แก้ผ้าแล้วคลานมาเอากับกู(5)

สามวันต่อมา

วันนี้แล้วสินะที่ฉันจะต้องถูกส่งตัวไปให้กับเจ้าหนี้ลุงเล็กที่ชื่อว่า'ทอร์ช'ฉันรู้สึกคุ้นกับชื่อนี้จังแต่คิดยังไงก็คิดไม่ออก

ฉันตื่นแต่เช้าอาบน้ำแต่งตัวแล้วหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าที่จัดเตรียมไว้เมื่อคืนลงมาจากชั้นบนของบ้าน ก็เห็นลุงเล็กกับป้าภานั่งอยู่บนโซฟาด้วยสีหน้าซึม ๆ เศร้า ๆ ดูเป็นกังวลใจ ฉันหยุดชะงักมองดูพวกท่านแล้วปรับสีหน้าให้เป็นปกติ เพื่อให้พวกท่านเห็นแล้วสบายใจ

"เราไปกันเลยไหมคะ"พอฉันเดินลงมาที่พวกท่านก็เอ่ยแล้วคลี่ยิ้มหวานให้

"กินข้าวก่อนเถอะ ป้าทำของโปรดแมร์ไว้หลายอย่างเลย"ถึงว่าป้าภาจะยิ้มแต่ฉันดูแล้วว่าท่านฝืนยิ้ม ฉันจึงวางกระเป๋าแล้วเดินไปจับมือทั้งสองของท่านมากุม

"ไม่ต้องเป็นห่วงหรือกังวลอะไรนะคะ แมร์เต็มใจที่จะไป"ฉันพูดเพื่อให้เธอไม่ต้องคิดมากหรือกังวลใจ

"ไป ๆ กินข้าวกัน"ลุงเล็กลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินนำฉันกับป้าภาไปที่โต๊ะอาหาร

หลังจากกินข้าวเช้าเรียบร้อย ลุงเล็กก็พาฉันมาที่บ่อนเนื่องจากคุณทอร์ชหรือเจ้าหนี้ลุงเล็กนัดให้ไปที่บ่อนของเขา

"มีอะไรก็โทรมาหาลุงนะ"ระหว่างที่ขับรถชายสูงวัยก็บอกกับฉันแต่สายตาจ้องไปที่ถนน

"ค่ะ"ฉันตอบรับไปสั้น ๆ

"ลุงรู้สึกไม่ดีเลยที่.."

"อย่างคิดแบบนั้น แมร์ขอร้อง.."ลุงเล็กยังพูดไม่จบประโยคฉันก็แทรกพูดขึ้น

"...ไม่ต้องคิดมากแมร์บอกแล้วไงว่าแมร์เต็มใจที่จะช่วย อีกอย่างลุงกับป้าก็เป็นผู้มีพระคุณกับแมร์ เปรียบกับญาติผู้ใหญ่ เรื่องแค่นี้ทำไมแมร์จะตอบแทนให้ไม่ได้ล่ะคะ"ลุงเล็กหันมาจ้องหน้าฉันแล้วลอบหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนที่จะหันกลับไปมองด้านหน้ารถ

บ่อน

ตอนนี้ลุงเล็กก็พาฉันมาถึงบ่อนของเจ้าหนี้ท่านจอดรถสนิทดับเครื่องยนต์แล้วเปิดประตูรถพร้อม ๆ กับฉัน จากนั้นก็พากันเข้าไปด้านใน เจอกับชายฉกรรจ์ที่สวมใส่ชุดดำเฝ้าอยู่ที่ทางเข้าสองคน ทั้งคู่มองมาที่ลุงเล็กก่อนที่สลับมามองที่ฉันแล้วหลุบตามองลงมาที่กระเป๋า

"คุณทอร์ชรออยู่ข้างบน"หนึ่งในสองบอก ลุงเล็กคลี่ยิ้มบาง ๆ แล้วหันมาผงกหัวให้ฉันเดินเข้าไป

