23 ตอบผมหน่อย

ตอนที่ 22

คุณคือคนที่ผมรอคอยมาทั้งชีวิต

“ไม่เป็นไรหรอก...ต่างคนต่างทานแล้วกัน เพราะถ้าเปลี่ยนกันป้อน มีหวังพรุ่งนี้ก็ทานไม่หมด” เขมชาติพูดอย่างยอมแพ้กับเหตุการณ์ครั้งนี้ เอาเป็นว่าทานข้าวให้อิ่ม ก่อนจะเริ่มรบกันใหม่แล้วกันนะ สายตาที่ส่งไปบอกหญิงสาวอย่างนี้ และดูเหมือนพริมโรสจะรู้ว่าบอกอะไรไป ...ต้องอย่างนี้สิ ไม่ต้องพูดก็รู้ใจ...

“ถ้าจะกิน กลับไปนั่งที่เดิมเลยไป” เขมชาติยอมทําตามแต่โดยดี แล้วอาหารมื้อแรกของคนทั้งคู่ก็ผ่านไปด้วยดี ท่ามกลางสายตาของคนในร้านที่มองมาอย่างอิจฉา เพราะภาพที่พวกเขาเห็นนั้นไม่ต่างกับภาพของคนรักกําลังป้อนข้าว ป้อนนํ้าให้กันอยู่ เสมือนประหนึ่งว่าตอนนี้มีเพียงพวกเขาแค่สองคนเท่านั้น

ยิ่งรูปร่างหน้าตาของคนทั้งคู่ด้วยแล้ว เหมาะสมกันยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด หญิงก็สวยชายก็หล่อ ยิ่งดูก็ยิ่งอิจฉา ถ้ามีลูกด้วยกันต้อง น่ารักแน่ ๆ นั่นเป็นภาพที่คนอื่นมอง...ใครจะรู้ว่า ภาพที่ทุกคนกําลังอิจฉานั่นแหละ เสือกับสิงห์กําลังหํ้าหันกันอยู่อย่างเอาเป็นเอาตาย ถ้าไม่มีฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดยอมให้กันก่อนมีหวังคนในร้านคงมีโอกาสได้เห็นฉากบู๊ระดับบ้าล้างผลาญกันฟรี ๆ อย่างแน่นอน

“โอ๊ย...ทําไมฉันขี้ลืมอย่างนี้นะ เพราะคุณคนเดียวเลย”

พริมโรสร้องขึ้นมาเมื่อคิดอะไรได้ ขณะเขมชาติขับรถออกจากร้านอาหารแห่งนั้น ชายหนุ่มหันมามองด้วยสายตาที่เต็มไปด้วย คําถามกับความผิดที่เขายังไม่รู้ตัว

“กระเป๋าฉัน...ลืมไว้ที่บริษัทคุณ แล้วทีนี้จะเข้าบ้านได้ยังไง กุญแจบ้านอยู่ในนั้นด้วย”

“เข้าบ้านคุณไม่ได้...ก็เข้าบ้านผมแทนไง ผมไม่คิดค่าห้องหรอก... ถ้าคุณมาอยู่ด้วย” ตอบกลับอย่างอารมณ์ดี พร้อมสายตากรุ้มกริ่ม มองคุณนายระเบียบที่เริ่มตีหน้ายักษ์

...เพี้ยะ...

“โอ๊ย” เขมชาติครวญครางอีกรอบ เพราะฤทธิ์ฝ่ามือคุณนายระเบียบ ไม่รู้ว่าวันนี้เขาต้องเจ็บตัวเพราะฝีมือคนที่นั่งข้าง ๆ นี้มาแล้วก็รอบ แต่ทําไมไม่รู้จักเข็ดเสียที ยิ่งเธอโมโหมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งชอบใจมากขึ้นเท่านั้น ไม่รู้ว่าเขาเป็นคนอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

เรื่องที่จะตามวอแวกับผู้หญิง หรือใครทําอะไรเขาแล้วไม่โต้ตอบ มันไม่ใช่นิสัยของเขาเลยสักนิด แต่เพราะเธอคนนี้...คนเดียว ที่ทําให้เขาเปลี่ยนไป แล้วเขมชาติก็เริ่มเข้าใจความรู้สึกของเพื่อนสนิทเขาที่ยังคงยึดติดอยู่กับความรักครั้งแรก ยึดมั่นอยู่กับผู้หญิงเพียงคนเดียวไม่ว่า เวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน เขาเพิ่งเข้าใจความรู้สึกอย่างนั้นก็วันนี้เอง...วันที่เขาเจอกับตัวเองบ้าง

