ตอนที่ 2-2

“รีบขึ้นเครื่องเถอะครับคุณยลรดา คุณเควินใจร้อน ไม่ชอบคนทำอะไรช้า คุณอยู่ใกล้เจ้านายต้องทำอะไรเร็วๆ”

“ค่ะ”

ลูก้าที่เดินตามไล่หลังพูดสำทับตามมาว่าเธอต้องนั่งคู่กับเจ้านายไปตลอดการเดินทาง แล้วยังย้ำอีกว่า “คุณคงเข้าใจดีที่ผมเกริ่นไว้เมื่อวาน จะทำงานให้เจ้านายถูกใจ นอกจากต้องไว และอย่าได้ปฏิเสธคำสั่งเด็ดขาด ถ้าทำได้ ผมเชื่อว่าผลตอบแทนจากการทำงานกับคุณเควินจะมากกว่าที่คุณคิดไว้หลายเท่า”

“แล้วถ้าทำไม่ได้ล่ะคะ”

หายนะ

แต่ลูก้าไม่ได้พูดออกมาเพราะกลัวว่าหญิงสาวจะเปลี่ยนใจ

“ผมเชื่อว่าคุณทำได้”

เธอหันมาพยักหน้ารับคำแล้วยิ้มให้เขาอย่างเบิกบาน “ขอบคุณค่ะคุณลูก้าที่ให้กำลังใจ ฉันจะทำงานเต็มที่ค่ะ ไม่ต้องห่วงนะคะ”

ร่างเล็กที่เร่งเดินหันกลับไปก่อนจะเห็นว่าแวบหนึ่งสายตาของชายหนุ่มมีความห่วงใยแต่เขาก็ต้องทำ

ยลรดาเกือบจะเปลี่ยนจากการเดินเร็วๆ เป็นวิ่งเพื่อตามเจ้านายให้ทัน เขาขายาวแล้วเดินไวมาก แต่รองเท้าส้นสูงสีดำหนังแท้ที่เธอเพิ่งถอยมาได้ไม่นาน ยังใส่ไม่คุ้นชินเท่าไรทำให้เกิดพลาดพลั้ง ร่างเล็กรีบเร่งจึงถลันลื่นไปข้างหน้าแล้วเสียหลัก

ยลรดาอยู่ในอารามตกใจ ใบหน้าซีดขาว ทำไมนะ ทำไมเธอชอบโชว์ความเปิ่นให้เขาเห็นตลอดเวลา ร่างเล็กชนเข้ากับกำแพงมนุษย์ที่เดินนำหน้า เขาหันใบหน้าหล่อเหลาที่สุดเท่าที่เคยเจอผู้ชายบนโลกนี้มาจ้องตา

“ระวังหน่อยสิ”

ใบหน้าหล่อเหลาประดุจฉาบไว้ด้วยน้ำแข็ง ดวงตาสีฟ้ามีเสน่ห์ดูพราวระยับขึ้นแวบหนึ่งก่อนจะเลือนหายไป เขาใช้ความว่องไวของร่างกายพาแขนกำยำโอบกอดร่างนุ่มนิ่มยิ่งกว่าหมีตัวนุ่มที่เขากอดเมื่อคืนไว้ได้ทัน ก่อนที่คนตัวเล็กจะลงไปวัดความราบเรียบของพื้นเครื่องบิน

ดวงหน้าหวานน่ารักเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อด้วยความขวยเขิน ไม่กล้าสบตา จมูกของเธอสัมผัสได้ถึงกลิ่นน้ำหอมสะอาดจางๆ

“ล่ามของผม ขาแขนอ่อนแรงแบบนี้จะทำงานร่วมกันไหวเหรอ ผมชอบทำงานกับคนขาแข็งแรง” ปลายประโยคเน้นหนักอย่างแอบแฝง

