17 คนป่วย

“จะไปไหน” น้ำเสียงราบเรียบดังขึ้น เมื่อคนตัวเล็กที่พึ่งผ่านศึกหนักตลอดคืนพยายามลงจากเตียง โดยที่ตัวเธอตอนนี้มีผ้าห่มผืนใหญ่ห่อคลุมตัวไว้อยู่

“...”

“ถามไม่ได้ยินหรือไง”

“...” นอกจากเธอจะไม่ตอบแล้ว เธอยังไม่หันมองเขาที่พูดด้วย อีกด้วย

เห็นแบบนั้นเขาเลยปล่อย ไม่พูดอะไรอีก คอยมองดูเธอเงียบ ๆ ว่าเธอจะทำอะไรต่อ

ด้านคนตัวเล็ก เธอพยายามใช้พละกำลังที่มีฝืนตัวเอง ลุกออกจากที่แห่งนี้ เธอโกรธเขาจนแทบไม่อยากมองหน้าด้วยซ้ำ เรื่องมื้อคืนที่เขารุนแรง ที่เขาหักหาญน้ำใจของเธอ ในจะคำพูดแย่ ๆ ของเขาอีก เอกสารครบเมื่อไหร่ เธอสาบานได้เลยว่าเขาจะไม่เห็นเธอและลูกแม้แต่ปลายผม

ร่างอันอ่อนแรงภายใต้ผ้าห่มผืนหน้า เธอพยายามฝืนตัวเองจนเดินมาได้ถึงหน้าห้อง เปิดประตูเข้าไปก็เห็นลูก ๆ นอนหลับอยู่ข้างกัน ได้เห็นหน้าลูกพอให้เธอมีแรงใจขึ้นมาบ้าง ส่วนพ่อของลูกน่ะหรอ ก็ไม่เห็นว่าเขาจะตามมาดูดำดูดีอะไร พอได้ปลดปล่อย พอได้สิ่งที่ตัวเองต้องการแล้ว เขาก็ทิ้งขว้างแบบนี้น่ะหรอ เขาเปลี่ยนไปมากจริง ๆ เปลี่ยนไปจนเธอแทบจะลืมไปแล้วว่าเขาคนเก่านั้นเคยแสนดีกับเธอยังไงบ้าง

“ครั้งแรกมันอาจจะเจ็บหน่อยนะ แต่พี่จะพยายามเบามือและทะนุถนอมเรามากที่สุด”

“ถ้าไม่ไหวบอกพี่นะ หรือจะกัดไหล่พี่เลยก็ได้”

“หลินไหวค่ะ หลินจะทนให้ไหว”

“เด็กดี”

“งั้นก็รักเด็กคนนี้ให้มาก ๆ นะคะ”

“ไม่รักเด็กคนนี้จะให้พี่ไปรักเด็กที่ไหนล่ะหื้ม แค่นี้พี่ก็ไปไหนไม่รอดแล้ว”

“พูดแล้วนะคะ”

“ครับ” พูดจบเขาก็โน้มตัวมาจูบที่หน้าผากเธอเบา ๆ อยากอ่อนโยน

สายน้ำเย็นที่ไหลโฉลมร่างกายช่วงพัดพาความเสียใจและหยาดน้ำตาให้รินไหลไปพร้อม แม้มันจะช่วยไม่ได้มาก แต่การได้ร้องไห้มันก็ทำให้รู้สึกดีขึ้นมาบ้าง

ธริกาให้เวลาอยู่ในห้องน้ำอยู่นานพอสมควร ก่อนเธอจะต้องรีบออกมาเมื่อได้ยินเสียงลูกร้องหาอยู่อีกฝั่งของบานประตู

“แม่ใกล้เสร็จแล้วค่ะ รอแป๊บนะคะ”

“ได้ค่ะ”

“วินเทอร์ เมื่อกี้...” น้ำเหนือถามด้วยความสงสัยทันที ทำไมอยู่ ๆ แม่ของเขาถึงได้แทนตัวเองว่าแม่กับวินเทอร์แบบนั้นล่ะ

