22 คุณเป็นคนอย่างไรกันแน่

“คุณยังไม่ได้บอกผมเลยว่าอยากทานอะไร” เขมชาติถามขึ้นอีกครั้งหลังจากขับรถได้สักระยะหนึ่ง แต่ดูเหมือนว่า

พริมโรสยังคงความเงียบได้อย่างเหนียวแน่น เขาเหลือบมองหญิง สาวเป็นระยะ ๆ ท่านั่งหลังเอนพิงเบาะสบาย ๆ มือกอดอก ศีรษะพิงบานประตูอีกฟาก ทําให้เขาอดสงสัยไม่ได้ว่าเธอกําลังคิดอะไรอยู่

ดวงตาที่ลืมอยู่มีแววหมกมุ่นครุ่นคิดกับเรื่องอะไรสักอย่าง...หรือว่า คุณนายจะนั่งหลับอีก แต่ก็ไม่น่าจะใช่ เพราะถ้านั่งหลับเหมือนตอน ขามา แววตาไม่ได้เป็นอย่างนี้ ในตอนนั้นแววตาเหมือนคนเหม่อ ลอย...แต่ตอนนี้ไม่ใช่ เขาต้องรู้ให้ได้ว่าเธอคิดอะไรอยู่

“งั้น...เราไปทานอาหารทะเลกันนะครับ” ชายหนุ่มกล่าวกับหญิงสาวที่ไม่มีทีท่าว่าจะตอบคําถามของเขา ขณะเลื่อนรถเข้ามาจอดในบริเวณร้านอาหารหรูริมฝั่งเจ้าพระยา ซึ่งขณะนี้ร้านอาหารค่อนข้างแน่นเพราะเป็นเวลาเกือบทุ่มแล้ว แต่โชคยังดีที่ยังพอมีที่นั่งเหลือให้คนทั้งคู่

แล้วเขมชาติก็เป็นคนจัดการสั่งอาหารเองทั้งหมด เพราะหญิงสาวที่มาด้วยไม่ยอมตอบคําถามอะไรทั้งนั้น แม้เมนูอาหารจะวางอยู่ตรงหน้า แต่พริมโรสก็ไม่สนใจที่หยิบขึ้นมาดู

หญิงสาวได้แต่นั่งมองแม่นํ้าไม่ได้สนใจสักนิดว่ามีอะไร หรือใครอยู่ตรงหน้าเขาได้แต่มองพริมโรสด้วยความขัดใจ ไม่รู้ว่าตอนนี้จิตใจของคุณนายระเบียบล่องลอยไปไหน แม้กระทั่งอาหารถูกยกมาวางตรงหน้าแล้ว แต่เธอก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะแตะเลยสักนิด ทําให้เขาต้องเรียกอีกครั้ง

“พริม...พริม หิวไม่ใช่เหรอ ทานอะไรก่อนสิ”

“หิว จนหายหิวไปแล้ว” ยังดีที่คนตรงหน้ายังตอบกลับมาบ้าง ไม่อย่างนั้นมีหวังเขาคงต้องลุกไปเขย่าตัวแรง ๆ สักครั้ง เขมชาติอดที่จะมองหน้าเธอไม่ได้ ก่อนจะพูดออกไปอย่างนุ่มนวลว่า

“ทานอะไรก่อนเถอะ...เรื่องอื่นเราช่วยกันคิดทีหลังก็ได้”

“ไม่ได้...ฉันเป็นห่วงยัยหนิง ไม่รู้ว่าต่อจากนี้ไปยัยหนิงจะเจออะไรหรือเปล่า ฉันว่าแม่เลี้ยงคุณไม่ยอมอยู่เฉย ๆ หรอก

ยิ่งตอนนี้ฉันทําให้ยัยแก่นั่นโกรธ ฉันกลัวว่ายัยนั่นจะไปลงกับยัยหนิง...น้องสาวฉันยิ่งไม่สู้คนอยู่ด้วย ถ้าเกิดเป็นยัยหนิงเป็นอะไรขึ้นมา มันก็เป็นความผิดของฉันคนเดียวที่ไปยั่วพวกนั้น ความผิดของฉันคนเดียวอีกแล้วที่ทําให้คนอื่นเดือดร้อน ฉัน...”

“พริม” เขมชาติรีบพูดแทรกขึ้นมาก่อนที่พริมโรสจะพูดว่าตัวเองมากไปกว่านี้ พร้อมกับเอื้อมมือมาจับมือนุ่มของเธอไว้อย่างปลอบใจ เขาเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่าที่หญิงสาวเงียบไปนั้นคิดเรื่องคุณวิภาดาจะไปทําร้ายน้องสาวของตัวเองอยู่ และยิ่งคําพูดของ พิชชภรณ์เมื่อตอนกลางยิ่งทําให้เขาสงสัยมากขึ้น

‘พี่พริมไม่ค่อยใส่ใจดูแลตัวเองเท่าไหร่ ตั้งแต่วันที่...’

