7 มาเยือน

“แล้วคุณพ่อล่ะคะ หนาวจะได้เจอคุณพ่อด้วยรึเปล่า...”

“ได้เจอสิคะ แต่หนาวรู้ใช่ไหมลูกว่าคุณหม่ามี๊กับคุณพ่อไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้ว” การที่เธอแยกทางกับเขา เธอคิดเสมอว่าเรื่องนี้มันอาจเป็นปัญหาในอนาคต เพราะงั้นเธอจึงตัดสินใจบอกให้ลูกรับรู้ตั้งแต่ลูกเริ่มรู้ภาษาและเข้าใจอะไรได้ เธอไม่อยากปิดบัง หาข้ออ้างข้อแก้ตัวอย่างนั้นอย่างนี้เพราะสุดท้าย ไม่ช้าก็เร็วในอนาคตลูกก็ต้องรู้อยู่ดี เพียงแต่ต้องเลือกให้คำพูดในการบอกลูกให้ดี ให้แกค่อย ๆ เข้าใจและยอมรับให้ได้

ว่าพ่อกับแม่ไม่ได้รักกันอยู่ด้วยกันเหมือนครอบครัวอื่น ๆ

“หนาวเข้าใจค่ะ ตื่นเต้นจังเลยค่ะคุณแม่อีกนานไหมคะกว่าจะถึง”

“เอาแบบนี้ดีไหมคะ หนูนอนหลับก่อนถ้าถึงแม่จะปลุก”

“ได้ค่ะ แต่คุณแม่ห้ามลืมปลุกหนูนะคะ”

“ไม่ลืมแน่นอนค่ะ” ธริกาตอบลูกสาวอย่างให้คำมั่นสัญญา ก่อนจะคอยลูบหัวลูกเบา ๆ เพื่อกล่อมนอน รอยยิ้มบาง ๆ ประดับใบหน้า มันไม่ง่ายเลยกว่าเธอจะก้าวผ่านช่วงเวลาที่เลวร้ายมาได้ ไม่ง่ายเลยในการเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว...

“ล เลือด...กะเกิดอะไรขึ้น ทะ ทำไมเลือดถึงได้...” ความรู้สึกอุ่นร้อนระหว่างขาทำให้เธอก้มลงมอง ก่อนจะเห็นเลือดสีแดงสดไหลอยู่หว่างขา มือกำลังนวดแป้งอยู่หยุดชะงักทันที ก่อนจะค้ำเคาท์เตอร์ครัวไว้มั่น

“ชะ ช่วยด้วยค่ะ ใครอยู่แถวนี้ ชะ ช่วยฉันที” เสียงหวานสั่น พร้อมกับตัวที่สั่นเทาด้วยความหวาดกลัว มือบางคอยกุมหน้าท้องนูนของตัวเองอยู่ตลอดเวลา

“หนูต้องไม่เป็นอะไรนะคะ อยู่กับแม่นะคะเด็กดี อย่าทิ้งแม่ไปไหน อย่าทิ้งแม่ไปอีกคนนะคะ”

“ฮึก ใครแถวนี้บ้างคะ...” แรงเฮือกสุดท้ายที่มี พยายามร้องเรียกให้ดังที่สุด แต่เสียงที่คิดว่าดังกลับแทบไม่ลอดผ่านประตูเลย

พรึบ

“หลิน! มันเกิดอะไรขึ้น”

“พี่เจษฎ์ ช ช่วยด้วยค่ะ ช่วยลูกหลินด้วย” เสียงสุดท้ายก่อนจะหมดสติไปไม่มีเลยความเป็นห่วงชีวิตตัวเอง เธอห่วงแต่ลูกเท่านั้น เพราะหากลูกไม่อยู่แล้ว เธอก็ไม่รู้จะใช้ชีวิตต่อไปยังไง

“หลิน หลิน ได้ยินพี่ไหม อย่าหลับไปแบบนี้สิ หลิน หลิน...”

หลังจากตกเลือดครั้งนั้น คุณลุงจิรัฎฐ์ฎ์ก็ให้คนมาคอยดูเธอแทบจะตลอด 24 ชั่วโมง โดยเฉพาะพี่เจษฎ์ที่หาเวลามาดู มาตรวจอาการเธอด้วยตัวเองบ่อย ๆ เธอไม่รู้จะขอบคุณครอบครัวนี้ยังไงที่ดูแลเธอดีเหลือเกิน ดูแลเธอดีเหมือนคนในครอบครัวจริง ๆ ดูแลเธอดีกว่าเขาที่เคยให้สัญญาว่าจะรักและดูแลเธอไปจนแก่เฒ่า ไม่ทำให้เธอเสียใจ หรือผิดหวัง