“ทำไมหรอคะ” เด็กหญิงที่ยังไม่รู้ตัวถามกลับ

“ไม่มีอะไรหรอก” น้ำเหนือตัดบทบางทีแม่เขาอาจจะคิดว่าเป็นเสียงเขาเรียกก็ได้ เพราะเมื่อกี้ทั้งเขาและวินเทอร์ช่วยกันเรียก แต่หลัง ๆ จะเป็นวินเทอร์มากกว่า เขาเรียกไปเพียงครั้งเดียว

“เดี๋ยวพี่กลับไปอาบน้ำที่ห้องก่อนนะ แล้วเจอกัน”

“เจอกันค่า” เด็กหญิงฉีกยิ้มให้พี่ชาย ก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องแต่งตัวเพื่อเตรียมชุดไว้ใส่ไปโรงเรียน

“ไปทานข้าวกับพี่เหนือนะคะ แม่ปวดหัว เดี๋ยวแม่ขอไปนอนพักหน่อย” หลังจากเตรียมอาหารเช้าให้ลูกไปเรียนแล้ว ธริกาก็พูดกับลูกสาวตัวน้อยที่เดินมาหาเธอที่ครัว

“แล้วคุณแม่ไม่กินข้าวหรอคะ”

“แม่ไม่หิวค่ะ แม่ว่าจะนอนสักชั่วโมงแล้วค่อยตื่นมาหาอะไรกิน”

“วันนี้หนูไปโรงเรียนกับพี่เหนือ กับ...คุณพ่อนะคะ” มันฝืนตัวเองเหลือเกินที่จะยกให้เขาเป็นพ่อของลูก เขาไม่คู่ควรกับคำคำ นี้เลยจริง ๆ

“ค่ะ คุณแม่ก็ดูแลตัวเองดี ๆ นะคะ หนาวรักคุณแม่นะคะ”

“แม่ก็รักหนูจ้ะ”

“แม่ล่ะ วินเทอร์” ทันทีเดินมานั่งบนโต๊ะอาหารน้ำเหนือก็ร้องถาม เพราะเมื่อกี้เด็กหญิงเป็นคนอาสาไปตามแม่มากินข้าวด้วยกัน

“น้าหลินบอกว่าปวดหัวค่ะ ขอนอนพักผ่อน ให้เรากินก่อนได้เลย”

“งั้นเดี๋ยวพี่ไปดูแม่ก่อนดีกว่า”

“พ่อว่าเรารีบกินข้าวกันดีกว่านะ เดี๋ยวจะไปโรงเรียนสาย”

“แต่ว่าแม่...”

“ถ้าเราเป็นห่วงแม่ เดี๋ยวส่งพวกเราไปเรียนเสร็จพ่อจะกลับมาดูให้ โอเครึเปล่า”

“คุณลุงรับปากแล้วนะคะ อย่าลืมส่งข้อความมาบอกวินเทอร์ด้วยนะคะ”

“ครับ”

หลังจากส่งเด็ก ๆ เข้าโรงเรียนแล้ว จากที่คิดว่าจะเข้าบริษัทไปทำงานต่อเลย ใบหน้าหวานที่คลอน้ำตากลับปรากฏขึ้นมาในหัว สุดท้ายก็ต้องตัดใจเลี้ยวรถกลับมา

ภายในห้องมืดสนิทมีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศเท่านั้นที่เขาได้ยิน ก่อนจะเป็นเสียงโทรศัพท์ที่เหมือนว่ามันกำลังมีสายเขา แต่เขาก็ไม่ได้สนใจอะไร เขาเดินไปหาคนตัวเล็กที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียงกว้างก่อนจะหย่อนตัวลงนั่งข้าง ๆ เธอ

นั่งพิเคราะห์ใบหน้าสวยหวานที่ครั้งหนึ่งเขาเคยเป็นเจ้าของ ที่ครั้งหนึ่งเขาได้ตื่นมาเห็นมันในทุก ๆ เช้า

พอได้มีเวลามานั่งมองเธอ โดยที่เธอไม่หลบหน้าไปไหนแบบนี้ มันก็ทำให้เขาสังเกตเห็นว่าหน้าเธอเปลี่ยนไป แต่ก่อนใบหน้าเธอจะติดน่ารักสวยหวาน ตอนนี้ดูเชี่ยวคม ดูโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาก มันก็ไม่ใช่แค่หน้าตาของเธอที่เปลี่ยน นิสัยเธอเองก็เช่น...

