ยัยโง่

พาฝัน...

"พาฝันเป็นแฟนพี่ชายกูเพราะฉะนั้นกูก็มีสิทธิ์จะพาไปไหนก็ได้เพราะอีกหน่อยยัยนี่ก็จะมาเป็นพี่สะใภ้กู"

"แล้วเมื่อเช้ามึงพาว่าที่พี่สะใภ้มึงขึ้นไปทำอะไรกันบนรถมึงตั้งนานสองนาน"

คำพูดของน่านฟ้าทำให้น้องน้ำหวานหันมามองหน้าเธอทีนึงมองหน้าไผ่ทีนึง เธอรู้ว่าตอนนี้น้องเขาอาจกำลังจะเข้าใจผิดเพราะคำพูดของน่านฟ้าและคิดว่าเธอกับไผ่ไปทำอะไรไม่ดีหรือเปล่าบนรถนั้นแม้ว่าจริงๆ แล้วมันไม่มีอะไรเลยก็ตาม

"น้องน้ำหวานคือพี่กับไผ่เราไม่ได้....." เธอกำลังจะอธิบายให้น้ำหวานเข้าใจแต่ว่า

"หวานขอตัวกลับบ้านก่อนนะคะ จู่ๆ ก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมา" พูดจบน้ำหวานก็สะบัดมือออกและวิ่งไปทันที

"หวาน!! " ไผ่ตะโกนเรียกแต่น้องเขาก็ไม่ยอมหันกลับมาและเขาก็หันกลับมามองหน้าน่านฟ้าด้วยแววตาหาเรื่องทันที

"ไผ่เราว่าไผ่ไปตามง้อน้องเค้าเถอะเราว่าตอนนี้น้องเค้าอาจจะกำลังเข้าใจผิดเราสองคนอยู่ก็ได้"

"เธอจะให้ฉันอธิบายว่าไง หรือให้อธิบายว่าที่ฉันพาเธอขึ้นรถไปก็เพื่อช่วยเธอปิดรอยดูดที่คอที่ไอ้เหี้ยตัวนึงมันทำไว้งั้นเหรอ"

"ไผ่!!!! " เธอรู้ว่าตอนนี้ไผ่โกรธน่านฟ้ามากที่ทำให้น้องน้ำหวานเข้าใจผิด

"กลับบ้านพาฝัน" น่านฟ้าเดินมาดึงแขนเธออีกข้างโดยที่อีกข้างเธอยังถูกไผ่จับไว้อยู่

"งั้นเรากลับก่อนนะไผ่ นายก็ไปตามอธิบายน้องน้ำหวานเถอะ บอกเรื่องจริงไปเลยก็ได้เราเข้าใจเราก็ไม่โกรธเพราะจะว่าไปเราเองเป็นสาเหตุ"

"เธอก็เหมือนกันจะไปกลัวอะไรกับไอ้น้องชายชั่วๆ แบบนี้ จะไปยอมอะไรมันมากวะ"

"กูจะชั่วหรือจะดีมันก็เรื่องของกูมึงอย่าเสือก"

"กูจะไม่เสือกถ้ามึงไม่ทำชั่วๆ กับผู้หญิงคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพี่สาวมึง"

"กูพอใจที่จะทำกูก็ทำเพราะยัยนี่เป็นสิทธิ์ของกูกูจะทำอะไรก็ได้มึงหรือแม้แต่พี่มึงก็ไม่มีสิทธิ์"

"ไอ้เลวเอ๊ยยย"

ไผ่ปล่อยมือเธอและซัดหมัดไปที่หน้าของน่านฟ้าทันทีโดยที่น่านฟ้าไม่ทันระวังตัวจนล้มลงไปกองกับพื้น

"น่าน"

เธอรีบก้มตัวลงไปประคองตัวของน่านฟ้าขึ้นมาและมองไปที่มุมปากของเขาที่มีเลือดไหลซึมออกมา

"เจ็บมั้ย"

แม้จะโกรธที่เขาทำร้ายเธอทั้งคำพูดและการกระทำแต่เมื่อเห็นเขาเจ็บแบบนี้เธอก็อดห่วงไม่ได้ เธอใช้มือเช็ดคราบเลือดที่ซึมออกมาแต่สิ่งที่ได้กลับมาคือเธอโดนเขาผลักออกจนเธอแทบหงายหลัง น่านฟ้าลุกขึ้นยืนและเช็ดมุมปากที่เปื้อนเลือดด้วยตัวเขาเองก่อนที่เขาจะพุ่งเข้าไปหาไผ่และซัดหมัดไปที่ปลายคางของไผ่และเตะไปที่ท้องของไผ่เมื่อไผ่ล้มลงไป

