บทที่ 9 บ้านของข้าเอง

ออสตินค่อย ๆ ลืมตาขึ้นอย่างเชื่องช้า เปลือกตาหนักอึ้งราวกับถูกถ่วงด้วยหินเย็นจัด เขาไม่แน่ใจว่าที่นี่คือแดนสวรรค์ หรือนรก… หรือเป็นเพียงความฝันสุดท้ายก่อนดับสิ้นไป

แต่เมื่อสติเริ่มกลับมา ภาพเบื้องหน้าก็ชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ เพดานสูงลิบ ผนังหินอ่อนขาวสะอาดตา หน้าต่างบานใหญ่ที่ผ้าม่านโปร่งบางปลิวไหวตามสายลม และเตาผิงที่ยังอุ่นไอไฟพริ้วไหวช้าๆ อย่างอ่อนโยน

ที่นี่ไม่ใช่แดนหลังความตายแน่นอน

แต่นี่…ก็ไม่ใช่คฤหาสน์ของตระกูลสจ๊วตด้วยเช่นกัน

ห้องนี้มันกว้างใหญ่เกินกว่าจะเป็นห้องนอนธรรมดา มันเหมือน ‘ห้องนอนรับแขก’ ในคฤหาสน์ของใครสักคน หรือจะเป็นของขุนนางระดับสูง หรือไม่ก็เป็นเศรษฐีใหญ่ของเมืองนี้

เขาค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้นนั่ง แม้ศีรษะยังหนัก และมึนงงราวกับถูกตีด้วยค้อน เขาก็ยังพยายามฝืนตนเองให้ลุกขึ้นอย่างสง่างามที่สุด

แต่เขาเห็นว่า… เขาเห็นตัวเองในกระจก เสื้อผ้าที่สวมใส่มันไม่ใช่ชุดเกราะ ไม่ใช่เสื้อผ้าสนามรบ ไม่ใช่แม้แต่ชุดของตระกูล แต่เป็นชุดผ้าลินินสีขาวสะอาดตา ตัดเย็บด้วยฝีมือชั้นสูง และสวมทับด้วยเสื้อคลุมขนหมีสีดำหนาอุ่น มีรอยปะเย็บอย่างบรรจงที่ตรงหัวไหล่กับแขน ใครบางคนดูแลเขาอย่างดี… ราวกับแขกคนสำคัญ เขาเหลือบมองรอบตัวอีกครั้ง เงียบ… แต่สงบ ในหัวมีคำถามมากมาย แต่สิ่งหนึ่งที่เขารู้แน่คือ เขายังมีภารกิจที่สำคัญกว่านี้รออยู่ การตายของแอนน์…

‘ไม่ว่าคนที่ช่วยข้าจะเป็นพ่อค้าหรือขุนนาง… ข้าจะต้องขอบคุณเขาให้สมเกียรติ ‘

ออสตินพึมพำเบาๆ พลางถอนหายใจยาว

ร่างสูงใหญ่ที่อ่อนแรงขยับลงจากเตียง มือยังคงสั่นเล็กน้อยจากพิษไข้และความเหนื่อยล้า

“ท่านตื่นแล้วหรือคะ” เสียงของหญิงสาวเอ่ยทักทายเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เขามองไปยังนางที่ก้าวเดินมาหยุดตรงหน้าประตู เขาจึงเผยรอยยิ้มให้นางเขาคิดว่านางคือผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตของเขา

“ขอบคุณที่ท่านช่วยชีวิตข้าเอาไว้นะ ขอรับ” ออสตินเอ่ยด้วยน้ำเสียงนอบน้อมและค่อยๆ ลุกขึ้นจากเตียง แต่ว่ามือหนาของเขาจับเตียงเอาไว้ไม่ให้ล้ม นางก้าวเดินมาประคองเขา พร้อมกับหญิงสาวอีกคน

“ท่านหลับไปตั้งห้าวัน ไม่แปลกที่ท่านจะทรงตัวไม่อยู่” หญิงสาวเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียจริงจัง

“ข้าหลับไปถึงห้าวันเลยหรือ ขอรับ” เขาถามพวกนางด้วยน้ำเสียงแปลกใจ

“ใช่แล้วค่ะ นายท่านของเราเจอท่านที่ริมป่าใกล้เมืองหลวง นายท่านจึงพาท่านมาที่นี่เพื่อทำการรักษา” นางคนที่สองพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

นายที่นางว่าเป็นใครกันแน่ นางของพวกนางเป็นศัตรูของอาณาจักรโอเรียน่าหรือไม่?

“คฤหาสน์หลังนี้เป็นของใครหรือ ข้าจะได้ขอบคุณเขา” ออสตินเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ที่นี่เป็นบ้านของข้าเอง” เสียงของชายหนุ่มดังเข้ามาในห้องกว้าง ออสตินมองร่างสูงเขาที่สวมชุดด้วยผ้าเนื้อดีถักทออย่างประณีต เมื่อมองหน้าเขาอย่างแจ่มชัด ออสตินก็รู้ว่าเขาผู้นี้เป็นใคร