บทที่ 1 บังเอิญ (2)

บทที่ 1 บังเอิญ (2)

“ว้าย! น้องมาแล้ว ยินดีต้อนรับนะจ๊ะ หน้าตาน่ารักนะเราเนี่ย”

“แบบนี้ยายแบมเคืองแย่เลยมีพนักงานใหม่ที่สวยกว่ามันมาแทนตำแหน่งละ”

“ยินดีต้อนรับนะคะ ฝ่ายบัญชีเราอยู่กันแบบพี่น้อง ไม่ใช่แบบกาสะลองซ้องปีบแน่นอนจ้ะ”

“แต่เป็นแบบปานเดือนกับจันทร์ฉายแทนนะจ๊ะ”

“ไอ้ปิ๋ม! แกก็พูดไป เดี๋ยวน้องกลัวขึ้นมาทำไง”

ม่านไหมหัวเราะออกมาทันทีกับการต่อคำต่อประโยคของคนร่วมแผนก คนแรกที่ทักทายเธอเป็นสาวประเภทสอง กับอีกคนที่ร่วมเสริมคำก็เป็นผู้หญิงที่เธอคิดว่าน่าจะเป็นคู่หูดูโอ้สร้างสีสันให้กับแผนก

“โอ๊ย! พอได้แล้วย่ะ น้องเขากลัวหมดแล้วมั้งเนี่ย เอ้านี่...นี่น้องม่านไหม มาทำงานวันนี้วันแรก ฝากน้องด้วยล่ะ” คนที่พาม่านไหมมาถึงกับกุมขมับ แต่ก็ไม่วายพูดฝากฝังน้องใหม่อีกครั้ง

“ชื่อน่ารักแท้สาว พี่ชื่อปิ๋มน้า ส่วนนี่พี่แพทจ้ะ มานี่มา นี่น่ะโต๊ะทำงานของเรา”

ม่านไหมถูกจับจูงมือให้เดินเข้าไปทันที เธอได้รับความเอ็นดูจากคนร่วมแผนกชนิดที่ว่าเกินกับสิ่งที่คาดหวังไว้มาก ความกังวลความประหม่าเริ่มบรรเทาเลือนราง มันกลับกลายเป็นรอยยิ้มจาง ๆ ที่ประดับบนใบหน้าหวานของเธอแทน

“เดี๋ยวรอพี่ยุ้ยก่อนนะ พี่ยุ้ยเป็นหัวหน้าแผนก แต่ตอนนี้ยังไม่มา น่าจะอยู่ที่ร้านกาแฟข้างล่างนี่แหละ”

“โอ๊ะ...นั่นไง พี่ยุ้ยมาพอดี ว้าย! พี่ยุ้ยเดินมากับพี่ปริญด้วย! ทำไมพี่ยุ้ยถึงต้องมาเดินข้างสามีแห่งชาติของฉันด้วยนะ ฉันไม่ยอม!”

ม่านไหมไม่ได้สนใจกับคำพูดของเพื่อนร่วมงานรุ่นพี่ เนื่องจากเธอกำลังสำรวจกับโต๊ะทำงานของตัวเองที่เท่ากับว่ามันจะเป็นโต๊ะประจำการและสถานที่พักพิงของเธอ

การทำงานครั้งแรกในชีวิตของหญิงสาวย่อมทำให้เกิดความตื่นเต้นเป็นธรรมดา และกว่าเธอจะฝ่าฟันผ่านการสมัครและสอบสัมภาษณ์เพื่อเข้าบริษัทใหญ่โตที่ขึ้นชื่อเรื่องสวัสดิการดีเยี่ยมมาได้ก็ใช้ความพยายามไปมาก เธอนึกขอบคุณกับความรู้และความสามารถของตัวเองที่ทำให้เธอได้เข้ามาเป็นหนึ่งในสมาชิกขององค์กรดี ๆ แบบนี้

“แหม...พี่ยุ้ย ทำไมต้องเดินมาพร้อมกับสามีหนูด้วยอะ พี่ปริญก็...เค้าหึงนะมาเดินกับผู้หญิงคนอื่นได้ยังไง” ปิ๋มรีบเดินเข้าไปควงแขนกับคนที่อ้างว่าเป็นสามี สายตาก็ค้อนควักส่งให้กับหัวหน้าแผนกอย่างยุ้ยที่ตอนนี้ส่ายหน้าเอือมระอาอย่างที่ทำอยู่ประจำ

“แกไม่เห็นหรือไงยะว่าปริญเขามาช่วยฉันถือของ ดูของในมือเขาด้วย แล้วก็ปล่อยแขนเขาได้แล้วนังกะเทย!”