เกิดอะไรขึ้นกับพริมโรสในอดีตกันแน่ ที่ทําให้เธอไม่สนใจใยดีตัวเองจากเหตุการณ์วันนี้เขาก็พอจะเดาออกได้ว่า คุณนายระเบียบเป็นคนที่พร้อมจะลุยได้ทุกเวลา ไม่เคยหวาดกลัวกับสถานการณ์อันตราย ๆ ใด ถ้าเรื่องนั้นเกี่ยวข้องกับคนที่เธอรักและเป็นห่วง

‘หนิงหวังมาตลอดว่า วันหนึ่งหนิงจะได้พี่สาวคนเดิมกลับมา’

‘ตัวตนจริง ๆ ของคุณเป็นอย่างไรกันแน่...’

สักวันเขาต้องทําให้พริมโรสยอมรับเขาให้ได้ เขาต้องรู้จักตัวตนที่แท้จริงของสาวตาดุคนนี้ให้ได้ เขาต้องรู้ให้ได้ว่าหญิงสาวคนนี้เป็นใคร และเกิดอะไรขึ้นกับเธอในอดีต ที่สําคัญ...เขาต้องทําให้ดอกพริมโรสดอกนี้เบ่งบานเพื่อเขาให้ได้ สักวัน...เขาต้องทําให้ได้

...ดอกพริมโรสของผม สักวันคุณต้องเบ่งบาน...เบ่งบานเพื่อผม...เพื่อผมเพียงคนเดียว...

“ไม่ต้องห่วงหรอก...ไม่มีใครทําอะไรพิชชภรณ์ได้หรอก น้องชายผมไม่ยอมให้เกิดเรื่องร้าย ๆ กับคนที่ตัวเองรักได้หรอก...เชื่อผมสิ ว่าพวกมงคลวิบูลย์ เป็นพวกที่รักใครรักจริง และพร้อมที่จะปกป้องคนที่เรารักด้วยชีวิต คุณไม่ต้องห่วงนะ”

คําพูดที่หนักแน่นของคนตรงหน้า พร้อมกับแววตาที่มองมาอย่างมีความหมาย ทําให้พริมโรสรีบดึงมือออกจากมือใหญ่นั้นอย่างรวดเร็ว ก่อนจะแสร้งมองไปทางอื่นโดยไม่ยอมสบตากับดวงตาหวาน ๆ ที่มองอยู่

‘เขินแบบนี้ก็น่ารักไปอีกแบบ...’

“ทานข้าวก่อนนะครับ...หรือว่า จะให้ผมป้อนให้ จริงสิตอนกลางวัน คุณเพิ่งป้อนผม เอาเป็นว่าตอนนี้ผมป้อนคุณแล้วกัน” ว่าพลางก็ตักกับข้าวใส่จานของตัวเอง ก่อนจะตักขึ้นมาแบบพอดีคําแล้วยกขึ้นมาจ่อปากคนตรงหน้า

“อ้าปากสิครับ...อํ่า...”

“จะบ้าเหรอ!!” พริมโรสแว้ดใส่ชายหนุ่มยังไม่ทันจบ เขาก็รีบยัดช้อนเข้าปากทันทีที่เธอเปิดปากพูด ทําให้เธอสําลักอาหารเกือบตาย

“อีตาบ้า...ยัดเข้ามาได้”

เขมชาติมองภาพคุณนายระเบียบสําลักอย่างชอบใจ รอยยิ้มแค่มุมปากในตอนแรกเปลี่ยนเป็นฉีกยิ้มด้วยความพอใจกับผลงานตัวเองข้างหน้า ทําให้คุณนายที่กําลังคว้าแก้วนํ้ามาดื่มมองมาอย่างขวาง ๆ

ก่อนที่นางยักษ์จะเริ่มแผลงฤทธิ์ เขมชาติก็รีบลุกขึ้นพร้อมกับเลื่อนเก้าอี้ของตัวเองมาติดกับคุณนายแล้วทิ้งตัวนั่งเบียดข้าง ๆ มือข้างหนึ่งโอบแขนอีกด้านของหญิงสาวไว้

ขณะที่อีกข้างแย่งแก้วเปล่าในมือไปวางบนโต๊ะ ก่อนที่แก้วใบนั้นจะเปลี่ยนเป็นอาวุธ เขาต้องออกแรงอีกครั้งเพื่อรัดตัวคุณนายให้อยู่นิ่ง ๆ ไม่ให้ขยับมาทําร้ายเขาได้ ยิ่งร่างบางดิ้นมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งรัดแน่นมากเท่านั้น

