ตอนที่ 4

“ราม...” ชื่อนั้นหายเข้าไปในปากของเขาอีกครั้งเมื่อเธอได้รับโอกาสให้ผ่อนลมหายใจเพียงไม่ถึงเสี้ยวนาทีก่อนเขาจูบเธอหนักหน่วง บดเบียดปากแนบแน่นจนเธอหอบหายใจขัด รามดันแผ่นหลังให้อกนุ่มเบียดอกกว้างของเขา ความตั้งใจของเธอสูญสลายกลายเป็นธาตุบางเบาไปในทันใด



บทที่ 3

หวั่นไหว...หวั่นหวาม

รามเลื่อนปากออก อันนายังหลับตาพริ้ม ดูราวกับว่าเธอกำลังล่องลอยไปถึงไหนสักแห่งกระทั่งได้ยินเสียงของเขา

“ผมรู้ว่าคุณชอบให้ผมจูบแบบนี้”

“อ่า...คะ...”

“จูบแบบนี้ไง”

“อย่าค่ะ...”

“ไม่มีใครเห็นหรอกนะ ที่นี่มีแค่เราสองคน” รามก้มลงไปหาอีกครั้ง เขาไม่ได้แทรกลิ้นเข้าไปในปากของเธอ แค่ประพรมจูบบนมุมปาก กลีบปากบนและล่างของเธอเบาๆ ไล่ความสยิวซ่านผะแผ่วไปทั่วเนื้อตัวสาว อันนาหวามหวิว ความซ่านซ่าแผ่ไปทั่ว ปลายนิ้วของเธออุ่นขึ้นมาท่ามกลางอากาศเย็น ไม่...เธอไม่ควรที่จะ...

“อันอัน...คุณเป็นอะไร” ชายหนุ่มตกใจเมื่อจู่ ๆ หญิงสาวซบหน้ากับอกกว้างคล้ายคนหมดแรง เปล่าเลย...ยิ่งตื่นเต้นสมองสั่งงานของเธอก็ยิ่งถดถอย เกิดอะไรขึ้น เธอสับสน สมองน้อย ๆ เริ่มประมวลผลยุ่งเหยิงอลหม่าน รามต้องรีบช้อนร่างนั้นขึ้นและพาเธอเข้าไปในบ้านไม้ที่ตั้งโดดเด่นอยู่ไม่ห่างจากทุ่งดอกคอสมอส อันนารู้สึกตัวเองเบาหวิว เขาวางเธอลงบนเตียงนุ่มภายในห้องนอน หญิงสาวยังรู้สึกตัว เธอลืมตาและเห็นเขานั่งข้างๆ โน้มใบหน้าหล่อเหลาลงมาใกล้ ลูบเรือนผมบนหน้าผากเกลี้ยงมนและยิ้มอ่อนโยน

“วันนี้คุณอาจจะดื่มมากไป ขอโทษด้วย เป็นความผิดของผมเองที่ให้คุณดื่มมากขนาดนั้น”

“ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ ถ้าได้นอนพักผ่อนสักพักก็น่าจะโอเค”

“ถ้าคุณไม่ดื่มจินเข้าไปด้วยก็คงไม่เป็นแบบนี้”

“ฉันไม่ได้ดื่มนานแล้วค่ะ ว่าแต่...ค็อกเทลอร่อยมาก”

“ผมก็ผสมเป็นนะ ผมมีสูตรของตัวเองด้วยล่ะ”

“จริงเหรอคะ?” เธอคุยกับเขาและตะแคงตัวหาร่างสูงโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว รามเอนร่างของเขาลง ตะแคงเข้าหาหญิงสาวที่จ้องมองนัยน์ตาเข้มคู่นั้น ดูราวกับรู้จักเขามานานแสนนาน ชายหนุ่มยันข้อศอกบนฟูกหนา รอยกดลึกบนสองข้างแก้มขับรอยยิ้มทรงเสน่ห์บนใบหน้าเข้มคมของเขา มันเจิดจรัสจนทำให้อันนาไม่อาจละสายตาไปจากเขา นี่เธอเป็นอะไร ตอนนี้ไม่ใช่เพราะความมึนเมาแต่เป็นความหวามไหวกับผู้ชายที่เจอกันครั้งแรก ตัวเธอร้อนรุ่มขึ้นมา สิ่งที่อยู่ตรงหน้า ไม่ว่าจะเป็นนัยน์ตาคม จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากหยักได้รูปบิดโค้งเป็นร่องรอยแย้มยิ้ม สันกรามแกร่งด้วยปื้นเขียว แม้แต่ลูกกระเดือกก็ยังน่ามอง เธออยู่ใกล้ชิดเขามากเกินไปไหม...ไม่หรอก...ถ้าไม่ทำตัวแบบนี้เขาจะเชื่อหรือว่าเธอคืออันอัน รามไล้ปอยผมที่ตกลงมาปรกใบหน้า แก้มเธอผะผ่าวแค่สัมผัสปลายนิ้วแกร่ง

“ผมคิดอยู่นานว่าจะพาคุณมาที่นี่ดีหรือเปล่า แล้วในที่สุดก็ตัดสินใจได้”

“ทำไมต้องพาฉันมาตอนกลางคืนด้วยคะ ทุ่งดอกไม้สีจะสวยตอนกลางวัน”

“เราไม่ได้เจอกันบ่อย คุณเองก็ยังไม่กล้าเปิดเผยเรื่องของเรากับที่บ้าน”

อันนากระตุกวาบ ใบหน้าของเธอเรียบเฉยแต่แววตาคู่นั้นมีแววตกตื่นกับคำพูดของเขา

“ฉันพร้อมเปิดเผยถ้าคุณเปิดเผย”

“คุณอยากรู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับผมล่ะ...จริงซีนะ เวลาที่เราคบกันแค่ไม่กี่เดือนมันอาจยังไม่พอ”

“ฉันไม่รู้ว่าธุรกิจของคุณเป็นยังไง”

“ก็เคยบอกคุณไปแล้วว่าผมเป็นนายหน้าค้าที่ดิน คุณคิดว่ามันเป็นอาชีพที่ไม่โปร่งใสอย่างนั้นเหรอ”

“ฉันต้องการความแน่ใจค่ะ อย่างน้อยก็เพื่อให้แน่ใจว่าคุณไม่ได้มีอะไรปิดบังหรือแอบซ่อน”

“ผมเปิดเผยทุกอย่าง แล้วคุณล่ะอันอัน...คุณเปิดเผยทุกอย่างกับผมหรือเปล่า?”

“ฉันไม่ได้มีอะไรปิดบัง ฉันเพิ่งเรียนจบนะคะ งานก็ยังไม่มีทำเป็นหลักแหล่งมั่นคง”

“ผมไม่คิดมาก แค่อยากดูแลคุณ อาชีพนายหน้าค้าที่ดินจะทำให้ภรรยาของเขารู้สึกมั่นคงหรือเปล่านะ”