EP.6 จะกลืนน้ำลายตัวเองหรอ

" นี่เธอ!!! "

    ลมเหนือกัดกรามกรอดด้วยความโมโห ที่เธอเถียงกับเขาฉอดๆ เธอเปลี่ยนไปมากจริงๆจากหญิงสาวที่ยอมโดนแกล้งสารพัดนึกไม่ถึงว่าจะกล้าสู้คนได้ถึงขนาดนี้

" เดี๋ยวนี้กล้าต่อปากต่อคำแล้วหรอ หึ! "

    ลลิตายิ้มร้ายพร้อมกับยกคิ้วขึ้นเล็กน้อยและยิ้มมุมปากอย่างเย้ยหยันเหมือนอย่างที่เธอเคยทำในละครไม่มีผิดเพื่อทำให้เขารู้สึกโกรธและรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้ชนะไปซะทุกอย่าง ที่ผ่านมาเธอแค่ยอมเขาเท่านั้นเอง

" แล้วทำไมจะไม่กล้าล่ะคะ มันติดที่ตรงไหน ฉันมาที่นี่เพื่อมาดูแลคุณท่าน หมดหน้าที่เมื่อไหร่ฉันก็จะไปทันที "

    ลลิตาบอกกับคนตรงหน้าพร้อมกับเบือนหน้าหนีเพราะไม่อยากมองหน้าของเขาแล้ว

" ให้มันจริงอย่างที่พูดเถอะ หวังว่ามันจะไม่เป็นอย่างที่ฉันคิดก็แล้วกัน "

" คิดอะไรของคุณ "

" ก็คิดว่าเธอสองแม่ลูกกำลังคิดหาวิธีฮุบสมบัติของคุณพ่อน่ะสิ  ใครมันจะไปรู้ล่ะอยู่ดีๆเธอก็โผล่มาพร้อมกับลุงศักดิ์ดาที่มาที่บ้านพอดีมันช่างเหมาะเจาะอะไรขนาดนี้ว่าไหม "

" ไม่มีใครเขาบ้าสมบัติเหมือนคุณหรอกค่ะ คุณศักดิ์ดาเขาอาจจะมาธุระเรื่องอื่นก็ได้ คุณคิดมากเกินไปหรือเปล่า จะไปส่งฉันไหมคะถ้าไม่ไปฉันจะได้ไปเอง "

    ลลิตาเลือกที่จะตัดบทเพราะไม่อยากจะต่อความยาวสาวความยืดกับเขาแล้ว เถียงไปก็เท่านั้นคนแบบเขามันเข้าหูซ้ายทะลุหูขวาไม่เคยคิดจะฟังความคิดเห็นของคนอื่นหรอก

    ลมเหนือเมื่อเถียงเธอไม่ชนะจึงทะยานออกจากบ้านด้วยการเหยียบคันเร่งรถสปอร์ตสุดหรูจนลลิตาหายใจไม่ทั่วท้อง เธอกลัวไม่ชอบให้เขาขับรถเร็วเหตุการณ์มันเหมือนย้อนกลับไปเมื่อตอน 7 ปีที่แล้ว

" ถ้าจะขับรถขนาดนี้จอดข้างทางก็ได้นะคะฉันจะไปเอง แต่คราวนี้ฉันไม่มีทางให้กระเป๋าเงินคุณไปเด็ดขาด "

    ลลิตาพูดดักเอาไว้ก่อนพร้อมกับลมเหนือที่ยิ้มมุมปากออกมาเพียงเท่านั้นและเขาก็เร่งคันเร่งจนมาถึงคอนโดของเธอภายในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงด้วยซ้ำ

" คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่ "

    ลลิตาถามออกไปอย่างสงสัยเพราะเธอไม่เคยบอกเขาว่าเธออยู่ที่ไหน ส่วนคนอื่นภายในบ้านนั้นรู้ดีแต่เธอแค่ไม่คิดว่าเขาจะใส่ใจ