ครืด ครืด เสียงโทรศัพท์ที่ดังไม่หยุด จนเขารู้สึกว่ามันรบกวน เขาเลยตัดสินใจรับสายมัน หลังจากมองชื่อที่โทรเข้ามาอยู่ครู่หนึ่ง

“กลทีป์ พูดสายครับ”

“ตอนนี้เธอยังไม่ตื่น ถ้าเธอตื่นผมจะบอกให้เธอโทรกลับ” พูดจบเขาก็ตัดสายไปในทันที

“เหอะ” ก่อนจะหันมองคนตัวเล็กที่ยังหลับไม่รู้เรื่อง

“คุณ!” ลืมตาตื่นขึ้นมาก็รีบขยับตัวไปอีกฝั่งของเตียงทันที เมื่อเห็นหน้าเขา

“ทำไมหนีผัวแบบนั้นล่ะ เมื่อคืนไม่ชอบหรือไง หื้ม”

“หยุดอยู่ตรงนั้นอย่าเข้ามาใกล้ฉัน”

“เธอก็หนีไปเองสิ”

“หนีฉันหนีแน่ ถ้าฉันไม่อยู่ในสภาพนี้ และมันก็เพราะคุณไม่ใช่รึไง ที่ทำให้ฉันต้องเป็นแบบนี้”

“นิด ๆ หน่อย ๆ ทำเหมือนไม่เคยไปได้ เธอลูกสองแล้วนะไม่ใช่สาวโสดซิง”

“ถ้าไม่มีอะไรก็เชิญออกไปด้วยค่ะ ฉันต้องการพักผ่อน” เธอเลือกจะเมินเขาและคำพูดแสนใจร้ายของเขา แล้วพูดไล่เขาแทน

“ฉันก็ไม่ได้อยากเข้ามาดูหรอกนะ ถ้าลูกไม่ฝากให้มาดู”

“ตอนนี้ได้ดูแล้วก็ออกไปได้แล้วค่ะ” เธอพูด ก่อนจะยื่นมือมาดันตัวเขาออกไป และทันทีที่มือเธอสัมผัสกับแขนเขา เขาก็อุทานคำหยาบออกมา

“Sh*t ทำไมตัวร้อนแบบนี้” มือหนารีบวางทาบลงบนหน้าผากมนทันที

“เอามือออกไปนะ อย่ามายุ่ง”

“จะไม่ยุ่งได้ไง ตัวเธอร้อนขนาดนี้ เกิดช็อคขึ้นมาจะทำยังไง”

“ฉันไม่เป็นไรหรอก หนักกว่านี้ฉันยังผ่านมันมาได้”

“หนักกว่านี้?” เขาถามเธอกลับทันที กับสิ่งที่เธอพูด

“คุณออกไปเถอะ มีงานต้องทำไม่ใช่หรือไง”

ครืด ครืด

เป็นอีกครั้งที่โทรศัพท์เธอดัง แน่นอนว่ามันดังหลายครั้งแล้ว แล้วเขาก็รับไปครั้งหนึ่ง เพราะเห็นชื่อเดิมโทรเข้ามาซ้ำ ๆ

พรึบ

“เอาโทรศัพท์ฉันคืนมานะ”

“ที่อยากไล่ให้ฉันออกไปเพราะอยากคุยกับมันสินะ”

“ใครโทรมาฉันยังไม่รู้เลย คุณองศาเอาโทรศัพท์ฉันคืนมานะ”

“ไม่ ลุกขึ้นมาฉันจะพาไปหาหมอ”

“ไม่ฉันจะนอน คุณนั่นแหละออกไป”

“อย่าดื้อได้ไหม ตัวร้อนขนาดนี้อยากตายรึไง”

