บทที่ 11 นกฟินิกซ์และงู

รถม้าคันใหญ่ขับเคลื่อนด้วยม้าสี่ตัว มุ่งหน้าไปยังโบสถ์หลวงที่ไม่ไกลจากพระราชวัง โบสถ์หลวงแห่งนี้เป็นที่บรรจุขององค์กษัตริย์และพระราชินีทุกๆ พระองค์ของอาณาจักรโอเรียน่า ที่นี่จึงดูร่มรื่นและงดงามเพราะมีคนดูแลเสมอมาแต่ไม่ให้ประชาชนเข้ามา นอกจากองค์กษัตริย์ และผู้ประกอบพิธีกรรมเท่านั้น ที่นี่ไม่มีบาทหลวงประจำแต่มีทหารคอยรักษาความเรียบร้อย มีนางกำนัล และคนดูสวน พวกเขาคอยดูแลที่นี่ เปรียบเสมือนแม่บ้านที่คอยดูแลตำหนัก

แต่ถ้าว่าวันนี้ต่างออกไป เพราะวันนี้มีบาทหลวงและพระคาร์ดินัลผู้กระทำพิธีกรรมเก็บบรรจุพระบรมศพขององค์ราชินี ทอดเวลายาวนานถึงห้าวัน

ภายในโบสถ์แห่งนี้ตบแต่งด้วยดอกไฮเดรนเยียเป็นดอกไม้ที่นางชอบที่สุด และดอกกุหลาบสีขาวบริสุทธิ์ ตรงกลางห้องมีโลงศพสีไม้ชั้นดี ข้างๆ โลงศพมีหมอนสีแดงบุด้วยผ้ากำมะหยี่วางมงกุฎราชินีอยู่ตรงนั้น

ออสตินทอดสายตามองโลงศพ โดยมีเอ็ดเวิร์ดยืนอยู่ข้างๆ และยังมีนางกำนัลคนสนิทที่เขารู้จักเป็นอย่างดี เพราะพวกนางอยู่ในคฤหาสน์ตระกูลสจ๊วต พวกเธอทั้งสี่คนต่างโศกเศร้ากับการตายของแอนน์

“ท่านดยุก นายน้อยออสติน” หญิงสาวนามว่ามารีพูดชื่อออสตินออกมา ทำให้ทุกคนหันไปทางออสตินและเอ็ดเวิร์ดยืนอยู่ข้างๆ กัน พวกเขาทำความเคารพต่อเอ็ดเวิร์ดด้วยความนอบน้อม

“ท่านพ่อกับท่านแม่กลับไปแล้วหรือ” ออสตินถามเหล่านางกำนัล

“กลับไปเมื่อครู่เจ้าค่ะ” แอนนา นางกำนัลสาวพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าใจใบหน้าของนางยังมีคราบน้ำตาอยู่ ออสตินมองไปยังโลงศพอีกครั้งแล้วค่อยๆ เลื่อนฝาโลงศพออกช้าๆ เพราะไม้นั้นหนักมาก

“เจ้าจะทำอะไร” เอ็ดเวิร์ดถามออสตินด้วยความสงสัย ออสตินไม่พูดสิ่งใดทุกคนต่างเข้าไปช่วยออสตินเลื่อนฝาโลงศพ

ทุกคนต่างตกตะลึง ศพของแอนน์ยังคงสภาพเดิม ออสตินมองหน้าแอนน์แทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

“ทำไมศพยังสภาพดีอยู่ทั้งที่ศพจมน้ำตาย” เอ็ดเวิร์ดพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“อาจเป็นเพราะองค์ราชินีแอนน์ไม่เคยให้ร้าย หรือคิดร้ายกับใคร พระผู้เป็นเจ้าจึงเมตตาให้พระนางคงสภาพเหมือนมีชีวิตอยู่เจ้าค่ะ” แอนนาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง แต่ทว่าออสตินสังเกตว่าบนมือเรียวกำสิ่งใดไว้อยู่ ออสตินจึงงัดมือของนางออก แต่ทว่ามือนางจับไว้ไม่ปล่อย

“ทำไมถึงเอาไม่ออก” ออสตินพูดด้วยความสงสัย

“พวกเราง้างพระหัตถ์ออกหลายครั้งแล้ว แต่พระนางกำแน่นไม่ยอมปล่อย แม้กระทั่งเลดี้เอลิซาเบธ ก็ยังไม่สามารถง้างพระหัตถ์ขององค์ราชินีออกได้เลย” บาทหลวงพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังและสงสัยที่ไม่สามารถง้างมือของแอนน์ได้ เหมือนว่านางกำสิ่งใดไว้อยู่ในมือ

“พวกท่านออกไปก่อน ข้าขออยู่กับองค์ราชินีเพียงลำพัง” ออสตินขอร้องให้พวกเขาออกไปจากห้องโถงเก็บศพ พวกเขาจึงออกไปทันที มีเพียงเอ็ดเวิร์ดที่ยังยืนอยู่ ออสตินใช้มือหนาแกะมือเรียวที่กำอยู่ช้าๆ แต่ว่ามือเรียวนั้นกำแน่นจนเกินที่เขาจะดึงออก เขาจึงมองไปที่นางอีกครั้ง ขณะที่จับมือเรียว

