บทที่ 3 (2)

อันเดรสออกมาจากห้องน้ำในอีกครึ่งชั่วโมงต่อมา หยดน้ำที่เกาะพราวตามลำตัวทำให้เรือนกายใหญ่ดูเซ็กซี่ สภาพห้องที่ถูกใช้งานมาก่อนหน้าดูไม่จืด ห้องนี้ไม่ได้มีไว้ใช้นอนแต่มีไว้เพื่อผ่อนคลาย อาบน้ำเสร็จเขาก็จะไปนอนอีกห้องหนึ่งยามเสร็จกิจกรรมดึกเกินกว่าจะกลับที่พัก หากโดยปกติแล้วเขาจะอาศัยอยู่ที่เพนท์เฮ้าส์ส่วนตัว ที่นั่นเขาไม่เคยให้ผู้หญิงที่มีสัมพันธ์ด้วยไปยุ่มย่าม เพราะค่อนข้างจะหวงความเป็นส่วนตัว มีเพียงคุณนายอันนาคนเดียวเท่านั้นที่มีสิทธิ์เดินเข้าไป ถือคติที่ว่าถ้าไม่ใช่ตัวจริงก็ไม่มีทางให้ก้าวล้ำดินแดนส่วนตัว

ร่างสูงก้าวเข้ามาในห้องนอนอีกห้องหนึ่งที่เป็นส่วนตัว ดึงรั้งผ้าเช็ดตัวที่พันสะโพกเอาไว้ทิ้งข้างเตียง จากนั้นก็ก้าวขาขึ้นบนที่นอน เหยียดกายเปลือยเปล่าแผ่หรา พลางยกแขนทั้งสองข้างขึ้นมารองศีรษะ

“ทำไมใบหน้าเธอถึงลอยเข้ามาในหัวของฉันจังนะแม่สาวถ้ำมอง มันเรื่องบังเอิญจริงๆใช่ไหมเนี่ย” เสียงพึมพำพูดกับตัวเอง ก่อนจะทิ้งศีรษะลงกับหมอน ใช้ขาเกี่ยวรั้งผ้านวมสีเทาเข้มขึ้นมาคลุมร่างกาย และหลับตาลงในที่สุด

ในช่วงสายแก้วตานำข้าวกล่องมาส่งที่บริษัทเดิมข้างร้านป้า ครั้งนี้เธอสามารถขึ้นไปส่งได้ด้วยตัวเอง ไม่ต้องส่งผ่านประชาสัมพันธ์ เนื่องจากไม่ใช่ชั้นผู้บริหาร แลกบัตรประชาชนเรียบร้อย ก็จะได้บัตรที่เป็นเลขชั้นที่จะขึ้นไปติดต่อ จากนั้นก็ไปยืนรอลิฟท์รวมกับพนักงานคนอื่นๆได้เลย

แก้วตาทำตามกฎของบริษัททุกขั้นตอน หิ้วถุงข้าวกล่องเดินผ่านเข้าไปด้านใน ชูบัตรที่แลกมาให้รปภ.ได้ดู แล้วก็เห็นว่าพนักงานหลายคนที่ยืนรอลิฟต์ใกล้ๆกันต่างพร้อมใจกันยกมือขึ้นไหว้ใครสักคน ด้วยความอยากรู้เลยเอียงหน้าหันไปมองทางด้านซ้ายมือของตัวเอง และคำว่าบังเอิญอีกแล้วก็ดังก้องในหัวขึ้นมาทันที

“สวัสดี เราเจอกันอีกแล้วนะ” อันเดรสพูดเสียงเรียบ พลางสำรวจคนข้างตัวไปด้วย

แก้วตาไม่รู้ว่าเขาพูดกับใคร และคิดว่าไม่ใช่ตัวเองแน่ๆเลยยืนนิ่งไม่มองใครทั้งนั้น พอดีกับลิฟต์ตัวที่รอขึ้นเปิดทำให้เธอเตรียมจะกรูเข้าไปกับคนอื่นๆ แต่ติดที่ว่ามีมือมาดึงเอาไว้ซะก่อน หันกลับไปมองก็พบว่าเจ้าของมือคือคนๆเดียวกับที่เธอสร้างความอับอายไว้ให้แก่ตัวเองถึงสามครั้งสามครา