" อย่าถามมาก ขึ้นไปเก็บเสื้อผ้าจะได้รีบไปฉันมีเวลาไม่มาก "

    ลมเหนือตัดบทเพราะไม่อยากตอบคำถามของเธอ จากนั้นลลิตาจึงไม่เซ้าซี้อีกและลงจากรถกำลังจะไปเก็บเสื้อผ้าแต่ลมเหนือก็เดินตามเธอมาลลิตาจึงหยุดการเดินไว้แค่นั้น

" คุณจะตามฉันมาทำไมอีก "

ลลิตาถามอย่างสงสัยเขาจะตามเธอขึ้นไปจนถึงในห้องเลยหรือไง

" ก็จะไปขนช่วยไง เดี๋ยวคุณพ่อก็หาว่าฉันใจดำอีก เธอมันลูกสาวสุดที่รักส่วนฉันมันลูกชังอยู่แล้วนี่ "

ลลิตาได้แต่ถอนหายใจ พูดบ้าอะไรของเขาก็ไม่รู้

" ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันเอาของไปไม่เยอะ ไม่ต้องช่วยหรอก "

    ลลิตาพูดเสียงห้วนๆออกไปอย่างตัดรำคาญเต็มที ซึ่งนั่นทำให้ลมเหนือไม่พอใจเพราะไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนทำเหมือนรำคาญเขาเช่นเธอ

" อย่ามาทำหน้าแบบนั้นกับฉันนะ ฉันบอกว่าจะไปด้วยก็คือจะไป "

    เมื่อทัดทานไม่ได้ลลิตาก็ได้แต่ถอนหายใจพร้อมกับเดินนำหน้าของเขาไปจนท้ายที่สุดก็เข้ามาอยู่ในห้องของเธอเรียบร้อย และหลังจากที่ลมเหนือเข้ามาได้เขาก็จัดการล็อคประตูทันที ลลิตาได้ยินเสียงล็อคจึงรีบหันกลับมาพร้อมกับตวาดเขาด้วยความกลัว

" คุณจะล็อคห้องทำไม!! "

    ลลิตาตาเบิกกว้างจ้องเขาอย่างดุดัน แต่มีหรือที่คนอย่างลมเหนือจะกลัว

" ทำไม! คิดว่าฉันจะทำอะไรเธอหรอหรือว่ากลัว ผู้หญิงแบบเธอไม่น่ากลัวผู้ชายนะ ดูสภาพสิแต่งตัวล่อเสือล่อตะเข้ขนาดนี้ยังคิดว่าตัวเองบริสุทธิ์อยู่หรอ หึ ตลก "

    ลมเหนือมองการแต่งกายของเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยความไม่พอใจนิดๆไม่รู้ทำไมเหมือนกันเธอถึงแต่งตัวยั่วผู้ชายนักนะ

" ก็จริงของคุณ ผู้หญิงที่ผ่านผู้ชายมามากมายเหมือนฉันเนี่ยต้องกลัวอะไรอีกงั้นหรอ รอแป๊บนึงฉันจะไปเก็บกระเป๋า "

    ลลิตาทำท่าทางไม่กลัวทั้งๆที่ในใจกำลังเต้นตึกตักด้วยความกลัวสุดขีด เพราะไม่เคยอยู่ในห้องกับผู้ชายสองต่อสองแล้วยิ่งเป็นเขาด้วยเธอยิ่งกลัวเข้าไปใหญ่ แต่เมื่อกำลังจะหมุนตัวกลับไปลมเหนือกลับรั้งแขนเธอพร้อมกับกระชากตัวเธอให้เข้ามาปะทะกับอกแกร่งของเขาเข้าอย่างจัง

" โอ้ย!!! ทำบ้าอะไรของคุณอีก เจ็บนะ "

