร้าย

“บอสครับ เป็นยังไงบ้าง” อัคราฟและลูกน้องคนอื่น ๆ อีกสองสามคนก้าวลงจากรถ ตรงไปหาเจ้านายหนุ่ม

“พาฉันกลับเพนท์เฮ้าส์ก่อน เรื่องหลังจากนี้ค่อยว่ากัน” กล่าวเพียงเท่านั้น กำลังจะยกเท้าใหญ่ก้าวขึ้นรถแต่ต้องหยุดทันใด

“เอ่อ บอสครับให้ผมช่วยอุ้มคุณมธุรินไหม” อัคราฟอาสาเนื่องจากไม่อยากให้เจ้านายเหนื่อย แต่ไม่วายโดนมาเชลโล่เอ็ดใส่

“ยุ่ง!!”

“ผิดอะไรวะ” อัคราฟเกาศีรษะด้วยความงุนงงพลางมองตามหลังคนเป็นนาย

“ลูกพี่ครับ ขึ้นรถเถอะ” หนึ่งในลูกน้องกล่าวขึ้น

“เออรู้แล้ว ไม่ต้องบอก” กล่าวอย่างไม่สบอารมณ์นิดหน่อย เนื่องจากไม่เข้าใจทำไมเจ้านายถึงโกรธ

ทันทีที่มาถึงเพนท์เฮ้าส์ มาเชลโล่จัดการถอดอาภรณ์ของคนตัวเล็กอย่างชำนาญ สายตาคมจับจ้องมองเรือนร่างงดงามเปลือยเปล่า ผิวพรรณเปล่งปลั่งราวกับไข่มุกล้ำค่า หน้าอกอวบอั๋นเต่งตึง และกลีบกุหลาบงดงามยังคงปิดสนิทเหมือนไม่เคยผ่านมือชายใดมาก่อน

เพราะอดใจไม่ไหวฝ่ามือหยาบกร้านจึงเอื้อมสัมผัสใต้ท้องน้อยของคนตัวเล็ก คราแรกได้แตะเหมือนถูกกระแสไฟฟ้าแล่นทั่วกาย

“ไม่ได้นะลีโอ” เขารีบชักมือกลับอย่างไวก่อนจะเร่งเช็ดตัวให้เธอจนเสร็จ และหยิบเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ของตนเองสวมใส่แก่เธอ

“เฮ้อ” พ่นลมหายใจด้วยความโล่งอก เมื่อสักครู่เกือบเผลอไผลไปกับร่างอรชร ดีที่ไหวตัวทันถึงจะเคยมีความสัมพันธ์กับผู้หญิงมากหน้าหลายตา แต่กลับไม่เคยมีใครทำให้หวั่นไหวและมีความต้องการเท่าคนบนเตียงมากขนาดนี้

“ร้ายนักมธุริน” ปรายตามองคนตัวเล็กแป๊บหนึ่ง ก่อนเดินเนิบ ๆ เข้าห้องน้ำ ตอนนี้เขายังไม่วางใจเธอทั้งสิ้นจนกว่าจะรู้แน่ชัด เธอมีจุดประสงค์อะไรถึงได้มาเป็นเลขา

ค่ำคืนในวันฝนตกพรำแทบมองไม่เห็นดาวสักดวง ภายในเพนท์เฮ้าส์หรูราคาไม่ต่ำกว่าร้อยล้าน มาเชลโล่และลูกน้องอีกหลายคนต่างกันหารือเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นสด ๆ ร้อน ๆ ก่อนหน้านี้

“ทำตามที่ฉันสั่งอัคราฟ นายไปสืบมาคนที่ไล่ล่าฉันวันนี้เป็นใคร แต่เท่าที่ฉันสังเกตดูพวกมันน่าจะเป็นมือปืนรับจ้างมากกว่า”

“ครับบอส ผมจะรีบจัดการให้ด่วนที่สุด”

“อืม ขอบใจมาก” มาเชลโล่เอื้อมมือใหญ่ตบบ่าแกร่งลูกน้องคนสนิทเบา ๆ

“ครับ”

“แล้วเรื่องที่อิตาลีช่วงนี้เป็นยังไงบ้าง”

“ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงครับ เปาโลแจ้งมาว่าที่โน่นเรียบร้อยดีครับ บอสวางใจได้เลย”

“งั้นไปพักผ่อนเถอะ นี่ก็ดึกมากแล้ว” เขาเองอยากกลับห้องไปดูแลมธุรินเช่นกัน ไม่รู้ตอนนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง ก่อนหน้านี้เธอมีไข้และตัวร้อนนิดหน่อย จึงจัดการเช็ดตัวและให้ทานยาเรียบร้อย

