ตอนที่2

[เกาะแห่งหนึ่งทางภาคใต้]

เขาว่ากันว่าช่วงวัยเด็กคือช่วงเวลาที่น่าจดจำที่สุด แต่ไม่ใช่สำหรับนันรวี เด็กหญิงวัยเจ็ดขวบซึ่งถูกนำมาทิ้งไว้ที่เกาะแห่งหนึ่งอันไกลโพ้นทางภาคใต้ของประเทศไทยตั้งแต่แรกเกิด เธอจึงใช้ชีวิตและเติบโตมากับชาวประมงคนหนึ่งที่เธอเรียกเขาว่าพ่อ

"พ่อจ๋า หนูไปเล่นกับแก้วตาได้ไหมจ๊ะ" เสียงเจื้อยแจ้วของลูกสาวเรียกให้นายชัย ชาวประมงที่อาสารับเลี้ยงนันรวีเป็นลูกสาวเงยหน้าจากการทำงานและหันไปสนใจเด็กหญิงตัวน้อยแทน

"อย่าไปเล่นไกลนักล่ะ" นายชัยตะโกนบอกลูกสาวบุญธรรมก่อนจะก้มหน้าก้มตาจัดการกับอวนที่พันกันยุ่งเหยิง

"จ้า" เด็กสาววัยเจ็ดขวบวิ่งปรี่ไปหาเพื่อนวัยเดียวกันแล้วพากันไปเล่นเก็บเปลือกหอยเหมือนอย่างทุกวัน

พวกเธออาศัยอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆ ที่มีแต่ชาวประมงทั้งหญิงและชาย เด็กๆ ในหมู่บ้านส่วนใหญ่ไม่ค่อยได้รับการศึกษา เพราะพ่อแม่ไม่ยอมส่งให้เรียนเลยต้องออกเรือหาปลาตั้งแต่อายุยังน้อย ส่วนนันรวีเธอถูกผู้เป็นพ่อบังคับให้ไปเรียนในโรงเรียนของหมู่บ้านที่มีครูอาสามาสอน

หมู่บ้านของเธอค่อนข้างห่างไกลจากความเจริญ รอบๆ ห้อมล้อมไปด้วยทะเลกว้าง หากจะเข้าโรงเรียนดีๆ ต้องนั่งเรือออกจากเกาะแล้วนั่งรถต่อไปอีกหลายสิบกิโลเมตรเพื่อเข้าตัวเมือง แต่ด้วยปัจจัยหลักคือเงินที่มีไม่มากพอทำให้เด็กหลายคนเรียนหนังสือเพื่อให้อ่านออกเขียนได้เท่านั้น

"นี่ๆ ดูเปลือกนี้สิสวยไหม ถ้าเอาไปขายน่าจะได้หลายตังนะ" นันรวีชูเปลือกหอยขึ้นให้เพื่อนดู ทั้งคู่ชอบมาหาเปลือกหอยสวยๆ เก็บไว้เพื่อรอขายให้เจ้าของร้านที่ขายของระลึกจากในตัวเมืองซึ่งจะมารับของสดที่เกาะสัปดาห์ละหนึ่งครั้ง ถึงจะขายเปลือกหอยได้รอบละไม่ถึงสิบบาท แต่หนูน้อยก็ดีใจที่ได้เงินไปซื้อขนม

"ฉันอยากไปในเมืองบ้างจัง อยู่แต่ทะเลเบื่อแล้วเนี่ย" เด็กหญิงอีกคนบ่นอุบอิบ เธอไม่เคยได้ไปในเมืองสักครั้งเพราะมันไกล ต้องอาศัยเรือที่ขนของสดไป แต่พวกเขาไม่ยอมให้เด็กอย่างพวกเธอติดเรือไปด้วย

"อยู่ที่นี่ก็ดีแล้วนี่ แค่ได้อยู่กับพ่อฉันก็ดีใจแล้ว" นันรวีพูดพลางก้มหาเปลือกหอยสวยๆ ต่อ

"ทั้งที่น้าชัยไม่ใช่พ่อแท้ๆ ของเธอน่ะเหรอ" ทุกคนในหมู่บ้านรู้ว่านายชัยกับนันรวีไม่ใช่สายเลือดเดียวกัน

