EP.5 ท้าทาย

    พายุยิ้มพอใจกับคำตอบของลูกชายในขณะที่ลลิตาถึงกับทำหน้าเหวอเหมือนคนกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

" เอ่อ...ไม่เป็นไรค่ะคุณท่าน ไกล้แค่นี้เองเดี๋ยวหนูรีบไปรีบกลับ "

    ลลิตาเอ่ยปฏิเสธเพราะไม่อยากไปกับเขา เพราะครั้งล่าสุดก่อนที่เธอจะตัดสินใจโบยบินออกไปจากที่นี่ก็เพราะเขานี่แหละ

ย้อนไปเมื่อ 7 ปีก่อน

" คุณเหนือขับช้าๆกว่านี้หน่อยได้ไหมคะวันใหม่กลัว "

    หญิงสาวผมยาวถึงกลางหลังสีดำสนิทซึ่งตอนนี้รวบเอาไว้เป็นหางม้าเบาๆพร้อมกับชุดนักศึกษาปี 1 รองเท้าผ้าใบสีขาว วันนี้คือวันที่เธอไปเรียนวันแรกและผู้มีพระคุณของเธอซึ่งก็คือคุณพายุได้ฝากฝังเธอให้มากับลูกชายคนเดียวของเขาชื่อลมเหนือ ตอนนี้เธอรัดเข็มขัดเอาไว้แน่นด้วยความกลัว เธอรู้ว่าเขากำลังแกล้งแต่ถึงอย่างนั้นเธอก็กลัวอยู่ดีอุบัติเหตุมันเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อ

" กลัวหรอ? ฉันไม่พาไปตายหรอกน่า "

ลมเหนือพูดโดยที่สายตาหันมามองเธอเพียงแค่หางตาเท่านั้น

" คุณไม่ควรเอาชีวิตคนอื่นมาเสี่ยงแบบนี้นะคะ "

    วันใหม่ตัดสินใจพูดหลังจากที่เธอยอมเขามานานแสนนาน  เขาแกล้งเธอสารพัดแต่เธอก็อดทนเพราะต้องอยู่ที่บ้านหลังนั้น  คุณพายุรับเธอและแม่เข้ามาเลี้ยงดูภายในบ้านหลังจากที่เธอจบมัธยมศึกษาปีที่ 6 ซึ่งตอนนี้ก็เป็นเวลาเกือบปีแล้ว

" ก็เธออยากขึ้นมาบนรถของฉันทำไมล่ะ ฉันไม่ได้เต็มใจให้เธอมาด้วยสักหน่อย ถ้าพ่อไม่บังคับคิดหรอว่าฉันจะเอาเธอมานั่งบนรถให้เป็นเสนียด "

    ลมเหนือพูดออกมาอย่างไม่ไว้หน้าเธอเลยสักนิด เขาเกลียดแม่เธอที่มาแทนที่แม่ของเขาพร้อมกับเกลียดเธอกลัวเธอจะไปแย่งความรักของพ่อไปจากเขา

" วันใหม่ไม่ได้อยากขึ้นสักหน่อยค่ะ คุณท่านต่างหากที่เป็นคนบังคับ ถ้าคุณลมเหนือไม่เต็มใจก็กรุณาจอดด้วยค่ะเดี๋ยววันใหม่จะขึ้นรถเมล์ไปเรียนเอง "

    หญิงสาวบอกหลังจากที่เธอสุดจะทนกับเขาแล้ว แกล้งเธอที่บ้านสารพัดไม่ว่าแต่ตอนนี้จะเอาชีวิตของเธอมาเสี่ยงเธอไม่เอาด้วยหรอก อยากเป็นตีนผีนักก็เชิญเป็นไปคนเดียวเถอะ

" หึ! อยากเดินนักหรอ ได้สิ "

    ลมเหนือพูดพร้อมกับหักพวงมาลัยจอดข้างทางหลังจากนั้นก็หันมาขู่เธอ

" เอากระเป๋าของเธอมา "

