CHAPTER 6 หาเรื่องเข้าใกล้

ดัสตินมารับเหมยหลินไปทานข้าว ขณะที่หญิงสาวกำลังแต่งตัว เขาใช้สายตาสำรวจรอบๆ สวนหย่อม หวังว่าจะได้เจอคนที่เขาคิดถึง และแล้วก็เห็นเฟรินทร์กำลังก้มๆ เงยๆ อยู่ท่ามกลางแปลงดอกไม้ เขารีบเดินตรงไปหาเธอทันที

เขามองหญิงสาวด้วยสายตาหวานเยิ้ม ราวกับโหยหาจนอยากดึงเธอเข้ามากอดให้หนำใจ วันนี้เธอดูสดใสกว่าทุกวัน สวมกางเกงยีนส์ขาสั้น เสื้อยืดสีขาวสะอาดตา และผมที่ถักเป็นเปียแกะสองข้าง เขานั่งลงข้างเธอโดยไม่รอช้า

“คุณ!”

เธอผงะและลุกขึ้นทันทีเหมยหลินเคยเตือนไว้ว่าให้อยู่ห่างๆ จากคนรักของตัวเอง เธอไม่อยากมีปัญหาจึงก้าวเท้าเตรียมหนีแต่ไม่ทันเขา

“จะรีบไปไหน”

เขารีบลุกขึ้นพร้อมกับคว้าข้อมือของเธอ และกระชากเธอจนเซถลาจนหน้าอกกว้าง และเขาก็ฉวยโอกาสรวบเอวบางทันที

กลิ่นหอมอ่อนๆ ลอยออกมาจากตัวของคนตัวเล็กกว่าทำให้เขาสูดดมเข้าไป ทั้งสองอยู่ใกล้กันจนลมหายใจรดต้นคอของเฟรินทร์จึงหดลำคอหนี

“ช่วยปล่อยด้วยค่ะ” หญิงสาวพยายามดันตัวออกจากอกกว้างแต่ดัสตินกอดแน่นยิ่งกว่าเดิม หญิงสาวดิ้นให้หลุดจากอ้อมกอดคนป่าเถื่อน

“บอกให้ปล่อย!”

“อะ อะ ถ้าตบฉันจูบ”

“ปล่อยฉันก่อนสิคุณ” เธอจำชื่อของเขาไม่ได้ถึงแม้จะเจอกันหลายครั้งก็ตาม

“อะไรกันจำชื่อฉันไม่ได้?”

“ฉันไม่รู้จักคุณ” เจอหน้ากันครั้งแรกเขากำลังพลอดรักกับผู้หญิงใต้ต้นไม้ เจอกันครั้งที่สองที่บ้านหลังนี้ ครั้งที่สามก็ตอนที่เธอตบเขา เอาเวลาไหนไปถามว่าเขาชื่ออะไร

“ดัสตินจำเอาไว้ฉันชื่อดัสติน หรือจะเรียกว่าจินห้าวก็ได้” จินห้าวเป็นชื่อจีนที่คนในครอบครัวของเขามักเรียนขาน ชื่อนี้สงวนไว้เฉพาะคนในครอบครัวเขาเท่านั้น

“ไม่อยากรู้จัก”

“ไม่อยากจำชื่อว่าที่ผัวได้ยังไง!” เผื่อเอาไว้ซ้อมเรียกชื่อเขาเวลาอยู่บนเตียงจะได้เรียกชื่อถูก ใบหน้าสวยเชิดขึ้นอย่างถือดี

“ปล่อยด้วยค่ะ”

“พูดเป็นคำเดียวหรือไงไหนซ้อมเสียงดิ คุณดัสตินขา~” เขากำลังสนุกยามที่เห็นใบหน้าสวยหงิกงอไม่พอใจที่เขาไม่ยอมปล่อย

“จะปล่อยหรือไม่ปล่อย”

“จะแตะเป้าหรือตบหัวบอกเลยฉันซ้อมมาแล้วหลบทะ...โอ๊ยยยย”

เฟรินทร์หยิกหัวนมของเขาสุดแรงในเมื่อไม่มีช่องว่างให้เธอปะทุร้ายเขา สิ่งที่อยู่ให้ตัวเขาที่สุดคือหน้าอกของที่อยู่ระดับสายตาพอดี

“ยอมแล้วๆๆๆ ปล่อยหัวนมฉันก่อนมันหลุดไปเธอจะไม่มีอะไรดูดนะ”

ดัสตินไม่ยอมปล่อยมือจากเอวสอบของหญิงสาวรอบหน้าต้องเจออะไรอีกก็ไม่รู้ ระหว่างนั้นมีเสียงเรียกของเหมยหลินดังขึ้นมาช่วยชีวิตของเฟรินทร์พอดี

“คุณดัสตินอยู่ไหนคะ?”

