ตอนที่2.

“สวยอย่างเดียวจะมีประโยชน์อะไร ถ้าไม่มีฝีมือใครเขาจะรับเข้าทำงาน” มุกรินปลอบใจเพื่อน ทั้งที่ในใจนึกหวั่นๆอยู่เหมือนกัน เธอเองก็เข้าข่าย สวยแต่รูปฝีมือไม่เข้าขั้น งานนี้จะออกหัวหรือก้อยก็สุดเดา

การฝึกหนักตลอดเดือนที่โรงเรียนสอนนวด แทบทำให้มุกรินถอดใจอยู่หลายหน แต่ที่ทนฝึกจนสำเร็จ เพราะอาศัยลูกฮึด ทีบิดาเคยพูดปลอบใจไว้ว่า

“หนูเพิร์ลน่ะ ถ้าจะทำจริงๆก็ทำได้ แต่ไม่ยอมทำเลยถูกคนเขาว่าเหยาะแหยะ เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ”

นั่นทำให้หญิงสาวฮึดสู้ เพราะคนอย่างเธอ ถ้าจะทำต้องทำได้อยู่แล้ว!

“พวกหนูจะมาสมัครงานเหรอ...”

เสียงหนึ่งดังขึ้น เจ้าของเสียงเป็นสตรีวัยกลางคนสวมชุดผ้าฝ้ายสีน้ำเงิน กำลังยืนรดน้ำต้นไม้อยู่ไม่ไกลจากที่สองสาวยืนอยู่

สองสาวมองหน้ากัน ไม่ทันสังเกตเห็นว่ามีใครอยู่ตรงนั้น มือของทั้งคู่จึงยกขึ้นพนมมือไหว้ พร้อมกับยิ้มให้คนพูด

“เอ่อ... เราสองคนจะมาสมัครงานค่ะ” มุกรินเอ่ยด้วยน้ำเสียงสุภาพ ปลายเสียงทอดอ่อน มองหน้าอีกฝ่ายด้วยแววตาใสกระจ่าง

อีกฝ่ายมองวงหน้าอ่อนใส ดวงตาปรากฏรอยเอ็นดู กับท่าทางอ่อนหวานนั้น ก่อนจะเอ่ยว่า

“เข้าไปข้างในสิ วันนี้คุณเรมินอยู่พอดี”

“ใครคะ...คุณเรมิน” ดาวฤกษ์เอ่ยถาม

“เจ้าของที่นี่น่ะสิ... อะไรกัน...จะมาสมัครงาน แต่ไม่รู้จักเจ้าของ”

น้ำเสียงมีแววตำหนิ สายตาตวัดมองคนถามอย่างดุๆแวบหนึ่ง ก่อนจะเปลี่ยนท่าทีเมื่อเห็นอาการสะดุ้งน้อยๆกับหน้าแหยๆของอีกฝ่าย

“ดิฉันได้ยินว่าเจ้าของที่นี่ ชื่อคุณรุจีไม่ใช่หรือคะ”

มุกรินถามเสียงเบา เหงื่อซึมหน้าผากทั้งที่อากาศในตอนนี้เย็นสบาย สอดมือเรียวกำมือเพื่อนสาวแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในอุ้งมือ ดาวฤกษ์หันมามองหน้าเพื่อน ทำให้มุกรินเริ่มรู้สึกตัวว่าเธอเผลอแสดงความรู้สึกบางอย่างออกไป จึงแสร้งกลบเกลื่อนไปว่า

“ไม่รู้มาก่อนเลยนะคะ ว่าตอนนี้เปลี่ยนเจ้าของแล้ว”

“คุณเรมินเป็นลูกชายของคุณรุจี ตอนนี้คุณรุจีไม่ค่อยสบาย คุณเรมินเลยมาดูแลสปานี้แทน”

คำตอบที่ได้รับทำเอาคนรอฟังหันมาสบตากัน

“มา...ฉันจะพาไปหาท่าน”

ว่าแล้วคนพูดก็เดินนำหน้าเข้าไปด้านใน มุกรินกับดาวฤกษ์มองหน้ากันแล้วเดินตามคนบอกอย่างว่าง่าย สองสาวเดินตามพลางใช้สายตาสำรวจรอบๆไปด้วย ทางเดินด้านในเป็นสะพานไม้ทอดข้ามคูน้ำมีดอกบัวหลวงออกดอกสีชมพูเต็มไปหมด วางรูปปั้นสัตว์ชนิดต่างๆเรียงรายอยู่กลางบึงน้ำ บางตัวมีน้ำพุพุ่งออกมาจากปาก ละอองไอน้ำฟุ้งกระจายปลิวมากระทบผิวกายบางเบา ให้ความรู้สึกสดชื่นเย็นสบาย ในน้ำมองเห็นปลาหางนกยูงหลากสีแหวกว่ายอวดสีสัน ช่วยสร้างบรรยากาศให้แลดูเป็นธรรมชาติมากยิ่งขึ้น

