บทที่ 9 อย่าทำให้พี่หึง

“กลับบ้าน!”

มาเฟียหนุ่มตะคอกบอกลูกน้องเสียงแข็ง ขณะเดียวกันก็ดันร่างบางให้ลงไปนั่งที่เบาะหลัง เขาตามไปนั่งข้างๆเธอ และทันทีที่รถเริ่มออกตัว เขาก็กระชับเอวบางมากอดไว้แน่น แน่นมากจนถูกกระทำนิ่วหน้าตกใจ

“อ๊ะ! พี่ติณณ์...อื้อ!” เรียวปากแดงถูกประกบจูบอย่างไม่รั้งรอ เธอถูกเขาจู่โจมโดยไม่ทันได้ตั้งตัว รสจูบของเขาช่างดุดัน เผ็ดร้อน...และมีความโกรธผสมอยู่ด้วย

“ขอเหตุผลดีๆสักข้อที่จะไม่ทำให้พี่โกรธเธอ” ติณณ์ถอนจูบออกมาจ้องอลิชาด้วยแววตาแข็งทื่อ

“คะ?” ซึ่งแน่นอนว่าอลิชาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาจะต้องโกรธเธอเรื่องอะไร “พี่ติณณ์โกรธเหรอคะ? โกรธเรื่องอะไร?”

“วันนี้เธอไม่โทรหาพี่แม้แต่สายเดียว! ข้อความก็ไม่ส่ง! แล้วพี่ก็ได้มาเจอเธออยู่กับผู้ชายคนอื่น!”

“โฮปไม่ชะ...อื้อ!” และแม้แต่จะอธิบายถึงเหตุผลก็ไม่มีโอกาส แค่คิดจะอ้าปากพูดเขาก็รุกจูบหนักๆใส่เธออีกครั้ง และครั้งนี้...มือหนาก็ไม่อยู่เฉย มันเคลื่อนเข้าใต้กระโปรง เข้าไปลูบคลำเรียวขาเนียน ไล่ขึ้นสูงจนปลายนิ้วไปสัมผัสกับจุดอ่อนไหวของอลิชา

“อื้อ! อ๊ะ...พี่ติณณ์อย่าค่ะ!” หญิงสาวสะดุ้งโหยง รีบผละจูบออกแล้วรั้งมือหนาไว้แน่น “อย่านะคะ เราไม่ได้อยู่กันสองคน” เธอส่งสายตาไปมองลูกน้องของติณณ์ที่กำลังขับรถอยู่ข้างหน้า

“พูดเหมือนว่าถ้าอยู่กันสองต่อสองแล้วเธอจะให้ทำ!”

“พี่ติณณ์...อย่าเพิ่งโกรธได้ไหมคะ? ให้ลิชาอธิบายก่อน”

“ถ้าคำอธิบายของเธอฟังไม่ขึ้น...พี่ไม่รับประกันว่านิ้วของพี่จะเข้าไปได้ลึกแค่ไหน” เขาขู่เสียงนิ่ง ดวงตาจ้องเธอไม่วาง “แล้วก็อย่าขยับ...อย่าคิดจะดึงมือพี่ออกมา”

“พี่ติณณ์...”

“ไหน...จะอธิบายว่ายังไง?”

“ที่ไม่โทรหาเพราะวันนี้ลิชายุ่งทั้งวันเลยค่ะ มีงานตั้งแต่เช้า”

“แล้วไอ้ดารานั่นล่ะ?!”

“โฮปเป็นเพื่อนค่ะ เป็นเพื่อนสมัยไฮสคูล วันนี้เราทำงานด้วยกัน...แล้วเขาก็ชวนออกมาดื่มกาแฟ”

“...” แม้ว่าเขาจะวางทางทีนิ่งเฉย แต่ภายในใจกำลังยิ้มหยัน ทั้งแววตา น้ำเสียงและท่าทางของอลิชา มันบ่งบอกได้อย่างชัดเจนว่าเธอกำลังจะกินเหยื่อที่เขาวางเอาไว้ให้ เหยื่อที่ว่านั่นก็คือการกระทำหลอกลวงที่ทำให้เธอหลงเชื่อว่าเขารักเธอ

“พี่ติณณ์หายโกรธได้ไหมคะ? ลิชารักพี่ติณณ์คนเดียว...ลิชาไม่เคยมีใครเลย”

“พี่จะเชื่อได้ยังไง? รู้ไหมว่าแค่เห็นเธออยู่กับคนอื่นพี่ก็อยากจะบ้าขึ้นมาให้ได้ อย่าทำให้พี่หึงลิชา...เพราะเวลาที่พี่หึง พี่จะกลายเป็นอีกคน”

“ลิชาจะไม่ทำค่ะ โฮปเป็นแค่เพื่อนจริงๆ ลิชาไม่ได้คิดกับเขาเกินเลยไปจากคำว่าเพื่อน”

“แล้วมันล่ะ? มันคิดกับเธอแค่เพื่อนหรือเปล่า?”