ถ้ามีลูกก็จะดูแลเธอและลูกให้ดีที่สุด ให้เธอและลูกมาเหนือสิ่งอื่นใดเสมอ เหอะ ดูตอนนี้สิ สุดท้ายก็มีแค่ตัวเราเท่านั้นที่เจ็บ มีแค่ตัวเราเท่านั้นที่อยู่กับเราในช่วงเวลาที่ยากลำบาก สุดท้ายก็มีแค่เราเท่านั้นที่ดูแลตัวเองได้ดีที่สุด เพราะงั้นอย่าคิดจะรักใครมากกว่าตัวเองเด็ดขาด เธอจะไม่ลืมข้อนี้อีกแล้ว

“ขอบคุณนะคะ ที่หนูยังอยู่กับแม่” มือบางลูบหัวลูกน้อยเบา ๆ

“หาว...ถึงแล้วหรอคะ” น้ำเสียงงัวเงียน้อย ๆ เอ่ยถามผู้เป็นแม่

“ยังค่ะ แต่ใกล้แล้ว”

“งั้นเดี๋ยวหนาวนั่งเล่นเป็นเพื่อนคุณแม่ดีกว่า”

“หนูไม่ง่วงหรอคะ”

“ม่ายค่ะ” เด็กหญิงว่า พร้อมกับฉีกยิ้มโชว์ฟันขาว

“ถ้าถึงแล้วเราจะไปไหนกันหรอคะคุณแม่ ไปหาพี่เหนือรึเปล่า”

“เราจะกลับบ้านกันก่อนค่ะ”

“บ้านที่ไม่มีพี่เหนือใช่ไหมคะ...”

“ค่ะ หนูไม่โกรธแม่ใช่ไหมคะ”

“ม่ายโกรธค่า ไว้เจอพี่เหนือวันหลังก็ได้”

“ขอบคุณนะคะ ที่เข้าใจแม่”

“ใส่แว่นก่อนค่ะ ข้างนอกแดดน่าจะแรง” ธริกายื่นแว่นกันแดดให้ลูกสาว หลังจากจัดการทุกอย่าง รับกระเป๋าเรียบร้อย เตรียมตัวจะออกจากสนามบินเพื่อเดินทางต่อ เธอเลือกที่จะจ้างแท็กซี่ให้ไปส่ง เธอไม่ได้ให้คนที่บ้านมารับ การกลับมาครั้งนี้ไม่มีใครรู้

คุณแม่ที่ดูยังสาว ในชุดกางเกงยีนสีขาว เสื้อเชิ้ตสีฟ้า กับเด็กหญิงตัวเล็กที่เดินถือกระเป๋าลากใบน้อยอยู่ข้าง ๆ เรียกสายตาให้ผู้โดยสายท่านอื่นมองมาด้วยความชื่นชม เอ็นดู โดยเฉพาะกับเด็กหญิงที่แต่งตัวแทบจะเหมือนผู้เป็นแม่ทุกอย่าง ไม่เว้นแม้แต่แว่นตากันแดดที่แสนจะเข้ากั้นเข้ากัน

และหนึ่งในคนที่ถูกดึงดูดสายตาก็มีกลทีป์ด้วย หลังจากที่เขาได้เห็นเธอเข้าพยายามจะมองตาม ว่าเป็นเธอจริง ๆ ใช่ไหม เธอคนนั้นที่หายไปจากชีวิตของเขากว่า 5 ปี ทิ้งไว้แต่รอยแผลและความเจ็บปวด และลูกชายคนเดียวที่เธอไม่เคยคิดจะใส่ดูแล จากที่เคยบอกว่าเป็นห่วงนักหนา หึ

“มองอะไรอยู่หรอครับ” เสียงเด็กชายถามผู้เป็นพ่อ หลังจากเห็นพ่อเหมือนมองอะไรสักอย่าง ซึ่งเขามองตามแล้วก็ไม่มีอะไร มีแต่คนกับคนแล้วก็คน

“ไม่มีอะไรหรอก พ่อเหมือนเห็นคนรู้จักน่ะ”

“หรอครับ แล้วพ่อจะไปหาเขาไหมครับ”

“ไม่ดีกว่า เรารีบไปกันเถอะ” กลธีป์บอกลูก หากเป็นเธอจริง เขาก็อยากจะดึงตัวเธอมาถาม ว่าเธอหายไปไหนหลายปี ไม่คิดจะมาเยี่ยมมาหาลูกบ้างเลย เธอจะรู้บ้างไหม ว่าลูกรักและคิดถึงเธอมากแค่ไหน

ถึงเขาจะเคยกีดกัน เคยบอกไม่ให้เธอมาเจอลูก แต่ด้วยความเป็นแม่ เธอไม่คิดถึงไม่อยากเจอหน้าลูกบ้างเลยหรอ แค่เขาไปทำงานต่างจังหวัด ห่างลูกไม่กี่วันยังคิดถึงจนต้องคอยโทร คอยวิดีโอคอลมาหา ด้วยความคิดถึงและความเป็นห่วง

การหายเงียบไปแบบนี้มันก็เป็นข้อพิสูจน์ได้แล้ว ว่าเธอคงไม่มีความคิดแบบนั้นเลย...