"น่านหยุดน่านพอแล้ว"

เธอรีบวิ่งเข้าไปกอดเขาจากทางด้านหลังแทบจะทันทีเพื่อให้เขาหยุดแต่กลายเป็นว่าเธอโดนเขาสะบัดออกอีกครั้งหนึ่งและตอนนี้ทั้งสองคนก็ต่อยกันอย่างเอาเป็นเอาตายอย่างไม่มีใครยอมใคร

หนึ่งชั่วโมงต่อมาที่ห้องฝ่ายปกครอง

"เซ็นต์ตรงนี้ทั้งสองคน"

อาจารย์ฝ่ายปกครองให้ไผ่กับน่านฟ้าเซ็นชื่อของตัวเองลงในสมุดคุมความประพฤติของโรงเรียน

"เป็นนักเรียนหรือเป็นนักเลง ตีกันต่อยกันแบบนี้มันดีแล้วเหรอ นายไผ่นายก็กำลังจะเรียนจบและกำลังจะเข้ามหาลัยจะได้เริ่มต้นการเป็นนิสิตนักศึกษานายควรจะมีความยับยั้งชั่งใจควรจะระงับอารมณ์ของตัวเองให้มากกว่านี้นะ ส่วนนายน่านฟ้า นายเป็นเด็กมอต้นที่กำลังจะขึ้นเป็นนักเรียนมอปลายนายเองก็ควรจะทำตัวให้ดีเพราะนายต้องเรียนที่นี่อีกถึงสามปีเพราะฉะนั้นควรทำตัวให้ดีอย่าให้มีเรื่องอีกเพราะไม่งั้นอาจารย์จะเรียกผู้ปกครองของเธอมาพบ ครั้งนี้จะถือว่าเป็นครั้งแรก เอาล่ะออกไปกันได้ละ และอย่าให้รู้ว่าไปตีไปต่อยกันอีกล่ะ"

"ครับ/ครับ"

บนรถ...

"ซี๊ดดด เจ็บชิบหาย ไอ้เหี้ยเอ้ย!!! "

ตอนนี้เธอนั่งอยู่บนรถกับน่านฟ้าเพื่อกลับบ้านเธอมองดูเขาที่คอยเอามือแตะไปที่มุมปากของเขาที่ตอนนี้ก็ยังไม่ได้ทายาอะไรเลย เธอจึงตัดสินใจบอกลุงคนขับรถให้แวะร้านขายยา เธอลงไปซื้ออุปกรณ์ทำแผลเพื่อที่เธอจะได้ทำแผลให้กับน่านฟ้า

"เดี๋ยวทำแผลให้นะ"

"ไม่ต้อง!! "

"แต่น่านเจ็บนะ ดูสิเลือดเลอะตรงนั้นเยอะเลย"

เธอมองไปที่มุมปากที่มีคราบเลือดติดอยู่ก่อนที่สายตาของเธอจะเลื่อนไปประสานและสบตากับเขาอย่างไม่ตั้งใจ คือตอนนี้เราใกล้กันมากจริงๆ ใกล้จนได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน

"ให้พี่ทำแผลให้นะ"

"ถ้าฉันยอมให้เธอทำแผลให้เธอก็จะต้องยอมให้ฉันทำอะไรเธอด้วยเข้าใจไหม"

"มันคนละเรื่องนะน่าน"

"ไม่รู้ล่ะ ถ้าเธอไม่ตกลงก็ปล่อยแผลมันไว้แบบนี้แล่ะ ซี๊ดดด โอ๊ะ เจ็บชิบหาย ซี๊ดดด"

คือเธอก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงถ้าเธอไม่ยอมทำตามที่เขาขอเขาก็จะไม่ยอมทำแผลซึ่งมันไม่ได้มีแค่แผลที่มุมปากเท่านั้นหรอกนะ เธอคิดว่าร่างกายของเขาก็คงจะมีอีกหลายจุดที่บาดเจ็บเพราะจากเหตุการณ์เมื่อกี้ที่เธอเห็นทั้งน่านฟ้าและไผ่ตะลุมบอนเตะต่อยใส่กันไม่ยั้งมืออยู่นานทำให้เธอมั่นใจว่าเขาต้องมีแผลอีกหลายจุดอย่างแน่นอน

"ว่าไง" เขาเริ่มกดดันเธออีกครั้งจนสุดท้าย....