    ลมเหนือพูดพร้อมกับกระชากกระเป๋าจากเธอแต่วันใหม่ก็ดึงรั้งไว้เช่นกันเขาจึงยังเอาไปไม่ได้

" คุณลมเหนือจะเอากระเป๋าวันใหม่ไปทำไมคะ "

    ร่างเล็กถามอย่างคนไม่ประสีประสา เธอเป็นเด็กดีจนบางทีก็ไม่ทันคน

" เอามานี่ เดี๋ยวก็รู้เองนั่นแหละ "

    ลมเหนือกระชากอย่างแรงนั่นจึงทำให้กระเป๋าหลุดมือของลลิตา จากนั้นลมเหนือก็หยิบกระเป๋าสตางค์ของเธอขึ้นมาพร้อมกับหยิบเงินที่อยู่ในนั้นออกมาจนหมด หลังจากนั้นก็เอากระเป๋าส่งกลับไปให้เธอเหมือนเดิมด้วยท่าทางรังเกียจ

" คุณลมเหนือคุณจะทำแบบนี้กับวันใหม่ไม่ได้นะคะ เอาเงินนั่นมานะนั่นของวันใหม่ "

    ร่างเล็กพยายามร้องขอเพราะเงินนั่นคือเงินของเธอไม่ใช่ของเขาเสียหน่อย

" ฉันจะเอา นี่มันเงินของพ่อฉัน เธอไม่มีสิทธิ์ใช้ลงไปซะ อยากเดินนักก็เดินไปให้ถึงมหาลัยเลยแล้วกัน "

" แต่นั่นไม่ใช่... "

    วันใหม่กำลังจะบอกเขาว่านั่นไม่ใช่เงินของพ่อเขาแต่มันคือเงินของเธอที่เธอเก็บสะสมมาตั้งแต่ยังเด็กต่างหาก แต่เขาก็ไม่ปล่อยโอกาสให้เธอได้อธิบายเลย

" ลงไป!!! "

    เสียงตวาดลั่นของลมเหนือทำให้ลลิตาไม่มีทางเลือก จึงได้แต่เปิดประตูลงไปจากรถของเขา จากนั้นลมเหนือก็ขับออกไปทันทีด้วยความเร็วปล่อยลลิตาให้หาทางรอดเอาเองอยู่อย่างนั้น

    ร่างเล็กมองกระเป๋าตัวเองที่ตอนนี้ไม่มีเงินเลยแม้แต่บาทเดียวเพราะเขาเอาเงินออกจากกระเป๋าของเธอจนหมด แม้แต่เงินค่ารถเมล์เธอยังไม่มีเลยและตอนนี้เธอก็อยู่ข้างถนนที่กว่าจะถึงมหาวิทยาลัยเธอก็คงสายเสียแล้ว ยังไงเสียวันนี้คือวันเข้าเรียนวันแรกเธอก็คงต้องขาดเรียนสินะ ตอนนี้มีทางเดียวคือเดินเท้ากลับไปให้ถึงบ้าน

    ลลิตาใช้เวลาเดินกว่า 3 ชั่วโมงกว่าจะมาถึงคฤหาสน์กฤติเดชในช่วงเกือบเที่ยงวัน เมื่อเข้ามาถึงก็รีบเข้าไปที่ห้องของตัวเองโดยที่ไม่มีใครเห็นเลยสักคน

" โอ้ย! เจ็บชะมัด "

