บทที่ 13 เจ้าก็มากับข้า

เสียงระฆังส่งสัญญาณให้เขาตื่นในยามเช้า ออสตินตื่นขึ้น มองเห็นว่าในห้องว่างเปล่าไร้ผู้คน เขาจึงลุกขึ้นจากเตียงนอน มองไปยังอ่างน้ำสะอาดที่วางอยู่ตรงโต๊ะเขาวักน้ำล้างหน้า แล้วหยิบผ้าขนหนูเช็ดหน้าในทันที

ก๊อกๆ ดังที่หน้าประตู เขาจึงลุกขึ้นไปเปิดประตูในทันที เขากับเห็นชายหนุ่มวัยเดียวกับเขายืนเผชิญหน้า

“เจ้าชื่อออสติน สจ๊วตใช่หรือไม่” ชายผู้นี้ถามชื่อออสตินด้วยน้ำเสียงดังฟังชัด ออสตินพยักหน้าเบาๆ ก้าวเดินออกมาจากนอกห้องสองก้าว

“ใช่… ข้าชื่อออสติน สจ๊วต ท่านคงเป็นเดวิด หัวหน้าอัศวินของประสาทแห่งนี้ ใช่หรือไม่” ออสตินถามกลับ

“ใช่… เป็นข้าเอง ท่านดยุกได้บอกเรื่องนี้กับเจ้าแล้วใช่ไหม” เดวิดถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง ออสตินกับสงสัยว่าเอ็ดเวิร์ดพูดอะไรกับดาวิด หรือว่าจะเป็นเรื่องทหารในสังกัดของเขา

“ถ้าคุยกับท่านดยุกเรียบร้อยแล้ว” ออสตินพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังฟังชัด

“เช่นนั้นเราไปกันเลย มีอีกหลายสิ่งหลายอย่างที่เจ้าต้องเรียนรู้ในการเป็นอัศวินชุดดำของท่านดยุก” เด็กวิดพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ก้าวเดินไปจากตรงนี้ แต่ว่าออสตินเรียกเขาเอาไว้ก่อนก่อนที่เขาจะเดินไป

“ช้าก่อน… ท่านเดวิด” ออสตินเรียกเขา

“มีอะไรรึ” เดวิดถามด้วยความสงสัย

“เรือนนอนของทหารมีห้องว่างหรือไม่” ออสตินถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“มีสิ มีหลายห้องด้วย เจ้าจะถามไปทำไม” เดวิดถามกลับ

“เช่นนั้นข้าจะย้ายไปอยู่ที่เรือนนอนทหาร” ออสตินพูด เดวิดกับหัวเราะออกมาด้วยความไม่เข้าใจว่าเหตุใดต้องลำบากไปนอนที่เรือนทหาร ทั้งที่เองอยู่ในปราสาทของท่านดยุกก็สุขสบายดี มีอาหารการกินมากมายนับไม่ถ้วน อีกทั้งยังมีสาวใช้คอยดูแลไม่ต้องหากินด้วยตัวเองเช่นทหารคนอื่นๆ ที่อยู่ในเรือนนอนนับสิบคน

“อยู่ที่นี่เจ้าก็สุขสบายดีไม่ใช่หรือเหตุใดต้องลำบากไปนอนอยู่ที่เรือนนอนทหารด้วยเล่า ถึงจะนอนห้องละสองคนก็ตามทีแต่ห้องก็เล็กเท่ารูหนูไม่เหมือนอยู่ในปราสาทที่มีห้องใหญ่โตให้อยู่” เดวิดถามด้วยความไม่เข้าใจ

“ในเมื่อข้าเป็นข้ารับใช้ของท่านดยุก เช่นเดียวกับพวกเจ้า ข้าก็ต้องอยู่เช่นเดียวกับพวกเจ้าถึงจะสมควร มิฉะนั้นท่านดยุกอาจจะมีคนนินทาได้ว่าดูแลลูกน้องไม่เท่ากัน และข้าไม่อยากเป็นขี้ปากของใคร” ออสตินพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง เดวิดฟังความคิดของออสตินเขาก็พอจะเข้าใจความรู้สึกที่ไม่อยากแบ่งแยกกับใคร เดวิดรู้ว่าออสตินก็เคยเป็นทหารมาก่อนในสนามรบ ในสนามรบไม่คำว่าสุขสบาย ชีวิตนอนกลางดินกินกลางทรายไม่ต่างอะไรกับคนเร่ร่อน

“เช่นนั้นเจ้าก็มากับข้า ข้าจะพาเจ้าไปที่เรือนนอน” เดวิดพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังและเผยรอยยิ้มออกมาอย่างเป็นมิตร

“ท่านจะพาข้าไปที่สนามฝึกก่อนหรือ?” ออสตินถามด้วยความสงสัยว่าทำไมเขาถึงไม่ผ่าตนเองไปยังสนามฝึก

“การฝึกคือวันพรุ่งนี้ต่างหากล่ะ วันนี้เจ้าก็พักผ่อนให้เต็มที่” เดวิดพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง เขาคิดต่ออีกว่า ออสตินได้พูดคุยเรื่องเรือนนอนที่เขาเข้าไปอยู่กับท่านดยุกแล้วหรือยัง “ออสติน เจ้าได้บอกเรื่องเรือนนอนกับท่านดยุกแล้วหรือไม่”

“เดี๋ยวข้าบอกกับท่านดยุกด้วยตัวเอง เราไปกันเถอะ”

ออสตินพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังและก้าวเดินออกจากห้องนอน โดยที่เขาตามเดวิดออกไปอย่างนอกปราสาท ทางด้านหลังเป็นเรือนพักของเราอัศวินแห่งปราสาทหลังนี้