10 เสียใจ

ย้อนไปเมื่อสิบนาทีก่อน

“มีอะไรก็พูดมาเถอะค่ะ ฉันจะไปหาลูก”

“พูดง่ายดีหนิ นึกจะมาก็มานึกจะไปก็ไป เคยคิดถึงสิ่งที่ตัวเองทำไว้รึเปล่า และที่สำคัญเคยคิดถึงลูกบ้างไหม”

“คิดค่ะ ฉันคิดถึงลูกมาตลอด แต่เป็นพวกคุณไม่ใช่หรอ ที่ทำให้ฉันต้องห่างจากลูกไปแบบนี้”

“นั่นก็เพราะสิ่งที่เธอทำยังไงล่ะ เธอทำตัวเองทั้งนั้น เรื่องมันถึงเป็นแบบนี้”

“แล้วคุณเคยคิดจะให้โอกาสฉันพูดไหมล่ะคะ...ก็ไม่”

“ฉันขอไปเยี่ยมลูก ไปเจอหน้าลูก หรือแม้แต่ขอที่อยู่ของลูกคุณก็ไม่ให้ฉัน มาวันนี้คุณจะหาว่าฉันทิ้งลูกไม่ได้หรอกนะ มันเป็นเพราะคุณต่างหากที่กีดกันฉันกับลูก”

“เพราะฉันไม่อยากให้ลูกมีแม่อย่างเธอไงล่ะ ผู้หญิงที่...”

“ผู้หญิงที่อะไร พูดมันออกมาสิคะ เหอะ” เธอมองหน้าเขาอย่างท้าทาย ให้เขาพูดถึงเรื่องในอดีตออกมา

“ฉันไม่อยากพูดถึงมันอีก เธอกลับไปซะ”

“ไม่ค่ะ ฉันไม่กลับ ถ้าลูกไม่กลับไปกับฉันด้วยฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น”

“หลายปีมานี้ฉันกับลูกก็อยู่กันได้ มันไม่จำเป็นเลยที่จะมีเธอเข้ามาหลิน ออกไปจากชีวิตลูกซะ”

“อย่าทำแบบนี้เลย ในเมื่อเธอเลือกที่จะไปแล้วก็ไม่ควรกลับมาอีก”

“คุณก็พูดง่าย เพราะลูกอยู่กับคุณ คุณไม่เคยเข้าใจความรู้สึกของคนเป็นแม่อย่างฉันว่ามันรู้สึกยังไงบ้าง”

“เห็นลูกเจ็บแต่ทำอะไรไม่ได้เลย ไม่ได้เลยสักอย่าง จะไปเยี่ยม จะไปหาก็ไม่ได้”

“ถ้าอยากอยู่กับลูกนัก ก็ฟ้องเอาสิทธิ์การเลี้ยงดูไปก็แล้วกัน ถ้าเธอทำได้ หึ”

“แต่ถ้าเธอไม่มีสิทธิ์นั้น ก็อย่าหวังว่าจะได้อยู่กับลูกอีก” เขาพูดอย่างเหนือกว่า เพราะเขารู้ว่าเรื่องในอดีตที่เกิดขึ้น มันไม่มีทางให้เธอได้สิทธิ์นั้นไป

“งั้นคุณก็จำคำพูดในวันนี้ของคุณไว้ให้ดีนะคะ” ธริกาพูดทิ้งท้ายไว้เท่านั้น ก่อนจะเดินออกมา เธอหันมองไปในบ้านของเขาเล็กน้อย หวังให้ลูกชายเดินออกมาให้เห็น แต่เมื่อไม่เห็นลูกเธอเลยตัดใจเดินออกไปจากบ้านอย่างเสียใจ ที่วันนี้ไม่สามารถพาลูกไปด้วยได้ อย่างที่คุณลุงเจษฎ์เตือนเธอไม่ควรใจร้อน

ก่อนจะรีบปรับสีหน้าและอารมณ์ให้เป็นปกติ เพราะยังมีลูกสาวที่เธอต้องห่วงความรู้สึก

“ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันจำได้ทุกอย่างไม่ว่าวันนี้หรือเรื่องมาห้าปีที่แล้ว ”

กลับมาที่ปัจจุบัน เสียงร้องโวยวายทำให้กลทีป์รีบเดินไปดู

“คุณหนูหยุดก่อนค่ะ คุณหลินออกไปแล้วถึงตามไปก็ตามไปไม่ทันหรอกนะคะ”

“ไม่ เหนือจะไปหาแม่ เหนือจะอยู่กับแม่ เหนือจะอยู่กับแม่ ฮือ ๆ” เสียงร่ำร้องของน้ำเหนือทำให้คนรับใช้ในบ้านต่างปวดใจไปพร้อม ๆ กับ

“พี่น้อยปล่อยเหนือ เหนือจะไปหาแม่ ฮือ เหนือจะไปหาแม่”

“ยายบัวเหนือจะไปหาแม่ ฮือ ๆ”

“คุณองศา พูดอะไรหน่อยสิคะ” เป็นบัวที่พูดขึ้น เหมือนเห็นกลทีป์เดินมา

“เหนือมาหาพ่อ”

“ไม่เหนือจะไปหาแม่ เหนือจะอยู่กับแม่ ฮือ ๆ”

“แม่กลับไปแล้ว แล้วจะไม่กลับมาอีก เหนือต้องอยู่กับพ่อเข้าใจไม่ครับ เรามีกันแค่สองคน...”