พอเดินขึ้นมาชั้นบนก็เจอกับการ์ดคนหนึ่งกำลังเดินมาที่พวกเรา

"มึงมากับกู ส่วนผู้หญิงไปรอที่ห้องรับรองถัดไป"ประโยคแรกเขาพูดกับลุงเล็ก และหันมาบอกกับฉันประโยคหลัง

"เอ่อ.."กำลังจะพูดต่อลุงเล็กก็พยักหน้าสื่อให้ฉันทำตามที่การ์ดบอก จึงเลือกที่จะเดินไปยังห้องรับรองตามนั้น

พอเข้ามาด้านในฉันเห็นโซฟาก็เดินเข้าไปนั่งลงแล้วกอดกระเป๋าเสื้อผ้าตัวเองไว้ รู้สึกหัวใจมันสั่น ๆ กลัว ๆ อยู่เหมือนกัน ไม่รู้ว่าเจ้าหนี้ลุงเล็กต้องการตัวฉันมาทำอะไรกันแน่ ความหวาดกลัวที่อยู่ในใจมันเริ่มผุดออกมา

ฉันนั่งรออยู่เกือบ ๆ ชั่วโมง จนกระทั่งประตูเปิดเข้ามาฉันหันขวับแล้วหยัดกายลุกขึ้นก็ได้เห็นร่างชายหนุ่มหน้าหล่อเข้มเดินเอามือสอดเข้าไปในกระเป๋า เขามองฉันด้วยสายตาคมกริบแฝงความดุดัน แล้วเอาลิ้นกระพุ้งที่แก้มก่อนที่ก้าวขายาวเดินตรงมาที่ฉัน

"ละ แล้วลุงเล็กล่ะคะ"

"กลับไปแล้ว"ชายหนุ่มร่างสูงตอบกลับด้วยน้ำเสียงทุ้มดุ ทำเอาฉันหวั่น ๆ ก้มหน้างุด

"เรอา"จู่ ๆ เจ้าหนี้หนุ่มก็เอ่ยชื่อใครบางคนออกมา ทำให้ฉันเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา.

"เรอา?"ฉันขมวดคิ้วจนเป็นปมเล็ก เขาคนนี้เอ่ยชื่อนี้เป็นคนที่สอง ทำให้ฉันรู้สึกสงสัยว่า'เรอา'คือชื่อจริง ๆ ของฉันหรือว่าแค่ฉันมีหน้าตาคล้ายเธอคนนั้น

"หึ"คนตัวโตแสยะยิ้มแล้วยกมือลูบที่คางจ้องหน้าฉันด้วยสายตาดุดันแฝงความโกรธแค้นอะไรบางอย่าง

"คุณจะให้ฉันทำอะไรบ้างคะ"ถึงจะมีความสงสัยชื่อที่เขาเอ่ย แต่ฉันก็ยังไม่กล้าที่จะถาม.

"ตามกูมา"ว่าจบชายหนุ่มก็หันหลังแล้วก้าวขาเดินออกจากห้อง โดยมีฉันกอดกระเป๋าเดินตามไป

ชายร่างสูงมาฉันมายังที่ห้องอึกห้อง ซึ่งดูแล้วน่าจะเป็นห้องทำงานของเขา เพราะมีโต๊ะทำงานตั้งอยู่ที่ด้านซ้ายของห้อง และมีโซฟาสีดำด้านตั้งอยู่อีกฝั่งหนึ่งของห้อง เจ้าหนี้หนุ่มเดินไปนั่งที่เก้าอี้ประจำตำแหน่ง แล้วยกยิ้มมุมปากที่ดูร้ายกาจจ้องมาที่ฉัน

"เมื่อกี้มึงถามกูว่าอะไรนะ"ฉันรีบก้าวขาเดินเข้าไปยืนตรงหน้าโต๊ะทำงานของเขาแล้วพูดขึ้น

"คุณจะให้แมร์ทำอะไรบ้างคะ"คราวนี้ฉันเอ่ยชื่อที่ลุงเล็กกับป้าภาตั้งให้ออกมา

"หึ แมร์?"เขากลั้วหัวเราะพร้อมกับเอ่ยชื่อใหม่ของฉัน

"...."ฉันมองหน้าชายหนุ่มนิ่ง ๆ แต่ภายใจในก็ยังคงสงสัยและแปลกใจอยู่บ้าง

"ผัวมึงไปไหนแล้วล่ะ"ฉันขมวดคิ้วจนเป็นปมเมื่อชายที่นั่งอยู่ต้องหน้าเอ่ยถาม

"ผัว? แมร์ไม่มี..."