“แอนน์ ในมือของเจ้าเป็นหลักฐานสำคัญ ในการที่ข้าจะหาคนร้ายใช่หรือไม่ ถ้าหากใช่ก็คลายมือนี้เสียข้าจะหาตัวคนร้ายอยากขึ้น แอนน์ข้าสัญญาข้าจะหาคนร้ายมาให้ให้ได้” ออสตินพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังและหนักแน่น เขาจึงเริ่มแกะมือเรียวของแอนน์อีกครั้ง ครั้งนี้แกะมือเรียวอย่างง่ายดาย ขณะที่มือเดียวของนาง มีแหวนเงินอยู่วงหนึ่ง เป็นแหวนหัวเกลี้ยงสลักรูปนกฟินิกซ์เหยียบงู มันทำให้เขาสงสัยว่านี่คือตราสัญลักษณ์ของตระกูลใด

“เอ็ดเวิร์ดท่านรู้หรือไม่แหวนวงนี้เป็นของตระกูลใด” ออสตินชูแหวนให้เอ็ดเวิร์ดได้เห็น เอ็ดเวิร์ดรับแหวนวงนี้มาพินิจพิจารณาอย่างถี่ถ้วน

“แหวนวงนี้น่าจะเป็นตระกูลเบอร์มิ่งแฮม ตระกูลนี้สาบสูญไปหลาย 10 ปีตั้งแต่กษัตริย์องค์การนิรเทศตระกูลเบอร์มิงแฮมออกจากโอเรียน่า โทษฐานก่อกบฏต่อองค์กษัตริย์” เอ็ดเวิร์ดพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังมองไปที่แหวนอีกครั้งแล้วส่งให้ออสติน ออสตินรับแหวนกลับคืนมาแล้วเขาก็ใส่ไว้ในเสื้อแล้วค่อยๆ หันไปมองแอนน์อีกครั้ง

“แสดงว่าการตายของแอนน์ มันต้องเกี่ยวข้องกับผู้มีอำนาจที่ต้องการโค่นล้มกษัตริย์” เอ็ดเวิร์ดพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“แต่นางไม่ได้เกี่ยวข้องกับเรื่องการเมืองหรืออำนาจการปกครอง เพราะเหตุใดนางต้องมาตายในสภาพเช่นนี้” ออสตินพูดด้วยความไม่เข้าใจกับการสันนิษฐานของเอ็ดเวิร์ด เพราะว่าแอนน์ เป็นแค่อิสตรีคนหนึ่งที่แต่งงานกับองค์กษัตริย์ไม่ใช่นางขึ้นมาเป็นกษัตริย์

“ในเมื่อราชินีพี่สาวของเจ้าแต่งงานกับน้องชายของข้านางก็ไม่มีทางแบ่งแยกตัวเองจากการ ปองร้ายของเหล่าผู้อาฆาตมาดร้าย ในเมื่อก้าวขึ้นมาเป็นองค์ราชินี ชีวิตของนางไม่ใช่ของนางต่อไป” เอ็ดเวิร์ดพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังให้ออสตินรู้บริบทเรื่องการเมืองของราชสำนักให้มากขึ้นอาจจะไม่มากนักก็ตามที

“รู้เช่นนี้ ข้าน่าจะอยู่บ้านเพื่อค้านการแต่งงานแบบค้านหัวชนฝากับองค์กษัตริย์” ออสตินพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังเต็มไปด้วยความเจ็บปวดรวดร้าวหัวใจขณะที่มองไปยังศพน้องสาวของตนเอง เด็กสาววัย 16 ผู้ร่าเริงและสดใสไม่ควรมาตายในสภาพเช่นนี้

“เจ้าเองก็รู้ว่า นางนั้นรักพระองค์มาตั้งแต่ไหนแต่ไร ถึงเจ้าค้านไปนางก็คิดจะแต่งงานกับพระองค์อยู่ดี เจ้าไม่มีทางเลยที่จะปฏิเสธได้ เพราะถึงอย่างไร องค์กษัตริย์ก็หาวิธีทางเพื่อที่จะแต่งงานกับนางให้จงได้” เอ็ดเวิร์ดพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ออสติน มองแหวนในมืออีกครั้ง เขาคิดว่าคนร้ายจะต้องอยู่ในวังแน่นอน แต่จะอยู่ตรงไหนต้องตาม เขาต้องตามตัวคนร้ายคนนั้นให้เจอให้ได้ไม่ว่าคนร้ายนั้นจะเป็นนางกำนัลทหารหรือขุนนางก็ตามที

“ท่านมีวิธีใดบ้างที่ข้าจะเข้าวัง โดยที่ไม่มีใครล่วงรู้ว่าข้าเป็นใคร” ออสตินพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง เอ็ดเวิร์ดเงียบไปชั่วครู่ เขาลองคิดวิธีที่จะพาออสตินเข้าวังโดยที่ไม่มีใครล่วงรู้ว่าเขาเป็นใคร ถึงอย่างไรเขาก็เข้าวังมานานมากแล้ว ประมาณ 10 กว่าปีเห็นได้ คนอาจจะลืมใบหน้าเขาไปแล้วด้วยซ้ำ

“ข้าจะช่วยให้เจ้าเข้าวัง”

“บุญคุณในครั้งนี้ ข้าจะไม่ลืมเลย”