Chapter.5 ปกป้อง

"กลับไปได้แล้ว " ฉันหันไปบอกคนตัวโตที่เดินมาข้างๆ ด้วยความระอา หมดปัญญาต้านทานความมึนของเขาแล้วล่ะ ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ ทำตัวเป็นเด็กๆ อุตส่าห์ยื้อเวลาอาบน้ำแต่งตัวช้าที่สุด ออกมายังทำหน้าเหลอหลายียวนกวนประสาทหน้าหอพัก ถ้าตามขึ้นไปได้ก็คงตามไปแล้ว ฉันพักอยู่หอหญิงเป็นกฎของมหาวิทยาลัยเด็กปีหนึ่งต้องย้ายเข้ามาอยู่ทุกคน ความสูงและหน้าหล่อๆ ของเขาดึงดูดให้ผู้หญิงแถวนี้มองตาเป็นมัน ตามมาด้วยเสียงซุบซิบนินทา บางคนก็มองแรงมาที่ฉัน เพราะเขาคนเดียวทำให้ผู้หญิงพวกนี้เข้าใจผิดไปหมด ชีวิตอยู่บนความเสี่ยงแล้วล่ะตัวเรา

"เดินมาส่งขอบคุณสักคำก็ไม่มี โบกมือให้หน่อยก็ไม่ได้ " อยากจะกรี๊ดใส่หน้าดังๆ

"ไม่ได้ขอ"

"ตอนเที่ยงพี่มารับไปกินข้าวนะ "

"ไม่ " ฉันตอบแบบไม่คิด พอกันที แค่นี้ก็ปวดหัวจะแย่  ทุกวันนี้ไม่มีใครอยากคบฉันเป็นเพื่อนอยู่ละ ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องอิจฉากันขนาดนั้น มันเป็นเรื่องน่ายินดีมากนักเหรอที่มีผู้ชายมานั่งรอหน้าตึกคณะ คอยมาชวนไปกินข้าวดูหนัง เดินไปส่ง ขอเบอร์ ฉันไม่ได้หยิ่ง ใครถามฉันก็ตอบเท่าที่ตอบได้เท่านั้น โนถามเรื่องส่วนตัวเพราะไม่ชอบ ไม่ไปไหนกับใครไม่นัดคุยกับใครสองต่อสอง ไม่แจกเบอร์ไม่แลกไลน์กับใครทั้งนั้น ฉันกลายเป็นน้องปีหนึ่งสุดฮอตที่รุ่นพี่และรุ่นเดียวกันไม่ชอบหน้า บางครั้งก็รู้สึกน้อยใจ แต่ก็มีบางคนที่เข้าใจ และยอมคบฉันเป็นเพื่อน

"ถ้าพี่ไม่เดินมาส่งก็ไม่รู้เลยนะเนี่ยว่ามีหนุ่มๆ มาคอยขายขนมจีบ ตอนเที่ยงพี่จะมารับไปกินข้าว ห้ามหนี" บังคับกันชัดๆ

"ทำไมหวายต้องรอ " ฉันหันไปแหวใส่ การกินข้าวกับใครสักคนต้องเป็นคนที่เราเต็มใจด้วยสิ ไม่ใช่ขู่บังคับกันขนาดนี้ แล้วจะไปกินลงมั้ยคะแนนจีบสาวสิบเต็มสิบส่วนความมึนเต็มร้อยฉันให้พันหนึ่งเลย

"เพราะเราเป็นแฟนกันไงครับ เราต้องกินข้าวด้วยกัน " แล้วทำไมต้องเสียงดัง คนหันมามองหมดแล้ว แค่นี้ยังเป็นจุดสนใจไม่พออีกหรือยังไง

"น้องหวายมีแฟนแล้วหรือครับ"

"น้องหวายพี่มารอน้องทุกวันทำไมถึงทำแบบนี้ล่ะครับ "

"หุบปาก!!! กูเนี่ยแหละแฟนน้องหวาย ใครหน้าไหนก็ห้ามยุ่ง ถ้าพรุ่งนี้กูยังเห็นมานั่งหม้อแฟนกูอีกล่ะก็ ...กูจะจับพวกมึงควักลูกตาออกมาให้หมด " รู้สึกขนลุกกับประโยคที่ประกาศกร้าวออกไปเมื่อสักครู่ ตอนนี้สายตาทุกคู่มองมาที่เราสองคน เอาละ มีอะไรที่น่าอายมากกว่านี้อีกมั้ย

"พี่นัท "

"หึง เข้าใจมะ มีแฟนสวยเหนื่อยชิบ " ใครแฟนพี่??

