ยกผู้หญิงคนนั้นให้กู(4)

ฉันวิ่งไปหลบที่หลังลุงเล็กทันทีที่เขาเดินเข้ามาด้วยความตกใจกลัวชายหนุ่มที่มีหน้าตาหล่อเข้ม

"แมร์?"ฉันได้ยินเขาพึมพำชื่อใหม่ของฉันด้วยสีหน้าแปลกใจ

"คุณทอร์ชมีอะไรหรือเปล่าครับ..ทำไม.."

"มึงรู้จักผู้หญิงคนนี้"ชายหนุ่มหน้าหล่อเข้มแทรกถามลุงเล็กอย่างไม่สุภาพ เขาแก่กว่านายนะ ทำไมเรียกท่านไม่ให้เกียรติแบบนี้

"เอ่อ...แมร์เป็นหลานผมเองครับ"ลุงเล็กหันมามองฉันที่ยืนอยู่ด้านหลังเขาก่อนที่จะหันไปตอบชายหนุ่ม

"หลาน?"เขาเอียงตัวมาจ้องฉันแล้วขมวดคิ้วเข้ม

"ครับแมร์เป็นหลานผม"ลุงเล็กยังยืนยันคำเดิมแม้ว่ามันจะเป็นการโกหกซึ่งฉันก็ไม่ได้ท้วงติงอะไรเพราะคิดว่าท่านคงมีเหตุผล.

"คุณทอร์ชเรียกผมมา..."

"อืม..ตามกูมา"เขาพูดจบก็ก้าวขายาวเดินนำเข้าไปด้านใน

"ลุงเล็กทำไมผู้ชายคนนั้นดูเถื่อน ๆจัง พูดจาก็ไม่ดี"พอชายหนุ่มเดินเข้าไปแล้วฉันจึงพูดกับลุงเล็กอย่างไม่พอใจ

"ช่างเขาเถอะ เขาเป็นเจ้าหนี้ลุง"

"เจ้าหนี้ ทำอะไรพูดยังไงก็ได้งั้นเหรอ"พอลุงเล็กตอบกลับฉันก็สวนขึ้นทันที

"แมร์รอลุงอยู่ที่นี้นะ เดี๋ยวลุงไปคุยธุระกับคุณทอร์ชก่อน"

"ค่ะ"ฉันตอบรับสั้น ๆ จากนั้นลุงเล็กก็เดินเข้าไปด้านใน

Torch

ผมมีความสงสัยเป็นอย่างมาก ที่จู่ ๆ เรอา ก็เปลี่ยนชื่อแล้วยังเป็นหลานของลูกหนี้ผม

"ไม่สิมันต้องมีอะไรแน่ ๆ หรือว่านังตัวดีนั้นทำเป็นเปลี่ยนชื่อตัวเองแล้วหลอกเงินไอ้แก่นั้นเหมือนกับที่.."ผมพึมพำกับตัวเองแล้วเดินมานั่งที่เก้าอี้ประจำตำแหน่ง. ก็อก ก็อก

"เข้ามา"ผมเอ่ยปากบอกคนข้างนอก พอสิ้นเสียงประตูก็เปิดเข้ามาพร้อมกับร่างชายแก่ลูกหนี้การพนันในบ่อนผม

"นั่งสิ"

"ครับ"ชายแก่นั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้าม

"ผู้หญิงคนนั้นเป็นหลานมึงจริง ๆ?"ผมเอ่ยถามซ้ำเพื่อหวังจะจับผิด

"ใช่ครับ"คำตอบและสีหน้าไม่มีพิรุธอะไรเลย เอ หรือมันจะเก็บอาการเก่ง อีกอย่างกลัวเรื่องจะไปรู้ถึงหูเมียมัน

"เรื่องหนี้ที่ผมติดในบ่อนผมจะทยอยใช้..."

"ไม่"ผมแทรกพูดขึ้นและกระตุกยกยิ้มเพราะในหัวคิดอะไรขึ้นมาได้บางอย่าง.

"หมายความว่าอะไรครับ"ชายแก่ขมวดคิ้วสงสัย

"กูอยากได้เงินเป็นก้อน"

"แต่ผมไม่มีเงินมากมายขนาดนั้น.."

"กูมีข้อเสนอให้มึง.."ผมยกยิ้มมุมปาก

"...โดยที่มึงไม่ต้องเสียเงินใช้หนี้กูสักบาท"

"ข ข้อเสนออะไรครับ"ชายแก่เอ่ยถามด้วยสีหน้าดูเป็นกังวล

"ยกผู้หญิงคนนั้นให้กู"ชายแก่เบิกตาโตจ้องหน้าผมอึ้ง ๆ

"กูรู้นะว่าผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่หลานมึง แต่เป็นเมียน้อยมึง..."