    ร่างเล็กด่าเขาออกไป แต่ถึงอย่างนั้นลมเหนือก็ยังไม่ยอมปล่อยเธออยู่ดี

" เจ็บสิดีจะได้รู้จักจำ เลิกพยศสักที คนแบบฉันไม่ได้จะให้ใครมาด่าฟรีๆหรอกนะ "

ลมเหนือพูดพร้อมกับจ้องหน้าของเธอเขม็ง

" คุณมันก็ดีแต่ขู่ ฉันไม่ใช่ลลิตาคนเดิมที่คุณจะแกล้งยังไงก็ได้แล้วนะ ฉันก็สู้คนนะ "

    ลลิตาพูดออกไปอย่างไม่ยอมแพ้พร้อมกับยังแสดงท่าทางอย่างคนไม่กลัวออกไปให้เขาได้เห็น ก็เธอมันนักแสดงมืออาชีพนี่นา The show must go on อยู่แล้ว

" งั้นหรอ เดี๋ยวมาลองดูกัน "

    ลมเหนือพูดจบก็ขยับเข้าใกล้อีกฝ่ายในลักษณะคุกคามพร้อมกับก้มลงมาประกบจูบเธออย่างแรง พร้อมกับบดขยี้ไปมาและใช้ฟันของเขาขบกัดริมฝีปากล่างของเธอที่ตอนนี้เธอปิดเอาไว้สนิทไม่ยอมให้เขาเข้าไปข้างใน เมื่อเขากัดเธอเธอจึงยอมจำนนทำให้เขาส่งลิ้นเข้าไปควานหาน้ำหวานในโพรงปากของเธอได้เพียงไม่นานเขาที่กำลังเคลิบเคลิ้มกับรสจูบแสนหวานก็ถึงกับต้องปล่อยจูบออกอย่างรวดเร็วเมื่อเธอกัดลิ้นของเขาจนมันแทบขาด พร้อมกับลลิตาที่ผลักเขาจนล้มลงไปบนพื้นกระเบื้องแข็งๆ

" โอ้ย!!!! เป็นหมาหรือไงกัดมาได้ เจ็บนะโว้ย "

    ลมเหนือได้แต่ยกมือขึ้นป้องปากของตัวเองเอาไว้พร้อมกับได้กลิ่นคาวเลือดที่มันคละคลุ้งอยู่ในปาก

" เออ เจ็บน่ะสิดี ถ้ากัดไม่ให้เจ็บจะกัดทำไม จริงๆลิ้นของคุณมันน่าจะขาดไปเลยนะ จะได้ไม่ต้องมีปากไว้พ่นคำพูดร้ายๆใส่คนอื่น  คนเลว "

    ลลิตาด่าทอเขาอย่างไม่กลัว ในตอนนี้เธอโมโหมากกว่าที่เขามาขโมยจูบแรกของเธอไป

" ปากดี!!! "

    ลมเหนือพูดพร้อมกับกระดกลิ้นไปมาและพบว่าตอนนี้มันเจ็บจนชาไปหมดแล้ว

" ใช่ฉันปากดี แล้วคุณล่ะเกลียดฉันนักไม่ใช่หรอ คนเกลียดกันเขาไม่ทำแบบนี้หรอกนะ เกลียดกันก็แค่อยู่ห่างๆกันเข้าไว้ไม่ใช่อย่างที่คุณกำลังทำ ทำไม! หรือว่าอยากจะกลืนน้ำลายตัวเองหรอ "

    ลลิตาพูดออกไปเพื่อเตือนสติของเขา ในเมื่อเขาเกลียดเธอก็ไม่จำเป็นต้องเข้าใกล้เธอ และคำพูดของเธอก็ทำให้คนที่หยิ่งในศักดิ์ศรีอย่างลมเหนือได้สติขึ้นมาพร้อมกับบอกในสิ่งที่เขาคิดมาตลอด

" ไม่มีวัน "