ตอนที่ 4 ไม่มีทาง

วันต่อมา

ผับ Nice

( Tevin Talk )

" ได้ข่าวมาว่ามึงสั่งให้ไอ้คิวสืบประวัติน้องสาวไอ้คิรินหรอวะ ? " กร ถามเทวินที่นั่งกระดกเหล้าเข้าปากอยู่ด้านข้างอย่างเงียบ ๆ

" จริงหรอวะ มึงคิดจะทำอะไรไอ้วิน ? " แพคทริคถามอีกคน

" กูจะทำให้ไอ้คนทรยศ ตายทั้งเป็นอย่างที่กูเคยเป็น " เทวินตอบเสียงเย็นชาก่อนจะกระดกเหล้าเข้าปากอึกใหญ่อีกครั้ง

" มึงจะใช้น้องสาวไอ้คิรินแก้แค้นจริง ๆ หรอวะ ? " แพค ทริคถามเทวินอีกครั้ง

" มึงไม่ต้องถามมันแล้วไอ้แพค มึงก็รู้ว่ามันจะทำอะไรเงียบอย่างเนี่ยใช่อย่างที่มึงถามมันแน่นอน "

ใช่ครับผมไม่ได้ตอบคำถามของไอ้แพคทริคต่อ ยังไงพวกมันก็น่าจะรู้อยู่แล้วว่าผมจะทำอะไรต่อไป ที่ผมเพิ่งมาจัดการอะไรตอนนี้เพราะเมื่อปีที่แล้วผมยังต้องจัดการกับอะไรหลายอย่างทั้งเรื่องพี่ชายผมที่ตาย และ ธุระกิจผมที่โดนไอ้มังกรมันถล่มจนเละ ตอนนั้นผมยอมรับว่าผมอ่อนแอครับผมมีพี่ชายคนเดียวที่เหลืออยู่แต่พวกมันกลับมาพรากคนในครอบครัวที่เหลืออยู่คนเดียวของผมไป ดีที่ตอนนั้นผมมีไอ้แพคทริคและไอ้กรคอยช่วยเหลือ มาตอนนี้ผมกลับมามีทุกอย่างและพร้อมที่จะแก้แค้นคนทรยศ แล้วล่ะครับ

" ขออนุญาตครับ ผมพาตัวไอ้บอลมาแล้วครับนาย "

พรึบ!!

“ คุณเทวิน !! " ชายลูกหนี้ถูกลูกน้องเทวินทุ่มล้มลงกับพื้นอย่างแรง ก่อนจะขานชื่อมาเฟียหนุ่มเสียงสั่น

" ไอ้นี่หรอวะที่ไม่ยอมใช้หนี้มึง ? " กร พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบพร้อมกับกระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อย

" เงินกู ? " ผมนั่งมองมันด้วยสายตานิ่ง ๆ แล้วถามมัน

" ผะ....ผมขอเวลาอีกนิดได้ไหมครับผมหามาไม่ทันจริงๆครับคุณเทวิน "

" กระทืบมัน ! " สิ้นสุดคำสั่ง เหล่าลูกน้องของเทวินก็ทั้งเตะทั้งต่อยเข้าที่หน้าและตามลำตัวของลูกหนี้ทันที เขาไม่ฟังเสียงของลูกหนี้เลยแม้แต่น้อย

" ไอ้สัสโหดว่ะ " แพคทริคพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงติดตลก ราวกับเรื่องตรงหน้าเป็นเรื่องธรรมดาทั้งที่มีคนถูกกระทืบต่อหน้าต่อตา

" จัดการมันซะ "

" คุณเทวินขอร้องล่ะครับให้โอกาสผมอีกครั้งนะครับ " บอลอ้อนวอนขอความเห็นใจจากเทวินอีกครั้ง มีหรอที่เทวินจะเห็นใจเขาทั้งโหดเหี่ยมและไร้ความปรานี ลูกน้องของเทวิน ลากบอลออกมาจากห้องวีไอพี ไม่นานเทวินก็เดินตามออกมา

ไอ้กระจอกมันเป็นหนี้ผมหลายร้อยล้านแต่มันไม่มีปัญญาหาเงินมาคืนผม และเมื่อมันไม่มีเงินมาให้ผม ก็เอาชีวิตของมันแทนแล้วกัน เห็นแล้วรำคาญลูกตา แต่มันก็ดึงดันหน้าด้านอ้อนวอนผมอยู่ได้น่าสมเพชสิ้นดี

“ จัดการมันอย่าให้เหลือร่องลอย “

“ ครับนาย “

“ พวกมึงกลับไปได้แล้วกูมีงานต้องทำต่อ “

“ เออ ไว้เจอกัน “

จากนั้นเหล่าเพื่อนของเทวินก็แยกกันกลับ เทวินจึงเดินกลับมาที่ห้องทำงานของตัวเองทันที

i

ตูดดด ตูดดด

เทวินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายหาลูกน้องคนสนิททันทีที่หย่อนสะโพกนั่งเก้าอี้ทำงาน

( ครับนาย ) ไม่นานคนปลายสายก็รับ

( มึงไปพาน้องสาวไอ้คิรินมาหากูที่นี่ เดี๋ยวนี้ )

( ครับนาย )

( มันถึงเวลาที่ผมต้องจัดการซะที ตอนนี้ผมก็แค่นั่งรอ )

( Milin Talk )