“ผมแค่หวังดี...ที่คอนโดผมมีตั้งสามห้องนอน แบ่งให้คุณห้องหนึ่ง ผมไม่เดือดร้อนอะไรหรอก คุณคิดมากไปได้”

“ทะลึ่ง...ไม่ต้องมาพูดเลย ฉันไม่ไว้ใจเสือผู้หญิงอย่างคุณหรอก แล้วฉันก็ไม่รู้ว่าไอ้สามห้องนอนที่ว่าจะมีใครซ่อนอยู่อีกหรือเปล่า ยิ่งนายเป็นคนชวนคนแปลกหน้าเข้าบ้านง่าย ๆ อย่างนี้ ยิ่งไม่น่าไว้ใจใหญ่”

“โธ่คุณ...คิดมากไปได้ คุณเป็นคนแรกนะที่ผมชวนเข้าบ้าน ที่สําคัญคุณไม่ใช่คนแปลกหน้าสําหรับผมซะหน่อย” เขมชาติรีบชี้แจงก่อนที่คุณนายระเบียบจะมองเขาผิดไปมากกว่านี้

“แต่ผมก็ดีใจนะ...ที่รู้ว่า คุณ... หึงผม”

“อีตาบ้า..ใครหึง!!” พูดเสร็จพริมโรสก็กำลังกเงื้อมือขึ้นจะทําร้ายเขมชาติที่นั่งข้าง ๆ อีกครั้ง แต่คราวนี้ชายหนุ่มไม่ยอมเจ็บตัวอีกแล้ว เขาพูดขู่ออกไปก่อนที่ฝ่ามือจะ กระทบบนต้นแขนเขาอีกครั้งว่า

“ถ้าคุณทําอะไรผมอีก...ผมจะจอดรถปลํ้าคุณข้างถนนนี่แหละ” ชะงัก...แต่สายตายังมีแววอาฆาตไว้อยู่ เฮ้ย!!!...เขาก็เหนื่อยเป็นนะ ที่ต้องมารบกับผู้หญิงคนที่เขาไม่อยากจะทําร้าย ไม่รู้ว่าเธอไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน ไม่รู้จักเหนื่อยเลยหรือไงนะ

“ไม่เป็นไรหรอกน่า...คุณพักอยู่ที่ไหน พักอยู่คนเดียวหรือเปล่า ผมไปส่งคุณเอง ส่วนเรื่องกุญแจไม่ต้องห่วงหรอก เดี๋ยวผมโทรไปบอก ให้ชงคมเอากระเป๋ามาให้คุณได้”

“ไม่ต้อง...แค่ไปส่งหน้าปากซอยก็พอ ฉันหาทางเข้าบ้านเองได้” พริมโรสบอกเขมชาติไปอย่างนั้น แต่ชายหนุ่มไม่ยอม เขายืนยันที่จะไปส่งเธอถึงหน้าบ้านให้ได้ ทําให้เธอมองหน้าอย่างขัดใจ เพราะเธอไม่ต้องการให้เพื่อนรับรู้หรือยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้

พริมโรสไม่อยากให้เพื่อนสนิท ต้องเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องที่อันตรายอย่างนี้ เจ้าพ่อ...ผู้มีอิทธิพลไม่ว่าจะอย่างไรก็อันตราย ประมาทไม่ได้ จะให้ใครเข้ามาตกอยู่ในอันตรายอีกไม่ได้ ดังนั้นพริมโรสจึงพยายามกันไม่ให้เขมชาติรู้จักกับเพื่อนของเธอ

“จอดตรงนี้แหละ...ถึงแล้ว” หญิงสาวบอกให้เขาจอดรถหน้าบ้านเดี่ยวสองชั้นย่านใจกลางธุรกิจ เขมชาติมองออกไปรอบ ๆ บริเวณนั้นที่มีบ้านไม่กี่หลัง ส่วนใหญ่จะเป็นร้านค้าเสียมากกว่า เพราะอีกด้านติดบริเวณถนนใหญ่สายสําคัญที่เป็นทางผ่านไปยังบริษัทห้างร้านใหญ่ของเมืองกรุง พื้นที่ตรงนี้นับว่าทําเลดีอยู่ไม่น้อย

