บทที่ 14 อัศวินเกาะดำ

เมื่อออสตินก้าวเดินมาถึงเรือนนอนพร้อมกับเดวิด ออสตินกวาดตามองอาคารขนาดใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้า ตัวอาคารสร้างจากหินสีเทาเข้ม ดูแข็งแกร่งมั่นคงตามแบบฉบับอาคารทหาร ประตูไม้หนาเปิดออก เผยให้เห็นบันไดหินและคบไฟที่อยู่ตรงชานพักทอดยาวขึ้นไปสู่ชั้นบน

“เรือนแห่งนี้มีทั้งหมดห้าชั้น รวมกันแล้วมีทั้งหมดห้าสิบห้อง หนึ่งห้องนอนได้สองคน มีโรงอาบน้ำแยกอยู่ด้านหลังอาคารสำหรับพวกอัศวินใช้ผ่อนคลาย” เดวิดเอ่ยพลางเดินนำเข้าไปด้านใน กลิ่นไม้ผสมกับกลิ่นเหล็กจากชุดเกราะและอาวุธลอยคละคลุ้งอยู่ในอากาศ ซึ่งเป็นกลิ่นที่คุ้นชิน ขณะที่อยู่ในสนามรบ ในสนามรบนอกจากกลิ่นเหล็ก ยังมีกลิ่นคาวเลือดอีกด้วย

ออสตินเสียงฝีเท้าและเสียงสนทนาของเหล่าอัศวินดังเบาๆ ตามโถงทางเดินยาว พวกเขาต่างหยุดชะงักมองมายังออสตินที่เดินเคียงข้างเดวิด บางคนหรี่ตามราวกับจับสังเกต บางคนก็พยักหน้าให้ด้วยท่าทีเป็นมิตรแต่ระวังตัวอยู่

เดวิดพาเขาเดินขึ้นมาถึงชั้นสาม หยุดที่หน้าห้องแห่งหนึ่งก่อนจะเปิดประตูเข้าไป

“ห้องนี้ยังว่างอยู่ ข้าเพิ่งย้ายคนออกไปเมื่อต้นสัปดาห์ เจ้าอยู่ที่นี่กับข้าไปก่อนก็แล้วกัน” เดวิดวางมือลงบนบ่าของออสตินเบาๆ แล้วเผยรอยยิ้ม ออสตินมองว่าภายในห้องมีเตียงไม้สองเตียงตั้งขนานกัน โต๊ะเล็กข้างเตียงสองฝั่งและตู้ใส่เสื้อผ้าอยู่มุมห้อง พื้นไม้สะอาดเรียบร้อย ไม่มีเครื่องตกแต่งใดๆ มากมาย นอกจากผ้าปูเตียงหยาบๆ และผ้าม่านที่ปลิวตามลมจากหน้าต่างแคบๆ ก็ตามที ออสตินคิดว่ามันก็ไม่ได้แย่สำหรับเขาที่ผ่านสงครามมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา

ออสตินเดินเข้าไปนั่งเตียงฝั่งซ้าย และทอดตัวลงนอนอย่างช้าๆ สายตาเขามองเพดานไม้ที่มีรอยแตกร้าวเล็กๆ อย่างไร้จุดหมาย

“ที่นี่ดูเรียบง่าย แต่สงบดี” ออสตินเอ่ยเบาๆ

“ใช่ ที่นี่ไม่มีเครื่องเรือนหรูหรา ไม่มีไวน์ราคาแพงหรือสาวใช้คอยดูแล แต่เจ้าจะมีเพื่อนที่เคียงบ่าเคียงไหล่ในสนามรบ มีเสียงหัวเราะตอนค่ำ และเสียงกรนจากอีกเตียงเป็นของแถมมา” เดวิดพูดติดตลกเล็กน้อย “ถ้าเจ้าไม่รังเกียจ ข้าจะอยู่ที่นี่กับเจ้าเอง บางครั้งข้าก็เบื่อห้องส่วนตัวที่วังเวงเกินไปเหมือนกัน” เขาพูดเช่นนี้ ออสตินยิ้มบางๆ

“จะได้มีคนให้ถามว่าเสียงกรนเมื่อคืนของใครกันแน่” ออสตินพูดติดตลกเดวิดหัวเราะในลำคอ

“เออ… แล้วเจ้าจะรู้ว่าคืนแรกที่เรือนนอน ไม่ได้นอนง่ายอย่างที่คิด”

เสียงฝีเท้าดังมาจากทางเดินนอกห้อง ประตูห้องที่เปิดอ้าอยู่เผยให้เห็นอัศวินหนุ่มผมสีน้ำตาลยุ่งๆ ใบหน้าเปรอะด้วยรอยเปื้อนจากฝุ่นสนามฝึก เขาชะงักไปครู่หนึ่งเมื่อเห็นออสตินอยู่ในห้อง

“นั่นใคร?” อัศวินผู้นี้ถามพลางเหลือบตามอง

“ออสติน สจ๊วต คนของท่านดยุกน่ะ… เขาจะเป็นอัศวินเกราะดำ” เดวิดตอบแทน ชายหนุ่มพยักหน้าแต่แววตายังคงจับจ้องออสตินอยู่พักหนึ่งก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงห้วนๆ

“ขอให้โชคดีนะ… ห้องนี้ฝั่งขวากรุ่นเสียงกรนยามดึก ฝั่งซ้ายขอให้หลับสบาย” อัศวินผู้นี้พูดจบ จากนั้นเขาก็เดินจากไปโดยไม่พูดอะไรเพิ่มเติม ออสตินมองตามหลังของชายผู้นั้น แล้วถอนหายใจเล็กน้อย

“ดูเหมือนจะต้องใช้เวลาสร้างความเชื่อใจกันอีกสักพัก…” ออสตินพูดขึ้นเบาๆ เดวิดกลับหัวเราะเบาๆ เช่นกัน แล้วเอนตัวลงนอนข้างเตียง “

ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวพวกเขาก็รู้เองว่าเจ้าไม่ใช่แค่คนที่ถูกส่งมา เพราะเจ้าคือคนที่เลือกจะมาอยู่ที่นี่… ด้วยตัวเอง”