Chapter.4 ขายเท่าไหร่

"เสร็จหรือยังคะ ถ้าเสร็จแล้วก็ขอทางด้วย"

"กับเธอ ยังไม่เสร็จ" ฉันถอนหายใจให้กับคนตรงหน้า ไม่เจอกันนานยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน นิสัยแบบนี้จบเมืองนอกมาได้ยังไง

"มีอะไรกับฉันคะ ฉันจะทำงาน หรือว่าจะยืนอยู่ในห้องน้ำก่อนก็ได้นะคะฉันจะไปทำส่วนอื่นต่อ" วิวและบรรยากาศดีมากหรือไง

"พี่เกื้อให้เธอเดือนละเท่าไหร่" คิดแล้วว่าต้องเป็นเรื่องนี้ เอาเถอะ ผู้ชายฉลาดน้อยอย่างเขาคงคิดได้แค่นี้ ฉันจะไม่โกรธคิดเสียว่าเขาไม่รู้และมีสมองน้อยกว่าความหล่อบนหน้า ผิดหวังแทนพี่พิมจริงๆ

"ไม่ได้ให้"

"อะไรกัน ถูกใจถึงกับให้ฟรีเลยเหรอ" พยายามนับหนึ่งถึงสิบในใจ ความคิดเขาสกปรกที่สุด ฉันจะคิดแบบนั้นกับพี่ชายตัวเองได้ยังไง

"นี่คุณ ไม่รู้อะไรก็อย่าพูดมาก"

"งั้นก็พูดมาสิว่าเธอกับพี่เขยฉัน ไม่ได้เป็นอะไรกัน" อีตาบ้านี่ เข้าใจหรอกนะว่ารักพี่สาวมาก แต่ช่วยวิเคราะห์และสอบถามความจริงก่อนได้มั้ย อยู่ๆ มาถามแบบนี้ได้ยังไง

"ฉันกับพี่เกื้อ เป็น .."

"ถ้าฉันจะซื้อบ้าง เธอขายเท่าไหร่"

ซ่า!

"ยัยโบใหญ่ เธอทำอะไร สาดน้ำใส่ฉันทำไม แล้วน้ำนั่น"

"ฉันเพิ่งใช้ซักผ้าขี้ริ้วที่ถูพื้นห้องน้ำค่ะท่านประธาน เผื่อจะคิดอะไรได้บ้าง น้ำในถังเนี่ยยังดูสะอาดกว่าใจท่านประธานอีกนะคะเนี่ย" สภาพเขาดูไม่ได้เลย ฉันก็แอบตกใจเหมือนกันว่าทำไมถึงมือไวใจเร็วขนาดนี้ คงเพราะประโยคที่เขาพูดออกมาเมื่อกี้ มันทั้งน่ารังเกียจและน่าขยะแขยงที่สุด

"เธอ"

"ไม่คิดเลยนะคะว่าความคิดคุณจะต่ำได้มากขนาดนี้ มาถึงขนาดนี้ฉันก็ไม่จำเป็นต้องอธิบายหรือพูดอะไรกับคุณอีก จะเข้าใจยังไงก็เชิญค่ะ "

"เธอจะเป็นเมียเก็บพี่เขยฉันไม่ได้นะ ฉันไม่ยอมเด็ดขาด" ไอ้สมองน้อย คิดได้แต่เรื่องต่ำตม เรียนสูงไม่ได้ช่วยให้ความคิดพัฒนาขึ้นเลย

"ฉันก็ไม่ยอม" พูดจบฉันก็รีบรวบอุปกรณ์ทำความสะอาดเดินหนีเขา สภาพแบบนั้นคงไม่กล้าเดินตามออกมาหรอก

"หยุดนะ ยัยโบใหญ่ กลับมารับผิดชอบสิ่งที่เธอทำไว้เดี๋ยวนี้" ยังสั่งเก่งเหมือนเดิม ทำคุณบูชาโทษคืนนั้นไม่น่าช่วยไว้เลย น่าจะปล่อยให้ตายไปซะ ไม่รู้จักบุญคุณ คนใจบาปคิดได้แต่เรื่องเลว ๆ

ฉันไม่หันกลับไปมองและสนใจเสียงร้องโหยหวนของท่านประธานอีกเพราะมีงานต้องทำอีกหลายอย่าง เขาจะเป็นยังไงก็เรื่องของเขาไม่เกี่ยวกับฉัน ถือซะว่าเป็นเพราะความปากไม่ดีชอบคิดไปเองถึงได้โดนแบบนั้น

"น้องโบ ยังไม่กลับบ้านอีกเหรอ"

"ยังค่ะ งานเยอะแยะเลยโบกลัวป้าแดงทำไม่ไหว" พี่เกื้อเดินมาถาม หน้าดูเหนื่อยๆ คงเพราะงานวันนี้

"เจอก็ดีแล้ว พี่มีงานตำแหน่งใหม่มาให้เราทำแล้วนะ" ฉันขมวดคิ้วทันทีที่ได้ยินแบบนั้น เพิ่งสมัครเรียนไปยังไม่ทันได้จ่ายเงินค่าหน่วยกิตด้วยซ้ำทำไมพี่เกื้อรีบเลื่อนตำแหน่งให้เร็วขนาดนี้

"เร็วไปค่ะพี่เกื้อ" ปรับอารมณ์ตามแทบไม่ทัน วันนี้เป็นวันอะไรของฉันนักหนา มาครบทุกรสชาติ

"ไม่เร็วไปหรอกจ้ะ"