“ไม่ต้องตามลงมา อยู่ในรถนี่แหละ” พริมโรสรีบพูดขึ้นเมื่อเห็นเขากำลังเปิดประตูจะลงจากรถ เขมชาติหันมามองด้วยความสงสัย

“ฉัน ไม่อยากให้เพื่อนฉันมารับรู้และยุ่งเกี่ยวเรื่องนี้ด้วย”

“มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับผมนี่...หรือว่าคุณมีใครอยู่แล้วถึงไม่อยากให้คนของคุณรู้ว่าคุณกําลังจะนอกใจเขา” พูดออกไปแล้ว เขาก็รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาที่หัวใจไม่ได้

ทําไมนะ...แค่คิดว่าพริมโรสมีคนอื่น ทําไมเขาต้องรู้สึกอย่างนี้ด้วย ถ้าเธอมีคนอื่นจริงเขาจะทําอย่างไร คนอย่างเขาไม่เคยแย่งผู้หญิงของใครมาก่อน ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงเขาจะทําอย่างไร ทําไม...แค่คิด ก็เจ็บด้วย

“นี่...ฉันจะมีอะไรกับใครมันก็เรื่องของฉันไม่เกี่ยวกับคุณ” พูดเสียงแข็งกร้าวอย่างไม่พอใจ ก่อนจะหายใจเข้าอย่างแรง ๆ เพื่อระงับอารมณ์กรุ่น ๆ ที่เริ่มเดือดขึ้นมาอีกรอบ

“เอาเป็นว่า...ฉันไม่อยากให้เพื่อนฉันต้องมายุ่งเกี่ยวกับเจ้าพ่ออย่างนาย เข้าใจไหม” พูดด้วยเสียงที่อ่อนกว่าเดิม

‘เจ้าพ่อ...งั้นเหรอ คำก็เจ้าพ่อ สองคำก็เจ้าพ่อ ก็ไม่ได้อยากจะเป็นสักหน่อย’ คํานี้แหละที่เป็นเหมือนมีดคอยทิ่มแทงความรู้สึกของเขมชาติมาตั้งแต่จําความได้ ไม่ว่าเขาจะพยายามทําตัวให้เหมือนคนอื่นมากแค่ไหน แต่ไม่เคยมีใครยอมรับเขาในฐานะที่เป็นเพียงผู้ชายธรรมดา ๆ คนหนึ่ง จนมาถึงตอนนี้...ตอนที่เขาคิดว่าเขาเจอคน ๆ นั้นแล้ว เขาเจอคนที่เห็นเขาเป็นเพียงคนธรรมดาเหมือนคนทั่วไปแล้ว เมื่อได้ยินคําที่เป็นเหมือนคําต้องห้ามหลุดออกมาจากเธอคนนั้น มันทําให้รู้สึกเสียใจอย่างไม่เคยมีใครทําให้เขารู้สึกได้มาก่อน

“ทําไม” พริมโรสสบตากับคนพูดด้วยความรู้สึกที่แปลกไป เพราะนํ้าเสียงที่ถามนั้นดูเหมือนมีแววเสียใจแฝงอยู่ ยิ่งแววตาที่มองมาอย่างตัดพ้อ ยิ่งทําให้เธอพูดต่อไม่ออก

“ทําไม...ผมเป็นคนโหดร้าย ป่าเถื่อน บ้าอํานาจ มากเลยหรือไง คุณถึงไม่ต้องการให้คนอื่นรู้จักผม”

“เอ่อ...”

“ผมมันเลวมากเลย หรือคุณกลัวผมจะทําร้ายคนรักของคุณหรือไง ตอบผมมาสิพริม...คุณตอบผมมาสิ” เขมชาติเอื้อมมือมาเขย่าตัวหญิงสาวอย่างแรง ก่อนจะรวบร่างบางมากอดอย่างทะนุถนอมเหมือนจะถ่ายทอดความรู้สึกที่มีให้เธอได้รับรู้

“ตอบผมหน่อยได้ไหม” พูดเบา ๆ ที่ข้างหูเหมือนคนหมดแรง