วิ่งตามรถ

เวลา 23:30 นาที

เวลาล่วงเลยจนเกือบเที่ยงคืน ทางร้านเริ่มเคลียร์ลูกค้าออกได้จนกระทั่งคนเริ่มเบาบางลงเพื่อเตรียมตัวปิดร้าน แต่ทว่าเพื่อนๆ แต่ละคนในวงสนทนาต่างเมามายทรงตัวนั่งกันแทบไม่ไหว ต้องจำใจแบกร่างของสาวๆกลับบ้านให้ได้แม้จะเหลือไม่กี่คนที่ยังมีสติอยู่

 "น้องค่ะ เดี๋ยวเคลียร์ค่าใช้จ่ายทั้งหมดเลยค่ะ"

 เมื่อเห็นว่าร้านกำลังจะปิดแพรพิชชารีบเรียกพนักงานมา เพื่อเคลียร์บิลค่าใช้จ่ายทั้งหมดให้จบก่อนที่สติของแต่ละคนจะหลุดไปมากกว่านี้ 

“ทั้งหมด 23,000 บาทครับ”

นิ้วเรียวกำลังยื่นบัตรเครดิตให้กับพนักงานของร้าน แต่เธอกลับต้องหยุดชะงักเมื่อบัตรเครดิตของใครบางคนยื่นตัดหน้าเธอไปก่อนแล้ว 

“เดี๋ยวเราจ่ายเอง”

 “ไม่จำเป็น จ่ายเองได้”

“ถือว่าเราเลี้ยงไงที่อุตส่าห์ให้พวกเรามาร่วมโต๊ะด้วย แล้วก็…”

ประโยคนั้นหยุดชะงักลงก่อนที่ดวงตากลมจะหันกลับไปมองหน้าของเขาเป็นเชิงคำถาม แต่ทว่ากลับถูกเขาจ้องมองกลับมาด้วยสายตาสุดแสนจะเจ้าเล่ห์ จนแพรพิชชาถึงกับต้องรีบเบือนหน้าหนีไปอีกฝั่งในทันที เพื่อหลบสายตาของเขา

“แล้วเธอกลับไง ขับรถมาเหรอ?”

“เปล่า!!”

เธอรีบตอบปัดๆเขาไปด้วยท่าทางสุดจะรำคาญใจที่เขาเอาแต่จ้องมองเธอแบบนั้น ก่อนจะรีบกุลีกุจอเก็บบัตรเครดิตของตนเองลงในกระเป๋า และรีบคว้าตัวเพื่อนสาวเอาไว้ก่อนที่เปเป้จะลงไปกองอยู่ที่พื้นของร้านแทน 

“เธอเมาปะเนี่ย ดูแล้วน่าจะเมานะให้เราไปส่งมั้ย?”

“ไม่ต้อง!! เราดูแลตัวเองได้ไม่จำเป็นต้องมีใครไปส่ง”

“เก่งจังแม่คุณ!!”

ใบหน้าหล่ออมยิ้มกรุ้มกริ่มเล็กน้อย พลางหรี่ตามองคนน้องที่ยังคงทำเป็นเก็บทรง ไม่ให้อาการออกไปมากกว่านี้ เมื่อเขาดูแค่แว็บเดียวก็พอจะรู้ว่าเธอก็น่าจะเมาในระดับหนึ่ง แต่ยังน้อยกว่าเพื่อนสาวแต่ละคนที่นอนคอพับไม่ได้สติอยู่บนโซฟา

“อีแพร์!! เดี๋ยวกูเอาอีฟ้า อีมายและก็พี่เอ็มกลับกับพี่เต้นะ ส่วนอีจี้กับอีเป้มึงหิ้วกลับแล้วกัน ยังไงมันก็อยู่คอนโดเดียวกัน”

 “เอางั้นหรอ เออๆ ก็ได้!!”

เธอตอบกลับแคนดี้ไปด้วยท่าทางหนักใจเล็กน้อย เมื่อคิดว่าจะต้องพยายามแบกร่างหนักๆของจีจี้เข้าไปในรถแท็กซี่แทน

“ให้เราพาเธอกับเพื่อนไปส่งมั้ย?”

“ไม่ต้อง!! ก็บอกแล้วไงว่าเราพากลับเองได้”

“เพื่อนเมานอนคอพับกันตั้งสองคนขนาดนี้ ผู้หญิงตัวเล็กๆ แบบเธอแบกไหวหรอ ถามจริง?”

