บทที่ 12 ข้อเสนอ

ระเบียงหินอ่อนยามค่ำคืนช่างเหน็บหนาว ลมพัดผ่านยอดหอคอยสูงของปราสาทเอดินเฟรด เสียงใบไม้ไหวเบาๆ จากสวนด้านล่างดังสะท้อนขึ้นมาในความเงียบ ออสตินยืนมองไปยังพระราชวังมือหนาจับราวระเบียงหินแน่น แสงไฟจากตะเกียงและเทียนของบ้านเรือนสะท้อนแสงดาวดวงน้อยบนนภา แต่ในใจของเขา… กลับมืดมิดกว่านั้น

เสียงฝีเท้าหนักแน่นแว่วมาในความเงียบ ก่อนที่ร่างของเอ็ดเวิร์ดจะปรากฏจากเงามืดของปราสาท เขานั้นสวมเสื้อคลุมผ้ากำมะหยี่สีดำสนิท ลวดลายเถาวัลย์ปักด้วยด้ายเงินแวววาว ราวกับเป็นเงาเคลื่อนที่ได้ มันทอดยาวจรดพื้น ขณะที่มือขวาของเขาถือแก้วเหล้าองุ่นอยู่หนึ่งแก้ว

“เจ้ายังไม่หลับหรือ” เอ็ดเวิร์ดเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่ม แต่แฝงด้วยความรู้สึกอัดแน่น ออสตินได้ยินเสียงของเขาโดยที่ไม่ได้หันมามอง ยังคงจ้องไปเบื้องหน้าอยู่

“ใช่… ข้านอนไม่หลับ” ออสตินพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง พร้อมกับถอนหายใจ เอ็ดเวิร์ดหยุดยืนข้างเขา ยื่นแก้วเหล้าให้ แต่ออสตินส่ายหน้าเบาๆ

“เจ้ากำลังจะเดินเข้าไปในวัง โดยไม่มีเกราะ ไม่มีดาบ เจ้าคิดว่าจะเข้าไปเผชิญหน้าเพียงคนเดียวอย่านั้นหรือ เจ้าคิดดีแล้วใช่หรือไม่” เอ็ดเวิร์ดเอ่ยเสียงเรียบ ขณะที่สายตากวาดมองท้องฟ้ายามค่ำคืนที่ไร้จันทร์

“ถ้าข้าไม่ทำ ไม่มีใครทำ” ออสตินตอบแน่นหนัก ดวงตาสีน้ำตาลเข้มแฝงแสงตัดสินใจ “ข้าจะเป็นเงาในวัง เป็นคนรับใช้ ถูพื้น ล้างเท้า อะไรก็ได้ตราบใดที่ทำให้ข้าเข้าใกล้ผู้ต้องสงสัย”

“เจ้าแฝงตัวเป็นทหารในสังกัดของข้าดีหรือไม่ สังกัดของข้าไม่ได้ขึ้นตรงกับองค์กษัตริย์ และสามารถติดตามเข้าวังได้ทุกเมื่อ” เอ็ดเวิร์ดพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ออสตินลองคิดในสิ่งที่เอ็ดเวิร์ดพูดที่จะให้เขาเข้ามาเป็นทหารในสังกัดของดยุกเอดินเฟรด มันก็ดีสำหรับตัวเขา โดยที่ไม่ต้องไปหลบหลบซ่อนซ่อนในวัง และที่สำคัญวังหลวงมีทหารคุ้มกันอย่างมาก ถ้าทำอะไรบู่มบ่ามไปอาจจะมีภัยถึงตัวก็เป็นได้

“ข้าข้อเสนอของท่าน” ออสตินพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง เอ็ดเวิร์ดลงบนบ่าของออสตินเบาๆ แล้วเผยรอยยิ้มออกมา เอ็ดเวิร์ดเลยพูดต่ออีกว่า

“พรุ่งนี้ ข้าจะให้ดาวิดดูแลเจ้า เขาเป็นขุนทหารที่ข้าไว้ใจที่สุด” เอ็ดเวิร์ดพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ออสตินจึงนั่งชันเข่าจับมือหนาของเอ็ดเวิร์ดที่สวมแหวนประจำตะกูล ก้มจรดริมฝีปากจูบที่หัวแหวนด้วยความเคารพ ราวกับว่าเอ็ดเวิร์ดเป็นนายของเขาโดยสมบูรณ์แบบ

“ดยุกแห่งเอดินเฟรด นับจากนี้ข้าจะขอภักดีต่อท่านผู้เป็นนายของข้าไปจนวันตาย” ออสตินพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังและนอบน้อมแด่เอ็ดเวิร์ดผู้เป็นนาย