“ไม่ เหนือจะอยู่กับแม่ด้วย เหนือจะไปหาแม่ ฮือ ๆ เหนือจะไปหาแม่” ตอนนี้เหมือนเด็กชายจะไม่ฟังอะไรใครแล้ว เอาแต่ร้องฟูมฟายหาแม่อย่างเดียว จนคนเป็นพ่อต้องเดินเข้าไปหาแล้วดึงเอาลูกเข้ามากอดปลอด

“เหนือฟังพ่อนะ”

“ไม่ เหนือไม่ฟัง เหนือจะไปหาแม่ เหนือจะไปหาแม่ ฮือ ๆ”

“คุณองศาคะ ป้าว่าค่อย ๆ พูดดีกว่านะคะ ตอนนี้ดูเหมือนคุณหนูจะไม่ฟังอะไรแล้ว”

“ฝากป้าบัวบอกแม่ด้วยนะครับ ผมคงต้องพาลูกกลับก่อน”

“ค่ะ...ให้ป้าไปด้วยไหมคะ”

“ไม่เป็นไรครับ ผมจัดการได้”

“กลับบ้านกันลูก” กลทีป์พูดกับลูกอีกครั้ง ซึ่งบ้านที่เขาพูดก็คือเพ้นท์เฮาส์กลางใจเมืองที่เขาอยู่กับลูก

ใช่แล้วล่ะ ตั้งแต่เกิดเรื่องเมื่อห้าปีก่อน เขาก็ตัดสินใจย้ายออกจากบ้านที่เขาเคยมีความทรงจำร่วมกันกับเธอทันที แม้ว่าบ้านของแม่เขาจะไม่ใช่บ้านหลังเดียวกับที่เขาเคยอยู่กับเธอ แต่เขาก็เลือกที่จะแยกตัวออกมาอยู่ด้วยกันกับลูกสองคน

ในช่วงแรกมันก็เป็นไปอย่างอยากลำบาก เพราะเขามีงานที่ต้องทำ ไหนจะต้องเลี้ยงลูกอีก จึงมีบ้างที่เขาฝากลูกให้แม่ดูแลกับคนที่บ้านดูแลแต่เมื่อเวลาผ่านไป

ทุกอย่างก็เริ่มเข้าที่ ระยะห่างระหว่างเขากับลูกก็ลดลง จนตอนนี้เขากับลูกอยู่ด้วยกัน 100% โดยไม่ต้องการความช่วยเหลืออะไรจากใคร

จะมีไปหาแม่เขาบ้าง ก็เมื่อตอนที่แม่เขาบ่นคิดถึงหลานอยากเล่นกับหลาน

“ฮึก ทำไมแม่กลับไปแล้ว ทำไมแม่ไม่รอเหนือ ฮือ ๆ เหนือเข้าไปเอาน้ำผลไม้ให้แม่แป๊บเดียวเอง”

“แม่ไม่รักเหนือแล้วหรอครับ เหนือเป็นเด็กไม่ดีรึเปล่า พ่อครับเหนือเสียใจ

ฮือ ๆ” เด็กชายร้องไห้ซบไหล่ผู้เป็นพ่ออย่างไม่นึกอาย เมื่อแม่ที่ตนรอคอยมาตลอด

ทิ้งตนไปอีกครั้ง

ตัดมาที่สองแม่ลูก

“คุณแม่ขา พี่เหนือล่ะคะ” ทันทีที่แม่เดินเข้ามาในรถ น้ำหนาวก็ร้องถามถึงพี่ชายทันที ในตอนที่เธอรออยู่ในรถเธอแอบดูทุกคนอยู่ห่าง ๆ เธอเห็นพี่ชายแล้วก็พ่อ แต่ทุกคนก็อยู่ไกลเกินกว่าที่เธอจะมองเห็นหน้าพวกเขาได้ชัด

“พี่เหนืออยู่กับคุณพ่อค่ะ ไว้วันหลังเรามาหาพี่เหนือใหม่นะคะ”

