บทที่ 4

ผ่านมาสองสามอาทิตย์ การใช้ชีวิตของแก้วตาก็ยังคงดำเนินไปเหมือนกับทุกๆวัน ราบเรียบไม่ได้หวือหวาอะไร ช่วยงานในร้าน ส่งข้าวกล่องตามบริษัทบ้างเป็นครั้งคราว หากลูกจ้างคนที่ทำหน้าหน้าที่ประจำไม่ว่าง เหงาๆก็มีโทรคุยกับพ่อแม่ คุยไลน์กับเพื่อนพ้อง บ่ายสองบ่ายสามก็กลับเข้าคอนโดของพี่ชาย ซึ่งเป็นลูกชายคนโตของป้าเธอที่ไปทำงานอยู่ต่างประเทศ เขาได้ยกห้องให้น้องสาวอย่างเธอครอบครองชั่วคราว อยู่ถัดจากสถานีรถไฟฟ้าในย่านที่แม่เขาเปิดร้านไปประมาณสี่ถึงห้าสถานี ส่วนป้ากับลุงชัยก็นอนที่บ้านพักของพวกท่านในแถบชานเมือง

“แก้ว เอาข้าวไปส่งให้คุณเลขาคนเดิมทีลูก ครั้งนี้ขึ้นไปชั้นสี่สิบได้เลยนะ ไม่ต้องฝากไว้ที่ประชาสัมพันธ์แล้ว” ป้าภาพูดกับหลานสาวที่ยืนหั่นพักอยู่ข้างๆ

“ปกติจะให้ส่งประมาณเที่ยงๆไม่ใช่เหรอจ๊ะ ทำไมวันนี้สิบโมงก็ให้ไปส่งแล้วล่ะคะ” แก้วตาวางมือจากการหั่นผักคะน้า แล้วเดินไปล้างมือให้สะอาด เตรียมตัวไปส่งข้าวตามที่ป้าบอก

“คงจะหิวแล้วกระมังถึงสั่งเร็วกว่าปกติ ไปเถอะลูก เดี๋ยวคุณเขาจะรอนาน”

“จ้ะ” แก้วตาพยักหน้าหงึกหงัก คว้าถุงหิ้วแล้วเดินออกจากร้านไปอย่างว่องไว

ชั้นสี่สิบที่ว่าเป็นชั้นกว้างขวาง อยู่เกือบบนสุดของตัวตึก ถามประชาสัมพันธ์ตอนแรกบัตรขึ้นมา พี่คนสวยเธอก็บอกว่าเป็นชั้นของผู้บริหาร เป็นเขตหวงห้าม คนนอกห้ามเข้า พนักงานยังแทบน้อยคนที่จะได้มีโอกาสขึ้นมา

“มันดูอลังการก็จริงแต่มันเงียบจนเกินไป” แก้วตาพึมพำอยู่ตรงกลางทางเดิน มองซ้ายมองขวาเพื่อสำรวจรอบๆตัวที่ตกแต่งเอาไว้อย่างดี ผิดกับชั้นอื่นๆที่เคยมีโอกาสได้ไปส่งข้างลิบลับ ชั้นนี้ราวกับย่อขนาดมาจากโรงแรม โซฟาชุดหรูติดกระจกใสสามารถมองเห็นวิวได้ อยากจะรู้ว่าเคยมีใครได้มานั่งจริงๆรึเปล่า เพราะมันดูเหมือนเป็นชั้นที่ไร้สิ่งมีชีวิตอยู่ซะเหลือเกิน

“ฮึ่ม! สำรวจพอหรือยังสาวน้อย”

แก้วตาสะดุ้งโหยงเมื่อมีคนมากระซิบอยู่ข้างหู เกือบจะทำข้าวหลุดมือ พอตั้งสติได้ก็สูดลมหายใจเข้าปอด แล้วหันกลับไปมองคนที่ทำให้หัวใจเกือบวาย

“คุณ! เอ่อ...” แก้วตาทำตาโตแล้วชี้นิ้วใส่ร่างสูงตรงหน้า หัวสมองก็ครุ่นคิดชื่อของเขา แม้ครั้งนั้นที่มีโอกาสได้คุยด้วยลูกน้องของเขาจะแนะนำเอาไว้แล้วว่าชื่ออะไร แต่เธอจำไม่ได้ และก็ไม่ได้เจอกันอีกเลยจนกระทั่งตอนนี้ที่เขาโผล่มาเงียบๆคนเดียว

“อันเดรส ฉันชื่ออันเดรสแก้วตา โปรดจำเอาไว้ให้ดี” น้ำเสียงหงุดหงิดเอ่ยพูดกับคนตัวเล็กกว่า