หลังจากที่ฉันไปทำรายงานที่คอนโดหวานมา พอกลับมาถึงห้องฉันก็รีบอาบน้ำและพร้อมที่จะนอนเพราะตอนนี้ก็ดึกมากแล้วอีกอย่างพรุ่งนี้ฉันก็มีเรียนเช้าอีกเลยต้องรีบนอนกลัวว่าจะตื่นสายจะไม่ทันเข้าเรียนเอายิ่งตอนนี้อยู่ปี สี่แล้วใกล้จะจบงานก็ยิ่งมากขึ้น

" เสียดายความหล่อจริงๆ อึ้ยย ฉันคิดอะไรเนี่ยผู้ชายคนนั้นน่ากลัวจริงๆ " ฉันสถบออกมาอย่างหัวเสีย ขณะที่ฉันนอนอยู่บนเตียงภาพผู้ชายโหดร้ายคนนั้นก็ลอยเข้ามาในสมอง ฉันรีบสะบัดความคิดนั้นทิ้งทันทีฉันไม่ควรคิดเรื่องเขาเลยแม้แต่น้อยหลังจากที่ฉันสะบัดความคิดเหล่านั้นทิ้งฉันก็พยายามหลับตาลงอีกครั้ง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ระหว่างที่ฉันกำลังจะเคลิ้มหลับไปก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นมามันทำให้ฉันลืมตาขึ้นอีกครั้งอย่างงัวเงีย

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

" มาแล้วค่ะ " ฉันกำลังจะเดินไปเปิดประตูเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ใครมาเคาะอะไรดึกป่านี้รบกวนเวลาพักผ่อนของฉันจริง ๆ เลย แต่ฉันยังไม่เปิดนะแอบดูก่อนว่าใครมา ฉันจึงส่องดูตาแมว แต่ก็ไม่เห็นมีอะไรเลยเปิดดูให้แน่ใจว่าใครมาเล่นอะไรพิเรนหรือเปล่า

แกร๊ก !

พรึบ!

“ อื้อออ !!!! “ ระหว่างที่มิลินเปิดประตูออกมาเธอจึงโดน ล็อกคอเอาผ้าอาบยาสลบปิดจมูกทันที เธอพยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนาการอยู่นาน ก่อนที่เปลือกตาจะค่อย ๆ ปิดสนิทในที่สุด

หลายชั่วโมงต่อมา ---

ผับ Nice

" อืออ !! ปวดหัวจัง " ฉันเริ่มรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดหัวหน่อย ๆ ฉันจำได้ว่าตอนฉันเปิดประตูแล้วโดนใครไม่รู้ล็อคคอไว้ และภาพมันก็ตัดไปตอนนี้ฉัน งง มากเลยมันเกิดอะไรขึ้นกับฉันกันแน่ ฉันลืมตาขึ้นมาบนเตียงขนาดใหญ่และที่นี่ก็ไม่ใช่เตียงในห้องของฉัน ฉันจึงรีบเด้งตัวขึ้นนั่งทันทีก็พบว่า....

" คะ....คุณทำไม ? " หญิงสาวเบิกตากว้างขานชื่อชายหนุ่มตรงหน้าอย่างตกใจ เมื่อคนคนนั้นที่เธอไม่อยากเจอมากที่สุดเขานั่งอยู่โต๊ะปลายเตียงมองเธอด้วยสายตาเย็นชาราวกับคนไม่มีความรู้สึกอะไร

" ตื่นสักทีนะ " เทวินพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ ขณะเดียวกันก็จ้องมองคนตรงหน้าด้วยสายตาเย็นชาว่างเปล่า

" ทะ...ทำไมลินมาอยู่ที่นี่ล่ะคะ ? หรือคุณจับตัวลินมา ? " ฉันเอ่ยถามเขาด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก ตอนนี้ฉันกลัวไปหมดทำไมฉันถึงมาอยู่ที่ห้องนี้กับเขาได้มันเกิดอะไรขึ้นกับฉันกันแน่อยากจะร้องไห้จริง ๆ

" หึ ลองถามพี่เธอดูไหมล่ะว่ามันเกิดอะไรขึ้น "

" คุณรู้จักกับพี่คิรินด้วยหรอคะ ? แล้วทำไมต้องถามพี่คิรินล่ะ ? !! " เธอขมวดคิ้วถามด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

พรึบ!!!

" อะ...โอ้ย!! อึก ฮื้อออ " พอฉันถามเขาเสร็จเขาก็ลุกเดินขึ้นมาบีบแก้มทั้งสองข้างของฉันทันที เขามองมาที่ฉันด้วยสายตาดุร้ายทำอย่างกับฉันไปทำอะไรให้เขาเจ็บใจ เขาถึงมาแก้แค้นฉันด้วยการจับตัวมาแบบนี้ ด้วยความเจ็บทำให้น้ำตาฉัน ค่อย ๆ ไหลออกมาตอนนี้มันทั้งเจ็บและหวาดกลัวกับการกระทำและสายตาที่เขามองมาที่ฉัน แถมใบหน้าเขายังโน้มมาใกล้ฉันมาก ๆ จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกัน

" รอไม่นานหรอกฉันจะทำให้พี่ชายเธอต้องตายทั้งเป็นเหมือนที่ฉันเคยเป็น " เทวินกดเสียงต่ำพูดใส่มิลินด้วยความแค้นเขามองเธอราวกับอยากจะบีบให้เธอตายคามือซะตอนนี้

mage