“ไหวค่ะ” เธอรีบตอบเพราะกลัวถูกเขาไล่ลงจากเครื่องบิน

แต่เพียงเสี้ยววินาที หญิงสาวต้องย่นคิ้วอย่างแปลกใจ บั้นท้ายงดงามสัมผัสถึงการถูกฝ่ามือร้อนผ่าวตรงเข้ากดขยี้ แต่เพียงเสี้ยววินาที มือหนานั้นก็เปลี่ยนมาวางที่เอวเล็ก พยุงให้เธอทรงตัวเองได้แล้วดันเธอออกห่าง

“ถ้าคิดว่าขาของคุณรับงานหนักไหวก็ไปกันต่อ แต่ถ้าคิดว่ารับเจ้านายที่สั่งงานหนัก ต้องการงานคุณภาพไม่ได้ คุณมีสิทธิ์เปลี่ยนใจ ผมอนุญาตให้คุณกลับไปได้” สายตาเขาเร่าร้อนแทบจะแผดเผาเธอ

อย่างนี้ละมั้งเรียกว่าคนมีไฟ ใบหน้าขาวใสจิ้มลิ้มยิ้มเจื่อน

“ขอบคุณค่ะมิสเตอร์ ลาซอนติ ฉันจะตั้งใจทำงานให้สุดความสามารถ และขอบคุณมากที่เมื่อครู่ช่วยฉันเอาไว้”

“ไม่เป็นไร แค่เรื่องเล็กน้อย ต่อไปเราสองคนมีอะไรก็ต้องช่วยเหลือกัน เพราะเราทำงานเป็นคู่” เขายิ้มให้เธอแล้วไล่สำรวจไปทั่วตัวคนที่ต้องติดตัวเขาไปชั่วระยะเวลาหนึ่งอย่างพอใจ

ถูกของเขา เธอต้องทำงานคู่กับเขา ยลรดาได้แอบต่อว่าความคิดชั่วร้ายและอคติของตัวเอง คุณเควินช่วยรับร่างเธอเอาไว้ไม่ให้ล้มลงกระแทกพื้น ยลรดารู้สึกละอายใจที่เธอกลับคิดร้ายกับเขา มีอคติกับเขาเพราะคิดว่าเขากลั่นแกล้งในระหว่างสอบสัมภาษณ์ แต่สุดท้ายเขากลับเลือกเธอมาทำงาน

เราต้องคิดบวกมากกว่านี้แล้วยลรดา หญิงสาวเตือนสติตัวเอง

เขาหันมาเร่งเธออีก “เอาละ ไม่เป็นอะไรแล้วก็รีบหน่อย เดี๋ยวจะเลต”

ยลรดาพยักหน้ารับคำ ได้ยินมาบ้างจากคุณลูก้าแล้ว ตอนเด็กๆ เจ้านายของเธอเคยมีอาการไฮเปอร์ในวัยเด็ก แต่เขาควบคุมอาการของโรคได้ดีจนแพทย์ระงับการใช้ยาไปแล้ว ถ้าเธอสนิทกับเขาเมื่อไรจะเตือนเขาเรื่องการดื่มกาแฟ เพราะสารคาเฟอีนในกาแฟมีผลต่ออาการของคนเคยเป็นโรคนี้

“ค่ะ ขอโทษที่ฉันขาสั้นไปหน่อยเลยเดินช้า ต่อไปนี้ ฉันจะรีบเดินตามคุณให้ทันค่ะ”

สายตาของเขาปราดมองขาเรียวก็ไม่สั้นมากแต่ก็ไม่ได้ยาวเหมือนพวกขานางแบบ แต่ความยาวเท่านี้ไม่มีปัญหา มุมปากของเขาหยักขึ้นเป็นรอยยิ้มเพียงนิดหน่อยแต่ที่จริงเกือบหัวเราะออกมา ที่คาดเดาไว้ไม่ผิด เนื้อยัยตัวเล็กนุ่มนิ่มยิ่งกว่าหมีตัวเมื่อคืน ร่างสูงหันหลังกลับไปเดินนำหน้าเธอมาถึงโซนที่นั่งซึ่งตกแต่งไว้อย่างตระการตา สมราคามูลค่าเครื่องบินส่วนตัวราคาสองร้ายกว่าล้านบาทที่เดินทางด้วยความเร็วมากกว่าห้าพันไมล์

