ตอนที่ 2-1 ไม่ได้แคร์ที่หุ่นขอแค่กอดอุ่นก็พอ

หญิงสาวร่างเล็กลากกระเป๋าใบเขื่องสีส้มสดใสวิ่งกระหืดกระหอบมายังจุดนัดหมาย คนที่ยืนรอการมาของเธอก้มมองนาฬิกาข้อมือเรือนโปรดหลายครั้ง แอบลุ้นไปตลอดว่าหมีน้อยน่ากอดตัวใหม่ของเจ้านายจะมาทันขึ้นเครื่องหรือไม่

ใครจะเดาใจคุณเควินได้ถูก เพราะความคิดของเจ้านายหนุ่มกับการกระทำชอบสวนทางกันเสมอ ถ้าคิดว่าซ้ายเจ้านายก็มักจะไปทางขวา ขนาดเขาทำงานมาด้วยหลายปี บางครั้งยังเดาทางไม่ค่อยถูก

เมื่อวานหลังจากจบการสัมภาษณ์พนักงานล่ามคนใหม่ เขาต้องการให้เจ้านายได้รีแล็กซ์จึงยื่นแฟ้มสีดำที่ภายในคัดเลือกหญิงสาวสวย คุณสมบัติตามที่เจ้านายต้องการ พร้อมรูปถ่ายของพวกเธอในอิริยาบถต่างๆ และประวัติอย่างจัดเต็มทั้งสามคนให้คุณเควินเลือกจิ้มว่าต้องการหนีบสาวสวยคนไหนไปประเทศลิเบียด้วย

เพราะรู้ว่าของมันต้องมี ถ้าไม่มี เจ้านายของเขานอนไม่หลับ แต่แฟ้มลับสีดำกลับถูกโยนกลับมาวางตรงหน้าเขาพร้อมน้ำเสียงไม่สบอารมณ์

“ไม่เอา” เสียงเข้มดังขึ้น

“ของมันต้องมี แต่ถ้าไม่มีแล้ว...”

ทว่านิ้วชี้แข็งเกร็งกำลังเคาะโต๊ะราวกับกำลังใช้ความคิดไปด้วย “สามคนในแฟ้มฉันไม่เอา แต่ไม่ได้บอกว่าจะไม่เอาใครเลย”

แววตาหื่นกระหายฉายชัดพร้อมผุดยิ้มอย่างมีหวัง “มินิแบร์ตัวน้อยเป็นของต้องมี แต่ครั้งนี้ฉันเล็งเอาไว้แล้ว”

“มินิแบร์ตัวน้อย ตัวไหนครับ” เขามองผู้เป็นนายมาดเข้มที่วางมาดออกคำสั่งอย่างเอาแต่ใจ หรือจะดูหนังแล้วไปถูกใจดาราสาวคนไหนเข้าอีก หรือถูกใจนางแบบบนแมกกาซีนขึ้นมา

“ติดต่อผู้เข้าสัมภาษณ์ล่ามคนสุดท้าย ให้เธอเดินทางไปประเทศลิเบียกับฉันให้ได้ นายรู้นี่ลูก้าว่าต้องทำยังไง อย่าให้พลาด”

“หมายความว่า เจ้านายจะเอา...”

“เอาสิ เอาแน่ ” เขาหัวเราะเยียบเย็นในลำคอ “พรุ่งนี้ก่อนขึ้นเครื่อง ฉันต้องเห็นมินิแบร์ตัวใหม่เข้าใจไหม”

คนสั่งไม่ได้อนาทรร้อนใจกลับยิ้มเย็นแล้วยกกาแฟหอมกรุ่นขึ้นจิบเบาๆ พักผ่อนสายตาด้วยการมองออกไปนอกผนังห้องทำงานผ่านกระจกใส เห็นวิวท้องฟ้าสีครามและปุยเมฆลอยอ้อยอิ่ง พลางยกมือขึ้นเคล้นคลึงระหว่างคิ้วเบาๆ ส่วนมืออีกข้างโบกไล่ให้ลูก้าย้ายตัวออกไปให้พ้นหน้าได้แล้ว