"ไอ้บ้าใครแฟนพี่วะ "

"หอมแก้มหน่อยดิ จะไปเรียนแล้ว " เอากับพี่มันสิ ฉันพยายามหลับตาผ่อนลมหายใจเข้าออกอย่างช้าๆ หวังว่าจะอดทนกับพฤติกรรมเขาได้ แค่นี้ก็อับอายมากพออยู่แล้ว ส่วนผู้ชายพวกนั้นก็แยกย้ายกันไปเรียนอย่างรวดเร็วจะกลัวอะไรขนาดนั้น

"ไม่ค่ะ "

"หวาย "

"อ้าวโบ แม่เป็นไงบ้าง " เพื่อนคนสวยมาพอดี ฉันหันไปคุยกับโบเพื่อนสนิทคนเดียวที่ยอมคบฉันเป็นเพื่อนโดยไม่สนคำต่อว่าและคำนินทาของคนรอบข้าง อย่างน้อยๆ ก็ยังมีผู้หญิงจิตใจดีอีกหนึ่งคนที่ฉันไว้ใจได้

"ดีขึ้นแล้ว แล้วมากับใครเหรอ "

"สวัสดีครับ พี่ชื่อนัทครับ เป็น ฟะ"

"ใครก็ไม่รู้ เดินตามมา ไม่รู้จัก ไปเรียนกันดีกว่า "

"เฮ้ย เมื่อคืนยังนอนห้องเดียวกันอยู่เลย "

"ไอ้ ...พี่ นัท " ฉันเกลียดหน้าเขาที่สุด ทำเป็นยิ้มกว้างตาหยี คิดว่าตัวเองหล่อแล้วจะทำอะไรก็ได้อย่างนั้นเหรอ ก็หล่อจริงๆ นั่นแหละ สมกับตำแหน่งอดีตเดือนวิศวะ แต่ไม่ใช่เดือนมหาลัย เพราะมีคนหล่อกว่าแต่ก็ไม่เท่าไหร่ความหล่อพอๆ กัน สงสัยอีพี่นัทคงเลวกว่าก็เลยไม่ได้รับตำแหน่ง คนหล่อนี่อันตรายจริงๆ

"เฮ้ย เรียกไอ้ก็ได้ถ้าโมโห พี่เข้าใจ " มีการยื่นมือมาตบบ่าอีกมันจะมากไปแล้ว ขอเอาไม้หน้าสามฟาดหัวให้แตกอีกแผลได้มั้ย

"หวาย โบไปรอที่ห้องเรียนก่อนก็ได้ถ้าหวายยังเคลียร์ธุระไม่เสร็จ " โบทำท่าจะถอยห่างเพราะเห็นท่าไม่ค่อยดี ใช่ฉันกำลังโมโห ตั้งแต่เกิดมาจากท้องแม่ไม่เคยโมโหใครแบบนี้และมากเท่านี้มาก่อน ....ไอ้ไบโพล่า ไอ้หลงตัวเอง ชาตินี้ทั้งชาติก็อย่าได้หวังว่าจะได้เห็นขอบกางเกงในฉันเลย …บักนัท!!!

