Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บทย่อ
"ตรารักภาคนะ" ก่อนที่ภาคิณจะได้พูดอะไร ปากของเขาถูกปิดด้วยปากของเธออีกครั้ง ต่อหลายครั้ง เจ้าพ่อคาสโนว่าถูกกระตุ้นแรงปรารถนาทางร่างกายอย่างต่อเนื่องด้วยจูบอันร้อนแรงของฝ่ายหญิง และมือของเธอล้วงเข้าไปในกางเกงของเขา สัมผัสอุ่นจากมือเธอกระตุ้นให้ความเป็นชายของเขาแข็งขันขึ้นอย่างรวดเร็ว บวกกับความเมาของเขาด้วย เพตราใช้มือปลดเปลื้องกางเกงของเขาออก ก่อนที่จะก้มลงลิ้มรสแท่งแข็งตรงหน้า ลิ้นไล่เลียที่หัวแท่งไปมา ก่อนที่จะครอบปากของเธอลงที่แท่งแข็งของเขา เธอทั้งอม ทั้งดูด ทั้งดึง ยิ่งเธออมของเขาลึกเท่าไร เขายิ่งครางหนักขึ้นเท่านั้น เธอเร่งจังหวะการปรนเปรนเขาให้เร็วขึ้นพร้อมกระชับปากของเธอให้แคบลง แคบลงจนน้ำใสขุ่นไหลออกมาพร้อมเสียงครางแห่งของการปลดปล่อย"อ้าาาา"ภาคิณถูกปลุกเร้าอย่างเต็มที่ เขาลุกขึ้นจับร่างบางพลิกลงบนเตียงก่อนที่เขาจะฉีกเสื้อผ้าของเธอออกจนไม่เหลือแต่ชิ้นเดียว ก่อนที่เขาจะใช้ปากของเขาดูดไปที่ดอกไม้ของเธอ ก่อนที่จะแทรกลิ้นอุ่นเข้าไปในกลีบของเธอ และเร่งรัวลิ้นของเขาที่จุดจีสปอตของเธอ "อ้า อ้า อ้า"เพตราครางหนังขึ้น หนักขึ้น ยิ่งเขาเอามือขึ้นมาขยำอกอันอวบอิ่มของเธอ เธอก็ยิ่งครางหนักขึ้น ความเป็นชายของเขาถูกกระตุ้นหนักขึ้น เขาเปลี่ยนจากปากของเขามาเป็นแท่งแข็งที่พร้อมมากสำหรับการปลดปล่อยรอบที่สองเขาดันแท่งแข็งเข้าไปในช่องแคบคับที่ทั้งอุ่นและเปียกแฉะก่อนที่เริ่มบรรเลงและค่อย ๆ เร่งจังหว่ะขึ้นเสียงครางของทั้งคู่ดังลั่นห้อง เจ้าพ่อคาสโนว่าจับร่างบางพลิกเปลี่ยนท่าตามใจต้องการ จนมาถึงท่าสุดท้ายที่เธอพลักตัวเขาลงนอนบนเตียงก่อนที่เธอจะขย่มเขาตามใจที่เธอต้องการ หน้าอกที่เต้นขึ้นลงตรงหน้าเขา สะโพกของเธอที่โยกขึ้นลงกระตุ้นกามอารมณ์ของเขา ความรู้สึกซาบซ่านไปทั้งร่าง ทั้งร่างเขาและร่างเธอ เธอขับขี่เขาไปถึงจุดสุดยอดพร้อมกัน ก่อนที่เธอจะหมดแรง ล้มลงนอนบนร่างของเขาทั้งสองถูกห่อหุ้มไปด้วยกลิ่นของกันและกันบวกกับกลิ่นเหงื่อที่หยดลงบนเตียง