หึง หวง

น่านฟ้า....

อ่อยไอ้ภูผาไม่พอมาอ่อยไอ้ไผ่ต่อ และอาการร้อนรุ่มก็ค่อยๆ ปะทุขึ้นทีละนิดทีละนิดเมื่อเห็นคนที่ผมเพิ่งฝากร่องรอยไว้เต็มลำคอกำลังเดินขึ้นรถไปกับผู้ชายผมไม่รู้ว่าที่ตัวเองเป็นแบบนี้เพราะอะไร ทุกครั้งที่เห็นยัยพี่สาวนอกไส้ไปอยู่ใกล้ชิดกับผู้ชายคนอื่นผมจะรู้สึกโมโหอย่างที่หาสาเหตุไม่เจอซึ่งอาการเหล่านี้มันจะเพิ่งมาเป็นช่วงหลังๆ นี้เองที่ผมกับยัยนั่นเริ่มมีความสัมพันกันแบบเกินเลยจะว่าผมหึงเหรอ หรือผมหวงยัยนั่นมันก็ไม่น่าจะใช่เพราะผมไม่ได้คิดอะไรกับยัยนั่นมากไปกว่าเครื่องระบายความใคร่แต่ว่ากับผู้หญิงคนอื่นผมก็ไม่เป็นนะแม้แต่กับมิ้งที่ผมเคยเห็นเธอไปไหนมาไหนกับผู้ชายคนอื่นผมก็ไม่เคยรู้สึกอะไรเลยแต่ผมจะเกิดอาการแบบนี้กับพาฝันแค่คนเดียว และยัยนั่นก็ชอบทำให้ผมเกิดอาการแบบนี้ตลอดเหมือนเธอชอบยั่วโมโหให้ผมโกรธโดยที่เธอไม่รู้ตัว เรื่องเมื่อเช้าที่ผมจูบกับมิ้งต่อหน้ายัยนั่นก็เพราะต้องการให้ยัยนั่นรู้ว่าเธอไม่ใช่คนเดียวที่ผมจูบหรือมีอะไรด้วยเธอจะได้ไม่สำคัญตัวผิดคิดว่าผมหวงเธอเวลาเธอไปไหนมาไหนกับไอ้ภูผา แต่ว่าตอนนี้พอผมเห็นเธอไปใกล้ชิดกับผู้ชายคนอื่นซึ่งมีทั้งไอ้ภูผาไอ้ไผ่มันก็ทำให้ผมรู้สึกไม่พอใจ นี่ขนาดแค่อยู่ใกล้กันเฉยๆ นะ แต่ถ้ามากกว่านั้นล่ะ ไม่สิผมต้องไม่รู้สึกอะไรกับยัยนั่น ผมต้องไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น ความรู้สึกแบบนี้มันอาจจะหายไปถ้ายัยนั่นไม่มาให้ผมเห็นหน้าหรือว่าเราไม่เจอกันอีกซึ่งคงอีกไม่นานที่เธอสัญญาว่าเธอจะไปจากบ้านของผมถึงตอนนั้นอาการเหล่านี้มันคงหายไปเอง ผมหวังว่ามันจะเป็นแบบนั้นนะ

บนรถของไผ่...

"ขอบใจนะ แต่ก็อายเหมือนกันที่ไผ่ต้องมาทำอะไรให้เราแบบนี้"

เธอกล่าวขอบคุณไผ่ที่ช่วยใช้คอนซีลเลอร์ปกปิดร่องรอยที่คอให้กับเธอเพราะรอยมันอยู่ด้านหลังทำให้เธอไม่สามารถที่จะทำเองได้

"ไม่ต้องขอบใจหรอก ฉันทำตามที่ไอ้ภูผามันขอเท่านั้นเอง"

"พี่ภูเหรอ"

"อืม มันขอให้ฉันดูแลเธอ แม้ว่าฉันจะไม่ชอบดูแลใครก็ตามโดยเฉพาะผู้หญิงไม่สวยไม่สวยแบบเธอ"

"ใครจะไปน่ารักเหมือนน้องมอสี่คนนั้นล่ะจริงไหม"

"อย่ามาแซวได้ไหมวะ แม่งทำคุยบูชาโทษแท้ๆ รู้งี้ฉันน่าปล่อยให้เธอเดินโชว์รอยดูดที่คอให้ทั่วโรงเรียนซะก็ดี"