"ตั้งใจเรียนนะ พี่ไม่กวนแล้ว เดี๋ยวตอนเที่ยงพี่มารับไปกินข้าว " ฝันไปเถอะ ใครจะอยู่รอ พูดไม่รู้เรื่องก็ไม่จำเป็นต้องพูดกันอีกต่อไป

"น้องโบ ชื่อโบใช่มั้ย ฝากแฟนพี่ด้วยนะครับ พี่ไปละ "

"ไปเลย " ไปสักที บทจะง่ายก็ง่ายแสนง่าย โอ๊ย...ปวดหัว

" หวาย"

"คือ... เรื่องมันยาว หวายยังเหนื่อยอยู่เลย "

"ไม่เป็นไรอยากเล่าก็เล่า ไม่อยากเล่าก็ไม่ต้องเล่า โบเข้าใจ"

"ขอบใจนะ "

"คนนี้โบเชียร์นะ พี่เขาน่ารักดี หมายถึง " โบหยุดพูดทันทีเมื่อเห็นสีหน้าของฉันเหมือนคนกำลังตรอมใจตาย อยากให้เพื่อนเป็นโรคซึมเศร้าเบาหวานความดันหรือยังไง แค่นี้ก็จะขาดใจตายอยู่แล้ว อยากกัดลิ้นฆ่าตัวตายทุกครั้งที่อยู่ใกล้เขา ..โบใจร้าย เชียร์ใครไม่เชียร์ ไอ้ไบโพล่ามันมีอะไรดี

"หยุดพูดเลยไปเรียน รีบเรียนจะได้รีบหนี ไม่ได้ยินหรือไงเขาจะลากเพื่อนไปกินข้าวด้วย "

"ก็แค่กินข้าวเองกลัวอะไร " โบคะ ..เครื่องหมายคำถามเต็มหน้าฉันไปหมด เพื่อนโบต้องการอะไร

"ไม่กิน ไม่คุย ไม่ทุกอย่าง ไปเรียน แล้วก็ห้ามพูดถึงตานั่นอีก "

"พี่เขาหัวแตกด้วยเหรอ "

"ใช่ เมื่อวานไปโดนอะไรมาก็ไม่รู้ " ระหว่างทางเราสองคนคุยนั่นคุยนี่กันไปเรื่อย ไม่พ้นเรื่องเดิมก็แล้วแต่โบแล้วกัน

"หวายเย็บแผลให้พี่เขาใช่มั้ย"

"ทำไมคิดว่าเป็นหวายละ "

"ก็..หวายเย็บแผลเป็นนี่นา อีกอย่าง พี่เขาดูชอบหวายมากเลยนะ "

"ดูออกขนาดนั้นเลยเหรอ ไม่อยากจะเชื่อหรอก ยิ่งหล่อยิ่งอันตราย คนบ้าที่ไหนเขาขอเป็นแฟนตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ บอกชอบทั้งๆ ที่ยังไม่ได้ศึกษาดูใจกัน มันเป็นไปไม่ได้หรอกโบ มันบ้า"

"เป็นไปได้สิ การตัดสินใจคบกันมันไม่ได้เสียหายอะไรเลยนะหวาย จะช้าหรือเร็วไม่สำคัญ สำคัญแค่ว่าเรารู้สึกยังไงมากกว่า บางคนอยู่ด้วยกันทั้งๆ ที่ไม่ได้แต่งงานแต่โคตรรักกันไม่เคยทะเลาะกัน บางคนแต่งงานกันแต่ไม่เคยรักกัน ทะเลาะกันตลอดเวลา รอวันเลิกรา ทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกมีอีกหลายเรื่องที่เราคาดไม่ถึง คนเราอะมันไม่ได้เหมือนกันทุกคนหรอกนะหวาย " กูรูอย่างแท้จริงก็จริงอย่างที่โบพูด แต่ฉันยังไม่พร้อมนี่นา ฉันไม่ได้โหยหาความรักจากเพศตรงข้ามสักหน่อย มีผู้ชายหลายคนที่พยายามเข้ามาแต่ฉันก็ไม่ได้สนใจใครเป็นพิเศษ จะมีแปลกแยกก็พี่คนนี้นี่แหละ รุกแรงแซงทุกราย

---------------------------------

12.00 น

ผมนั่งมองนาฬิกาข้อมือแล้วยกยิ้ม เที่ยงแล้วโว้ย ...ได้เวลาไปรับสาวมากินข้าวด้วยสักที หลังจากที่นั่งแหง่วอยู่นานเพราะวันนี้ไม่มีเรียน ชีวิตของนักศึกษาปีสี่ก็แบบนี้ คนอื่นๆ ยุ่งวุ่นวายกันไป ส่วนผมชิลล์ๆ ขอจีบหญิงก่อนเรียนจบจะได้มีเมีย