แสงแดดวันรุ่งขึ้นฉายผ่านผ้าม่านเข้ามาแยงตาสาวขี้เมา เธอค่อยลืมตาและพยุงตัวเองขึ้นนั่งบนเตียง ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนฉายกลับเข้ามาในความทรงจำของเธอ เพตราก้มดูร่างเปลือยของตัวเอง เธอรีบดึงผ้าห่มมาห่อท่อนบนของตัวเองไว้ และเธอก็ค่อย ๆ หันไปมองร่างเปลือยข้าง ๆ "ห๊า?!?!" ร่างเปือยกำยำอีกร่างยังคงนอนหลับสนิท เพตรารีบลงจากเตียง คว้าเสื้อผ้าของตัวเองที่กองอยู่มุมต่าง ๆ ของห้อง และรีบบึ่งตัวเองออกจากห้องทันที โดยที่ไม่รู้เลยว่าหลังจากวันนี้ ชีวิตของเธอจะเปลี่ยนไปตลอดกาล
บทที่ 1 - วันที่ไม่คาดคิด
"ฝนว่า เขาตายหรือยัง"
สายฝนเอานิ้วชี้น้อย ๆ ของตัวเองไปอังที่จมูกของชายแปลกหน้าที่นอนขดตัวอยู่บนที่นั่งยาวในสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง เพื่อไขข้อสงสัยของสายน้ำ
"ก็ยังหายใจอยู่นะ น้ำลองเอามือมาที่จมูกเขาดูซิ"
สายน้ำยื่นแซนวิชในมือให้สายฝนถือให้ ก่อนที่จะทำตามที่สายฝนบอก
"จริง ๆ ด้วย... นอนขดเป็นกิ้งกือเลย คงจะหนาวน่าดู เราปลุกเขาดีไหมฝน"
"รอแม่กลับมาก่อนดีกว่าน้ำ"
ในขณะที่สองสาวน้อยกำลังถกเถียงกันอยู่ ชายหนุ่มแปลกหน้าค่อย ๆ ลืมตาขึ้นและพยุงตัวเองขึ้นนั่ง พร้อมกับควานหาแว่นตาในกระเป๋าด้านในเสื้อแจ็กเก็ตเพื่อนำมาใส่
"หนวกหู!!!"
สองสาวน้อยหันหน้ามาทางเจ้าของเสียงทุ้มแหบด้วยความตกใจ
"อุ่ย.. ขอโทษค่ะ"
สายฝนเอ่ยพร้อมกับเดินหลบหลังสายน้ำด้วยความกลัว
"คุณน้าตัวเหม็นตื่นแล้วหรอคะ" สายน้ำเอ่ย
"สายน้ำ สายฝน อยู่ไหนลูก!!!!"
เสียงนุ่มคุ้นหูดังแว่วมาจากไกลค่อย ๆ ชัดเจนขึ้น
"มาทำอะไรกันอยู่ตรงนี้ แม่บอกแล้วใช่ไหมว่าให้ยืนอยู่ตรงที่เดิม" เพตราก้มตัวลงพร้อมกับคว้ามือลูกสาวทั้งสองแน่น โดยยังไม่ได้สังเกตชายบนเก้าอี้
"ขอโทษค่ะแม่" แฝดสาวพูดออกมาพร้อมกัน
เพตราคว้าร่างลูกสาวทั้งสองเข้ามากอดแน่น และทันในนั้นเอง
"คุณ?!?!"
เพตราคลายอ้อมกอดออกแล้วดึงลูกสาวทั้งสองมาหลบหลังตนทันที
ภาคิณนั่งนิ่งไม่พูดจาอะไร เขาถอดแว่นตาดำออก
"สั่งสอนกันจบหรือยัง รำคาญ!"
