CHAPTER 7 จูบแรก

หลังจากนั้นดัสตินพยายามเข้าใกล้เฟรินทร์โดยการไปบ้านของเหมยหลินแทบทุกวัน จนเริ่มมีข่าวออกมาว่าทั้งสองกำลังคบหากันอย่างจริงจัง

เขากำลังคิดหาแผนร้ายเพื่อเข้าให้หญิงสาว เจอหน้ากันทีไรเขาพยายามลวนลามตลอด และมันต้องแลกมาด้วยความเจ็บปวดเสมอเขาศึกษาท่วงท่ามาแล้วรับรองรอบนี้ เฟรินทร์ทำอะไรเขาไม่ได้

“ว่าไงจ๊ะคนสวยของไอ้ดัสติน”

“โรคจิตหรือไง”

เธอเริ่มกลัวเขาขึ้นมาเสียแล้วเฟรินทร์ถอยหลังเมื่อเขาคุกคามเข้ามา จนแผ่นหลังของเธอชนกับผนังพอดี เขาใช้มือยันตัวเธอไว้

“ถะ...ถอยออกไป”

“รอบนี้คนสวยทำอะไรพี่ไม่ได้อีกแล้วจ้ะ” สรรพนามเปลี่ยนไปจนหญิงสาวขนลุก สายตาหวานเยิ้มยามที่อยู่ใกล้เฟรินทร์

“ไอ้โรคจิตป่วยก็ไปรักษา”

“อยากให้คนสวยรักษามากกว่า”

“คุณดัสตินอยู่แถวนี้ไหมคะ?” เหมยหลินกำลังเดินใกล้เข้ามา

ทันทีได้ยินเสียงเหมยหลินเขาฉุดรั้งเธอเข้ามุมมืดของบ้าน และรวบข้อมือทั้งสองข้างของเธอพร้อมกับดันขึ้นเหนือหัวและกดตรึงไว้กับผนัง ก่อนจะบดเบียดปากหนาลงอย่างหื่นกระหาย เฟรินทร์พยายามเบือนหน้าหลบ แต่ก็ถูกมือหนาอีกข้างบีบปลายคางเอาไว้ เมื่อจูบจนพอใจก็ผละออก แล้วกระซิบข้างหู

“จูบแรกสินะ หวานจัง หวานจนพี่อยากจะชิมอย่างอื่นแล้วสิ”

“อื้อ อ๊ะ” ริมฝีปากของเขาบดคลึงริมฝีปากของเธออย่างรุนแรง เขาจูบเธอเนิ่นนานจนเธอแทบจะขาดใจ แม้ว่าพยายามดันร่างของเขาออกแต่เขากลับไม่ยินยอม และบีบบังคับให้เธอรับจูบร้อนแรงนั้นต่อ

เขาปล่อยมือเธอให้เป็นอิสระจูบที่ไร้เดียงสาทำให้เขาแทบคลั่ง ไม่อยากเธอไปไหน

เพียะ เพียะ

เฟรินทร์ตบหน้าเขาเต็มแรงถึงสองครั้ง โกรธเขาจนตัวสั่นที่ทำรุ่มร่ามกับเธอทั้งที่กำลังคบหากับเหมยหลินแท้ๆ หญิงสาวใช้หลังมือถูปากตัวเองอย่างนึกรังเกียจสัมผัสของเขา

‘ตบครั้งเดียวเหมือนคนอื่นไม่ได้รึไง!’

ดัสตินไม่โกรธเลยสักนิดกลับยิ้มเยาะสมใจที่เขาได้จูบแรกของเฟรินทร์มา เขาเดินออกไปจากบ้านหลังนี้โดยไม่ร่ำลาเหมยหลินสักคำ

การกระทำครั้งนั้นเหมยหลินเห็นตั้งแต่ต้น แต่เธอเลือกที่จะไม่โวยวายแล้วมาจัดการกับตัวปัญหาทีหลัง เพราะกลัวว่าจะเสียดัสตินไป หลังจากที่เขากลับไปแล้วเธอมุ่งหน้าไปจัดการตัวต้นเหตุทันที

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เฟรินทร์แอบส่องตาแมวดูเห็นว่าเป็นเหมยหลินมายืนเคาะประตูจึงแปลกใจเพราะหญิงสาวไม่เคยมาหาเธอถึงที่นี่

เพียะ เพียะ

ทันทีที่เฟรินทร์เปิดประตูกลับถูกเหมยหลินตบหน้าถึงสองครั้ง

“คุณเหมยหลิน”

“ถ้าแกยังไม่เลิกยั่วคุณดัสติน แกจะโดนหนักกว่านี้ และฉันก็เฉดหัวเธอออกจากบ้านหลังนี้ จำใส่สมองแกไว้อีลูกเมียน้อย”

จากนั้นเฟรินทร์ระวังตัวและเลี่ยงที่จะเจอกับเขา หากเขามาเธอก็จะขึ้นมาหลบบนห้อง รอจนกว่าดัสตินจะกลับไปเธอจึงจะลงทำงาน

แต่ก็ไม่ได้ทำให้เหมยหลินพอใจเลยสักนิด ยังคงคอยหาเรื่องกลั่นแกล้งเธอตลอด คืนนี้ดัสตินโทรนัดเหมยหลินออกไปเที่ยว โดยไม่ลืมหันมาเยาะเย้ยเฟรินทร์

“ความแตกต่างระหว่างฉันกับแกแล้วหรือยัง? อย่างแกก็แค่ดอกไม้ริมทางไม่มีค่า ไม่มีใครอยากจะจริงจังด้วยหรอกเหมือนแม่แกนั่นแหละ”

คล้อยหลังที่เหมยหลินออกไปเฟรินทร์ก็ร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บใจ เธอไม่เคยคิดจะยุ่งเกี่ยวกับผู้ชายคนนั้นเลย และไม่เคยคิดจะแข่งขันกับเหมยหลินด้วย ทำไมเธอต้องถูกทำแบบนี้ด้วย

.

