ตอนที่ 3 น่ากลัว

ครืน--- ครืน---

( ว่าไงหวาน )

( แกแต่งตัวเสร็จยังลิน )

( เสร็จแล้วจร้า )

( หวานอยู่หน้าคอนโดลินแล้วนะ

( โอเค ลินกำลังจะลงไปหานะ )

( จร้าหนูมิลิน )

หลังจากวางสายฉันก็รีบกดลิฟท์ลงไปหาหวานที่หน้าคอนโดทันที

" ว้าวววว ลินวันนี้สวยมากเลยนะ " หวานเอ่ยชม มิลินทันทีที่เธอเปิดประตูก้าวขึ้นรถมา เธอทั้งสวยและน่ารักในชุดเสื้อสายเดี่ยวสีดำลายลูกไม้กางเกงยืนขาสั้นปล่อยผมยาวลอนแผ่กระจายเต็มหลัง เผยให้เห็นผิวพรรณที่เรียบเนียบน่าหลงไหล

" ปากหวานเหมือนชื่อเลยนะหวานก็สวยเซ็กซี่มากรู้ไหม "

" แน่นอนฮ่า ๆ งั้นเราไปสนุกกันดีกว่าลิน "

“ จร้า “

ผับ Nice

ไม่นานหวานก็ขับรถมาถึงผับ Nice เราสองคนเปิดประตูลงรถทันทีเมื่อเข้ามาจอดภายในโรงจอดรถของผับ

" พร้อมหรือยังลิน ? "

" พร้อมจร้า " เมื่อเดินเข้ามาในผับผู้คนมากมายกำลังโยกย้ายส่ายสะโพกไปตามจังหวะเสียงเพลง ทั้งแสงสีแสงวิบ ๆ วับ ๆ ฉันกับหวานก็เดินมานั่งที่โต๊ะที่หวานเป็นคนจองไว้

" ลินแกไม่ดื่มหรอ ? เห็นนั่งจ้องแก้วมานานแล้วนะมีเรื่องเครียดอะไรหรือเปล่า ? "

หวานเอ่ยถามมิลินขึ้นอย่างสงสัยเมื่อเห็นเธอเอาแต่จ้องแก้ว ตั้งแต่พนักงานเข้ามาเสิร์ฟจนตอนนี้ก็ยังไม่ดื่มสักทีราวกับมีเรื่องเครียดอะไรอยู่ในใจ

" เปล่าหรอกแค่กลัวตัวเองเมา " ฉันก็ตอบหวานปัด ๆ ไปพร้อมกับยิ้มให้แบบเจื่อน ๆ ที่จริงฉันก็มีเรื่องเครียดนั่นแหละคงหนีไม่พ้นเรื่องพี่ชายของฉัน

" ดื่มเถอะลินวันนี้เรามาสนุกกันนะ ถ้ามีเรื่องอะไรที่ไม่สบายใจเล่าให้ฉันฟังได้ "

" ขอบคุณนะหวาน งั้นเรามาชนแก้วดีกว่า "

เกล้งงงง !

เสียงชนแก้วระหว่างมิลินและหวาน มิลินกระดกน้ำสีอำพันเข้าปากทันที

" ฝืดคออ่ะ " เมื่อฉันกลืนเข้ามันเข้าไปในลำคอมันฟืดคอขึ้นมาจนฉันหลับตาปี๋ ฉันคงไม่ได้ดื่มมันนาน ล่าสุดที่จำได้ก็หลายเดือนที่แล้วส่วนมากฉันไม่ค่อยเข้าผับหรอก

" ฮ่า ๆ หนูมิลินที่แท้ทรู " หวานเมื่อเห็นอาการของเพื่อนสาวก็เอ่ยแซวขึ้นมาทันที

" ไม่ค่อยได้ดื่มฮ่า ๆๆ "

" ถ้าลินเมากลับไม่ไหว หวานต้องแบกลินกลับนะ "

" ได้เลย “

“ จร้า หวานงั้นเดี๋ยวลินไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ "

" ให้ไปเป็นเพื่อนไหมลิน "

" ไม่เป็นไรหวานลินไปแป๊บเดียว "

" ระวังตัวด้วยนะลิน "

ฉันยิ้มและพยักหน้าเข้าใจฉันก็เดินตรงไปห้องน้ำทันที

ปึก !!