สายตาเย็นชาของชายขี้เมากับแม่เลี้ยงเดี่ยวสาวปะทะกัน สายตาคู่นึงแสดงออกชัดเจนถึงความรำคาญ แต่อีกคู่คือความตกใจเพราะไม่คาดคิดว่าจะได้มาเจอกันอีกครั้ง
สายตาภาคิณเหลือบไปเห็นสร้อยคอที่โผล่ออกมากนอกเสื้อของคุณแม่สาว เขาขมวดคิ้วทันทีเหมือนกำลังคิดว่า เคยเห็นสร้อยเส้นนี้ที่ไหน แต่ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว ยิ่งรำคาญใจ
"หนูสองคนเห็นคุณน้าคนนี้นอนอยู่ เลยเดินมาดูเฉย ๆ ค่ะ" สายน้ำกล่าว
"คุณน้าดูเหมือนจะหิวนะคะแม" สายฝนกล่าว
"สายน้ำ สายฝน ปิดหูลูก"
สองสาวน้อยทำตามคำสั่งของแม่แต่โดยดี
"นี่มันสวนสาธารณะนะคุณ ไม่ใช่โรงแรม" เพตราทำจมูกฟุดฟิดและพูดต่อไปว่า "เมาแล้วก็ควรกลับบ้านไปนอนดี ๆ ไม่ใช่มานอนเรี่ยราดอยู่แบบนี้ โต ๆ กันแล้ว เรื่องแค่นี้น่าจะคิดเองได้นะ"
เพตราพูดจบก็รีบคว้ามือน้อย ๆ และเดินออกไปจากตรงนั้น
"เดี๋ยวค่ะแม่" สายฝนรั้งมือตัวเองไว้ และลากมือแม่เดินกลับมาที่ชายแปลกหน้า
"หนูให้ค่ะ" สาวน้อยใจบุญยื่นแซนวิชในมือให้ชายหนุ่มขี้เมา พร้อมกับส่งยิ้มให้ "กินให้หมดนะคะ จะได้โตไว ๆ"
ภาคิณรับแซนวิชจากสาวน้อยอย่างงง ๆ
เพตราดึงมือลูกทั้งสองและเดินจากชายขี้รำคาญคนนั้นอย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้
ภาคิณมองแซนวิชในมือ กระดาษห่อแซนวิชเขียนชื่อเจ้าของไว้ว่า "สายฝน"
"เด็กคนนั้นชื่อสายฝนซินะ... เด็กบ้า คิดว่าฉันเป็นขอทานหรือไง ชิ" พูดจบภาคิณก็โยนแซนวิชลงถังขยะที่ตั้งอยู่ไม่ไกลเก้าอี้ ก่อนจะควานหามือถือ
หน้าจอแสดง 100 สายไม่ได้รับ จากเบอร์ "ผู้จัดการส่วนตัว"
กริ่ง!!!
"ทำไมไม่รับโทรศัพท์ฉันทั้งคืนห๊าาาาาาา นี่นายอยู่ไหน นายรู้ไหมว่านายก่อเรื่องอะไรไว้บ้างเมื่อคืนนี้ ทำไมชอบสร้างเรื่องให้ฉันต้องคอยแก้ไม่เว้นแต่ละวันห๊าาาาาา ฉันปวดกระบาลจะแยกแล้วววววววว......................" ภาคิณดึงมือถือออกจากหูเพราะเสียงตะโกนของผู้จัดการส่วนตัวดังก้องเข้าไปถึงโสดประสาท
"ด่าจบหรือยัง จะได้วางหู"
"ยังวางไม่ได้เพราะฉันยังพูดไม่จบ... แกห้ามกลับมาคอนโดเด็ดขาด นักข่าวรอเชือดแกอยู่เพียบ ตอนนี้แกอยู่ทีไหน"
"สวนสาธารณะเซนทรัม"
"ตายโหง อยู่ที่ไหนไม่อยู่นะแก แกรีบเข้าไปในห้องน้ำ รอฉันอยู่ที่นั่น ห้ามออกไปไหนเด็ดขาด"
"ห้อง.."