“เหนืออยากเล่นอะไรอีกไหม” เสียงทุ้มเอ่ยถามลูกชาย ตอนนี้เขากับลูกอยู่ที่สวนสนุกในฮ่องกง กว่าจะหาเวลาว่างยาว ๆ มาอยู่ มาเที่ยวเล่นกับลูกแบบนี้ได้มันไม่ง่ายเลย แต่หลังจากนี้เขาคิดว่าเขาคงมีเวลาอยู่กับลูกมากขึ้น

“ไม่แล้วครับ เหนือว่าเรากลับโรงแรมกันดีกว่า”

“นี่ เหนือให้พ่อ” ผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กยื่นให้ผู้เป็นพ่อ แน่นอนว่ามุมปากของคนเป็นพ่อยกยิ้มขึ้นมาทันที ก่อนที่เขาจะย่อตัวลงอยู่ในระดับเดียวกับลูกชาย แทนที่จะยื่นมือไปรับผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดเอง

“ขอบคุณครับ” หลังจากลูกเช็ดเหงื่อให้เสร็จ มือหนาก็ยื่นไปยีหัวลูกชายเบา ๆ ด้วยความรักและเอ็นดู ก่อนจะมีภาพแม่ของลูกซ้อนทับเข้ามาในหัว น้ำเหนือเหมือนแม่มากจริง ๆ ไม่ว่าจะหน้าตาหรือนิสัย ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าการที่เขาเห็นหน้าลูก

ใช้เวลากับลูกมันทำให้เขานึกถึงเธอคิดมา และแทบจะลืมเธอไม่ได้

ไม่รู้ว่าป่านนี้เธอจะเป็นยังไงบ้าง จะคิดถึงลูกบ้างไหม ตอนที่ต้องจากลูกเธอร้องไห้เหมือนจะขาดใจ ภาพวันนั้นเขายังจำได้ดี แต่ไหนเลยผ่านมาเกือบห้าปี เธอก็ไม่เคยแวะเวียนมาหาลูกเลย ไม่เคยเลยสักครั้ง เขาให้คนคอยตามดูลูกอยู่ตลอด เผื่อว่าสักวันเธอจะกลับมาหาลูก แต่มันก็ไม่เคยมีวันนั้นเลย

อาจเป็นเพราะเธอมีครอบครัวใหม่ มีลูกใหม่ไปแล้ว... ทำให้ลืมเขาและลูก

จะลืมเขา เขาไม่ว่าอะไรเธอหรอก...แต่ถ้าเธอจะลืมลูก งั้นก็ขอให้เราอย่าได้เจอกันอีกเลย ถ้าลูกโตพอเขาจะบอกแกว่าแม่เสียไปแล้วก็แล้วกัน ดีกว่าให้ลูกคอยถามหา

คอยนับวันรอว่าแม่จะกลับมาหาอยู่แบบนี้

‘เธอใจดำกว่าที่เขาคิดมากจริง ๆ’

“ถ้าแม่หายป่วย เราจะได้มาเที่ยวแบบนี้กับแม่ไหมครับ” คำถามของลูกทำให้พ่ออย่างกลทีป์ไปต่อไม่ถูก

“ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ” มือหนาลูบหัวลูกชายเบา ๆ ก่อนจะตอบลูกไป ใจจริงเขาไม่อยากโกหกลูกแบบนี้เลย เรื่องที่โทรหาเธอไม่ได้ก็เรื่องหนึ่งแล้ว

ถ้าลูกยังคงคิดถึง และถามหาเธออยู่แบบนี้ เขาก็ไม่รู้ว่าจะต้องโกหกลูกไปอีกเมื่อไหร่ แต่หากจะบอกลูกว่าเธอตายไปแล้ว ก็ไม่รู้ว่าลูกจะทำใจยอมรับได้ไหม มันจะส่งผลกระทบต่อจิตใจลูกมากขนาดไหน

“จริง ๆ นะครับ”

“จริงครับ”

“เหนืออยากให้แม่หายป่วยเร็ว ๆ จัง”

ยิ่งลูกมีท่าทีอยากเจอแม่มากเท่าไหร่ คนเป็นพ่อก็ยิ่งรู้สึกผิดมากเท่านั้น...