    ลลิตายกเท้าทั้งสองข้างของตัวเองขึ้นมาดูทีละข้างปรากฏว่ามันพองไปหมดทั้งรอยรองเท้ากัดที่ส้นเท้าบวกกับการเดินที่แสนยาวนานและระยะทางค่อนข้างไกลมากจึงทำให้ฝ่าเท้าของเธอบวมและลอกไปหมดจนแทบจะเห็นเนื้อสีแดงอยู่แล้ว สิ่งที่เธอทำได้ตอนนี้คือร้องไห้เสียใจเพราะทำอะไรคนอย่างลมเหนือไม่ได้ เธอร้องไห้อยู่อย่างนั้นจนบ่ายแก่ๆจึงลืมตาตื่นขึ้นมาไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปตั้งแต่ตอนไหน สงสัยเป็นเพราะความเพลียตื่นมาอีกทีตอนนี้ก็ใกล้จะค่ำแล้ว เธอนั่งคิดทบทวนกับตัวเองอยู่หลายชั่วโมง หลังจากนั้นจึงเอาเรื่องนี้ไปบอกแม่ของตัวเองแล้วก็ขอออกไปอยู่หอคนเดียวซึ่งแม่ของเธอก็เห็นด้วยเพราะไม่อยากมีปัญหาแล้วก็ไม่ได้บอกเรื่องนี้กับคุณพายุแต่อย่างใด บอกแค่ว่าลูกของเธออยากลองออกไปใช้ชีวิตคนเดียวและท่านก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะเคารพการตัดสินใจของแม่เธอ

ปัจจุบัน

    ลลิตาที่ไม่อยากให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยจึงไม่อยากไปกับเขาแต่เป็นคุณพายุที่ไม่ยอมอีกเหมือนกัน

" ไปกับพี่เขาเถอะลูก ดึกมากแล้วจะได้ไม่อันตราย "

    ลมเหนือที่ยืนอยู่นิ่งๆรอการตัดสินใจของเธอ ถ้าเขาเดาไม่ผิดเธออยากเป็นลูกรักมากคงไม่กล้าปฏิเสธพ่อของเขาสินะ และเมื่อเธอไปกับเขานั่นแหละเรื่องราวดีๆได้รอเธอแน่

" ก็ได้ค่ะ "

    เมื่อหมดหนทางปฏิเสธลลิตาจึงทำได้แค่ตอบตกลงไปแค่นั้นพร้อมกับเดินคอตกออกมาข้างนอกก็เจอเข้ากับรถสปอร์ตคันหรูของเขา ซึ่งเธอก็เข้าไปนั่งโดยที่ไม่ได้รอให้เขาเปิดประตูให้เพราะคนอย่างเขาคงไม่ทำให้เธอหรอก เมื่อเข้ามานั่งแล้วก็เป็นอย่างที่คิดเมื่อเจอคำถามของลมเหนือจริงๆ

" ไม่เจอกันตั้ง 7 ปีเปลี่ยนไปเยอะเลยนะ ดูแรดขึ้นดี "

    ลมเหนือพูดขึ้นมาพร้อมกับไล่ดูตามร่างกายของเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าผมสีน้ำตาลทองแสดงถึงความมั่นใจและรับกับไปหน้าของเธอทำให้เธอกลายเป็นสาวเซ็กซี่ ซึ่งต่างจากแต่ก่อนที่เป็นลุคหวานๆดูไม่มีพิษมีภัยกับใคร รวมทั้งการแต่งตัวของเธอที่ดูเปิดเผยขึ้นมาก เดรสตัวสั้นเกาะอกสีครีมสวมทับด้วยเสื้อแขนยาวสีครีมตัวบางที่เข้ากันรวมไปถึงสัดส่วนของเธอที่มันขยายขึ้น ถ้าเขาเดาไม่ผิดหน้าอกหน้าใจของเธอก็คงผ่านมีดหมอมานั่นแหละมันถึงได้มีขนาดใหญ่ขนาดนี้ ลลิตาถึงกับหันหน้าไปมองเขาตาขวาง เธอไม่ใช่คนเดิมที่จะยอมให้เขากดขี่ข่มเหงอีกต่อไปแล้ว เพราะฉะนั้นเธอจะไม่ยอมให้เขาพูดจาไม่ดีกับเธอฝ่ายเดียวแน่

" ถึงจะแรดก็ไม่ได้ไปหนักส่วนไหนของคุณนี่คะ "