บทที่ 4 - จุดเปลี่ยน

"สวัสดีค่ะคุณเพตรา เมย์ต้องขอบคุณอีกครั้งนะคะที่เลือกใช้สถานที่ของเรากับงานช้างแบบนั้น"

"คุณเมย์ก็พูดไป ตราต่างหากที่ต้องขอบคุณคุณเมย์และทีมงานที่ไม่เคยทำให้ตราผิดหวังเลย.... อืมมม คุณเมย์ขา ที่ตรามาวันนี้ ตรามีเรื่องจะสอบถามหน่อยอะคะ ไม่ทราบว่าทางคุณเมย์พอจะเห็นสร้อยของตราหล่นแถวงานบ้างไหมคะ สร้อยแบบนี้อะคะ"

เพตราโชว์รูปสร้อยตัวเองให้ผู้จัดการฮอลล์ดู

"เดี๋ยวเมย์เช็คให้ค่ะ... ใช่เส้นนี้ไหมคะ"

"ใช่ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ ตราไม่รบกวนคุณเมย์แล้ว ตราขอตัวนะคะ"

สร้อยเส้นนี้เป็นสร้อยที่แม่ของเพตราให้ไว้ก่อนที่จะเสียชีวิต เพตราไม่เคยถอดออกเลย ทันทีที่เธอรู้ตัวว่าสร้อยหายเธอรู้ทันทีว่าหายที่ไหน

2 เดือนผ่านไป

"พี่ตราเป็นลม!!! ใครมียาดมขอหน่อยค่ะ"

ทีมงานวิ่งกรูกันเข้ามาดูเพตราที่ถูกหามไปนอนบนโซฟาของโรงแรม นาราวิ่งมาคนสุดท้าย

"ไอ้เท่ แกอุ้มตราแล้วเดินตามฉันมาที่รถ"

นาราไม่พูดมาก รีบจ้ำเท้าเดินไปที่รถของตัวเองเพื่อมุ่งหน้าไปที่โรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด

"เพตราเป็นอะไรมากไหมคะคุณหมอ"

คุณหมอเดินเข้ามาที่ห้องคนไข้พร้อมกับผลตรวจเลือด

"ไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ คนไข้น่าจะนอนน้อยและมีภาวะเครียดสะสมร่วมด้วย อาการเป็นลมและวิงเวียนศรีษะเป็นอาการปกติของคนที่กำลังตั้งครรภ์"

"ท้อง!!!" นาราหันหน้าไปมองเพื่อนสาวตัวเองที่กำลังนอนหลับให้น้ำเกลืออยู่บนเตียง

"ครับ เดี๋ยวพอน้ำเกลือขวดนี้หมด ก็กลับบ้านได้แล้วครับ"

"ขอบคุณค่ะคุณหมอ"

"นี่ฉันอยู่ที่ไหน" คนไข้ค่อย ๆ ลืมตาตื่น พร้อมกับดันตัวเองขึ้นนั่ง

"ฟื้นแล้วหรอ" นาราพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น "แกเป็นลม ฉันเลยพาแกมาโรงบาล"

"แค่เป็นลมเอง แกพาฉันมาโรงบาลเพื่อ เปลืองตังค์"

"หย่ะ แค่เป็นลมกับผีอะไรหล่ะ" น้ำเสียงนาราเริ่มเดือดผุด ๆ ขึ้น "แกมีอะไรอยากบอกฉันไหมตรา แกบอกฉันได้ทุกเรื่องนะโว๊ย ฉันเพื่อนแกนะ"

"เดี๋ยว ๆ ทำไมแกต้องโกรธด้วย สรุปหมอบอกว่าฉันเป็นอะไร"

"แกท้องไอ้ตรา แกกำลังตัวท้องได้ 5 อาทิตย์แล้ว"

เพตราทำหน้าช็อคออกมาอย่างชัดเจน

"ไอ้ภาค แกต้องกลับมารับผิดชอบเพื่อนฉัน แกจะโทรหามัน หรือจะให้ฉันโทร" นาราอารมณ์เดือดผุด ๆ อย่างต่อเนื่อง

"ไม่ใช่ภาค"

"แกพูดอะไรของแกไอ้ตรา ถ้าไม่ใช่ภาคแล้วจะเป็นใคร"

เพตราถึงทางตัน ตัดสินใจเล่าเรื่องคืนนั้นให้นาราฟังทั้งหมด พร้อมกับกำชับว่าให้เรื่องนี้เป็นความลับตลอดไป

"แล้วแกจะเอายังไงต่อไป"

"ยังไม่รู้ รู้แต่ว่าฉันจะไม่เอาเด็กออกเด็ดขาด เขาไม่ได้ทำอะไรผิด"

นาราโผล่เข้าไปกอดเพื่อนสาวแน่น ทั้งคู่กอดกันร้องไห้โฮอยู่ในห้องพักใหญ่ ๆ ก่อนที่จะออกจากโรงพยาบาล

ก๊อก ๆ ๆ ๆ

"เชิญ... เอ้าคุณเพตรา มีอะไรด่วนหรือเปล่า พอดีผมมีนัดพบลูกค้าอีก 15นาที"

"นี่ค่ะท่าน" เพตรายื่นซองขาวให้ท่านประธานและพูดต่อไปว่า "ตราขอบคุณท่านมากสำหรับโอกาสที่ท่านมอบให้ตรามาโดยตลอด ตราจะไม่ลืมเลยค่ะ ตราจำเป็นต้องเดินทางสายใหม่ด้วยเหตุผลส่วนตัว"

"เดี๋ยวก่อนคุณตรา เพราะผมให้งานคุณมากไปหรือไป เดี๋ยวผมกลับมาแล้วเราคุยกันเรื่องนี้"

"ไม่ค่ะท่าน ตราตัดสินใจแบบนี้เพราะเหตุผลส่วนตัวค่ะ รบกวนท่านรับซองนี้ไว้ด้วยนะคะ ตราไม่รบกวนเวลาท่านแล้วค่ะ"

เพตราเดินออกมาจากห้องท่านประธานด้วยใบหน้าเศร้าและเดินกลับเข้าไปในห้องทำงานตัวเอง และยกโทรศัพท์ขึ้นมา

"ค่ะพ่อ เดือนหน้าตราจะกลับไปช่วยพ่อทำโฮมสเตย์นะคะ เดี๋ยวตราจะส่งวันและเวลาการเดินทางไปให้ทีหลัง"

"แล้วฉันจะหาโอกาสบินไปหาแกนะ แกจะใช้ชีวิตโลดโผนเหมือนแต่ก่อนไม่ได้แล้วนะ แกยังมีอีก 2 ชีวิตในท้องแก"

สองสาวกอดกันแน่น ก่อนเพตราจะเดินเข้าเกตบอกลาชีวิตแบบเก่าเพื่อเริ่มต้นชีวิตแบบใหม่กับหน้าที่ใหม่ที่ถูกหยิบยื่นให้เธอ บนเกาะบ้านเกิดของตัวเองที่ห่างไกลจากผู้คน