“...” เมื่อเขาถามออกมาแบบนั้น หญิงสาวก็ได้แต่นิ่งเงียบ

“หึ! ไม่ใช่แค่พี่ที่มองออก! แม้แต่เธอก็ยังรู้ว่าไอ้ดารานั่นมันรู้สึกยังไง!”

“พี่ติณณ์ ลิชาจะไปห้ามความรู้สึกของเขาได้ยังไงคะ?”

“ก็พี่ไม่ชอบ! ห้ามไปเจอมันอีก!”

“...”

“เงียบทำไม?! รับปากสิว่าเธอจะไม่ไปยุ่งกับผู้ชายหน้าไหนทั้งนั้นนอกจากพี่!”

“สิบห้าปีที่ผ่านมาลิชาไม่เคยสนใจผู้ชายคนไหนเลย เพราะลิชารอแค่พี่ติณณ์คนเดียว...แค่นี้มันยังไม่พออีกเหรอคะ? พี่ติณณ์ไม่เชื่อใจลิชาเหรอคะ?”

“เธอแค่รับปากและให้สัญญามาว่าจะรักและซื่อสัตย์กับพี่แค่คนเดียว”

“พี่ติณณ์น่าจะมองที่การกระทำมากกว่าคำสัญญาลอยๆ เอามือออกไปค่ะ!” เมื่อถึงจุดที่อลิชามองว่าติณณ์ช่างไม่มีเหตุผล เธอก็ทำเสียงแข็งขึ้นมา ก่อนจะดึงมือของเขาให้ออกห่างจากใต้กระโปรงของเธอ

“อย่ามาพลิกคดีนะลิชา! พี่ต้องเป็นฝ่ายโกรธเธอ ไม่ใช่ให้เธอมาโกรธพี่!”

“ก็พี่ติณณ์ไม่มีเหตุผล! นี่แค่เริ่มเองนะคะ...พี่ติณณ์ไม่มีความเชื่อใจให้ลิชาเลย พี่ติณณ์ใช้แต่อารมณ์”

“ลิชา!”

“ก็ได้ค่ะ! ถ้าพี่ติณณ์อยากให้ลิชาสัญญา ลิชาก็จะสัญญา...ต่อไปลิชาจะยุ่งกับผู้ชายคนไหนอีก แม้แต่หมาแมวที่เป็นตัวผู้ลิชาก็จะไม่เข้าใกล้ แบบนี้พี่ติณณ์พอใจหรือยังคะ?!”

“เด็กดื้อ! นี่เธอกล้าประชดพี่เหรอ?!”

“...” ทั้งสองคนจ้องตากันไม่วาง โดยไม่มีใครยอมลงให้ใคร แต่อลิชาก็ใจอ่อนเสียก่อนเพราะเธอเผลอหลุดยิ้มออกมา “ไม่คิดเลยว่าจะได้เห็นพี่ติณณ์หึง”

“พี่ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน...เพราะเธอคนเดียว”

“งื้อ! เลิกทำหน้าดุสักทีได้ไหมคะ? เรื่องมันไม่ได้มีอะไรเลย...” เป็นอีกครั้งที่เธอง้อเขา ยื่นหน้าเข้าไปใกล้เพื่อคลอเคลียให้เขาหายโกรธ

“อยากให้พี่หายโกรธไหมล่ะ?”

“อยากค่ะ”

“ค้างกับพี่อีกคืนสิ”

“พี่ติณณ์...ลิชาหายหน้าไม่กลับบ้านมาคืนนึงแล้วนะคะ ถ้าจะหายไปอีกคืน มีหวังคุณพ่อกับคุณแม่ได้แจ้งตำรวจแน่ๆ”

“ไม่อยากอยู่กับพี่หรือไง?”

“ก็อยากค่ะ...แต่...”