"ซี๊ดดด เบามือหน่อยดิวะ เจ็บนะเว้ย"

"พี่ก็เบามือละนะ"

"แรงคนหรือแรงควายวะตัวก็เท่านี้ทำไมมือหนักแบบนี้ ซี๊ดดด เจ็บๆ เบาๆ "

ตอนนี้เธอกำลังเอาแอลกอฮลล์ชุบสำลีเช็ดเลือดตรงมุมปากของเขา มันเลยทำให้เขาร้องออกมาด้วยความแสบซึ่งเธอก็ไม่รู้จะช่วยเขายังไงแล้วเธอว่าเธอก็เบามืออย่างถึงที่สุดแล้วนะ

"แล้วถ้ากลับไปพ่อกับแม่ถามน่านจะบอกกับท่านว่ายังไง"

"ก็บอกไปตามตรงว่าต่อยกับไอ้ไผ่มา"

"แล้วถ้าท่านถามหาสาเหตุล่ะ"

"ก็บอกความจริงไปดิว่าสาเหตุมันมาจากเธอ"

"น่าน!! "   ถึงสาเหตุมันมาจากเธอก็จริงแต่ถ้าเขาไม่ไปหาเรื่องก่อนก็คงไม่เกิดเรื่อง

"ทำไม"

"แต่เรื่องนี้น่านผิดนะ"

"นี่เธอว่าฉันผิดแล้วไปเข้าข้างไอ้เหี้ยไผ่นั่นเหรอ"

"พี่ยังไม่ได้พูดว่าเข้าข้างไผ่เลยนะ"

"ก็เธอบอกว่าฉันผิด"

"โอเคโอเคน่านไม่ผิด พีผิดเองก็ได้"

"ก็แค่เนี้ยะผิดก็ยอมรับว่าผิดดิ"   ทั้งที่เธอไม่ได้ผิดอะไรเลยแต่สุดท้ายก็เป็นเธอที่ผิดซึ่งมันก็เป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้วที่ไม่ว่าอะไรเธอจะเป็นฝ่ายผิดและน่านฟ้าจะเป็นฝ่ายถูกเสมอ

"คนทำผิดก็ควรได้รับการลงโทษ"

"ลงโทษ ลงโทษอะไร"   จู่ๆ เขาก็บอกจะลงโทษเธอคือเธอก็งงเข้าไปอีก

"ก็ลงโทษที่เมื่อเช้าเธอทำฉันแทบไม่มีสมาธิในการสอบยังไงล่ะ"

"พี่น่ะเหรอ"  เธอมีอิทธิพลกับเขาขนาดนั้นเลยเหรอแล้วเธอไปทำอะไรล่ะซึ่งเธอยังไม่เข้าใจอยู่ดี

"เธอไปทำอะไรบนรถกับไอ้ไผ่ล่ะ ฉันเห็นเธอขึ้นรถไปกับมันตั้งนาน"

"ก็...อย่างที่ไผ่พูดเมื่อกี้นั่นแล่ะ เขาเห็นรอยที่คอพี่เขากลัวคนอื่นจะเห็นและมันอาจจะเป็นเรื่องใหญ่เขาก็เลยพาพี่ขึ้นไปบนรถแล้วก็ช่วยปิดรอยให้พี่ก็แค่นั้นเอง"

"แล้วทำไมต้องเป็นมัน มันเป็นผู้ชายป่ะ"

"แล้วน่านจะให้พี่ขอให้ใครทำให้ล่ะ เพื่อนสนิทผู้หญิงพี่ก็ไม่มี"

"แล้วทำไมไม่ขอให้ฉันทำ ในเมื่อรอยพวกนั้นฉันเป็นคนทำเธอไปยอมให้ผู้ชายคนอื่นทำให้ทำไมวะ"

"น่าน...น่านพูดเหมือนกับว่า...เอ่อน่าน" เธออยากจะพูดว่าเขาหวงเธอแต่เธอก็ไม่กล้าพูดเพราะเธอกลัวคำตอบที่เขาจะตอบกลับมา

"ฉันแค่..ไม่ชอบให้ผู้หญิงของฉันไปใกล้ชิดสนิทสนมกับผู้ชายคนอื่น เข้าใจที่พูดไหมยัยโง่"