ธีรณัฏฐ์ถามเธอกลับไปด้วยความสงสัย แต่ทว่ากลับเป็นการบีบบังคับเธอทางอ้อมเพื่อให้ยอมไปกับเขาเสียให้ได้ในค่ำคืนนี้

 “เออจริงอีแพร์ มึงเจออีกะเทยควายเข้าไปก็ตาเหลือกแล้วปะ ให้พี่ณัฐช่วยแบกไปส่งเหอะดีแล้ว”

เมื่อสถานการณ์เริ่มบีบบังคับให้เธอต้องยอมไปกับเขา ตามด้วยเหตุและผลที่แคนดี้เอ่ยแทรกขึ้นมา แพรพิชชาจึงไม่มีทางเลือกเมื่อเพื่อทั้งสองคนนี้ยังคงไร้สติ ถ้าเธอคงดื้อลากเพื่อนกลับแท็กซี่แล้วทั้งคู่ก็อ้วกใส่รถเขาอีก คนที่ซวยที่สุดคงหนีไม่พ้นเธอแหงๆ

"โอ๊ย!! เออก็ได้วะ!!"

รถสปอร์ตหรู

หลังจากพยายามช่วยกันยัดร่างของเพื่อนสาวทั้งสองเข้าไปในรถของเขา หญิงสาวรีบยัดร่างของตัวเองเข้าไปเบียดกับเพื่อนสาวยังเบาะหลังอย่างยากลำบาก เพราะไม่อยากไปนั่งเบาะด้านหน้ากับเขาที่ตอนนี้เอาแต่อมยิ้มราวกับผู้ชนะอยู่ด้านหน้าของเธอ

“ทำไมเธอไม่มานั่งเบาะหน้าอะ?”

“ไม่อยากนั่ง!!”

"แล้วก็ลำบากไปนั่งเบียดกับเพื่อนแบบนั้นอะนะ?"

 หญิงสาวนั่งเงียบไม่ตอบ เมื่อไหร่ที่เขาเริ่มเข้าใกล้เธอมากขึ้น สมองมักจะสั่งการให้รีบออกห่าง เพื่อเป็นการปกป้องตัวเองภายในตัว เพราะความจริงแล้วถึงแม้เธอจะพยายามปิดกั้นจากความรักที่ผ่านมาสักแค่ไหน แต่ครั้งนี้ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเขาเป็นคนแรกในรอบหลายปีที่ผ่านมาที่มีอิทธิพลทำให้ใจเธอเต้นสั่นอย่างชัดเจน จนแพรพิชชาเริ่มกลัวการเข้าใกล้เขาเข้าจริงๆแล้วในวินาทีนี้

“อย่าดื้อสิ!! มานั่งข้างหน้า!!”

“ไม่ต้องมายุ่งกับเราได้ปะ อยู่เงียบๆ ตั้งใจขับรถไปเหอะ”

"หึ!!"

ใบหน้าหล่อได้แต่อมยิ้มกริ่ม แอบจ้องมองเธอพาดผ่านกระจกมองหลังสลับกับมองท้องถนนเกือบตลอดเวลา แต่ทว่ายิ่งทำให้คนน้องรู้สึกถึงความอึดอัดเอามากๆ เมื่อต้องมามีสติเพียงแค่สองคนในรถแคบๆแบบนี้

 คอนโดจีจี้/เป้

หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจแบกเพื่อนกลับห้องได้สำเร็จ ทั้งคู่เดินกลับออกมาจากตัวล็อบบี้ของคอนโดแต่ทว่าหญิงสาวกลับต้องชะงักนิ่งเมื่อสายตาและท่าทางของเขาที่มองมาที่เธอทำให้เอาถึงกลับขนลุก เมื่อมันแอบแฝงไปด้วยความกระหายใคร่อยากจะเคลมเธอให้ได้เอาเสียตอนนี้

“เดี๋ยวๆ เธอจะไปไหนอะ?”

หญิงสาวค่อยๆขยับเท้ากึ่งเดินกึ่งวิ่งออกห่างจากเขาไปอย่างรวดเร็ว กระทั่งธีรณัฏฐ์ตะโกนตามหลังด้วยความตกใจ

“กลับบ้านไง!!”

“เดี๋ยวเราไปส่งเธอเอง”

ท่าทางเร่งรีบและหวาดระแวงของเธอทำให้ขายาวรีบก้าวตามแผ่นหลังไปในทันที

"ต้องให้เราบอกเธออีกกี่ครั้งว่าเรากลับเองได้ ไม่ต้องไปส่ง”

“ไม่ได้ดิ เธอมากับเราก็ต้องกลับกับเราสิ”

  ขาที่ยาวกว่าเข้ามาประชิดตัวของเธอ พลางยื่นมือหนากำลังจะคว้าจับข้อมือของเธอเพื่อดึงกลับไปยังรถ แต่ทว่าแพรพิชชากับรู้ทันเร่งขาวิ่งหนีเขาด้วยความเร็วแสง พร้อมๆโบกรถแท็กซี่ขาจร และรีบให้โชเฟอร์ออกรถทันที ก่อนที่ดวงตากลมจะหันกลับไปเจอเขาที่กำลังวิ่งตามรถแท็กซี่ออกมา

“สมน้ำหน้า ใครเขาจะอยากกลับด้วยวะ”