คนสนิทหนุ่มงานเข้า เขาสิจะทำอย่างไรให้มินิแบร์ตัวใหม่ที่เจ้านายหมายตาจะหนีบไปลิเบีย ตัดสินใจเก็บกระเป๋าอย่างเฉียบพลันและยอมเดินทางไปกับเจ้านาย แต่ในที่สุดนักเจรจาต่อรองฝีมือฉกาจอย่างลูก้าก็ทำสำเร็จ

“มาครับผมช่วยจัดการสัมภาระให้เอง” ลูก้ายื่นมือมารับกระเป๋าล้อลากของล่ามสาวสวยคนใหม่ จะว่าไปสาวน้อยคนนี้ให้ความรู้สึกยิ่งมองยิ่งน่ารัก มองไม่เบื่อ สมแล้วที่...

“ขอบคุณค่ะคุณ...”

“ผมชื่อลูก้าครับ”

“ฉันชื่อยลรดาค่ะ”

หลังจากแนะนำตัวกันแล้วลูก้าก็ส่งกระเป๋าของเธอต่อให้เจ้าหน้าที่นำไปจัดเก็บอย่างถูกที่ถูกทาง แอบลุ้นตลอดกลัวว่ายลรดาจะไม่มาตามนัดถ้าเธอไม่มา เขานี่แหละที่จะต้องไป

ไปหางานใหม่ทำ

หญิงสาวอยู่ในชุดเรียบร้อยดูดี สูทสีเข้มคัตติ้งขนาดพอดีไซซ์เหมาะสำหรับการเดินทางไกลแลดูคล่องตัว เธอเคยเดินทางด้วยเครื่องบินมาบ้างแต่นั่นก็เป็นสายการบินทั่วไปภายในประเทศแล้วยังเป็นสายการบินโลว์คอสต์ที่แข่งขันกันจัดโปร.ลดราคา แต่เครื่องบินส่วนตัวหรูหราที่จอดอยู่ตรงหน้ามีลูกเรือในชุดฟอร์มเรียบหรูยืนคอยต้อนรับ นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เธอจะได้สัมผัส

ย้อนกลับไปเมื่อวานช่วงเย็นหลังจากกินข้าวเสร็จ เสียงโทรศัพท์จากมือถือเครื่องเก่าดังขึ้น เบอร์ไม่คุ้นที่เธอไม่ได้รับถึงสามสายทำให้เธอตัดสินใจโทร.กลับ จากนั้นหญิงสาวก็กรีดร้องดังลั่นบ้านจนบิดาที่อิ่มจากการกินอาหาร แล้วย้ายตัวไปอยู่หน้าโซฟานุ่มหน้าทีวี นั่งจิ้มผลไม้ล้างปากหลังมื้ออาหารเย็นอย่างผ่อนคลายถึงกับสะดุ้ง ส่งเสียงถามดังเข้ามาถึงในครัวว่าเกิดอะไรขึ้น

ร่างเล็กวิ่งออกมาจากห้องครัวด้วยสีหน้าเบิกบานเหมือนถูกรางวัลที่หนึ่ง “พ่อคะ หนูได้งานทำแล้วค่ะ บริษัทที่หนูไปสัมภาษณ์เขาโทร.ตามให้หนูไปเริ่มงานทันที แต่ต้องจัดกระเป๋าคืนนี้แล้วเดินทางทันที แปดโมงสี่สิบห้าต้องถึงสนามบินพร้อมเดินทางไปประเทศลิเบียกับเจ้านาย”

นั่นทำให้คุณภูชิตหมดอร่อยกับสับปะรดหวานฉ่ำ ความเครียดตีวนอยู่บนสีหน้า สับปะรดที่จิ้มค้างถูกวางลงทั้งที่กินไปได้ถึงสามส่วนสี่ของจานเปล

ภูชิตระบายลมหายใจยาวพรืด “พ่อไม่ให้ไป ทำไมต้องเดินทางด่วนแบบนั้นด้วย ไม่เอาละ ไม่ให้ไป”