"แมร์ไม่ใช่เมียน้อยผม..โธ่คุณทอร์ชผมอายุปูนนี้แล้วจะมีเมียน้อยได้ยังไงกัน"มันยังคงปฏิเสธผมได้แต่จ้องหน้าแล้วกระตุกยิ้ม

"งั้นก็ยกผู้หญิงคนนั้นให้กู"ชายแก่ก้มหน้าผมสังเกตแววตาที่ดูเลิ่กลั่ก

"อย่าลืมสิว่าโฉนดบ้านของมึงอยู่ที่กู"พอผมพูดถึงโฉนดบ้านที่ชายแก่ก็เงยหน้าขึ้นแล้วมองมาที่ผม

"จริง ๆแล้วแมร์ไม่ใช่หลานแท้ ๆ ของผมหรอกครับ"

"หึ"ผมแค่นหัวเราะในลำคอ

"แมร์ประสบอุบัติเหตุจึงทำให้เธอสูญเสียความทรงจำ ผมกับภรรยาจึงอาสาดูแลเธอ พาเธอมาอยู่ที่บ้าน"ได้ฟังแบบนั้นผมก็รู้สึกใจสั่น ๆ นังนั้นสูญเสียความทรงจำ หึ! แต่ก็ดี เพราะมันจะได้จำแต่ผมที่เป็นคนใหม่

"แบบนั้นก็ดีเลย กูจะดูแลผู้หญิงคนนั้นต่อให้เอง...."

"...รับรองว่ากูจะทำให้มันมีความสุขที่สุด"

"เอ่อ...ผมคิดว่า..."

"กูให้เวลามึงสามวัน"ผมแทรกพูดเพิ่มความกดดัน

"คุณทอร์ช"ชายแก่มีสีหน้าหนักใจและดูกังวล

"ออกไปได้ล่ะ"ลูกหนี้ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้ด้วยสีหน้าที่ยังดูลำบากใจ แต่ผมไม่สน ถ้าอยากได้อะไรผมต้องได้ ยิ่งได้ชำระแค้นกับนังตัวดีนั้นจะให้ต้องแลกด้วยอะไรผมก็ยอม.

@ทางด้านเรอา

ฉันลงจากรถเมื่อเห็นลุงเล็กเดินออกมาด้วยสีหน้าที่ดูไม่ดีนัก

"เป็นไงบ้างลุงเล็ก เอ่อ เขาว่าอย่างไรบ้าง"ฉันเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง.ด้วยสีหน้าผู้มีพระคุณดูไม่ดีเอาซะเลย.

"ไม่มีอะไร กลับกันเถอะ"ลุงเล็กตอบกลับแล้วคลี่ยิ้มแบบฝืน ๆ ซึ่งฉันดูออก

ระหว่างทางลุงเล็กไม่พูดไม่จาราวกับมีเรื่องที่ต้องคิดหนัก แม้ว่าฉันอยากรู้ อยากรับฟังปัญหาของท่านแต่ทว่าก็ไม่อยากจะไปเซ้าซี้ออะไรตอนนี้ จนกระทั่งลุงเล็กขับรถมาถึงบ้าน

"ไปอาบน้ำ อาบท่าแล้วนอนซะนะ"

"ค่ะ"ฉันตอบรับอย่างว่าง่าย ก่อนที่จะเดินขึ้นบันได ก็สวนกับป้าภาที่กำลังเดินลงมาพอดี

"กลับมาแล้วเหรอ ตาเล็กล่ะ"

"นั่งอยู่ที่โซฟาข้างล่างน่ะค่ะ"ฉันตอบกลับแล้วคลี่ยิ้มหวานให้

"ไปพักผ่อนเถอะ นี่ก็ดึกมากแล้ว"ป้าภาบอกพร้อมกับเอามือมาลูบที่แขนฉันก่อนจะเดินลงไปหาสามีตัวเอง ส่วนฉันก็ขึ้นมาบนห้อง

พออาบน้ำแต่งตัวเสร็จกำลังจะล้มตัวนอนดันเกิดหิวน้ำขึ้นมา จึงออกมาจากห้อง กำลังจะก้าวขาลงจากบันได ก็ได้ยินเสียงลุงเล็กกับป้าภาพูดคุยกันด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด

'คุณทอร์ชอยากได้แมร์'

'แล้วแกจะส่งแมร์ให้คุณทอร์ช?'

