บทที่ 8 สามวันสามคืน

สามวันสามคืน ท่ามกลางหิมะ

ออสตินควบม้าไม่หยุดหย่อนตลอดสามวันสามคืน เขาผ่านพ้นทั้งป่าสน หุบเขา และลำธารน้ำแข็งใต้หิมะที่โปรยปรายลงมาอย่างต่อเนื่องโดยไม่ปรานี ลมหายใจของเขากลายเป็นไอสีขาวในอากาศเย็นจัด แต่เขาไม่เคยหยุดแม้เพียงครู่เดียว มือหนาที่กุมบังเหียนแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน เปลือกตาหนักอึ้งจากความอ่อนล้าสะสมตลอดหลายวันที่ผ่านมา ทว่าความคั่งแค้นกลับทำให้หัวใจเต้นแรงยิ่งกว่ากลองศึก

เขาต้องรีบกลับไปยัง ‘คฤหาสน์ตระกูลสจ๊วต’ บ้านเกิดของเขา และของแอนน์ นางเป็นน้องสาวเพียงคนเดียวของเขา นางยังเป็นราชินีแห่งโอเรียน่า ตอนนี้นางกลายเป็นอดีตพระราชินีผู้ลาลับในชั่วข้ามคืนด้วยวัยเพียงสิบหกปีก่อนที่นางจะเข้าหอถวายตัวให้องค์กษัตริย์ด้วยซ้ำ

ในจดหมายจากราชสำนักระบุว่า นางพลัดตกลงไปในทะเลสาบ…

และระบุว่านาง ‘ฆ่าตัวตาย’

ฆ่าตัวตาย? มันเป็นไปไม่ได้เลย

แอนน์ สจ๊วต นางคือแสงสว่างของราชบัลลังก์ นางคือราชินีผู้เปี่ยมด้วยชีวิตชีวา และเหนือสิ่งอื่นใด นางรักองค์กษัตริย์อย่างสุดหัวใจ รักจนยอมเสียสละทุกสิ่งเพื่อเขา เช่นเดียวกับองค์กษัตริย์ที่รักนางอย่างเปี่ยมล้น มันไม่มีทางที่แอนน์จะดับชีพตนเองลงโดยไร้เหตุผล

ในหัวของออสตินเฝ้าตั้งคำถามว่า…‘ใครกันที่ทำให้นางตาย’

‘ถ้ารู้ตัวว่าคนผู้นั้นเป็นใคร มันต้องตายตกตามนางไป!’

ออสตินคำรามด้วยความเคียดแค้น ดวงตาแดงก่ำ มือที่จับบังเหียนม้าแน่นจนนิ้วแทบหัก ขณะที่ม้าศึกของเขากระโจนฝ่าหิมะอย่างบ้าคลั่ง ราวกับรับรู้ถึงความโกรธของเจ้านาย

แต่ทันใดนั้น…

สายตาของออสตินเริ่มพร่ามัว ภาพเบื้องหน้าสั่นไหว หัวใจที่แบกทั้งความเหน็ดเหนื่อยจากสงคราม และความเครียดจากการสูญเสียเริ่มสั่นคลอน สติของเขาดับวูบลงไป ร่างสูงของแม่ทัพหนุ่มทรุดลงบนหลังม้าไร้เรี่ยวแรง ม่านสติหล่นทับดวงตา โลกทั้งใบดับแสงลง ท่ามกลางหิมะที่ยังคงโปรยปรายลงไม่หยุด