น้ำเสียงหวานเจือความร้อนใจแล้วพาตัวมานั่งข้างบิดา สองมือเรียวเขย่าแขนกำยำ “พ่อคะ แต่งานนี้หนูอยากได้พ่อก็รู้ หนูอยากเป็นล่าม แล้วลิเบียใกล้อียิปต์มาก บางทีหนูอาจจะได้ไปเหยียบบนผืนทรายของเจ้าชายไอยคุปต์”

กว่าสองชั่วโมงที่ยลรดาอ้อนวอนผู้เป็นพ่อ จนในที่สุด ภูชิตยอมใจอ่อนเพราะไม่อยากดับฝันของลูกสาวเพียงคนเดียว เขารู้ดีว่าแม้นยลรดาจะไม่เคยทำงานมาก่อนแต่ทว่าก็เฉลียวฉลาดคล่องตัวอยู่ไม่น้อย และในเมื่อบริษัทที่ลูกสาวได้งานทำเป็นถึงบริษัทมหาชนยักษ์ใหญ่ มีมูลค่าการลงทุนนับหมื่นล้านไม่ใช่บริษัทขนาดเล็กเปิดใหม่เขาก็มั่นใจได้ในระดับหนึ่ง

“ถ้าลงจากเครื่องเมื่อไหร่ โทร.หาพ่อทันที ลูกทำได้ไหม”

“หนูรักพ่อที่สุดเลยค่ะ” ร่างเล็กเบิกบานขึ้นทันตา โผกอดผู้เป็นพ่อแล้วเขย่งตัวหอมแก้มบิดาซ้ายขวาอย่างไม่ขัดเขิน ถ้าเธอทำงานได้เงินเยอะๆ บิดาจะได้ไม่ต้องหักโหมทำงานล่วงเวลา ท่านเหนื่อยกับเธอมามาก ถึงเวลาที่ท่านจะได้พักบ้างแล้ว

“ดูแลตัวเองดีๆ นะ ทำงานกับผู้ชายระวังให้มาก ไม่มีผู้ชายคนไหนจะไว้ใจได้เท่าพ่อ เข้าใจไหม”

“ค่ะพ่อ”

ยลรดารับคำแล้วรีบจัดกระเป๋าตั้งแต่เมื่อคืน เธอไม่คิดเลยว่าสิ่งที่คุณ เควิน ลาซอนติ ซึ่งต่อไปนี้คือเจ้านายสายตรงของเธอจะตัดสินใจแบบนี้ การกระทำในระหว่างสัมภาษณ์ที่ทำให้เธอคิดว่าไม่มีเปอร์เซ็นต์ได้งานนี้ ที่แท้เขาคงแค่ทดสอบความอดทนอดกลั้นของเธอ ขอบคุณความอดทนอดกลั้น ถ้าหากเธอหัวเสียเดินออกจากห้องสัมภาษณ์เมื่อวานก่อนการสัมภาษณ์จบลง ถ้าเลือกทำแบบนั้นอาจไม่ใช่เธอที่มายืนอยู่ตรงนี้

หญิงสาวเห็นแผ่นหลังของคนที่ต้องทำงานด้วยวันนี้ เขาอยู่ในชุดสูทสากลสีเทาเข้ม หล่อเหลาดูเนี้ยบ เดินนำหน้ากำลังจะขึ้นเครื่อง จึงรีบเร่งเดินตามไป ริมฝีปากอิ่มยิ้มอย่างมีความสุข เธอจะทำงานที่เขายื่นโอกาสให้อย่างสุดความสามารถ

ทว่ายังไม่สิ้นความคิด ยลรดาก็ถูกเจ้าของร่างสูงที่เดินนำลิ่วไปก่อนแล้วหันกลับมามองด้วยสายตาราบเรียบอ่านยาก พร้อมส่งเสียงเข้มดังมาแต่จับความได้ว่า

“ชักช้าอยู่ได้ มัวทำอะไรอยู่”

สิ้นเสียงห้วนจัด ยลรดาก็ถูกลูก้าผายมือแล้วเร่งให้ตามเจ้านายขึ้นเครื่องไป