"แต่พ่อก็คือพ่อนะ" เธอไม่สนใจคำพูดใครเพราะถ้าไม่ได้พ่อช่วยไว้เธอคงถูกคลื่นซัดลงทะเลไปตั้งแต่เกิดแล้ว เด็กหญิงตัวน้อยรักและเชื่อฟังนายชัยมากเพราะท่านคือคนที่ช่วยชีวิตเธอเอาไว้ ถึงจะแค่เจ็ดขวบแต่หนูน้อยก็รู้ว่าอะไรเป็นอะไร

นันรวียกมือขึ้นป้องตาเมื่อเห็นวัตถุรูปร่างแปลกๆ กำลังลอยอยู่ในทะเลกว้าง เธอพยายามหรี่ตาสู้แสงแดดเพื่อมองให้ชัดก่อนจะเห็นว่าสิ่งที่เธอเห็นนั่นเป็น..

"นั่นคนนี่! แก้วนั่นคนลอยอยู่ในทะเล!" นันรวีรีบทิ้งเปลือกหอยที่หามาได้ลงพื้นก่อนจะวิ่งไปที่ทะเลเพื่อดูให้ชัด

"ไปตามพ่อมาเร็ว มีคนจมน้ำ!!" เธอตะโกนให้เพื่อนไปตามคนมาช่วยก่อนที่จะสายไป

"ช่วยด้วย! มีคนจมน้ำ! น้าชัยมีคนจมน้ำ ทุกคนมีคนลอยอยู่ในทะเล" เสียงตะโกนของเพื่อนลูกสาวส่งผลให้นายชัยรีบวิ่งตาตื่นไปทางต้นเสียงเพราะกลัวว่าจะเป็นนันรวีที่จมน้ำ

"อยู่ไหนแก้ว!"

"เฮ้ย! มีคนจมน้ำเว้ย รีบมาช่วยกันเร็วพวกมึง" คนในหมู่บ้านเริ่มส่งเสียงเอะอะโวยวายเสียงดัง นายชัยมองหาลูกสาวแต่ไม่เห็นแม้แต่เงา

"นันไปไหนแก้ว!"

"เมื่อกี้ยังอยู่ตรงนี้เลย อ๊ะ! นั่นไง" หนูน้อยชี้ไปที่ทะเลเพราะเห็นเพื่อนตนเองกำลังว่ายน้ำเข้าไปหาคนที่กำลังลอยเกาะขอนไม้อยู่กลางทะเล

"นัน!" นายชัยรีบว่ายน้ำเข้าไปช่วยลูกสาวด้วยความตกใจ ชาวบ้านผู้ชายพอเห็นเหตุการณ์ก็ตรงปรี่เข้าไปช่วยทันควัน

"พ่อ เขาน่าจะยังไม่ตายนะ" นันรวีเห็นพ่อว่ายน้ำเข้ามาก็ดีใจรีบบอกกับพ่อ

"มันอันตรายนะนัน แต่ช่างก่อนเถอะ รีบพาเขาขึ้นฝั่ง" ไม่นานชาวบ้านคนอื่นๆ ก็ช่วยชายแปลกหน้าที่เกาะขอนไม้ลอยอยู่กลางทะเลขึ้นฝั่งได้สำเร็จ

"ไปตามหมอที่อนามัยมาสิ" หญิงคนหนึ่งตะโกนขึ้นมาเสียงดังเด็กอีกคนจึงรีบวิ่งไปตาม

"ถ้ารอหมอไม่ทันแน่พ่อ เขาจะไม่หายใจแล้ว" เด็กหญิงวัยเจ็ดขวบยกมืออังที่จมูกและรู้สึกถึงลมหายใจอันแผ่วเบาจนแทบสัมผัสไม่ได้

"ถอยไปๆ" นายชัยรีบสั่งทุกคนแหวกทางก่อนจะเริ่มทำ CPR อย่างที่เคยฝึกตอนอบรมเพื่อช่วยชีวิตผู้ประสบภัยประจำหมู่บ้าน

"แค่กๆ แค่ก!" ไม่นานชายที่นอนแน่นิ่งก็สำลักน้ำออกมาและรอดตายอย่างหวุดหวิด แต่ก็หมดสติไปอีกครั้ง

"หลีกทางให้หมอหน่อย" หมอประจำอนามัยมาถึงก็รีบดูอาการของชายแปลกหน้าทันที

"หัวใจกลับมาเต้นเป็นปกติแล้ว แต่ที่หมดสติน่าจะเพราะความเพลีย ช่วยกันพาไปที่อนามัยหน่อยเร็ว"