“ไม่มีแต่ คืนนี้เธอต้องอยู่กับพี่” แล้วมาเฟียหนุ่มก็รวบรัดตัดตอนให้ทุกอย่างจบลงที่การตัดสินใจของเขาเพียงคนเดียว

♥

The Resident : 20.30 PM

อลิชารู้ดีว่าเธอไม่อาจจะปฏิเสธติณณ์ได้ ยังไงคืนนี้เขาคงไม่พาเธอไปส่งที่บ้าน ไม่ทางที่เขาจะยอมให้เธอออกจากห้องไปได้อย่างง่าย แต่ยังไงเธอก็ต้องบอกให้แม่ของเธอรู้ว่าเธอจะไม่กลับบ้านอีกคืน ระหว่างที่ติณณ์กำลังอาบน้ำ เธอจึงออกมาโทรศัพท์หาผู้เป็นแม่ที่นอกระเบียงของเพนท์เฮาส์

“ฮัลโหล...คุณแม่”

[ลิชา ลูกหายไปไหน? นี่สองวันแล้วนะ แม่โทรไปลูกก็ไม่รับสายเลย]

“คือ...”

[ตอนนี้คุณพ่อเขาใจเย็นลงแล้ว กลับมาบ้านนะลูก มีอะไรก็ค่อยๆคุยกันดีๆ]

“คุณแม่คะ คืนนี้ลิชาว่าจะนอนค้างกับพริบพราวอีกสักคืนน่ะค่ะ”

[นี่ลูกไปนอนค้างกับพริบพราวเหรอ? แม่คิดว่า...]

“อื้อ!” ในตอนนั้นอลิชาก็หลุดเสียงร้องในลำคอออกมา เมื่อติณณ์เข้ามาโอบกอดเธอไว้จากด้านหลัง ซุกใบหน้าลงกดจูบหนักๆที่ซอกคอของเธอ

[ลิชา? เป็นอะไร?]

“ปะ...เปล่าค่ะ คุณแม่ไม่ต้องห่วงนะคะ ลิชาไม่ได้ทำตัวเถลไถลแน่นอนค่ะ พรุ่งนี้วันเสาร์ลิชาจะกลับบ้านแต่เช้านะคะ”

[จ่ะ ดูแลตัวเองนะลูก ถ้าจะไปเที่ยวก็อย่างดื่มจนเมาขาดสติ หรือถ้าหนูจะอยู่กับติณณ์...ก็อย่ารีบร้อน ลูกเป็นผู้หญิง]

“หนูรู้ค่ะ คุณแม่สอนเรื่องนี้มาตั้งแต่เด็กแล้ว แค่นี้ก่อนนะคะ”

[แม่รักลูกนะลิชา]

“หนูก็รักคุณแม่ค่ะ”

จุ๊บ!

“แล้วเธอรักพี่ด้วยไหม?” พอเห็นว่าอลิชาวางสาย ติณณ์ก็พลิกตัวร่างบางให้หันมาเผชิญหน้า จูบหน้าผากเธอพร้อมคำถาม

“พี่ติณณ์...เมื่อกี้พี่ติณณ์เกือบจะทำให้ลิชาซวยแล้วนะคะ”

“เธอยังไม่ตอบคำถามพี่เลย” มาเฟียหนุ่มจ้องอลิชาราวกับว่าเธอเป็นลูกไก่ในกำมือ จะบีบก็ตายจะคลายก็รอด “ว่าไง...รักพี่ไหม?”

“งื้อ! พี่ติณณ์ก็รู้อยู่แล้วว่าลิชารัก”

“งั้นถ้าพี่ขออะไรสักอย่างเธอจะให้หรือเปล่า?”

“ขออะไรคะ?”

“อยู่กับพี่”

“คืนนี้ลิชาก็จะอยู่กับพี่ติณณ์แล้วไงคะ”

“ย้ายออกมาอยู่กับพี่”

“พี่ติณณ์...ทำแบบนั้นพ่อแม่ได้ฆ่าลิชาตายแน่ๆ”

“พี่จะไปคุยกับคุณอาแล้วก็คุณน้าเอง พี่อยากให้เราได้ทดลองอยู่ด้วยกันสักพัก ให้เวลาเราทั้งสองคนได้เรียนรู้กัน ก่อนที่พี่จะไปสู่ขอเธอแต่งงาน”

“พี่ติณณ์...” ร่างบางโผเข้ากอดร่างสูง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเธอดีใจแค่ไหนที่ได้ยินคำนั้นจากเขา คำที่บอกว่าเขาจะแต่งงานกับ