'แต่ถ้าไม่ทำแบบนั้น บ้านหลังนี้ก็ต้อง...เฮ้อ'

ฉันจึงรีบเดินลงมาหาทั้งสองทันที พอทั้งคู่เห็นฉันเดินเข้าไปก็ทำท่าตกใจเล็กน้อย

"แมร์ ยังไม่นอนอีกเหรอ"

"เมื่อกี้ลุงกับป้าพูดเรื่องอะไรกันคะ"ฉันไม่ตอบคำถามแต่เลือกที่จะถามในสิ่งที่อยากรู้

"เอ่อ..."ลุงเล็กอ้ำอึ้งมองไปที่ป้าภา

"ไอ้คุณทอร์ชนั้นอยากได้ตัวแมร์?"เมื่อไม่มีใครพูดฉันจึงพูดในสิ่งที่ได้ยินมา

"..."ลุงเล็กผงกหัวรับ

"ทำไมเจ้าหนี้ของลุงถึงอยากได้ตัวแมร์ เขาเป็นคนยังไงกันแน่ และอยากได้แมร์ไปทำไมกัน"ฉันยิงคำถามรัว ๆ ใส่ทันที

"เรื่องนั้นลุงก็ไม่รู้เหมือนกัน คุณทอร์ชบอกแค่ว่าถ้าลุงส่งแมร์ไปให้เขา หนี้ทั้งหมดก็จะ..."

"แต่พวกเราไม่ทำแบบนั้นหรอก จริงมั้ยตาเล็ก"ป้าภาแทรกพูดแล้วหันไปผงกหัวกับตาเล็ก

ฉันเห็นสีหน้าทั้งคู่ดูกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ไม่รู้ว่าเจ้าหนี้ของลุงเล็กพูดอะไรบ้าง แต่ฉันพอจะจับใจความที่ทั้งสองพูดก่อนหน้านี้ ถ้าพวกเขาไม่ส่งฉันไป บ้านนี้คงจะโดนยึดแน่ ๆ ฉันเองก็รู้สึกเสียใจ และสงสารพวกท่าน ถ้าไม่มีลุงเล็ก ป้าภา ไม่อยากจะนึกเลยว่าตอนนี้ฉันต้องเร่ร่อนไปที่ไหน จำอะไรก็ไม่ได้แม้กระทั่งชื่อตัวเอง

"ลุงเล็กส่งแมร์ไปเถอะ"ฉันตัดสินใจที่จะช่วยพวกท่านจึงเอ่ยออกมา ทั้งคู่ชะงักแล้วหันมามองที่ฉัน

"แมร์"

"ถ้าส่งแมร์ไป ลุงเล็กกับป้าภาจะไม่ต้องเป็นหนี้ และได้บ้านคืนด้วยใช่ไหม"ทั้งคู่ผงกหัว.

"แมร์ แต่ลุงคิดว่า..."

"ไม่เป็นไรค่ะ..แมร์อยากจะตอบแทนลุงกับป้าบ้าง ส่งแมร์ไปเถอะ"

"แมร์ ไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้"ป้าภาขยับมาใกล้ ๆ ฉันแล้วยกมือลูบที่หลัง

"แต่ถ้าไม่ทำแบบนี้..ป้ากับลุงก็คงต้องลำบาก แมร์จะอยู่เฉย ๆ ไม่ได้หรอกค่ะ"

"ลุงไม่รู้นะว่าทำไมคุณทอร์ชถึงสนใจเรา แต่ลุงไม่อยากให้แมร์ไปเสี่ยงแบบนั้น"ฉันน้ำตาคลอเบ้าเมื่อเห็นผู้มีพระคุณทั้งสองดูเป็นห่วงเป็นใยฉันจากใจจริง

"ผ่านมาขนาดนี้แล้วขอแมร์ได้เสี่ยงอีกสักครั้งเถอะนะคะ ไม่แน่เขาอาจจะอยากให้แมร์ไปทำงานกับเขาก็ได้.."ฉันพูดและฝืนยิ้มออกมาเพื่อให้สองสามีภรรยารู้สึกดี

"..ดูสิหน่วงก้านแมร์ดีจะตาย อิอิ"

"ผอมขนาดนี้น่ะนะ"ป้าภาพูดแล้วคลี่ยิ้มบาง ๆ

"ไม่ต้องเป็นห่วงแมร์นะคะ..บางทีการที่ได้ไปอยู่กับเขาอาจจะทำให้แมร์เจอคนที่รู้จักและจำอะไรขึ้นมาบ้างก็ได้"ทั้งคู่ต่างมองหน้ากันพร้อมกับลอบหายใจ

"ถ้าแมร์ตัดสินใจจะทำแบบนี้ ลุงจะไม่ห้ามแต่ถ้าเกิดคุณทอร์ชทำอะไรแมร์จนทนไม่ไหวก็กลับมานะ ลุงจะทำทุกวิธีทางช่วยเรา"ฉันยกมือพนมแล้วก้มลงกราบ น้ำตาก็รินไหลลงมา

__________________________________