“ทำอะไร!”

“คุณทำอะไรหนูปล่อยนะ” มินนี่ร้องเสียงดังเมื่อถูกเขาจับได้ว่าเธอกำลังแอบเข้ามารื้อค้นเอกสารในห้องทำงานของเขา

“ฉันถามว่าจะทำอะไร”

“หนูจะกลับเมืองไทย” เขาไม่มีสิทธิ์กักขังเธอไว้ทำเหมือนว่าเธอเป็นนักโทษของเขา

“ฉันไม่ให้กลับ!” พูดไม่รู้เรื่องหรือไงพอเขาตะคอกใส่น้ำตาเรียกคะแนนความสงสารจึงไหลอาบแก้ม เขาพยายามใจดีกับมินนี่แต่หญิงสาวไม่เคยฟังในสิ่งที่เขาพูด

“ฮึก ฮือ คุณจะขังหนูไว้เป็นนางบำเรอของคุณทำไม”

“มินนี่เลิกร้องได้แล้ว”

แดนนี่ดึงหญิงสาวมากอดไว้แน่นเขาไม่เคยตามง้อใครจึงไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร มินนี่ถึงจะเลิกร้องไห้ตอนนี้เขายังไม่พร้อมปล่อยเธอไปไหน

“ปล่อย คอยดูนะหนูจะหนีไปจากคุณให้ได้”

“รอให้ฉันตายก่อนคอยคิดทางหนี”

“กรี๊ดดด ไอ้สาระเลว”

เขาอุ้มหญิงสาวพาดบ่าพอมินนี่ดิ้นเขาฟาดมือลงที่ก้นงามทุกครั้ง พอถึงเตียงกว้างเขาโยนลงไปสุดแรงแล้วรีบตามมาขึ้นคร่อมหญิงสาว

“ถอยออกไปอย่าทำ...”

“เธอห้ามฉันได้เหรอ” เขาบีบคางหญิงสาวเพื่อให้ไม่ให้หันหน้าหลบหนี ปากหนาจูบลงมาอย่างร้อนแรง เขาไม่สามารถปล่อยเธอไปได้ในตอนนี้ ใครจะว่าเขาเห็นแก่ตัวก็ได้เขากำลังใจติดใจแม่กวางน้อย

“อื้อออ”

“เอาใจฉันสิทำให้ฉันพอใจ” เขาทิ้งลงนอนลับตัวมินนี่ให้ขึ้นมานอนบนตัวเขาแทน มือหนาลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังของหญิงสาว

“ถ้าฉันพอใจอะไรก็ให้เธอได้ทุกอย่าง”

มินนี่ได้ยินแบบนั้นไม่รอช้าทำตามที่เขาต้องการทันที เธอไม่อยากอยู่เป็นนางบำเรอของเขาหากวันไหนที่เขาต้องแต่งงาน แล้วเธอจะต้องทำอย่างไรคงไม่พ้นต้องออกจากบ้านหลัง สิ่งเดียวที่กลัวคือตกหลุมรักผู้ชายโฉดคนนี้

.

“ผมอยากได้ที่ดินในมาเก๊า” ไห่ฉงบอกความต้องการไปพ่อของเขามีที่ดินผืนงาม เขาอยากได้ไปทำกาสิโนแข่งกับดัสติน

“พ่อคงให้ไม่ได้”

“ทำไมครับผมเป็นลูกชายคุณพ่อเหมือนกัน”

“พ่อขายมันให้คนอื่นแล้ว”

ชิงอีนั่งอ่านเอกสารไปเขาไม่ทุกข์ร้อนเพราะที่ดินผืนนั้นไม่ใช่ของเขาอีกต่อไป

“คุณพ่อขายมันไปให้ใครทำไมผมไม่รู้เรื่องเลย?”

“แกจะไปรู้เรื่องอะไรวันๆ เอาแต่เที่ยวเตร่” ชิงอีวางปากกาลงแล้วเงยหน้าขึ้นมามองลูกชายที่ไม่เอาไหน

“มันชื่ออะไรครับผมจะไปซื้อกลับมา”

“25ล้านเหรียญ”

ไห่ฉงถึงกับพูดไม่ออกเพราะราคาที่เอ่ยมานั้นเขาไม่มีปัญญาหาเงินไปซื้อกลับคืนมาได้แน่ เจ็บใจที่พ่อไม่ยอมบอกอะไรเขาเลย

“แล้วเงินคุณพ่อเอาไปไหนหมด”

“เอาลงทุนสิถามได้จะนอนอยู่เฉยๆ เงินไม่งอกเงยขึ้นมาหรอก”

“ผมจะตามสืบให้ได้ว่าเป็นใคร”

เฟรินทร์ได้ยินในสิ่งที่สองพ่อลูกพูดเรื่องทรัพย์สินเงินทองเธอไม่มีส่วนได้ส่วนเสีย และไม่ต้องการเงินจากใครด้วยตอนนี้หาทางเก็บเงินให้ได้แล้วออกไปจากที่นี่

“คุณพอลเรื่องที่ดินในมาเก๊าห้ามให้ใครรู้เด็ดขาดว่าตอนนี้เป็นชื่อใคร” ชิงอีวางสายเขากลัวว่าเจ้าของที่แท้จริงจะได้รับอันตราย หากสิ้นเขาไปแล้วใครจะตามปกป้องได้