“พอดีพี่เห็นพี่ยุ้ยกำลังถือของพะรุงพะรังอยู่ที่ลานจอดรถน่ะ พี่เลยอาสาช่วยถือมาส่งให้ที่นี่” เสียงทุ้มนุ่มหูเอ่ยปนขำ รอยยิ้มเกิดขึ้นครั้งแรกของวันใหม่ทุกครั้งที่ได้สนทนากับคนในฝ่ายบัญชีที่มักจะหยอดคำหวาน ๆ ให้เขาอยู่ตลอด “เดี๋ยวผมไปยกอีกส่วนที่เหลือมาให้นะครับพี่ยุ้ย”

“จ้ะ ขอบคุณมากนะปริญ”

“พี่ยุ้ย น้องใหม่มาแล้วนะ ชื่อน้องม่านไหม นั่งอยู่ตรงนั้นน่ะค่ะ...น้องม่านไหมจ๊ะ หัวหน้าแผนกมาแล้วจ้า”

ม่านไหมที่ได้ยินแบบนั้นก็รีบเดินเข้ามาหาตามเสียงเรียกทันที ใบหน้าหวานก้มลงเล็กน้อยเมื่อต้องทำความรู้จักกับคนใหม่ ๆ อีกครั้ง

เธอไม่เก่งเรื่องเข้าสังคม แต่ก็รู้ดีว่ามันเป็นสิ่งที่เลี่ยงไม่ได้ตามธรรมชาติของมนุษย์

“พี่ลืมไปเลย...จริงสินะ ได้ยินอยู่ว่าพนักงานใหม่จะมาวันนี้ ยินดีต้อนรับนะจ๊ะ พี่ชื่อยุ้ย เป็นหัวหน้าแผนกบัญชีจ้ะ เราชื่อม่านไหมใช่ไหมเอ่ย”

“สวัสดีค่ะพี่ยุ้ย เรียกไหมว่าไหมเฉย ๆ ก็ได้ค่ะ” ม่านไหมกระพุ่มมือไหว้ ริมฝีปากก็หยัดโค้งน้อย ๆ ด้วยความเขินอาย

“หน้าตาน่ารักมาก พี่ว่าแผนกเราต้องคัดคนที่หน้าตาแน่เลยอะ แผนกบัญชีน่ะหน้าตาดีที่สุดในบริษัทแล้ว” ยุ้ยบอกพลางส่งแรงขบขันออกมาในลำคอ

“มั่นมากอะพี่ยุ้ย แต่ก็ไม่เถียง เพราะพวกเราหน้าตาดีจริง ๆ อะแหละ โดยเฉพาะอีปิ๋ม” เจ้าของชื่อชี้นิ้วที่ตัวเองพร้อมกับส่งเสียงหัวเราะกังวาน หากแต่สายตาของคนที่ฟังก็ต่างกลอกไปมาอย่างเอือมระอาทั้งนั้น

“เอ้า แล้วสามีฉันหายไปไหนล่ะ จะได้แนะนำน้องใหม่ให้รู้จัก”

“ยายปิ๋ม เมื่อกี้ปริญเขาก็บอกอยู่ว่าไปยกของ แกไม่ได้ยินหรือไง”

“พี่ยุ้ยอะใช้แรงงานสามีหนู นิสัยไม่ดี ทำแบบนี้ได้ไง อ๊ะ...คุณสามีมาพอดีเลย พี่ปริญขา มานี่เร็ว เดี๋ยวปิ๋มแนะนำน้องใหม่ให้รู้จักค่ะ น้องเพิ่งมาทำงานวันแรกเลย” ปิ๋นเบนความสนใจและเดินเข้าไปกอดแขนของคนตัวสูงให้เดินเข้ามาทันที

“ใจเย็นปิ๋ม พี่เดินตามไม่ทันแล้ว”

ม่านไหมหันมองตามเสียงโดยอัตโนมัติ สายตาหวานทอดมองไปตามทางของคนที่เดินมา หากแต่ความแปลกใจและความสงสัยกลับปรากฏชัดจนเธอต้องกดมองไปที่ใบหน้าของบุคคลที่เข้ามาใหม่อีกครั้ง

รูปร่าง ส่วนสูง ลักษณะการเดิน และรวมถึงน้ำเสียงทุ้มที่ได้ยินทำให้เธอรู้สึกคุ้นหูคุ้นตาอย่างบอกไม่ถูก ครั้นสายตาเชยขึ้นมองไปยังใบหน้าความตกใจจึงเกิดขึ้นส่งผลให้หญิงสาวชะงักแน่นิ่งไปพัลวัน

“น้องไหมจ๊ะ นี่พี่ปริญเป็นหัวหน้าวิศวกรซ่อมบำรุงจ้ะ สุดหล่อของบริษัท แล้วก็เป็นสามีพี่เอง” พูดจบก็ซบอิงศีรษะถูไถไปกับอกแกร่งของคนที่เพิ่งแนะนำ

“ปริญ...นี่น้องไหม พนักงานใหม่เพิ่งมาทำงานวันนี้ น่ารักไหม”

ม่านไหมหูดับตัวชาไปชั่วขณะ ดวงตาของเธอเบิกกว้างเช่นเดียวกับปากที่อ้าค้างแสดงออกถึงความตกใจ และแน่นอนว่าคนตรงหน้าก็มีท่าทางไม่ต่างจากเธอเช่นกัน

“พี่ปริญ...” เสียงเล็กเอ่ยออกมาแผ่วเบาคล้ายสายลม มันเป็นการทวนชื่อเพื่อเตือนสติกับตัวเองซ้ำ ๆ ว่าคนตรงหน้านั้นเป็นใคร

เขาคือคนข้างบ้านที่อยู่ถัดไปไม่กี่หลัง

เขาคือเพื่อนที่เล่นกันตอนวัยเด็ก

เขาคือรุ่นพี่ที่โรงเรียนสุดฮอต

และเขาคือคนที่เธอแอบชอบมาตลอดสิบปี

ใช่...คนคนนั้นคือพี่ปริญคนที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าเธอนี่แหละ!