“มีอะไรรึเปล่าคะ” แก้วตาจำต้องถามออกไปในที่สุด เพราะไม่รู้ว่าเขาจะมาจับแขนเธอไว้ทำไม

“เมื่อกี้ฉันพูดกับเธอนะสาวน้อยไม่ใช่คนอื่น ว่าแต่เธอจะไปชั้นไหนนะ ฉันจะได้ไปส่งก่อน” อันเดรสดึงแขนเล็กให้ก้าวตามเข้าไปในลิฟต์ส่วนตัว พร้อมกับเขารวมถึงเชสและเจมส์ด้วย สร้างความฉงนให้กับรปภ.หน้าลิฟต์ไม่น้อย

“สามสิบสองค่ะ” แก้วตาพูดเสียงเบา ทำตัวลีบ ไม่กล้ามองหน้าใครทั้งนั้น

“เธอเป็นลูกสาวร้านข้าวร้านไหนล่ะ” อันเดรสชวนคุย แม้จะจำได้ว่าสาวถ้ำมองพูดกับเพื่อนว่าช่วยป้าก็ตาม

“ไม่ใช่ลูกสาวค่ะ แต่เป็นหลานสาวของร้านอาหารตามสั่งข้างๆบริษัทนี้แหละค่ะ ชื่อร้านป้าภาค่ะ” แก้วตาตอบคำถามพร้อมกับสบตาเจ้าของคำถามไปด้วย เพราะเกรงว่าหากพูดโดยไม่สบตาเขาจะมองว่าไม่มีมารยาท

“อ๋อ ร้านป้าภานี่เอง ผมไปทานอยู่บ่อยๆ ไม่ยักรู้ว่าป้าภากับลุงชัยจะมีหลานสาวสวย” เจมส์ที่ยืนอยู่ด้านหน้าคู่กับเชสเอ่ยแทรกขึ้นมา แล้วหันหลังมายิ้มให้กับสาวหนึ่งเดียวในลิฟต์อย่างทะเล้น

“ค่ะ แต่คุณไม่ต้องชมแก้วหรอกค่ะ แก้วไม่ได้สวยอะไร” แก้วตารีบปฏิเสธคำชมนั้นทันที

“ใครว่าล่ะครับ ว่าแต่ชื่อแก้วเหรอครับ ผมชื่อเจมส์ คนที่ยืนข้างผมนี่เชส ส่วนคนหล่อๆนั่นเจ้านายพวกเราครับชื่อคุณอันเดรส เจ้าของบริษัทนี้” เจมส์แนะนำทุกคนเสร็จสรรพ แก้วตาก็พยักหน้าแล้วทวนชื่อของแต่ละคนเบาๆ

“เอ่อ หนูชื่อแก้วตาค่ะ” แก้วตาแนะนำตนเองสั้นๆ ก่อนที่ประตูลิฟต์จะเปิดออกเมื่อถึงชั้นสามสิบสองแล้ว “ขอบคุณมากๆนะคะคุณอันเดรสที่ให้หนูขึ้นลิฟต์ด้วย” สองมือเล็กยกขึ้นไหว้หลังจากออกไปยืนนอกลิฟต์ จากนั้นก็รีบหมุนตัวเดินทันที

“น้องแก้วน่ารักดีนะ แกว่าไหม” เจมส์พูดกับเชสหลังจากประตูลิฟต์ปิดลง

“อือ แต่แกก็ไม่น่าไปตัดหน้าบอสนะ เห็นๆอยู่ว่าท่านคุยกับน้องแก้วก่อน” เชสกระซิบเสียงเบา

“ตัดหน้าอะไรแค่อยากมีส่วนร่วมด้วย อย่างน้อยฉันก็ทำให้บอสได้รู้ชื่อน้องเขานะ ผมทำดีแล้วใช่ไหมครับบอส” เจมส์หันกลับไปถามเจ้านายที่ยืนตีหน้านิ่งสนิท

“ยุ่งไม่เข้าเรื่อง” อันเดรสพูดเสียงขุ่นแล้วปรายตามอง ก่อนจะผลักไหล่เจมส์ที่ยืนขวางทางเมื่อถึงชั้นที่ทำงานแล้ว

“หวังดีต่างหาก” เจมส์เถียงเบาๆก่อนจะรีบเดินตามเจ้านายไปติดๆ