“มันก็เพราะคุณไม่ใช่หรือไง” เธอขึ้นเสียงให้เขา ก่อนจะยืนตัวไปแย่งเอาโทรศัพท์คืนจากเขา แต่เขาก็ดึงมือหลบ

“เอาคืนมานะ แล้วจะไปไหนก็ไป อ้ะ”

“อวดเก่ง” เขาว่าก่อนจะโยนโทรศัพท์ทิ้งบนเตียง แล้วช้อนตัวเธอขึ้นอุ้มไว้แนบอก

“จะทำอะไรของคุณ ปล่อยฉันลงนะ”

“ไปหาหมอ ฉันไม่มีเวลามานั่งเฝ้าเธอทั้งวันหรอกนะ เป็นอะไรมา ฉันจะตอบคำถามลูกยังไง” เขาว่าให้เธอ

สุดท้ายเขาก็ไม่ได้เป็นห่วงเธอจริง เขาแค่กลัวตอบคำถามลูกไม่ได้ เหอะ

ในเมื่อเขาเป็นคนทำให้เธอป่วย ก็ให้เขารับผิดชอบก็แล้วกัน

“เพราะคุณคนเดียวเลย” หลังจากหาหมอเสร็จแล้วเธอก็ว่าให้เขา

“วันหลังฉันจะเบา ๆ ก็แล้วกันนะ” เขายังพูดอย่างไม่สำนึก

“ไม่มีวันหลัง วันไหนก็ไม่มีอีกแล้วทั้งนั้น” เธอพูดกับเขาเสียงแข็ง ตอนหมอวินิจฉัยอาการให้ฟังเขาก็ยังนั่งหน้านิ่ง ตอบรับคำพูดของหมอได้ ส่วนเธอนี่ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหน ทั้งที่เธอไม่ใช่คนผิดเลยแท้ ๆ

“หึ”

“ไปส่งฉันที่ห้อง แล้วคุณจะไปไหนก็ไป”

“นี่ไล่ผัวหรอ”

“ใช่ฉันไล่คุณ แต่คุณน่าจะเข้าใจอะไรผิดนะ คุณไม่ใช่สามีของฉัน”

เธอพูดบอกเขา ส่วนเขาเพียงยักไหล่ตอบ เหมือนไม่สนใจสิ่งที่เธอพูด ก่อนจะตีไฟเลี้ยวเข้าข้างทาง

“ฉันบอกว่าให้ไปส่งฉันกลับห้อง จะจอดทำไม”

“ฉันหิว”

“แต่ฉันอยากกลับห้อง”

“อยากกลับนักก็โบกรถกลับไปเองแล้วกัน”

“อะไร” เขาถามเธอ เมื่ออยู่ ๆ เธอก็แบมือมาที่เขา

“ถ้าจะให้ฉันโบกรถกลับเองก็เอาเงินมาสิ”

“แล้วก็ไม่ต้องพูดด้วยว่ามันเป็นปัญหาของฉัน มันเป็นเพราะคุณต่างหากที่ทำให้ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้”

“แล้ว?”

“นี่!”

“ถ้าจะกินก็ลงมา ถ้าไม่กินก็รออยู่บนรถ” พูดจบเขาก็เปิดประตูลงรถไปในทันที ทิ้งให้เธอนิ่งค้างกับคำพูดและการกระทำของเขาอยู่แบบนั้น

“ไอคนใจร้าย” เธอว่าให้ตามหลังเขา ก่อนจะตัดสินใจปรับเบาะนอนอยู่บนรถ แทนการลงตามเขาไป ก็เธอบอกแล้วว่าเธออยากกลับไปพักผ่อน หมอก็บอกให้เธอพักผ่อนให้มาก ๆ เขาก็ยังจะมาเล่นลิ้นอยู่อีก

อย่าให้ถึงคราวเธอบ้างก็แล้วกัน ถึงตอนนั้นจะมาบอกว่าเธอใจร้ายใจดำไม่ได้ ในเมื่อเขาทำร้ายเธอก่อน ทำร้ายเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า...