"ยังไงก็ขอบใจนะไม่ว่านายจะทำเพื่ออะไรหรือเพราะใครขอร้องแต่นายก็เป็นเพื่อนเพียงคนเดียวที่เราไว้ใจได้"

"อย่าไว้ใจฉันให้มากเลยเพราะฉันก็ไม่ใช่คนดีอะไร"

"นายจะร้ายกับใครเราไม่ว่าหรอกแต่นายดีกับเรา ดีมาตลอดยังไงนายก็คือเพื่อนของเรานะไผ่"

"อย่ามาทำซึ้งได้ไหมวะ"

"ทำไมเหรอ กลัวตกหลุมรักคนไม่สวยอย่างเราล่ะสิ"

"หึ ถ้าฉันตกหลุมรักผู้หญิงจืดๆ แบบเธอ ฉันคงตกหลุมรักป้าขายน้ำในโรงอาหารแล้วล่ะ"

"ปากร้ายจังเลยนะ ทำไมนายไม่เหมือนพี่ภูผาเลยล่ะเป็นพี่น้องกันแท้ๆ "

"อ่อ...ชอบผู้ชายพูดจาเพราะๆ งั้นดิ"

"แล้วมีผู้หญิงคนไหนไม่ชอบบ้างล่ะผู้ชายที่พูดจาเพราะๆ กับเรา"

"เชิญเธอชอบผู้ชายแบบนั้นได้ตามสบายเพราะฉันคงไม่ใช่"

"ถึงนายจะพูดจาไม่เพราะแต่เราก็ชอบนายนะเพราะนายคือเพื่อนของเรา"

"อืมขอบใจที่ยังอยากเป็นเพื่อนกับฉัน นี่ก็สายแล้วเรารีบเข้าห้องสอบเหอะ"

"อื้มมม ไปสิ"

หลังจากนั้นเธอกับไผ่ก็รีบวิ่งไปที่ตึกสอบเพราะอีกไม่ถึงสิบห้านาทีก็จะได้เวลาสอบแล้ว โชคดีที่เธอเตรียมตัวอ่านหนังสือมาอย่างดีแถมยังมีพี่ภูผาช่วยติวอีก เธอเชื่อว่าตัวเองจะต้องสอบผ่านอย่างแน่นอน

"สอบได้ป่ะ"

"อื้มได้สิแลัวไผ่ล่ะ"

"จิ๊บๆ ยากกว่านี้ก็ทำได้สบายมาก"

"ไม่ค่อยอวดตัวเองเลยเนอะ"

"แน่นอนดิ"

เธอกับไผ่ยืนคุยกันอีกครั้งหลังจากออกมาจากห้องสอบ เห้อออ.....จบสักทีชีวิตเด็กมอปลาย ต่อไปเธอก็จะต้องเข้าเรียนมหาลัยเปลี่ยนจากคำว่านักเรียนเป็นนักศึกษานั่นก็แปลว่าเธอโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาอีกระดับหนึ่งแล้ว

"ไปฉลองสอบเสร็จกันป่ะ"

"วันไหนวันนี้เหรอ"

"อืมวันนี้แล่ะไปป่ะ"

"เราไม่ได้บอกที่บ้านเลย"

"งั้นก็โทรไปบอกสิ"

"แล้วนายชวนน้องน้ำหวานแล้วหรือยัง"

น้องน้ำหวานที่ว่าก็คือน้องมอสี่ที่ตอนนี้เป็นแฟนกับไผ่อยู่ คือจากที่เธอรู้มาก็คือน้องน้ำหวานน่ะชอบไผ่มานานแล้วแต่ไผ่ไม่เคยสนใจเธอเลยจนมาช่วงที่ไผ่อกหักจากมิ้งน้องน้ำหวานก็เลยกล้าที่จะเข้ามาคุยนั่นทำให้ไผ่ตัดสินลองคบกับน้องเขาดู

"ชวนแล้วดิ แฟนฉันต้องมาก่อนคนอื่นเสมอแล่ะ"

"ดีใจแทนน้องเค้านะที่มีแฟนแบบนาย"

"เธอก็จะโชคดีถ้ายอมคบกับพี่ชายฉัน ว่าแต่เมื่อไหร่จะยอมใจอ่อนสักทีวะ"

"เอ่ออ.."