เหมยหลินเรียกหาดัสตินและกำลังเดินมาทางนี้ หญิงสาวก็ยิ่งดิ้นให้หลุดอย่างร้อนใจ กลัวว่าอีกฝ่ายจะมาเห็นแล้วเธอจะถูกทำโทษ

“ฉันขอร้อง ปล่อยฉันเถอะค่ะ” เธอขอร้องพร้อมกับมองเขาด้วยสายตาวิงวอน เมื่อได้ยินเสียงเรียกของเหมยหลินเข้ามาใกล้ ดัสตินผลักคนตัวเล็กออกห่างและยิ้มมุมร้ายอย่างสมใจ

“วันนี้ฉันเล่นเธอแค่นี้ก่อน ไว้เจอกันนะ”

“...” เฟรินทร์ไม่ตอบวิ่งเข้าไปในบ้านก่อนที่เหมยหลินจะเข้ามาเจอดัสติน ทำให้เธอรอดหวุดหวิด

“คุณมาทำอะไรตรงนี้คะ” ออกมาแล้วไม่เจอเขาเรียกหาเฟรินทร์ไม่ยอมโผล่หน้ามาให้เห็น ร้อนใจกลัวว่าทั้งสองจะแอบมาพูดคุยกันลับหลังเธอ

“ออกมาสูดอากาศดอกกุหลาบใครปลูกเหรอสวยจัง”

เขารู้ว่าใครเป็นคนปลูกเพราะเห็นหลักฐานอยู่เต็มสองตา ดอกกุหลาบหลากสีถูกปลูกไว้อย่างเป็นระเบียบสวยงาม

“ของคนใช้ค่ะไม่รู้ปลูกอะไรนักหนา”

“เฟรินทร์นั่นเหรอ”

เหมยหลินเริ่มไม่พอใจเมื่อเขาวกกลับมาเข้าเรื่องของเฟรินทร์อีกครั้ง สรุปเขาจะจีบเธอหรือจีบมันกันแน่ เพราะบทสนทนาไม่เคยมีเรื่องของเธอ

“คุณจีบใครกันแน่คะ”

“ผมแค่ถามทำไมดูอารมณ์เสียจังออกไปทานข้าวกันดีกว่า” เขาจึงเปลี่ยนเรื่องคุยกลัวว่าเหมยหลินจะรู้ว่าเขาสนใจเฟรินทร์มากแค่ไหน

.

เฟรินทร์แอบมองรถหรูที่แล่นออกไปพ้นนอกรั้วบ้านอย่างโล่งใจ วันนี้จะออกไปเดินเล่นเพราะเป็นวันพักผ่อน

“เฟย์จะออกไปไหน”

“คุณพ่อไม่ได้ออกไปทำงานเหรอคะ?” เธอตกใจเล็กน้อยที่เห็นพ่อยังอยู่ในบ้าน

“พ่อจะออกไปสายหน่อย ไปแต่งตัวแล้วออกไปกับพ่อ” ชิงอีมองลูกสาวคนเล็กด้วยความเอ็นดู เขาอยากบอกใครต่อใครว่าคนนี้คือลูกสาวอีกคนของเขา

เฟรินทร์เดินตามพ่อเข้ามาในโรงแรมสุดหรู เธอนั่งลงข้างกายของพ่อสายตามองสอดส่องไปมาจนเจอกับร่างสูงที่เธอรู้จัก ซึ่งเดินมาพร้อมหญิงสาวร่างเล็กเรียกว่าลากน่าจะใช้ได้

“คุณแดนนี่สวัสดีครับผมแนะนำให้รู้จักกับเฟรินทร์เป็น...”

“สวัสดีค่ะคุณแดนนี่สาวสวยคนนี้ชื่ออะไรคะ”

“สวัสดีครับคุณเซี่ยคุณเฟย์ คนข้างกายผมมินนี่ครับ”

เขาจับข้อมือคนดื้อไว้แน่นกว่าจะลากออกมาจากเพ้นท์เฮาส์ได้ เขาคอยปรามตลอดกลัวมินนี่จะก่อเรื่องและหาเรื่องหนีไปจากเขา

“ใครเขาอยากตามมาด้วยไอ้เฒ่าหัวงู” มินนี่ด่าเป็นภาษาไทยออกมาเธอพูดภาษาจีนไม่ได้ สื่อสารภาษาอังกฤษพอได้ เขาจับเธอแต่งตัวแล้วลากออกมาด้วยกัน