“ก็ได้ค่ะ” น้ำหนาวตอบรับอย่างเข้าใจ ก่อนจะหันมองบ้านหลังใหญ่ที่แม่บอกว่าบ้านหลังนี้เป็นบ้านของคุณย่า ในตอนแรกแม่พาเธอไปบ้านอีกหลัง แต่เหมือนว่าพ่อกับพี่เหนือจะไม่ได้อยู่ที่นั่นแล้ว แม่เลยพาเธอมาที่นี่

ดวงตากลมใสหันมองบ้านหลังใหญ่ที่ค่อย ๆ เล็กลงเรื่อย ๆ เมื่อแม่ขับออกมาไกล ก่อนจะร้องบอกแม่เสียงดัง

“คุณแม่ขา หยุดรถก่อนคะ”

“หยุดรถ หยุดทำไมคะ” ธริกาไม่ได้หยุดรถตามที่ลูกบอก เธอถามหาเหตุผล

“พี่เหนือค่ะ พี่เหนือวิ่งตามมา”

เอี๊ยด

หลังจากได้ยินคำพูดของลูกสาว ธริกาก็หยุดรถทันที ก่อนจะหันมองไปหลังรถ ซึ่งก็เห็นเหมือนลูกกำลังตามมา ก่อนจะมีใครมารั้งลูกเธอไว้ ไม่ให้วิ่งตามเธอต่อ

น้ำตาผู้เป็นแม่คลอหน่วยทันที เมื่อเห็นลูกเป็นแบบนั้น เธอมองสถานการณ์อยู่สักพัก ก่อนจะตัดสินใจทำอะไรบางอย่าง

แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้ทำอะไรก็มีสายเข้ามาซะก่อน

“คุณแม่ขามีคนโทรมาค่ะ” เสียงเด็กหญิงเอ่ยบอกผู้เป็นแม่เมื่อโทรศัพท์มันดังนานแล้ว จนตัดสายไปรอบหนึ่ง แต่แม่ก็ไม่ยอมรับสาย เอาแต่มองพี่น้ำเหนือที่ตอนนี้เดินหายเข้าไปในรถกับพ่อแล้ว

Rrrr Rrrr

“Darling โทรมาค่ะ...หื้ม” เมื่อเห็นแม่ยังนิ่งเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง

หนูน้อยจึงตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เพราะดังไม่หยุดเลย ก่อนคิ้วน้อย ๆ จะขมวดเข้าหากันเมื่อเห็นชื่อที่โทรเข้ามา

“Darling เป็นแฟนคุณแม่รึเปล่าคะ ให้หนาวรับให้ไหมคะ” ลูกต้องพูดถึงสองครั้งกว่าธริกาจะรู้ตัวว่าใครกันแน่ที่โทรมา เธอรับเอาโทรศัพท์จากลูกมาดูให้แน่ใจทันที ว่าเป็นเขาแน่ ๆ ใช่ไหมที่โทรมา

ส่วนน้ำหนาว หลังจากถูกแม่แย่งเอาโทรศัพท์ คิ้วน้อย ๆ ก็ขมวดเข้าหากันเรื่อย ๆ ก่อนใบหน้าจิ้มลิ้มจะเริ่มยู่ เมื่อคิดว่าแม่ไปมีคนรักใหม่โดยที่ไม่บอกให้ตัวเองรู้ ทั้ง ๆ ที่เวลามีคนมาจีบแม่จะบอกให้เธอรู้ตลอด และแม่ก็ให้สัญญากับเธอด้วยว่าจะไม่มีแฟนใหม่แล้ว จะมีแค่เธอกับพี่น้ำเหนือเท่านั้น

และพอเห็นแม่กดรับสาย มือน้อย ๆ ก็ยกขึ้นกอดอกทันที ด้วยความรู้สึกงอน ๆ ตามประสา

กลับมาที่ธริกา หลังจากที่เธอตัดสินใจ เธอก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป เธอรอให้ปลายสายพูด ซึ่งก็ไม่ได้รอนาน เธอได้ยินเสียงเขาผ่อนลมหายใจ ก่อนที่เขาจะพูด

“ออกมาเจอกันหน่อย” เสียงราบเรียบที่ดังเข้ามาในสาย ทำให้เธอตอบกลับเขาไปตามอารมณ์ขุ่นเคืองที่มีต่อเขา

“ถ้าจำไม่ผิด เมื่อกี้เป็นคุณไม่ใช่หรอคะที่ไล่ฉันออกมา ตอนนี้จะมาอยากเจอฉันทำไม”

“ลูกอยากเจอ ถ้าเธอยังมีความเป็นแม่มากพอก็ควรทิ้งเรื่องระหว่างเราแล้วห่วงความรู้สึกลูกบ้าง”

“คุณเก็บคำพูดนี้ไว้ใช้กับตัวเองเถอะนะคะ”