กรี๊ดดดด !!!!

" อึก ! ยะ...อย่าทำอะไรผมเลยนะครับ ผมขอเวลาอีกไม่กี่วันผมจะรีบหาเงินมาใช้หนี้ให้เร็วที่สุดครับ " ชายหนุ่มถูกถีบตกลงมาจากบันได ชั้นวีไอพี ของผับสภาพเลือดอาบทั่วใบหน้าด้วยฝีมือของมาเฟียหนุ่ม ก่อนจะดันตัวนั่งคุกเข่าขอร้องมาเฟียหนุ่มผู้น่าเกรงขามตรงหน้า โดยมีเสียงกรีดร้องของผู้คนที่เห็นเหตุการณ์

ระหว่างที่ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำมาได้ไม่กี่ก้าวต้องมาหยุดชะงักอยู่ที่หน้าบันไดทางขึ้นไปชั้น วีไอพี ของผับ ภาพตรงหน้ามีผู้ชายนั่งคลุกเข่ายกมือไหว้ขอร้องอ้อนวอนชายฉกรรจ์ชุดสูทสีดำท่าทางน่ากลัวด้วยสภาพมีเลือดอาบใบหน้า แต่มีผู้ชายคนหนึ่งท่าทางหน้าเกรงขามยืนล้วงกระเป๋ากางเกงมองคนตรงหน้าด้วยสายตานิ่ง ๆ โดยไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออกมา เขานิ่งจนน่ากลัว ส่วนผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างหลังคงเป็นลูกน้องนั่นแหละ

" เอามันไปให้พ้นน่ารำคาญ " เทวินสั่งลูกน้องด้วยน้ำเสียงเรียบ

" อย่าทำอะไรผมเลยนะครับคุณเทวิน ปึก! อึกก " เทวินไม่สนใจคำพูดของคนที่กอดขาขอร้องอ้อนวอนอย่างน่าสมเพช ที่มีปัญญายืมแต่ไม่มีปัญญาใช้หนี้คืน เทวินสะบัดขาออกจากวงแขนพร้อมกับถีบเข้าไปกลางอกของคนตรงหน้าจนหงายหลังล้มลงไปกองกลับพื้นอีกครั้ง

" จัดการซะ น่ารำคาญ "

“ ครับนาย “ สิ้นเสียงลูกน้องจึงลากตัวผู้ชายตรงหน้าไปทันทีตามคำสั่งของเจ้านายหนุ่ม

“ ได้โปรดคุณเทวิน อย่าทำอะไรผมเลย !!!! “

ฉันยังคงยืนอึ้งกับการกระทำของผู้ชายที่ชื่อเทวินนั่นเขา ไม่สนใจผู้ชายคนนั้นเลยแถมยังถีบอีกทั้งที่ผู้ชายคนนั้นขอร้องอ้อนวอนขอความเห็นใจ มันโหดร้ายเกินไปแล้ว ทำไมเขาไม่พูดกันดี ๆ ทำไมต้องทำร้ายกันด้วย เขาโหดเหี่ยมอย่างที่แทนกับพี่คิรินพูดจริง ๆ รูปร่างหน้าตาก็หล่อไม่น่าทำนิสัยเสียอย่างนี้เลยเหนื่อยใจแทนพ่อแม่เขาจริง ๆ เลยที่ต้องรู้ว่าลูกชายทำตัวแย่ ๆ แบบนี้

" หลีก ! " ระหว่างที่ฉันทั้งยืนอึ้งและกำลังคิดตามกับเหตุการณ์เมื่อสักครู่ ก็มีเสียงอันเยือกเย็น สุดให้สติฉันกลับมาเหมือนเดิม ฉันเงยหน้าขึ้นมองใครบางคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าต้องชะงักไปอีกครั้งเมื่อเขาคนนั้นคือ เทวินผู้ชายที่ไร้ความรู้สึกและโหดเหี่ยมยืนอยู่ตรงหน้าฉันและใช้สายตามองมาที่ฉันนิ่ง ๆ จนยากที่จะคาดเดาว่าเขากำลังรู้สึกอะไรอยู่ ฉันรีบก้มต่ำหลบสายตาเขานั้นทีมองดูใกล้ ๆ แล้วน่ากลัวซะมัด