“ด้านนั้นเป็นห้องทำทรีทเม้นท์ เดินผ่านไม่ได้ ต้องอ้อมมาด้านข้างนี่” คนพามาชี้มือบอกพลางเดินนำไปอีกทาง

“ที่นี่กว้างขวางดีนะคะ ตกแต่งสวยด้วย” มุกรินชวนคุย

“ตรงนี้เป็นสาขาใหญ่เรียกว่าเป็นศูนย์กลาง ทุกสาขาต้องรับงานจากที่นี่ เวลาลูกค้าต้องการไปทำทรีทเม้นท์ที่สาขาไหน เราก็มีบริการรถรับส่งด้วยนะ ลูกค้าชอบกันมาก บอกว่าสะดวกดี” คนนำทางบอกรายละเอียดอย่างครบถ้วน

“เจ้าของเขาบริหารเก่งแบบนี้นี่เอง ถึงได้ติดอันดับสปาที่ดีที่สุด แห่งหนึ่งของประเทศ”

เสียงแหลมๆของดาวฤกษ์ดังขึ้น หญิงสาวยิ้มกว้างจนแลเห็นไรฟันขาวสะอาดเรียงเป็นระเบียบ รอยยิ้มดูสดใสร่าเริง

“กว่าจะติดอันดับที่ว่า... ก็แทบล้มทั้งยืนมาตั้งหลายหน...” คนพูดเอ่ยเสียงเนิบช้า

“ทำไมหรือคะ” มุกรินจ้องมองคนบอก

สายตาของหญิงสาวทำให้คนพูดยิ้มกว้าง พอใจที่มีคนสนใจฟัง

“การทำสปาน่ะ มันต้องเจอกับสารพัดปัญหา มีอะไรที่ทำสำเร็จง่ายๆบ้างล่ะจริงมั้ย”

“การทำสปาให้ประสบความสำเร็จนี่ ทำยากขนาดนั้นเลยหรือคะ” ดาวฤกษ์ทำตาโตเมื่อได้ยินคำบอกเล่า ท่าทางสนอกสนใจกับเรื่องที่ได้ยิน

คำพูดนี้ทำให้สีหน้าของคนฟังมีรอยยิ้มขบขัน ก่อนจะหันไปมองด้านหน้า แล้วหยุดเดินพลางชี้นิ้วบอก

“ถึงแล้ว...หนูสองคนเข้าไปเองนะ ตรงหน้าประตูห้องมีเลขา สอบถามกันเอาเอง”

สองสาวหันไปมองตามปลายนิ้ว บานประตูติดกระจกใสด้านในมีคนนั่งทำงานอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ ข้างๆมีกองเอกสารกองใหญ่วางไว้ มุกรินกับดาวฤกษ์หันกลับมาหาคนนำทาง

“ขอบคุณค่ะป้า ที่พามาส่ง” สองสาวพนมมือไหว้ผู้สูงวัยกว่า

“ไม่เป็นไร ป้าขอตัวไปทำงานก่อนนะ ขอให้โชคดีนะ” ว่าแล้วป้าผู้ใจดี ก็หมุนกายเดินกลับไปทางเดิม

“ป้าแกใจดีจังเนอะ ฉันยังไม่ทันได้ถามชื่อแกเลย” มุกรินมองตามแผ่นหลัง ที่เดินห่างไป

“ไปสมัครงานกันก่อนเถอะ ถ้าได้ทำงานคงรู้จักกันเอง”

ดาวฤกษ์รีบตัดบท จูงแขนเพื่อนสาวเดินไปยังจุดหมาย ก่อนจะเคาะกระจกสองสามครั้งขออนุญาตเจ้าของสถานที่ คนอยู่ด้านในเงยหน้าจากจอคอมพิวเตอร์ แล้วลุกขึ้นมาเปิดประตูรับ

“เราสองคนมาสมัครงานค่ะ” ดาวฤกษ์รีบบอก

“เชิญด้านในก่อนค่ะ”

ประตูเปิดกว้างขึ้นให้ทั้งสองผ่านเข้าไปด้านใน ก่อนจะปิดลงดังเดิม เลขาสาวหน้าตาหมดจดผายมือไปยังเก้าอี้ด้านหน้าโต๊ะทำงานของเธอ ก่อนจะหันไปเปิดตู้เก็บเอกสารด้านหลัง หยิบแบบฟอร์มการสมัครงานส่งให้

