ตอนที่ 2

“เดี๋ยวต่อด้วยคอคเทลนุ่ม ๆ สักแก้วนะครับ”

รามหันไปสั่งบาร์เทนเดอร์อีกครั้ง อันนากระตุกวาบ เธอยั้งเขาไม่ทัน ชายหนุ่มหันกลับมาพร้อมรอยยิ้ม

“ปกติคุณจะดื่มคอคเทลอย่างน้อยก็สองแก้ว...ผมจำได้นะ”

“คืนนี้ฉันอยากลองจินนี่คะ”

“คุณมักจะร้องขอให้ผมสั่งคอคเทลสูตรใหม่ ๆ จากบาร์เทนเดอร์ ผมว่าคืนนี้คุณก็ต้องการอย่างนั้น”

นี่อันอันดื่มของพวกนี้บ่อย ๆ อย่างนั้นหรือ...อันนาสงสัย แต่เธอจะแสดงให้รามเห็นความแตกต่างไม่ได้ หญิงสาวพยักหน้า

“โอเคค่ะ...ฉันว่ามันน่าจะดี”

“ดีมากเลยล่ะ ดื่มเสร็จคืนนี้ผมอยากพาคุณไปในที่แห่งหนึ่ง”

“น่าตื่นเต้นหรือเปล่าคะ”

ชายหนุ่มเลิกคิ้ว “ผมขอเก็บคำตอบไว้ให้คุณได้เห็นว่ามันน่าตื่นเต้นหรือเปล่า”

เขาจิบโทนิคเบาๆ สายตาคมสีสนิมเหล็กกล้าทว่านุ่มนวลยามจับจ้องมายังเธอ อันนาเก็บความตื่นเต้นที่กำลังทวีมากขึ้นทุกขณะ เธอไม่รู้ว่าอันอันมีความสัมพันธ์ถึงขนาดไหนกับผู้ชายคนนี้ แต่เธอเคยได้ยินน้องสาวพูดว่า

“มันก็เป็นแค่การเริ่มต้นน่ะอันนา มันไม่ได้มีอะไรมากไปกว่าเราคุยกันมากกว่าเพื่อนทั่วไป”

หมายถึงอะไรล่ะเนี่ย...อันนายังสับสน แต่ตอนนี้ไม่มีอะไรดีไปกว่าการต้องทำตัวเป็นน้องสาว ทำอย่างที่รามบอก เธอกำลังเรียนรู้พฤติกรรมของอันอันจากคำบอกเล่านั้น อย่างน้อยที่สุดรามก็ไม่ได้มีทีท่าเคลือบแคลงสงสัย ทุกอย่างเป็นไปตามแผน เธอต้องทำให้เขาตายใจเสียก่อน จากนั้นจะได้พูดในสิ่งที่อันอันไม่มีวันพูด ทำให้เขาเกลียดน้องสาวของเธอจนไม่อยากพบเจออีก อันนาต้องฝืนดื่มคอคเทลเข้าไปถึงสองแก้ว แต่ละแก้วเป็นสูตรที่รามบอกว่าบาร์เทนเดอร์จัดพิเศษสำหรับลูกค้าประจำ นั่นหมายความว่าอันอันนัดเจอกับเขาที่นี่บ่อยครั้ง หญิงสาวเก็บอาการของตัวเองอย่างมิดชิดแม้รู้สึกมึนงงตอนออกจากผับแห่งนั้น รามจูงมือเธอไปยังลานจอดรถ อันนาสังเกตทุกอย่าง ตั้งแต่การแต่งตัวของราม ชุดลำลองสบายๆ ที่ไม่เน้นยี่ห้อ ออกจะเป็นเสื้อราคาถูกด้วยซ้ำไป นอกจากนี้เขาใช้รถเก๋งที่ไม่ได้หรูหราอะไร อันอันคิดว่าเธออยู่ในวงสังคมของคนมีเงินและสามารถบอกได้เลยว่ารามไม่ได้มีอะไรเลิศเลอ เขาเป็นนักธุรกิจอย่างนั้นเหรอ...ภาพภายนอกของเขาสำหรับเธอธรรมดามาก หากไม่นับใบหน้าหล่อเหลาเข้าขั้น นัยน์ตาคมเป็นประกายคู่นั้นทำให้หัวใจเธอเต้นผิดจังหวะทุกครั้งที่มองมา รอยกดลึกบนสองข้างแก้มเวลาเขายิ้ม เรือนร่างบึกบึนเกินมาตรฐานชายไทยด้วยซ้ำ หรือนี่คือเสน่ห์ดึงดูดที่ทำให้อันอันชอบเขา แม้แต่เธอก็ยังเกิดอาการประหม่าเวลาอยู่ใกล้ อย่าเชียวนะ อันนาเตือนตัวเองว่าเธอมาที่นี่เพื่ออะไร หญิงสาวคิดเพลินทั้งก็รู้สึกมึนงงจนสะดุดขาตัวเองแต่รามเข้ามาคว้าตัวเธอได้ทันก่อนล้มลงไปนั่งกับพื้น เขาประคองร่างบอบบางไว้ในอ้อมแขนและถามด้วยความเป็นห่วง

“อันอัน...เป็นอะไรหรือเปล่า เดินไหวไหม”

“ฉันไม่ได้เป็นอะไร...เอ้อ...

“ให้ผมขับรถพาคุณไปดีกว่านะ”



บทที่ 2

ที่นั้น...ที่มีความหมาย

“ฉัน...เอ้อ...”

“ผมแค่อยากให้คุณได้เห็นที่หนึ่งที่สวยมากแม้จะเป็นตอนกลางคืน”

และมันคงเป็นสถานที่เงียบสงบมากพอให้เธอได้พูดในสิ่งที่อยากพูดกับเขา โอกาสมีไม่มากไปกว่านี้อีกแล้ว เธอมึนงงแต่พยายามทรงตัวยืนทั้งที่อ้อมแขนของรามยังกระหวัดแน่น

“ได้ค่ะ...ถ้าอย่างนั้นฉันจอดรถไม้ที่นี่ก่อนก็แล้วกัน เราไปไม่นานใช่ไหมคะ”

“ไม่นานครับ...แต่ระยะทางอาจจะไกลจากที่นี่สักหน่อยเพราะอยู่นอกตัวเมือง ผมจะรีบกลับมาส่งคุณ”

หญิงสาวไม่ปฏิเสธ รามประคองเธอไปยังรถของเขา อันนากระดากอายเล็กน้อย นี่ปกติเวลาอันอันดื่มคอคเทลเข้าไปจะเดินเซอย่างเธอหรือเปล่าก็ไม่รู้

“อันอัน...แก้มคุณแดงแล้วล่ะ”

รามหันมาทางหญิงสาวเมื่อเขาขับรถออกมาจากผับ อันนารีบกลบเกลื่อน

“เหรอคะ...อากาศคงร้อนกระมัง”

“ผมอยากให้คุณดื่มจินโทนิคอีกจัง”