ตอนที่ 3

คำพูดและสายตาของเขาทำให้อันนาผะผ่าวบนแก้มมากกว่าเก่า ตอนนี้เธอร้อนข้างใน มันเป็นความร้อนรุ่มจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ แม้ไม่ใช่เหล่าดีกรีร้อนแรงแต่เธอไม่เคยดื่มมากขนาดนี้ ทั้งจินโทนิค ทั้งคอคเทล แต่ถ้าปฏิเสธอาจทำให้แผนล่ม ช่างเถอะ! มาถึงขนาดนี้แล้วเธอจะถอยหลังได้ยังไง

“ทะ...ทำไมล่ะคะราม”

“เวลาคุณดื่มจิน แก้มคุณจะแดง...จนทำให้ผม...เอิ่ม...ขอจับมือคุณตอนขับรถนะครับ”

คำพูดสุภาพและมือหนาข้างหนึ่งที่เลื่อนมาจับมือเรียวบางไว้อย่างอ่อนโยนไม่ได้ทำให้อันนาตกใจ ตรงข้ามไม่รู้ทำไมเธอถึงคิดว่ามันเป็นสัมผัสบางเบาและช่างน่าโหยหา เธอไม่เคยใกล้ชิดผู้ชายคนไหนมากเกินกว่านี้ก็จริง แต่รามกลับทำให้เธอรู้สึกไว้วางใจ และยินยอมจำนนต่อมือหนาแกร่งที่กุมมือเธอไว้ ทำไมเธอต้องหวั่นไหวกับเรื่องเล็ก ๆ น้อยๆ อย่างนี้ ทั้งที่มันไม่ใช่เรื้องเล็กน้อยเลย เธอไม่เคยรู้จักเขานะ แต่...น่าประหลาดล้ำที่เขาทำให้เธอรู้สึกราวกับว่า เขาสามารถไว้วางใจได้

“รามคะ...คุณจะพาอัน...อันอันไปไหนคะ”

เกือบหลุดชื่อตัวเองออกมาดีว่ายั้งไว้ได้ทัน ชายหนุ่มเอียงหน้ามามองหน่อยหนึ่งก่อนจะหันกลับไปยังเส้นทางข้างหน้า อันนาที่ใจไม่ดีตอนแรกเริ่มใจชื้นเมื่อเห็นแสงสว่างสาดส่องทางที่รามเลี้ยวรถเข้าไป มันเป็นเส้นทางเล็ก ๆ ก่อนแสงไฟทำให้เห็นอะไรบางอย่าง สว่างจับตา มันคือทุ่งดอกไม้ กลีบมากมายไหวไปมาใต้แสงไฟ อันนาหายมึนไปชั่วขณะ

“ทุ่งดอกคอสมอส...ถ้ามากลางวันจะเห็นสีสันชัดมาก สวยมากกว่านี้”

รามชะลอความเร็วและจอดรถใต้ดวงไฟส่องสว่าง เขาปล่อยมือเธอและก้าวลงจากรถ อันนารีบเปิดประตูตามลงไปแม้จะยังมึนหัวจนต้องเกาะกระโปรงรถไว้ เบื้องหน้าเป็นภาพทุ่งดอกไม้ซึ่งก็เป็นอย่างที่รามว่า มันยังเห็นสีสันไม่ชัดเจน แต่ที่รู้คือเป็นเนื้อที่กว้างใหญ่สุดลูกตา น่าตื่นเต้น แต่...ภาพกลับเบลอเมื่ออันนาพยายามจ้องมันชัดๆ

“นี่เป็น...ที่ของใครเหรอคะ”

“ของบรรพบุรุษครับ...อ่า...หมายถึงพื้นที่เป็นของทวดแล้วผมให้คนงานมาปลูกดอกไม้ ตอนแรกมันเป็นทุ่งโล่งๆ แต่ผมคิดว่าเป็นที่สวยมากถ้าได้ปลูกดอกไม้ ผมชอบทุ่งดอกไม้...มานี่สิอันอัน”

เขาดึงมือเธอให้เดินตามไปอีกทาง ตรงไปยังบ้านไม้หลังใหญ่ไม่ไกลจากที่ตรงนั้น อันนาเดินตามทั้งที่ยังมึนศีรษะไม่หาย เธอพยายามทำตัวให้เป็นปกติแต่ดูเหมือนชายหนุ่มจับสังเกตได้ เขาเปลี่ยนจากจับมือเป็นโอบไหล่บอบบาง พาร่างแน่งน้อยไปกระทั่งถึงระเบียงบ้าน ยังคงกระชับแขนแกร่งบนไหล่กลมกลึง อันนาแทบไม่ละสายตาไปจากภาพตรงหน้า

“มันเป็นทุ่งดอกไม้ในฝันของผม และคิดว่าคุณต้องชอบ จำได้ไหม คุณเคยบอกผมว่าอยากมีชีวิตแบบเจ้าหญิง สวมชุดแต่งงานอยู่กับเจ้าบ่าวท่ามกลางทุ่งดอกไม้”

อันอันบอกเขาอย่างนั้นหรือ...น้องสาวของเธอวาดหวังอนาคตไว้กับเขายาวไกลถึงเพียงนั้นเลยหรือ อันนานิ่งในอ้อมแขนหนาหนักแต่น่าประหลาด มันช่างอบอุ่นจนเธอแทบไม่อยากขยับตัว รามโน้มใบหน้าลงมาใกล้ เขากระซิบข้างหู

“ลงไปดูใกล้ ๆ กันเถอะ”

“แต่ว่า...”

“ผมจะกอดคุณไว้อย่างนี้ ไม่ปล่อยคุณอยู่ในทุ่งดอกไม้คนเดียวหรอกนะ อันอันคนดีของผม” ช่างเป็นคำกล่าวรื่นหูและน่าไว้วางใจ อันนาราวกับต้องมนต์ เธอเดินตามเขาไปยังทุ่งดอกไม้ กลิ่นดินและหญ้าอวลขึ้นมาท่ามกลางบรรยากาศยะเยือกยามค่ำ ทว่าเธอกลับอบอุ่นอย่างน่าประหลาด กระทั่งทั้งสองหยุดยืนท่ามกลางหมู่ดอกไม้ อันนามองไปรอบๆ ด้วยความตื่นเต้น เธออยากจะบอกเขาว่า...

“ฉัน...” เสียงนั้นหายไปในปากได้รูปที่ประกบปิดลงมาแนบแน่นบนกลีบปากสีชมพู หัวใจของเธอเต้นรัวแรงกว่าเก่า เป็นจุมพิตแรกจากชายแปลกหน้า เขาจูบเธอ บดริมฝีปากบนปากของเธอจนร่างน้อยสั่นสะท้าน อันนาอยากเป็นลมแต่เธอกลับเต้นตื่นกับรสชาติแปลกประหลาดจากปลายลิ้นร้อนที่พุ่งทะยานเข้ามาในโพรงปากเล็ก แก้มเธอผะผ่าว ความรุ่มร้อนลามไหลไปทั่ว