“เอะ คุณเฟย์ขอคุยกับคุณมินนี่ได้ไหมคะ”

“ตามสบายครับ” แดนนี่หันไปสั่งลูกน้องให้เดินตามสองสาวอย่างใกล้ชิด เดี๋ยวเด็กดื้อของเขาจะแอบหนีอีกเขาหันกลับมาสนใจคนตรงหน้าต่อ

เฟรินทร์หันมองสาวสวยตรงหน้าพร้อมส่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตร ความสัมพันธ์ของทั้งสองเริ่มอย่างไรเธอไม่แน่ใจเหมือนกัน

“ทำไมถึงมาอยู่กับคุณแดนนี่ได้คะ”

“คุณพูดไทยเหรอคะ” มินนี่ถามอย่างแปลกใจ

“ฉันเป็นคนไทยค่ะย้ายมาอยู่ที่นี่ 10 กว่าปีแล้ว”

“คุณเฟย์รู้จักกับคุณแดนนี่เหรอคะ?” มินนี่ถามด้วยความสนใจ ตลอดหลายวันที่ผ่านมาเขาให้เธอรู้จักเขามากขึ้น

“เขาเป็นคนคุยที่เฟย์รู้จักค่ะ...ตอนนี้เลิกกันไปแล้ว” เฟรินทร์สีหน้าที่สลดลงจึงรีบพูดต่อ สาวสวยคนนี้ต้องเป็นคนสำคัญของแดนนี่แน่

“ฉันอายุ 22 แล้วมินนี่อายุเท่าไหร่”

“18 ค่ะ” เธอเพิ่งอายุครบสิบแปดพี่ไปเมื่อสองวันก่อน เธออยากกลับเมืองไทยแต่แดนนี่ยึดเอกสารการเดินทางของเธอไว้ทั้งหมด ตอนนี้มีโอกาสหนีแล้วสาวไทยคนนี้คงช่วยเธอได้

“พี่เห็นใจมินนี่นะแต่พี่ช่วยอะไรไม่ได้ พี่คนเป็นธรรมดาไปสู้รบตบมือกับคุณแดนนี่ไม่ไหวหรอก เขาดูใจดีกับมินนี่มากเลยลองเอาอกเอาใจเขาดู”

บางทีเขาอาจจะยอมปล่อยหญิงสาวกลับไป เมื่อเธอยังไม่ทันถามว่ามาทำอะไรที่นี่แดนนี่กลับเดินเข้ามาเสียก่อน

“เดี๋ยวสิเฟรินทร์ผมมีอะไรจะให้”

“คุณให้เฟย์ทำไมคะ”

“นามบัตรของผมเผื่อคุณอยากคุยกับมินนี่ยินดีที่ได้รู้จักอย่างเป็นทางการ”

แดนนี่ส่งยิ้มให้สาวคนรู้จักตลอดที่เขาคบหากับเหมยหลินเขาไม่เคยเปิดเผยตัวตนเลยว่าตัวเองนั้นเป็นใครมาจากไหน ครั้งนี้เขาควรบอกความจริงกับเฟรินทร์

“ไว้เจอกันใหม่นะคะพี่เฟย์”

“ดูแลตัวเองนะมินนี่เดี๋ยวพี่ติดต่อไป” เฟรินทร์ก้มอ่านชื่อบนนามบัตรที่เขาทิ้งไว้ให้ เธอไม่ทราบว่าเขาทำงานอะไรพออ่านนามสกุลถึงได้รู้ คารุกโซ เธอเคยได้ยินที่ไหนสักที่แต่จำไม่ได้

“ว้ายยยย”

เฟรินทร์ไม่พอใจที่เขาคว้านามบัตรไปจากมือของเธอแล้วโยนทิ้งถังขยะ ทำไมเธอต้องเจอหน้าเขาทุกครั้ง

“มันเป็นญาติฉันเองจะเอาทั้งพี่ทั้งน้องเลยหรือไง!” เขามาเข้าห้องน้ำแต่เจอเฟรินทร์กำลังพูดคุยกับแดนนี่พอดี

“พูดอะไรของคุณใครจะเอาคุณ”

“ฉันไงจะเอาเธอเฟรินทร์ เธอเป็นของฉัน”

“อยากโดนอีกหรือไง”

“อะ อะ รอบนี้หยิกหัวนมอีกฉันจะบีบนมคืนนะ” เขาเห็นเฟรินทร์กัดปากตัวเองไม่พอใจ แล้วเดินกระแทกเท้าออกไปจนเขาหัวเราะออกมา รู้สึกอารมณ์ดีไม่น้อยยามที่ได้แกล้งคนตัวเล็ก