“ค่ะ คุณอันเดรส” แก้วตายิ้มเขินๆเมื่อจำชื่อคนตรงหน้าไม่ได้ แต่เขาดันจำชื่อของเธอได้แม่นยำ

“เอาข้าวมาส่งใช่ไหมตามมาสิ”

“ค่ะ” แก้วตาพยักหน้า เดินตามร่างสูงใหญ่ต้อยๆ ดวงตากลมโตจับจ้องอยู่ที่แผ่นหลังกว้าง พลางลอบสำรวจตั้งแต่ช่วงไหล่สง่าผ่าเผยลงไปจนถึงช่วงขายาว ยิ่งเขาอยู่ในชุดสูทเช่นนี้แลดูภูมิฐานมาก ไม่คิดไม่ฝันมาก่อนว่าคนอย่างเธอจะมีโอกาสได้เสวนากับนักธุรกิจหล่อรวยคนนี้ หากสาวๆที่อยากเข้าหาเขารู้ว่าการได้มาส่งข้าวกล่องที่นี่ ทำให้มีโอกาสเจอเจ้าของบริษัทล่ะก็ รับรองได้ว่าคงมีคนมาต่อคิวสมัครเป็นลูกจ้างป้าแน่ๆ

“อุ๊ย! บอส น้องแก้ว ทำไมมาด้วยกันได้ล่ะคะ” กิ่งเพชรลุกขึ้นยืน แล้วส่งยิ้มหวานให้สาวน้อยทางด้านหลังเจ้านายหนุ่ม ที่รู้จักก็เพราะเคยมีโอกาสได้พูดคุยกันตอนลงไปรับข้าว

“บังเอิญเจอเด็กหลงทางเข้าน่ะเลยพามาด้วย” อันเดรสหันกลับไปมองหน้าเด็กที่ว่ายิ้มๆ

“อ๋อค่ะ วันหลังเดินตรงเข้ามาเลยนะจ๊ะไม่ต้องกลัวหลง ชั้นนี้มีแค่ห้องทำงานของบอส เอ่อ คุณอันเดรสเท่านั้นจ้ะ พี่จะนั่งประจำที่อยู่หน้าห้องนี้แหละค่ะ ส่วนสองโต๊ะที่เห็นนั่นของเชสกับเจมส์เขา เราสามคนจะอยู่หน้าห้องบอสแทบจะตลอดเวลาจ้ะ” เลขาสาวใหญ่อธิบายทาง ประกอบกับชี้ให้ดูโต๊ะทำงานว่างๆอีกสองชุดของลูกน้องคนสนิทของเจ้านาย โดยมีอันเดรสยืนฟังอยู่ด้วย

“เข้าใจแล้วค่ะ นี่ข้าวที่สั่งไปค่ะพี่กิ่ง ทั้งหมดหนึ่งร้อยแปดสิบบาทค่ะ” แก้วตาเดินถือถุงกล่องข้าวมาให้คุณเลขาที่ป้าชอบเรียก และบอกจำนวนเงินตามใบเสร็จ

“รอแป๊บนึงนะจ๊ะคนสวย พี่หยิบเงินก่อน” กิ่งเพชรกุลีกุจอเปิดลิ้นชักนำเงินมาจ่ายค่าข้าวง่วน

“เดี๋ยวผมจ่ายเงินให้คนสวยของคุณเลขาเอง คุณไปจัดข้าวใส่จานให้ผมดีกว่า เดี๋ยวมันจะเย็นซะก่อน ตามเข้ามาเอาค่าอาหารด้านในนะแก้วตา” อันเดรสบอกเลขาเสร็จก็เดินนำเข้าไปในห้องทำงาน ทิ้งแก้วตากับคุณเลขายืนงงกันอยู่สองคน

“เข้าไปเถอะจ้ะ พี่ขอไปจัดข้าวแป๊บนึง แล้วเดี๋ยวจะตามเข้าไป บอสพี่ใจดีไม่ต้องกลัวหรอกค่ะน้องแก้ว” กิ่งเพชรยิ้มให้แล้วแตะไหล่บางเบาๆ ก่อนจะเดินแยกออกไปอีกทาง

“แล้วทำไมไม่ให้ตั้งแต่เมื่อกี้นี้ จะให้เข้าไปทำไมก็ไม่รู้ แค่หยิบเงินออกมาจ่ายค่าข้าวมันยากมากเลยหรือไง” เสียงเล็กบ่นกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะตัดสินใจเดินไปเคาะประตู เมื่อไม่มีคำอนุญาตจากเจ้าของห้อง เธอเลยเปิดเข้าไปเลย

“นั่งก่อนสิแก้วตา” อันเดรสผายมือเชิญให้นั่งลงตรงโซฟา พลางสำรวจร่างบอบบางที่อยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์ และกระตุกยิ้มนิดๆ ก่อนจะมองหน้ายุ่งๆคล้ายเด็กเอาแต่ใจนั่น

