บทที่ 3 กี่คนล่ะ…

ชายหนุ่มขี่ม้ามายังหน้าปราสาทกับทหารอีกสามคน ทหารและองครักษ์ในปราสาทรู้ได้ทันทีว่าชายผู้นี้มีเรื่องด่วนต้องรายงานเจ้านายของเขา ทหารองครักษ์จึงเปิดทางให้เขาเข้าไป

“ท่านมาร์ควิส” ชายวัยกลางคนนามว่าแฮร์รี่เอ่ยทักทายชายหนุ่มอย่างนอบน้อม ขณะที่วิลเลียม ดอนรอย มาร์ควิสแห่งดาเนี่ยนกำลังลงจากม้าของเขา

“เอ็ดเวิร์ดยังไม่ตื่นอีกหรือ” วิลเลียมถามด้วยความสงสัย เขาเรียกเอ็ดเวิร์ดอย่างเป็นกันเองเพราะเป็นสหายที่ร่วมเรียนกันมา

“คือว่า…” แฮร์รี่พูดอ้ำๆ อึ้งๆ เหมือนเขาไม่อยากพูดในสิ่งที่เกิดขึ้นในปราสาท แต่มันทำให้วิลเลียมเผยรอยยิ้ม เพราะเขาเดาออกว่าสหายของเขาทำสิ่งใดอยู่

“เมื่อคืน…กี่คนล่ะ” วิลเลียมพูดขบขันราวกับว่าเป็นเรื่องปกติ

“ไม่ใช่เมื่อคืนขอรับ สามวันแล้วขอรับ กับผู้หญิงอีกเจ็ดคน” แฮร์รี่พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“ตั้งแต่วันก่อนที่พูดคุยจัดทัพส่งคนม้าเร็วไปหาคอนฟรอยสินะ แม้อยู่บนเตียงยังแก้กลศึกได้ อัจฉริยะเกินไปแล้ว” วิลเลียมพูดด้วยรอยยิ้ม ความสามารถทางการรบหรือกลศึกของเอ็ดเวิร์ด ไม่เป็นสองรองผู้มีใด

“เรื่องที่เราชนะเหนืออาณาจักรโดมินิก ข้ายังไม่ได้รายงานท่านดยุกเลยขอรับ” แฮร์รี่พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ทั้งที่มีม้าเร็วมาบอกตั้งแต่เมื่อวาน เพราะยังหาจังหวะเข้าไปรายงานไม่ได้

“ข้าหวังว่าจะมาฉลองดื่มเหล้าองุ่นเสียหน่อย ดูท่าว่าแม้แต่ฝาบาทเขาก็คงไม่อยากเจอหน้า ทั้งที่พระองค์ดีใจต่อชัยชนะเพียงไหน เขาเองก็คงไม่สนใจเช่นเคย” วิลเลียมพูดด้วยน้ำเสียงเรียบและถอนหายใจ แล้วหันมามองแฮร์รี่ “เจ้าก็ขนเหล้าองุ่นเขาดื่มเรื่อยๆ แล้วกัน เจ้าหมอนี่! ถ้าไม่เมาจริง ผู้หญิงอาจจะตายก่อนก็ได้” วิลเลียมพูดด้วยน้ำเสียงติดตลก แล้วพูดต่ออีกว่า “พรุ่งนี้มีงานอภิเษกสมรสของฝ่าบาทและเลดี้แอนน์ อย่าลืมเตือนเขาด้วยล่ะ” 

“ขอรับ”