"ไอ้นัท ไปหาไรแดกกัน "

"ไปเลยกูมีนัด " ผมตอบไอ้วายุกลับไปก่อนที่จะลุกขึ้นจัดระเบียบเสื้อผ้าตัวเองให้เรียบร้อย

"นัดอะไรวะ "

"นัดสาว สวยด้วย "

"อ๋อ ข่าวลือเมื่อเช้า เฟรชชีคณะพยาบาล ตัวเต็งดาวมหาลัยปีนี้ ไอ้นี่ อีกแล้วนะมึง "

"กูเล็งมานานแล้ว หยุดพูด " ผมเบรกไอ้วายุก่อนจะเถียงกันยาวมากกว่านี้ มันเรียนคนละคณะกับผม เพื่อนที่สนิทส่วนมากจะอยู่คนละคณะ เวลาไม่ค่อยตรงกันเท่าไหร่ แต่วันนี้ไอ้วายุโผล่มาแต่ผมไม่ว่างเพราะมีธุระกับสาวสวย ขอชิ่งนะ

----------------------

"สวยนักเหรอ ฮะ พี่ถามเนี่ย สวยนักเหรอ "

"พี่ว่าเลิกเรียนไปทำอย่างอื่นดีกว่า อ่อยผู้ชายไปทั่ว ดูสิ ผู้ชายมานั่งรอเป็นสิบ แบบนี้รับไหวเหรอ "

"ขอโทษนะคะ เขามานั่งรอหนูแล้วพี่มาเดือดร้อนอะไรด้วย "

"เถียงเหรอ ปากดีแบบนี้ต้องโดนอะไรดี พวกแก อยากสั่งสอนเด็กใหม่สักหน่อยมั้ย "

"ก็เอาสิคะ เอาเลย อยากทำอะไรก็เชิญ คิดว่ามีมือมีตีนคนเดียวหรือไง "

"อีนี่! "

"หยุด! "

พลั่ก

"โอ๊ย"

"หวาย " ผมวิ่งเข้าไปรับร่างเล็กที่ล้มกระแทกพื้นเพราะถูกแรงผลักจากผู้หญิงนิสัยไม่ดีกลุ่มหนึ่ง  คำพูดคำจาน่าจะเป็นรุ่นพี่ รุ่นพี่แบบนี้ไม่น่าจะมีสิทธิ์ยืนอยู่ในมหา'ลัย เป็นตัวอย่างที่ไม่ดีเอาซะเลย ผมรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าของตัวเองในกระเป๋าออกมาซับเลือดที่หัวเข่าทั้งสองข้างของกอหวายทันที ผมโมโหมาก แต่ก็ต้องดูแลกอหวายก่อน

" เจ็บ " หยดน้ำใสๆ หยดลงบนแขนของผมพอดี ไม่รู้ว่าเธอเจ็บแผลหรือว่าเจ็บใจกันแน่ ถ้าผมมาช้ากว่านี้ ยังไม่รู้เลยว่าจะต้องเจออะไรบ้าง

"อย่าร้อง พี่อยู่นี่นะ "

" พี่นัท "

"ฉันจะไม่ลงมือเอง พวกเธอมันจิตไม่ปกติ ผัวไม่รักหรือไงวะ ถึงได้มาหาเรื่องคนอื่นเขาแบบนี้ "

"..? "

"กูถามก็ตอบสิวะ เงียบทำห่าอะไร ผัวไม่รักหรือไง " ผมไม่จำเป็นต้องพูดเพราะอ่อนโยนกับผู้หญิงพวกนี้ หน้าสวยใจเสียผมละเกลียดที่สุด เกลียดฉิบหาย ผู้หญิงพวกนี้ไม่สมควรได้รับความรัก คำชม หรือแม้กระทั่งความเมตตาจากคนอย่างผม กูเถื่อน กูเลว กูยอมรับแต่กูก็ไม่เคยทำเรื่องระยำกับใครเพราะความอิจฉา