“หนูว่าคุณจ่ายเงินมาเถอะค่ะ หนูจะได้รีบกลับไปช่วยที่ร้านต่อ หายมานานมากแล้ว” แก้วตามองคนที่นั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาเดี่ยวตรงๆ ไม่ได้ทรุดกายลงนั่งตามคำเชิญชวนนั้น เขากะจะแกล้งกันหรือยังไงถึงได้ถ่วงเวลาเอาไว้แบบนี้

“อยากทำงานที่นี่ไหม”

“คะ ทำงานที่นี่เนี่ยนะ” แก้วตาเลิกคิ้ว ความคิดของเธอตามเขาไม่ทันจริงๆ อยู่ๆก็มาถามว่าอยากทำงานที่นี่ไหม ตอบแบบสวยๆก็คงต้องพูดอยากค่ะ แต่หากตอบตามใจคิดบอกเลยว่าไม่อยาก เพราะรู้ว่าความสามารถไม่ได้ดีอะไร และความกดดันก็น่าจะเยอะอยู่

“ใช่ ทำงานที่นี่ สนใจไหมแก้วตา ยังไม่ต้องตอบตอนนี้ก็ได้ เก็บกลับไปคิดก่อน” อันเดรสพูดทีละประโยคอย่างชัดเจน ไม่มีแววตาของคนล้อเล่นแม้แต่น้อย

“ขอถามได้ไหมคะ” แก้วตายอมนั่งลงเอง

“ถามมาสิ”

“หากหนูสนใจอยากจะทำงานที่นี่ คุณจะให้หนูทำตำแหน่งอะไรคะ บริษัทใหญ่โตขนาดนี้หนูไม่คิดว่าเจ้าของอย่างคุณจะชวนใครเข้าทำงานง่ายๆนะคะ และยิ่งคนที่เพิ่งเคยเจอแถมเป็นคนส่งข้าวกล่องด้วยแล้ว ไม่น่าจะเป็นไปได้เลยนะคะคุณอันเดรสที่คุณจะอยากรับหนูเข้าทำงานเลย” แก้วตาถามอย่างระวังคำพูด ไม่ได้รู้สึกยินดีอะไรกับคำชวนนั้น เพราะรู้ถึงขีดความสามารถของตัวเองดี ถึงแม้เขาจะชวนจริงก็คงต้องผ่านการทดสอบอะไรบ้างแหละ

“เป็นคำถามที่ดีมากสาวน้อย” อันเดรสชม หากเป็นคนอื่นคงตอบตกลงไปแล้ว แต่สาวน้อยคนนี้ฉลาดพอตัวถึงได้ถามคำถามนี้กับเขา

“ขออนุญาตเสิร์ฟอาหารค่ะบอส” คุณเลขาพูดอยู่ด้านนอก ก่อนจะเปิดประตูเดินถือถาดอาหารเข้ามา ทำให้การสนทนาของอันเดรสและแก้วตาชะงักลง

“ขอบคุณครับคุณกิ่ง แก้วตายังมีธุระต้องคุยกับผมอยู่ ยังคงออกไปไม่ได้ ยังไงเชิญคุณกิ่งออกไปก่อนนะครับ” อันเดรสพูดกับเลขาโดยที่ไม่ได้ขยายความอะไรให้มากมาย

“ค่ะบอส” กิ่งเพชรโค้งศีรษะลงเล็กน้อยแล้วเดินออกไปอย่างรู้หน้าที่

“เอาล่ะ ก่อนอื่นเธอต้องเลิกแทนตัวเองว่าหนูกับฉัน แทนตัวเองว่าแก้วอย่างที่พูดกับคนอื่น เป็นสาวแล้วแทนตัวเองว่าหนูมันไม่เหมาะ อีกอย่างฉันก็ไม่ค่อยชอบ เพราะมันแลทำให้ฉันดูแก่มากกว่าเธอเยอะ” อันเดรสเริ่มต้นบทสนทนาขึ้นใหม่ทันที หลังจากลับร่างท้วมของเลขามากฝีมือ

“หนู เอ่อ แก้วยี่สิบสอง แล้วคุณอันเดรสอายุเท่าไหร่คะ หวังว่าคุณคงไม่ถือนะคะที่แก้วถามเรื่องอายุ” แม้จะดูเหมือนไม่มีมารยาทแต่ก็เลือกที่จะมองข้าม เพราะชักจะหมั่นไส้คนเอาแต่ใจคนนี้เสียแล้ว