" ขะ...ขอโทษค่ะ " ฉันเอ่ยขอโทษเขาด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักด้วยความกลัว โดยไม่มองหน้าพร้อมกับเบี่ยงตัวหลบให้เขาเดินไป

" เฮ้ยย !! ผู้ชายอะไรน่ากลัวชะมัด" พอเขาเดินผ่านหน้าฉันไปฉันรู้สึกโล่งอกไม่น้อยเมื่อกี้แหบจะหยุดหายใจกันเลยทีเดียว จากนั้นฉันก็รีบเดินกลับไปหาหวานทันที

" แกไปนานจังลินเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น ? ฉันได้ยินเสียงกรี้ดอยู่ตรงบันไดทางขึ้นไปห้อง วีไอพี "

" คุณเทวินน่ากลัวกว่าที่คิดจริง ๆ นะหวาน เรากลับกันเถอะ "

" ลินเจอกับคุณเทวินหรอ ? "

" ใช่ เขาโหดร้ายมากเลยนะ ทำร้ายแม้กระทั่งคนที่ไม่มีทางสู้ "

" แล้วลินเป็นอะไรหรือเปล่า ? "

" ไม่หรอก เรากลับกันเถอะ "

" อือ โอเค " หลังจากที่ฉันเล่าเหตุการณ์ให้หวานฟังเราสองคนก็รีบกลับคอนโดทันที เหตุการณ์เมื่อสักครู่ทำให้ฉันกลัวและตกใจอยู่ไม่น้อย เขาเป็นอย่างที่แทนกับพี่คิรินบอกจริง ๆ ถ้าเจอเขาที่ไหนอย่าได้เข้าใกล้แม้แต่น้อยฉันเชื่อแล้วล่ะ ต่อไปนี้ฉันคงไม่เจอเขาอีกแล้วแหละ

ห้องทำงาน

" หึ เจอกันชักทีนะแม่สาวน้อย เธอหนีฉันไม่พ้นหรอก " ผมพึมพำออกมาอย่างสะใจ เมื่อผมดันเจอกับน้องสาวของไอ้คิรินที่นี่ ที่จริงผมก็รู้แหละว่าเธอมาที่นี้ ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหนยังไงซะเธอก็ต้องมาชดใช้กรรมให้พี่ชายเธออยู่ดีผมอยากรู้จริง ๆ ถ้าไอ้คิรินมันเห็นน้องสาวมันเป็นทาสผมมันจะรู้สึกยังไงนะแค่คิดก็สนุกแล้วล่ะครับ

" ไอ้วิน ! "

แพคทริคพรวดพราดเปิดประตูเข้ามาในห้องทำงานของเทวินอย่างถือวิสาสะ

" มีอะไร ? "

" กูว่าน้องสาวไอ้คิรินแม่งโครตสวยเลยว่ะ " แพคทริคพูดเสียงตื่นเต้นพร้อมกับลากเก้าอี้มานั่งตรงหน้าเทวิน

" กลับไป "

" อะไรของมึงไอ้วินกูพูดด้วยไล่กูทำไมวะ! ? "

" ไร้สาระ ออกจากห้องกูไป ! "

" ไร้สาระอะไรวะ ว่าที่เมียมึงไม่ใช่ ? " แพคทริคเลิกคิ้วถามเทวินอย่างกวนอารมณ์

" กูไม่เคยคิดจะเอาน้องสาวมันมาเป็นเมีย " มันคิดได้ยังไงว่าผมจะเอาเธอมาทำเมีย ผมไม่มีวันนับญาติกับศัตรู เพราะมันที่ทำให้พี่ชายผมต้องตาย

" กูจะคอยดูเทวินผู้โหดเหี่ยมและเย็นชา ระวังจะกลายเป็นเจ้าป่าก้มหัวให้แม่กระต่ายน้อยนะมึงกูขอเตือน " แพค ทริคพูดกระแนะกระแหนเทวิน อย่างทีเล่นทีจริงแล้วจึงลุกเดินออกไปทันที

" ไม่มีทาง !! " ผมไม่มีทางเป็นอย่างที่ไอ้แพคทริคมันพูดแน่นอน ไม่มีทาง