"ไม่ต้องพูดมาก ทำตามที่บอก ฉันจะไปหาแกเดี๋ยวนี้"
ภาคิณวางหู หยิบแว่นตาดำมาใส่ และดึงหมวกของเสื้อฮุ้ดมาพลางหน้าตัวเองไม่ให้ใครจำได้ ก่อนที่จะเดินมุ่งหน้าไปที่ห้องน้ำชายตามที่ผู้จัดการสั่ง
15 นาทีต่อมา
"ภาคิณ ฉันเอง"
ภาคิณเปิดประตูห้องน้ำออกมาเพื่อเจอกับเจ้าของเสียง
"สภาพไม่ต่างอะไรจากลูกหมาตกน้ำเลยนะแก นี่กระเป๋าเสื้อผ้าแก เราไม่มีเวลามาก แกต้องหลบไปซ่อนตัวซักพักใหญ่ ๆ ฉันเตรียมทุกอย่างให้แกเรียบร้อยแล้ว รถจอดรออยูข้างนอก"
"ห๊า"
ไม่ทันที่ภาคิณจะได้พูดหรือถามอะไร ผู้จัดการส่วนตัวก็ดึงร่างเมาค้างออกไปข้างนอกและดันตัวเขาเข้าไปในรถเก่งสีดำที่จอดรออยู่ด้านนอก
"เอกสารการเดินทางของแกอยู่ในซองนี้" ผู้จัดการยื่นซองน้ำตาลให้ภาคิณ ก่อนที่จะหันไปบอกคนขับว่า "ฉันฝากไอ้นี้ด้วย"
ประตูรถถูกปิดลงพร้อมกับคันเร่งที่ขับเคลื่อนรถออกจากสวนสาธารณะ
"นายจะพาฉันไปไหน" ภาคิณถามคนขับ
"เกาะบีหลาครับ"
"ห๊า.. เกาะกันดานแบบนั้นจะให้ฉันไปอยู่ยังไง จอดรถเดี๋ยวนี้ ฉันบอกให้จอดรถถถถถถถถถถถถถถถถถ"
กริ่ง!!! โทรศัพท์ภาคิณดังขึ้น
"ที่หลบนักข่าวมีเป็นล้านที่ ส่งผมไปที่เกาะร้างนั่นทำไมห๊า"
"มาถึงจุดนี้ แกคิดว่าแกมีตัวเลือกมากนักหรอ ภาคิณ แค่ที่ฉันต้องตามเช็ดขี้เช็ดเยี่ยวแกอยู่ตอนนี้ ก็หนักมากพอแล้ว แกไม่สร้างเรื่องเพิ่มให้ฉันซักครั้ง และยอมไปอยู่ที่นั่นแต่โดยดีได้ไหม ฉันขอร้อง"
"อืม"
พ่อคาสโนว่ารู้ตัวดีว่าทั้งหมดคือเรื่องจริง เขาจึงหยุดโวยวาย
"เรื่องเงียบเมื่อไร ฉันจะไปรับแกกลับมาด้วยตัวฉันเอง"
"อืม"
เมื่อบทสนทนาของทั้งคู่จบลง ภาคิณถอนหายใจเฮือกใหญ่ และผล็อยหลับตาลงเพราะความเพลีย
"แม่ขา คุณน้าเขาไม่มีบ้านอยู่หรอคะ เขาถึงต้องนอนที่เก้าอี้" สายฝนถามแม่ในขณะที่กำลังอยู่บนเครื่องบินที่กำลังมุ่งหน้าไปที่ "บ้าน"
"คุณน้ามีบ้านลูก บ้านหลังใหญ่โตมากเลยแหละ เขาอาจจะแค่เผลอหลับไปก็ได้"
"แม่รู้จักคุณน้าด้วยหรอคะ" สายน้ำถามต่อ
เพตรายิ้มให้ลูกสาวช่างซักทั้งสองคน ก่อนที่จะก้มลงหอมหน้าผากลูกคนละฟอด
"ใครน่าา บอกแม่ว่าพอถึงบ้านแล้วจะลงไปว่ายน้ำกับคุณเต่า"
"หนู ๆๆๆ"
"งั้นก็หลับตา นอนเอาแรงกันดีกว่าเนอะ"
สายน้ำและสายฝนล้มตัวลงนอนตักแม่ด้วยความเคยชินทันที เพตราที่นั่งตรงกลางลูบหัวลูกสาวทั้งสอง โดยมีน้ำอุ่น ๆ ที่ไหลออกมาจากตา
... แม่ไม่เคยรู้จักผู้ชายคนนั้น และไม่คิดที่จะรู้จักเขาด้วย นี่ซินะที่เขาเรียกว่า โลกกลม หวังว่านี่จะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่หนูจะเจอกับเขา....