เขานั่งลงไปแล้วกลางโซฟาหรูตัวยาว ส่วนเธอยืนเก้ๆ กังๆ เหมือนวางตัวไม่ถูก นิ้วชี้ของเจ้านายหนุ่มชี้ลงตรงพื้นที่ด้านข้างของเขา

“เธอนั่งตรงนี้ใกล้ๆ ฉันก็ได้เยลลี เครื่องใกล้จะเทกออฟแล้ว” แต่น้ำเสียงนั้นแฝงเป็นคำสั่งมากกว่าจะเปิดทางเลือกให้เธอ ซ้ำยังเรียกชื่อเล่นของเธอราวกับสนิทสนมกันแล้ว

ยลรดาสูดลมหายใจเหน็บหนาวกับสายตาคมกริบที่จ้องเขม็งมา เขาทำให้เธอรู้สึกเสียวสันหลังวาบๆ เธอคงประหม่ากับการทำงานใกล้ชิดเจ้านายละมั้ง เด็กจบใหม่ไร้ประสบการณ์ก็เป็นแบบนี้ โชคดีที่เขายังมอบโอกาสให้ทำงานด้วย ไม่รู้ว่าเพราะความหล่ออย่างร้ายกาจของเจ้านาย หรือสัญชาตญาณบางอย่างที่พยายามเตือนทำให้เธอลังเลที่จะนั่งลงข้างๆ เขา จนกระทั่งสายตาทรงอำนาจและเสียงเข้มดังขึ้น

“ยืนงงอยู่ได้ นั่งลงข้างผมสิ”

ยลรดาสะดุ้ง เธอตกใจ อกสั่นขวัญแขวนไปหมด แผ่นหลังมีเหงื่อซึมออกมาบางๆ อย่างไม่รู้ตัว “ค่ะ มิสเตอร์ ลาซอนติ” แล้วรีบทรุดตัวลงนั่งข้างเขาอย่างงงๆ

“ต่อไปเรียกผมว่าเควิน”

ยลรดางุนงงอยู่ครู่ ก่อนจะรีบรับคำ กลัวจะถูกเขาดุเอาได้อีก “ค่ะ”

“เครื่องใกล้จะเทกออฟแล้ว”

เขารู้ว่าหญิงสาวคงไม่เคยขึ้นเครื่องบินส่วนตัว ใบหน้าสวยมองสิ่งรอบตัวอย่างเงอะๆ งะๆ แล้วขยับมือกำลังจะหยิบเข็มขัดนิรภัย แต่ช้ากว่าแขนกำยำที่พาดผ่านหน้าท้องของเธอเพียงเสี้ยวนาทีซึ่งทำให้ความรู้สึกบางอย่างตีวนอยู่ที่หน้าท้องแบนเรียบไร้ไขมัน แค่เขาเข้าใกล้ กลิ่นน้ำหอมจากกายเขาก็ฟุ้งเข้ามา กระแสความร้อนประหลาดวิ่งแล่นไปทั่วร่างเมื่อเข็มขัดนิรภัยกำลังพาดผ่านร่างกายเธอไปอีกด้านหนึ่ง แล้วลงล็อกอย่างเข้าที่เข้าทาง

“ไม่ต้องกลัว ตอนเทกออฟ ก็อาจจะเสียวๆ หน่อย จากนั้นจะค่อยๆ รู้สึกดีขึ้นเอง”

สีหน้าเขาแลดูราบเรียบเป็นปกติแต่กลับทำให้คนฟังรู้สึกเย็นไปทั้งกายเหมือนถูกโยนลงไปในธารน้ำแข็ง