"มะ ไม่ค่ะ "

"ไม่นี่คืออะไร ไม่มี ไม่รัก หรือว่า ไม่มีใครเอา "

"พี่คะ หวายอยากไปจากตรงนี้ " คนกลุ่มนี้สมควรโดนประจานต่อหน้าคนเยอะๆ แต่เอาเถอะ ผมไม่อยากให้กอหวายรู้สึกแย่มากไปกว่านี้ ผมไปยืนรอกอหวายหน้าตึกคณะพยาบาลแต่ไร้วี่แวว รู้ว่ายังไงเธอก็ต้องหนีหน้าไม่ยอมไปกินข้าวกับผมแน่ๆ ผมเลยตามหาจนเจอ โชคดีแค่ไหนแล้วที่เจอ

"ลุกไหวมั้ย "

"ไหวค่ะ " คงไม่ไหว เพราะหัวเข่าทั้งสองข้างกระแทกลงพื้นแรงมาก แรงขนาดที่ว่ามีรอยบวมปูดขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด รอยแตกเลือดไหลเป็นทางยาว แล้วแบบนี้จะไม่ให้โมโหเลือดขึ้นหน้าได้ยังไง

"กูไม่ต่อยหน้าแหกก็บุญแล้ว จะไปไหนก็ไป! "

"ขอโทษค่ะ " ทำเป็นเสียงสั่น ไม่สงสารเลยสักนิด มารยา

"เอากองไว้ตรงนั้น แล้วก็ไป! ไปสิวะ!!! " โมโหฉิบหาย ให้ฟรีผมก็ไม่เอา ใครได้พวกนี้เป็นเมียคงเพลียไปตลอดชีวิต ถ้ายังไม่พัฒนาความคิดชีวิตคงไม่พบอะไรดีๆ หรอก อิจฉาคนอื่นแถมยังทำตัวเลวๆ ใส่อีก ใช้ไม่ได้ เกลียดเข้าไส้

"พี่นัท "

"ทีหลังอย่าหนี เพราะหนียังไงก็หนีพี่ไม่พ้น หยุดร้องไห้ด้วย "

"ขอบคุณนะคะ "

"แป๊บนึงนะ " ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดหาเบอร์แม่ "แม่ครับ แม่มีเคสหรือเปล่า ผมจะเข้าไปหานะครับไม่เกินยี่สิบนาที ครับๆ "

"โทรหาคุณป้าทำไมคะ"

"มีเรียนต่อหรือเปล่า "

"ไม่ค่ะ "

" ไปหาหมอ ล้มแรงขนาดนี้ ต้องไปตรวจให้ละเอียด "

"เกรงใจคุณป้า รบกวนท่านเปล่าๆ "

"นั่นแม่แฟนเอง ไม่ต้องเกรงใจนะ ปะ พี่อุ้มดีกว่า ฝืนเดินมันจะเจ็บและอักเสบได้ "

"พี่นัทคะไม่ต้องค่ะ " ขัดใจผมได้ที่ไหน ผมอุ้มเธอแล้วพาเดินเลี่ยงไปทางด้านหลังเพราะไม่อยากให้เธออาย เธอไม่ได้ขัดขืน เพราะรู้ว่ายังไง ...ผมก็ไม่ฟังอยู่ดี

"ผ้าเช็ดหน้า "

"ของหวายไง พี่ให้แม่บ้านซัก กะจะเอามาคืน แต่..เก็บเอาไว้ใช้ดีกว่า " ผืนวันนั้นที่ใช้ซับเลือดให้วันที่ผมหัวแตก วันนี้ผมใช้มันซับเลือดให้เธอบ้าง ทีแรกจะเอาไว้ใช้เอง พกผ้าเช็ดหน้าในรอบหลายปีตั้งแต่จบอนุบาลก็ไม่เคยพกผ้าเช็ดหน้าอีกเลย

"มันเน่ามากเลยนะ "

"เน่าแสดงว่าใช้บ่อย "

"บ้า "

---------------------------------