บทที่ 15 เรียกเขามาพบ

เช้าวันใหม่ ท้องฟ้ากลับมืดครึ้มทั่วทั้งผืนฟ้า ราวกับอากาศแปรปรวนตามอารมณ์ของธรรมชาติ อาณาจักรที่ห้อมล้อมไปด้วยทะเลนั้นมีภูมิประเทศที่เปรียบเสมือนปราการธรรมชาติ ป้องกันศัตรูจากภายนอกเข้ามาบุกรุกได้อย่างแข็งแกร่ง แต่ทว่าสภาพอากาศกลับไม่เคยไว้ใจได้ บางวันแดดแรงจัดจนแผดเผา บางคืนฝนก็ตกกระหน่ำเหมือนพายุจะโถมล้มทุกสิ่ง เช่นเช้านี้

เอ็ดเวิร์ดก้าวออกจากห้องนอนไปยังห้องโถงกลางคฤหาสน์ กลับไร้วี่แววของออสตินตั้งแต่เมื่อวาน ทำให้เขารู้สึกผิดสังเกต วันนี้เขาต้องเข้าวังเพื่อประชุมกับองค์กษัตริย์และเหล่าขุนนาง และตั้งใจจะพาออสตินไปด้วย เพื่อช่วยค้นหาหลักฐานบางอย่างขององค์ราชินีแอนน์น้องสาวของเขาในช่วงที่เขาอยู่ในการประชุม เผื่อว่าเขาจะพบเบาะแสอะไรส่วนเขาเองกก็ต้องการรู้เช่นกันว่าใครอยู่กับราชินีแอนน์เป็นคนสุดท้าย

“แฮร์รี่” เอ็ดเวิร์ดถามแฮร์รี่พ่อบ้านของเขาที่ยืนจัดชุดขุนนางที่เขาสวมใส่อยู่

“มีอะไรจะสั่งขอรับ” แฮร์รี่พูดด้วยน้ำเสียงนอบน้อม

“เจ้าเห็นออสตินหรือไม่ ข้าไม่เห็นเขาตั้งแต่เมื่อคืน” เอ็ดเวิร์ดถามด้วยความสงสัย

“ข้าเห็นว่าเขาไปนอนที่โรงนอนทหาร” แฮร์รี่พูด เอ็ดเวิร์ดสงสัยว่าเพราะเหตุใดออสตินถึงไปนอนที่โรงนอนทหาร ทั้งที่เขาก็ให้คนจัดห้องนอนให้แล้ว เขากลับเลือกไปนอนเรือนนอนทหาร มันไม่ได้สะดวกสบายเท่ากับตึกใหญ่ เรือนนอนไม่มีบ่าวหรือสาวใช้ที่คอยรับใช้ทำไมเขาถึงเลือกไปนอนที่เรือนนอนทหารกันแน่น.

“เรียกเขามาพบข้า” เอ็ดเวิร์ดพูดเสียงเรียบ

“ขอรับ นายท่าน”