“เขียนประวัติและรายละเอียดการทำงาน อ้อ...แนบเอกสารสำคัญให้ด้วยนะคะ”

สองสาวรับแบบฟอร์มมาก้มหน้าก้มตากรอกรายละเอียดต่างๆอย่างตั้งใจ ระหว่างที่รอเลขาสาวจึงทำงานที่ค้างไว้ เสียงโทรศัพท์บนโต๊ะดังขึ้น เจ้าของโต๊ะรีบรับสาย

“กรุ๊ปทัวร์จากญี่ปุ่นจะลงวันนี้ตอนสิบเอ็ดโมงค่ะคุณเรย์ เตรียมห้องไว้พร้อมแล้วค่ะ แต่คงต้องขอเทอราปิสจากสาขาอื่นมาช่วยสักสองคน ที่นี่คนไม่พอแคนดี้กับแอนนาลาป่วยค่ะ”

เสียงแจ้วๆรายงานเจ้านายสูงสุด มุกรินกับดาวฤกษ์มองหน้ากัน ก่อนจะก้มหน้ากรอกแบบฟอร์มต่อ แต่หูของสองสาวแอบลอบฟังเสียงสนทนาไปด้วย

“คุณเรย์คะ ตอนนี้มีคนมาสมัครงานสองคน หน้าตาดีทั้งคู่ค่ะ คนหนึ่งผิวขาวตัวบางๆสูงเพรียวค่ะ อีกคนก็หุ่นใกล้เคียงกันแต่ผิวสีแทนค่ะ อ๋อ...ได้ค่ะ”

เลขาสาวสิ้นสุดบทสนทนาเพียงแค่นี้ ก่อนวางสายแล้วหันมามองหน้าสองสาว

“คุณสองคนกรอกใบสมัครงานเสร็จแล้วใช่ไหมคะ”

“ค่ะ”

สองสาวประสานเสียงตอบพร้อมกัน พร้อมกับส่งเอกสารให้ เอกสารถูกนำมาเก็บไว้ในตะกร้าบนโต๊ะ

“ทางเราจะติดต่อไปนะคะ” เลขาสาวส่งยิ้มให้

สองสาวพนมมือไหว้ลา ก่อนจะพากันเดินออกมา เมื่อลับประตูดาวฤกษ์ก็ทำหน้ายุ่ง

“ไม่รู้จะเรียกสัมภาษณ์เมื่อไหร่ ฉันเห็นใบสมัครวางเป็นตั้ง”

“น่า...อย่าซีเรียสเลย ถ้าไม่ได้ก็ยังมีทางอื่นอีก เราไม่จนหนทางหรอก”

มุกรินหันกลับไปมอง เชื่อมั่นว่าเธอกับเพื่อนสาวไม่น่าจะพลาดงานนี้ เท่าที่สืบรู้มาที่นี่ต้องการพนักงานอีกมากเพราะกำลังจะเปิดสาขา

ใหม่ หญิงสาวโอบไหล่เพื่อน พร้อมกับแหงนหน้ามองท้องฟ้า ก่อนจะย่นคิ้ว ท้องฟ้าในขณะนี้มืดครึ้มหม่นสลัว เมฆก้อนใหญ่ลอยเต็มฟ้า ทั้งที่ก่อนหน้านี้แสงแดดจัดจ้าร้อนแรง

“รีบกลับกันเถอะดาว ฝนทำท่าจะตก”

ดาวฤกษ์แหงนหน้ามองท้องฟ้า ใบหน้าหงิกขึ้นมา

“มันจะตกอะไรตอนนี้นะ เทวดาบ้าบอ ชอบแกล้งมา... ว้าย!”

เปรี้ยง! ดาวฤกษ์ยังไม่ทันจะพูดจบ เสียงฟ้าร้องก็ดังก้องขึ้น สองสาวกระโดดโหยงร้องเสียงดัง มุกรินได้สติก่อน หญิงสาวฟาดเผียะบนต้นแขนเพื่อนสาวทีหนึ่ง พร้อมกับเอ็ดแถม

“เขาว่าอย่าแช่งฟ้าด่าดิน เห็นไหมเจอดีเลย”

“โหย... ใครจะนึกว่าเทวดาจะดุแบบนี้นี่”

ดาวฤกษ์ทำเสียงอ่อย มองท้องฟ้าอย่างหวาดๆ มุกรินส่ายหน้า แล้วลากแขนเพื่อนให้รีบเดินไป ยังรถที่จอดอยู่ ...

“สุนทรียะสปา... นายเรมิน เราจะได้เจอกันแน่...”

หญิงสาวหันมามองป้ายด้านหน้าทางเข้าอีกครั้ง ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปด้านในรถ