"ถึงกับอึ้งพูดไม่ออกเลยดิ555ฉันไม่ได้กดดันเธอนะเว้ย แค่คิดว่าถ้าเป็นเธอมันคงจะดีเพราะพี่ชายฉันมันชอบเธอมากและเราก็เป็นเพื่อนกันคงไม่มีปัญหาพี่สะใภ้กับน้องผัว"

"พี่ไผ่น้ำหวานมาแล้วค่า อ๊ะพี่ฝัน...สวัสดีค่ะ^^"

ในขณะนั้นเองน้องน้ำหวานก็เดินสะพายกระเป๋านักเรียนเข้ามาหาเธอกับไผ่ที่ยืนคุยกันอยู่และไหว้สวัสดีเธอ

"สวัสดีจ๊ะน้องน้ำหวาน^^"

"เราจะไปกันหรือยังคะ น้ำหวานหิวแล้วอ่ะ"

"หิวมากป่ะเรา"

"หิวสิคะ เมื่อกลางวันน้ำหวานกินข้าวไปนิดเดียวเอง"

"ทำไมอ่ะ"

"เพราะกะว่าเย็นนี้จะกินเยอะๆ ไงคะ^^"

"เห็นแก่กินนะเราอ่ะ ว่าแต่เธอล่ะจะไปกับพวกฉันหรือเปล่า" ไผ่หันมาถามเธอต่อ

"ไปด้วยกันสิคะพี่ฝันนะคะ^^เพราะอีกหน่อยเราก็ไม่ได้เจอกันแล้วอ่ะเพราะพี่ก็จะต้องไปเรียนต่อที่อื่นแล้ว"

"งั้นพี่ก็โทรไปบอกที่บ้านก่อนนะ"

และในขณะที่เธอกำลังหยิบมือถือเพื่อจะเอาออกมาโทรบอกคุณพ่อกับคุณแม่และลุงคนขับรถว่าไม่ต้องรอรับเธอกลับบ้าน

"ฉันว่าเธอคงไม่ได้ไปแล้วล่ะ น้องชายเธอเดินหน้าตึงมานั่นละ"

เธอเงยหน้าจากหน้าจอมือถือหันหลังไปมองคนที่กำลังเดินเข้ามาหาเธอ ด้วยใบหน้าที่บึ้งตึงซึ่งเธอก็ไม่รู้ว่าเขาไปโกรธอะไรใครมา หรือโกรธอะไรเธอหรือเปล่าแต่เท่าที่จำได้เธอก็ไม่ได้ทำอะไรให้เขาโกรธนะมันมีแต่เธอที่โกรธเขาที่ทำรอยซะเต็มคอเธอเมื่อเช้านี้

"เลิกเรียนแล้วทำไมไม่ไปรอที่หน้าโรงเรียน" คำถามแรกที่เขาถามเธอ แต่ไม่ทันที่เธอจะได้ตอบ

"วันนี้พี่สาวมึงจะไปกับกู มึงอยากกลับก็กลับไปคนเดียวป่ะฝันไปเหอะ"

พูดจบไผ่ก็มาจับแขนเธอข้างนึงส่วนอีกข้างก็จับมือน้องน้ำหวานเอาไว้และออกแรงดึงให้เราสองคนเดินตามเขาไป แต่ไม่ทันที่จะได้เดินไปไหนน่านฟ้าก็เรียกไว้

"มึงปล่อยมือยัยนั่นเดี๋ยวนี้ไอ้ไผ่"

"แล้วทำไมกูต้องฟังมึงไอ้น่านฟ้า"

"มึงจะปล่อยไม่ปล่อย"

"ไม่ปล่อย..ทำไมมึงจะทำอะไรกูไอ้เด็กเมื่อวันซืน"

"ไผ่อย่าทำแบบนี้ เราไม่อยากให้มีเรื่องกัน"

"ไอ้ไผ่กูบอกให้มึงปล่อยมือยัยนั่น"

"พาฝันเป็นแฟนพี่ชายกูเพราะฉะนั้นกูก็มีสิทธิ์จะพาไปไหนก็ได้เพราะอีกหน่อยยัยนี่ก็จะมาเป็นพี่สะใภ้กู"

"แล้วเมื่อเช้ามึงพาว่าที่พี่สะใภ้มึงขึ้นไปทำอะไรกันบนรถมึงตั้งนานสองนาน"