“หึ เจอกันที่ร้านเดิมนะ” พูดจบเขาก็วางสายไปทันที ไม่ให้เธอตอบรับหรือปฏิเสธใด ๆ เหมือนเขารู้อยู่แล้วว่ายังไงเธอก็ต้องไป

เธอเกลียดเวลาที่เขาใช้ความรู้สึกและความรักที่เธอมีต่อลูกมาทำแบบนี้ ก็อย่าให้ถึงคราวเธอบ้างก็แล้วกัน

“ทำไมหน้าแบบนั้นล่ะคะ” เสียงหวานเอ่ยถามลูกสาว พร้อมกับขับรถไปด้วย

หลังจากเขาวางสายไปแล้ว หันมาอีกทีก็เห็นลูกหน้าบูดกอดอกซะแล้ว ไม่รู้ว่าตัวเองเผลอไปทำอะไรให้ลูกงอนหรือน้อยใจรึเปล่า

“คุณแม่มีแฟนใหม่ แล้วไม่ยอมบอกหนาว หนาวงอนคุณแม่แล้ว” ว่าแล้วก็ยกมือที่กอดอกขึ้นอีกครั้ง บ่งบอกว่าตัวเองนั้นงอนอยู่

“แฟนใหม่? แฟนใหม่ที่ไหนกันคะ”

“ก็คนที่โทรมาไงคะ หนาวรู้นะ มันเขียนว่า Darling”

“อ้อ คนที่โทรมาหรอคะ” ได้ยินแบบนั้นธริกาก็อมยิ้มทันที เพราะคนที่โทรมาเป็นอดีตสามี พ่วงด้วยตำแหน่งพ่อของลูก หาใช่แฟนใหม่ของเธออย่างที่ลูกสาวเข้าใจไม่

“ใช่ค่ะ ไหนคุณแม่บอกว่าจะไม่มีแฟนใหม่ ถ้ามีใครมาจีบก็บอกหนาวไงคะ”

“คนที่โทรมาไม่ใช่แฟนใหม่แม่ค่ะ เป็นพ่อของหนูต่างหาก” เธอบอกความจริงกับลูกไป เธอกลับมาที่นี่เธอเลือกที่จะใช้เบอร์เดิม ข้อมูลของเขาที่เคยบันทึกไว้มันเลยยังอยู่ และเธอก็พลาดเองที่ลืมเปลี่ยนชื่อของเขาที่เมมไว้

“พอดี แม่ลืมเปลี่ยนชื่อ” เธอรีบพูดดักลูกสาวไว้ทันที เพื่อไม่ให้ลูกสาวตัวน้อยคิดไปไกลว่าเธอยังมีใจให้พ่อของแกอยู่

“จริงหรอคะ” และดูเหมือนเด็กหญิงจะยังไม่ยอมเชื่อแม่ง่าย ๆ

“จริงค่ะ เมื่อกี้พ่อโทรให้แม่ไปหาพี่น้ำเหนือของลูกด้วย”

“ไปหาพี่น้ำเหนือค่ะ”

“อ้าว ไม่ใช่พี่น้ำเหนืออยู่บ้านคุณย่าหรอคะ”

“คุณพ่อนัดให้ไปหาพี่เหนือที่ร้านอาหารค่ะ ทีนี้หนูเชื่อแม่แล้วหรือยังค่ะ”

“แบบนี้นี่เอง...แต่ว่าหนาวเข้าไปด้วยไม่ได้ใช่ไหมคะ” เสียงเล็กเศร้าลงน้อย ๆ แต่เธอก็เข้าใจสถานการณ์ดี

“ใช่ค่ะ หนูเข้าใจแม่นะคะ แม่จะพยายามให้หนูได้เจอพี่เหนือ ให้เล่นกับพี่เหนือได้เร็วที่สุด แม่สัญญา”

“หนาวเข้าใจค่ะ แต่ว่าถ้าได้เจอพี่เหนือ หนาวขอเจอคุณพ่อด้วยได้ไหมคะ” เด็กหญิงพูดความต้องการของตัวเองให้แม่รับรู้

“เรื่องนั้น...ก็ได้ค่ะ แม่จะพยายามนะคะ”

“คุณแม่สัญญาแล้วนะคะ หนาวจะรอ” เด็กหญิงพูด นั่นก็ทำให้คนเป็นแม่รู้สึกลำบากใจขึ้นมา แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็พยายามเก็บสีหน้าไม่ให้ลูกรู้ เรื่องให้ลูกสาวได้เจอได้พูดคุยกับพ่อคงต้องกลับไปคิดให้รอบคอบ ส่วนตอนนี้ต้องคิดให้รอบคอบเช่นกันว่าที่เขาบอกให้เธอมาเจอกับลูกครั้งนี้เขามีจุดประสงค์อะไรรึเปล่า

รู้จัก อยู่กินกันมาหลายปี ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าเขาฉลาดและเจ้าเล่ห์แค่ไหน