“ไม่เอาน่า...ไหนบอกว่าหิวไง ทานอีกคํานะครับ”

เขมชาติรัดร่างของพริมโรสให้แนบชิดติดตัวมากที่สุดอย่างชนิดที่เรียกว่า ไม่เปิดโอกาสให้หญิงสาวใช้มือได้สะดวก ก่อนจะเอื้อมไป ตักข้าวในจานของเธอมาจ่อตรงริมฝีปากบางอีกครั้ง

“ไม่ทานเหรอ...” ถามอีกครั้งเมื่อเห็นคุณนายเม้นปากสนิท

“ดูกุ้งส้ด...สด ท่าทางน่าอร่อย คุณป้าไม่ลองทานบ้างเหรอครับ”

“......”

“หรือว่าป้าแก่แล้วฟันไม่มี...ไม่เป็นไรเดี๋ยวผมเคี้ยวให้”

ว่าจบก็วนช้อนผ่านหน้าคุณป้าระเบียบไปรอบหนึ่งก่อนจะส่งเข้าปากตัวเอง ไปเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย ทําให้พริมโรสมองตาปริบ ๆ เขมชาติเหลือบ ตามองร่างบางอย่างขํา ๆ

“เนื้อนิ่ม ๆ อร้อย...อร่อย”

“ไม่ต้องมาพูดมาก อีตาบ้า...”

“อยากชิมหรือครับ...” ชายหนุ่มถามแล้วพลางขณะตักขึ้นมาใหม่อีกรอบ แต่ก็ยกชะงักค้างไว้ตรงหน้าหญิงสาว

“แต่คุณเคี้ยวไม่ได้หนิ เห็นทีผมต้องบดให้ก่อน” ปลาหมึกในช้อนตรงหน้าก็ถูกวนผ่านหน้าไปอีกรอบ ก่อนจะเข้าปาก

ร่างใหญ่ไป แต่เมื่อเคี้ยวไปได้สักพัก ชายหนุ่มก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ สาวหน้าหวานมากขึ้น ริมฝีปากหนาที่ค่อย ๆ เลื่อนเข้ามาใกล้ริมฝีปากบางนั้น ทําให้พริมโรสรู้ทันทีว่าเขมชาติกําลังจะทําอะไร

‘คนฉวยโอกาส...’

แม้ว่ามือจะใช้การไม่ได้ แต่เขาคงลืมไปว่าเท้าของคุณนายเธอก็หนักไม่แพ้ฝ่ามือเช่นกัน เพราะก่อนที่เขาจะยื่นหน้ามาใกล้ มากกว่านั้น เธอก็จัดการกระแทกส้นเท้าลงบนเท้าของชายหนุ่มเต็ม แรง ทําให้เขมชาติชะงักพร้อมกับผ่อนแรงที่กอดรัดไว้อยู่

คราวนี้พริมโรสไม่รอช้า เธอฉวยจังหวะนี้กระทุ้งศอกสีข้างของคนเจ้าเล่ห์เข้าอย่างจัง และก็ได้ผลเพราะนอกจากจะเจ็บเท้าและเจ็บท้องแล้ว เขมชาติยังสําลักอาหารที่กําลังเคี้ยวอยู่ด้วย

เมื่อโอกาสเอาคืนมาถึงคุณนายก็ไม่รอช้า เพราะมือที่รีบเอื้อมไปหยิบแก้วนํ้าของชายหนุ่มมาดื่มจนหมด ทําให้เขมชาติมองอย่างเคือง ๆ

“อาหารท่าทางน่าอร่อย...พริมขอกินก่อนนะคะ” พูดจบก็ตักอาหารในจานเข้าปากอย่างสบายอารมณ์

“อืม...อร่อยจริง ๆ ด้วย ไม่ทานอีกหรือคะ อ๋อ...อยากให้ พริมป้อนให้ใช่ไหมคะ แล้วก็ไม่บอกจ้องหน้ากันอยู่ได้ พริมก็เขินเป็นนะคะ” รอยยิ้มที่เปื้อนอยู่เต็มหน้ากับคําพูดที่เต็มไปด้วยคําว่าคะ...ขา ทําให้เขมชาติที่มองมาอย่างเคือง ๆ กลับโกรธไม่ลง แม้ว่าเขาจะเคืองมากแค่ไหน แต่เขาก็โกรธคุณนายระเบียบไม่ลงจริง ๆ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร รู้แต่ว่าตั้งแต่เจอกันมาชีวิตเขามีสีสันมากขึ้นเยอะ