อันเดรสส่ายหน้า หากคนอื่นถามเขาคงไม่ตอบ เพราะมันเป็นเรื่องส่วนตัว จะอายุเท่าไหร่แล้วมันสำคัญยังไง แต่กับแก้วตาคนนี้เขายินดีที่จะตอบทุกข้อสงสัยของเธอ

“ฉันอายุสามสิบ เธอคงไม่คิดว่าฉันแก่เกินไปใช่ไหมเมื่อเทียบกับอายุของเธอ” ดวงตาคมกล้าจับจ้องอยู่ที่ใบหน้ากระจ่างใสเพื่อรอฟังคำตอบ

“สามสิบสำหรับผู้ชายนี่ถือว่ายังไม่แก่นะคะ คุณยังห่างไกลจากคำว่าแก่เยอะค่ะคุณอันเดรส” เธอตอบตามความจริง ไม่ได้ยกยอปอปั้นอะไรทั้งสิ้น

“อืม ได้ยินแบบนี้ค่อยสบายใจขึ้นมาหน่อย” อันเดรสพึมพำกับตัวเองยิ้มๆ

“สบายใจเรื่องอะไรคะ” แก้วตาได้ยินเลยถามออกไปด้วยความอยากรู้

“ไม่มีอะไรหรอกอย่าสนใจเลย เรามาคุยเรื่องงานกันต่อดีกว่า ฉันจะให้เธอมาเป็นผู้ช่วยฉัน ไม่ได้ให้ทำอะไรอย่างที่กังวลหรอก เพราะฉันรู้ดีว่าใครเหมาะกับอะไร ให้เวลาคิดหนึ่งคืน หวังว่าคำตอบของเธอในวันพรุ่งนี้จะไม่ใช่คำปฏิเสธนะแก้วตา” อันเดรสล้วงกระเป๋าสตางค์ออกมาแล้วหยิบแบงค์ห้าร้อยจ่ายค่าอาหารที่ดูเหมือนว่ามันจะเย็นชืดลงหมดแล้ว

“แก้วไม่ได้ติดเงินทอนมา ไว้พรุ่งนี้ตอนแก้วมาบอกคำตอบคุณค่อยให้ก็ได้ค่ะ ป้าไม่ว่าอะไรหรอก” แก้วตาไม่รับเงิน แต่อันเดรสไม่ยอมกลับจับยัดใส่มือเล็กเอาไว้

“ไม่ต้องทอน แล้วก็ห้ามปฏิเสธด้วย” มือเล็กที่จับกุมไว้แน่นยอมคลายออกเมื่อเห็นว่าแก้วตาไม่เถียงอะไรออกมา ได้แต่นั่งนิ่งมองมือตาปริบๆ

“ขอบคุณค่ะคุณอันเดรส ถ้าไม่มีอะไรแล้วงั้นแก้วขอตัวก่อนนะคะ” แก้วตายกมือขึ้นไหว้ขอบคุณ แล้วรีบลุกขึ้นยืน

“เจอกันวันพรุ่งนี้นะ”

“ค่ะ เจอกันวันพรุ่งนี้” แก้วตารับคำ จากนั้นก็หมุนตัวเดินออกไป หากหันกลับมามองทางด้านหลังสักหน่อย เธอจะพบว่ามีสายตาอ่อนเชื่อมของอันเดรสจับจ้องอยู่

‘บอสทานอาหารกลางวันร้านป้าภาติดๆกันมาหลายวันแล้ว อยากเปลี่ยนเป็นทานอย่างอื่นบ้างไหมครับ เดี๋ยวผมกับเจมส์จะไปซื้อมาให้’

‘ไม่ต้อง ขอบใจมากเชสที่หวังดี ฉันจะทานข้าวร้านเดิมนั่นแหละ’*

‘ที่ทานร้านเดิมติดๆกันเป็นอาทิตย์นี่เป็นเพราะน้องแก้วตารึเปล่าครับ บอสปิ๊งน้องแก้วของผมใช่ไหมครับเนี่ย’

‘สู่รู้ทุกเรื่องเลยนะเจมส์ แล้วแก้วตาเป็นของแกตั้งแต่เมื่อไหร่กัน’ อันเดรสเสียงห้วนใส่ลูกน้อง

‘ผมก็แค่เอ็นดูน้องเขา ไม่ได้คิดจะจีบทับรอยบอสสักหน่อย อย่าทำตาขวางใส่ผมสิครับ’ เจมส์เสียงละห้อย

‘ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงทำไมบอสไม่ให้น้องแก้วเธอขึ้นมาส่งข้าวบนนี้เลยล่ะครับ บอสจะได้เห็นหน้าด้วย สั่งข้าวเขาทุกวันแต่ไม่ยักจะเห็นหน้า ไม่ทำอะไรสักอย่างระวังหนุ่มคนอื่นจะทำคะแนนแซงบอสเอานะครับ’