"ผู้หญิงร่านและหน้าเงินอย่างมึงอย่าพูดมาเลยว่าไม่มี!.."ฉันยังพูดไม่จบคุณทอร์ชก็แทรกพูดขึ้น

"....."ฉันก้มหน้างุดรู้สึกหัวใจเต้นแรงใบหน้าชา กับคำพูดที่ชายหนุ่มพูดขึ้น หรือว่าเขาคนนี้จะรู้จักฉัน แกร่ก! เสียงเปิดลิ้นชักแล้วเสียงฝีเท้าหนักที่กำลังก้าวเดิน ฉันจึงเงยหน้าขึ้นมองพบว่าเจ้าหนึ้หนุ่มกำลังเดินไปนั่งที่โซฟา มือหนึ่งล้วงกระเป๋าส่วนมืออึกข้างฉันเห็นเขากำธนบัตรแบงค์สีเทาไว้ปึกหนึ่ง ฉันได้แต่หันไปมองเขาโดยไม่ได้เดินตามไป

ชายหนุ่มหน้าหล่อเข้มนั่งลงที่โซฟาพร้อมกับวางเงินจำนวนไม่น้อยบนโต๊ะกระจก แล้วยกขาขึ้นไขว้ห้างเอนหลังพิงพนักพร้อมกับกางแขนพาด สายตาคมกริบจ้องมาที่ฉันด้วยแววตาแข็งกร้าว

"ชอบเงินไม่ใช่เหรอ..."ชายหนุ่มหน้าหล่อเข้มจ้องฉันสลับกับหลุบตาลงมองไปยังเงินที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ

"....แก้ผ้าแล้วคลานมาเอากับกู"พอเขาพูดจบหัวใจฉันเต้นแรงแทบจะระเบิดออกมา ปากสั่นระริก สบตากับเขาด้วยน้ำตาคลอเบ้า เขามองฉันด้วยแววตาดูถูกเหยียดหยัน

"ที่แมร์ยอมมาที่นี่ก็เพื่อตอบแทนผู้มีพระคุณ คนที่ช่วยชีวิตแมร์"ฉันบอกกับเขาด้วยน้ำเสียงสั่นเทา

"ไม่พอ?"ชายหนุ่มเลิกคิ้วถามฉันด้วยแววตาแข็งกร้าว

"ให้แมร์ทำอย่างอื่นดีกว่า"ฉันเม้มปากเข้าหากันแล้วเปิดปากบอกกับเขา

"คนอย่างมึงจะทำอะไรได้..นอกจากนอนให้ผู้ชายรวย ๆ กระแทก"

"ทะ ทำไมต้องดูถูกกันด้วย.."

"...คุณรู้จักแมร์? แมร์คือเรอาที่คุณพูดถึงใช่ไหม"ฉันตัดสินใจถามเขาตรง ๆ ตอนนี้ฉันเริ่มอยากจะรู้อะไรขึ้นมาบ้างแล้วล่ะ ชายหนุ่มทำหน้าโกรธเขาตบเบาะแล้วลุกขึ้นก้าวขายาามาหยุดยืนเต็มความสูงตรงหน้าฉัน

"มึงจำตัวเองไม่ได้จริง ๆ หรือแค่เล่นละครตบตาเหมือนอย่างที่เคยทำ!"ว่าจบเขาก็เอานิ้วชี้กดมาที่หน้าผากฉันอย่างแรงจนฉันเซ ก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องแล้วปิดประตูเสียงดัง ปัง! ทำเอาฉันสะดุ้งโหย่ง

___________________________________