หลังจากมาเชลโล่แยกย้ายกับลูกน้อง เขากลับเข้าห้องนอนตัวเองอีกครั้งเพื่อดูมธุริน แต่กลับพบว่าเธอนอนร้องไห้ละเมอตัวสั่นราวกับลูกนก

“ยายขา อย่าทิ้งแคลร์ได้ไหม ฮือ ฮือ”

“คุณมธุรินเป็นอะไร ตื่นสิ” มาเชลโล่พยายามเขย่าหญิงสาวเบา ๆ ให้เธอรู้สึกตัวแต่ก็ว่างเปล่า เมื่อเธอยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม

“ได้ยินผมไหมเนี่ยะ”

“ยายขา แคลร์หนาวจังเลย แคลร์คิดถึงยาย” เสียงหวานยังคงละเมอถึงคนที่ลาลับไปนานแล้วตั้งแต่เด็ก ความอบอุ่นจากผู้เป็นยายที่เคยสัมผัสมันทำให้เธอโหยหา

มาเชลโล่พ่นลมหายใจเฮือกใหญ่ ไม่ว่าจะพยายามเรียกเธอกี่ครั้งไม่อาจทำให้รู้สึกตัวสักนิด เขาจึงตัดสินใจนอนลงข้างคนตัวเล็กพร้อมคว้าเอวคอดเข้ามาแนบอกกว้าง มือใหญ่ตวัดผ้าห่มขึ้นมาคลุมกายทั้งเขาและเธอ

ครั้งแรกได้แนบชิดคนตัวเล็กราวกับมีแรงดึงดูดบางอย่าง ส่งผลให้ปวดหนึบตรงแก่นกายอย่างทรมาน เขาต้องใช้ความพยายามมากเท่าไรต้องระงับตัวเองไม่รังแกคนป่วยในอ้อมแขนขณะนี้

“โธ่เว้ย!! บ้าที่สุด” ไม่เข้าใจตนเองเลยด้วยซ้ำ ทำไมถึงต้องห่วงใยเธอถึงขนาดนี้ทั้งที่สามารถทิ้งไว้โดยไม่สนใจไยดีก็ได้

คนไร้สติยิ่งขยับกายเบียดคนตัวโตมากขึ้น ทำให้ทรวงอกเต่งตึงไร้บราเซียร์ชนเข้ากับแผงอกกว้าง จนมือหนาต้องกำหมัดแน่นเผยให้เห็นเส้นเลือดปูดเพื่อระงับอารมณ์พลุ่งพล่าน เพราะเกรงว่าจะเผลอจับคนป่วยปล้ำ

“ยายตัวดี ถอยไปสิวะ” เขาพยายามขยับร่างล่ำสันถอยห่างมธุรินแต่ไม่สำเร็จ เมื่อเธอไม่ละความพยายามเพียงเท่านั้นยิ่งเบียดกายชิดเขา และมือเล็กเผลอสัมผัสส่วนนั้นของเขา จนเขาต้องกัดฟันแน่น

กว่าจะสงบศึกในค่ำคืนนี้ได้ ผ่านไปหลายชั่วโมง สภาพร่างกายของเขาตอนนี้อ่อนเพลียยิ่งนักไม่ต่างกับซอมบี้สักนิด วันนี้ช่างเป็นวันที่เหนื่อยสุดสำหรับเขาเลยก็ว่าได้ เหนื่อยจากการถูกลอบทำร้ายไม่เท่าไรหรอก แต่ต้องมาทนปวดแก่นลำเพราะเธอนี่แหละ ช่างเป็นอะไรที่เกินต้านเสียจริง

“ฝากไว้ก่อนเถอะมธุริน ผมจะเอาคืนคุณสักวัน” เขาปรายตามองเธอครู่หนึ่งก่อนจะปิดตาสนิทพร้อมเข้าสู่ห้วงนิทรา

เช้าวันใหม่มธุรินเริ่มรู้สึกตัว ดวงตากลมโตเบิกขึ้นทีละนิดก่อนพบเพดานห้องสีขาวล้วน ระหว่างเตรียมจะดันร่างลุกขึ้นกลับรู้สึกหนักบริเวณเอวคอดกิ่ว แต่ที่น่าแปลกใจกว่าก็คือหน้าคมคายของเจ้านายหนุ่มกลับซุกหน้าอกอวบอั๋น

“บะ บอส” มือเรียวออกแรงผลักศีรษะคนตัวโตออกห่าง จนมาเชลโล่สะดุ้งตื่น

“ตื่นแล้วเหรอคุณมธุริน” เอ่ยถามน้ำเสียงงัวเงีย ค่อย ๆ ปรับสายตาให้คุ้นชินกับแสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาในห้อง

“บอสทำอะไรดิฉัน” เธอรีบคว้าผ้าห่มขึ้นมาคลุมกายตัวเอง จับจ้องมองร่างเจ้านายหนุ่มกำลังลุกขึ้นนั่ง

“ผมจะทำอะไรคุณ คุณนั่นแหละทำอะไรผมต่างหาก”

“ทำอะไรคะ”

“นี่จำอะไรไม่ได้เลยเหรอ” หรี่ตามองคนตัวเล็กพลางสังเกตปฏิกิริยา

“ไม่ได้ค่ะ” ส่ายศีรษะไปมาเล็กน้อย เธอจำไม่ได้ด้วยซ้ำเกิดอะไรขึ้นหลังจากวิ่งเข้าไปในป่า จากนั้นภาพทุกอย่างก็ตัดไปและตื่นขึ้นมาอีกครั้งพบตัวเองอยู่ในห้องหนึ่งที่ไม่คุ้นเคยเอาเสียเลยกับเจ้านายหนุ่ม

“งั้นผมจะทบทวน” เพราะความอยากแกล้งเธอโทษฐานทำให้เขาทรมานทั้งคืน ชายหนุ่มจึงจับมธุรินกดกับเตียงขนาดคิงไซซ์พร้อมตรึงแขนไว้แน่น

“บอสจะทำอะไรคะ”

เขายกยิ้มมุมปากอย่างคนเจ้าเล่ห์ สามารถกลั่นแกล้งเลขาสาวให้จนมุม จากนั้นสายตาคมกวาดทั่วหน้างดงามแล้วมาหยุดยังริมฝีปากอวบอิ่มซึ่งดึงดูดเหลือเกินจนทำให้เขาอยากสัมผัส แต่ความคิดไม่ไวเท่าการกระทำเมื่อเขาโน้มหน้าคมคายทาบบนกลีบปากอมชมพู

มธุรินเบิกตากว้างด้วยความตกใจ จู่ ๆ ถูกจู่โจมโดยไม่ทันตั้งตัว เธอพยายามดิ้นไปมาใต้ร่างมาเชลโล่ทว่าไม่สำเร็จ เพราะแรงมหาศาลของเขาประกอบกับจูบแสนหวานของเขาส่งผลให้เธอเคลิบเคลิ้มอ่อนระทวยราวกับขี้ผึ้งลนไฟ

“อื้อ” เสียงหวานครางต่ำในลำคอ นัยน์ตาคู่สวยปิดสนิทพร้อมจูบตอบอย่างเงอะงะ เนื่องจากนี่เป็นจูบแรกจึงทำได้ไม่ชำนาญเท่ากับคนตัวโต

ฝ่ามือใหญ่ยกขึ้นลูบไล้ตามขาเรียว ไต่เต้าขึ้นเรื่อย ๆ มาหยุดยังกลีบกุหลาบไร้แพนตี้ห่อหุ้ม นิ้วแกร่งแหวกเข้าในโพรงเนื้อหมายจะสอดเข้าในช่องรักที่คับแน่น

มธุรินเริ่มรู้สึกตัวแล้วเบิกตากว้างอีกหนก่อนจะออกแรงผลักไหล่กว้างถอยห่าง พร้อมทั้งเด้งตัวลุกขึ้น

เพียะ! ฝ่ามือเล็กฟาดบนแก้มสากอย่างโกรธเคือง

“ไอ้คนฉวยโอกาส คุณโนเอลคุณมีแฟนแล้วนะ” กล่าวเพียงเท่านั้น เธอรีบวิ่งเข้าห้องน้ำทันใดทิ้งให้มาเชลโล่อยู่บนเตียงท่ามกลางความงุนงง

เขามองตามหลังเล็กวิ่งเข้าห้องน้ำจนลับหายก่อนใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้ม

“เธอคิดว่าเราเป็นโนเอลสินะ” ฝ่ามือใหญ่เอื้อมขึ้นสัมผัสแก้มสาก เขาไม่ได้เจ็บปวดแต่อย่างใด แต่เพียงแค่รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเพราะตั้งแต่เกิดมาไม่เคยถูกผู้หญิงที่ไหนตบหน้ามาก่อน ต่อให้เป็นโทมัสโซ่ก็เชื่อว่าคงไม่มีใครทำแบบนี้เช่นกัน