"คุณป้า สวัสดีค่ะ" ฉันรีบยกมือไหว้คุณป้าวจี คุณป้าวจีคือแม่ของพี่พิมเป็นแม่ยายของพี่เกื้อแล้วก็เป็นคุณย่าของน้องพาย นานมากแล้วที่ฉันไม่มีโอกาสได้เจอท่าน

"ป้าไม่สบายใจทุกครั้งที่เห็นหนูโบทำงานตำแหน่งนี้ บอกตามตรงว่าป้าไม่ปลื้มเลยลูก" ท่านเข้ามาจับมือฉันแล้วมองด้วยแววตาที่รู้สึกผิด

"คุณป้า โบไม่ลำบากจริงๆ ค่ะ อย่ามองโบด้วยสายตาแบบนี้สิคะ ไม่เอานะคะ" คุณป้าวจีน่ารักและให้ความเมตตากับฉันมาก แม้จะไม่ค่อยได้เจอแต่ท่านก็น่ารักเสมอเมื่อเราได้เจอกัน

"ป้าไม่ยอมแล้วนะ" ท่านพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"แต่โบเพิ่งสมัครเรียนเองนะคะ"

"ในตำรากับปฏิบัติ ป้าว่าลงมือทำเร็วน่าจะได้เปรียบนะ" พี่เกื้อพยักหน้ารัว ๆ เห็นด้วย

"คุณป้าจะให้โบทำงานตำแหน่งอะไรคะ" ฉันถามกลับเสียงเบา โดนรุมขนาดนี้จะไปไหนรอด

"เลขาเจ้าเกื้อไงลูก ส่วนเจ้าแสบนั่นได้เลขาเจ้าเกื้อคนเก่าไปแล้ว" เจ้าแสบที่ป้าวจีพูดถึงคงเป็นท่านประธาน

"โบทำไม่ได้หรอกค่ะ"ฉันรีบปฏิเสธ งานเลขาไม่ใช่งานง่าย ถ้าไม่มีประสบการณ์ต้องทำไม่ได้แน่ ๆ มันยุ่งยากและวุ่นวายไปหมดไม่ใช่แค่แต่งตัวสวยแล้วนั่งโต๊ะอยู่หน้าห้องผู้บริหาร ต้องละเอียดรอบคอบ แบบนั้นฉันจะทำได้เหรอ

"ต้องได้สิลูก ไม่มีอะไรที่เราทำไม่ได้หรอก เชื่อป้าสิ" ฉันหันไปมองพี่เกื้อเพื่อหาตัวช่วย แต่ก็ได้แค่เพียงรอยยิ้มบางๆ กลับมา

"โบขอคิดดูก่อนได้มั้ยคะ"

"คิดนานไม่ได้นะ พี่ชายเราขาดเลขางานท่วมเป็นกอง" ถ้าเป็นแบบนั้นไม่ดีแน่ พี่เกื้ออยากมีเวลาอยู่กับน้องพาย อยากได้เวลาไว้อยู่กับครอบครัว ถ้าฉันรีบเข้าไปช่วยให้งานพี่เกื้อคล่องตัวขึ้นเวลาให้ครอบครัวของพี่เกื้อคงมีมากขึ้น

"พี่เกื้อโบไม่แน่ใจศักยภาพตัวเองเลยค่ะ"

"น้องพี่เก่ง ทำได้อยู่แล้ว"

"นะลูกนะ ป้าจะได้สบายใจ" คุณป้าวจีเสริมอีกแรงแบบนี้จะไปไหนรอด ก็คงต้องจำยอมเป็นเลขาฝึกหัดให้พี่เกื้อ ส่วนตาบ้านั่นจะไม่อกแตกตายหรือถ้ารู้ว่าฉันได้เลื่อนตำแหน่งไปทำงานเป็นเลขาให้พี่เกื้อ เขาคงเตรียมหาเรื่องฉันแน่นอน

"ก็ได้ค่ะคุณป้า โบจะทำค่ะ"

"วันนี้พี่พาไปซื้อชุดทำงานนะ" พี่เกื้อเสนอตัวเป็นสปอนเซอร์ออกค่ายูนิฟอร์มให้  ฉันอยากปฏิเสธแต่ก็ถูกคุณป้าขัดไว้ก่อน ท่านยังสนับสนุนค่าชุดอีกด้วยเป็นเงินสดเยอะพอสมควร

"หนูโบก็เหมือนลูกสาวป้าอีกคน รับไว้นะลูกนะ" ฉันจะทำอะไรได้นอกจากยกมือไหว้และรับเงินมาใส่กระเป๋าเอาไว้

"ขอบคุณค่ะคุณป้า"

"ป้ากลับก่อนนะลูกนะ มีงานเลี้ยงต่อ" เราสองคนยกมือไหว้คุณป้าพร้อมกัน พอคุณป้าเดินหายไปฉันก็รีบถอนหายใจแล้วหันไปดุพี่เกื้อ

"หาพวกอีกแล้วนะคะ"

"อะไรกัน ไม่ต้องมาดุพี่เลย เอาของไปเก็บพี่จะพาไปซื้อของเย็นนี้พี่พิมชวนไปกินข้าวที่บ้านด้วย" ฉันยิ้มออกเมื่อพี่เกื้อพูดถึงพี่พิม รอยยิ้มและเสียงหัวเราะของน้องพายลอยเข้ามาในหัวทันที

"โบคิดถึงน้องพายที่สุดเลย "

"เก็บเงินที่คุณป้าให้ไว้ใช้นะ แล้วเอาเงินที่พี่ซื้อชุดแล้วก็ของที่เราอยากได้" ฉันซาบซึ้งถึงความเมตตาของทุกคนจริงๆ ทั้งคุณป้าแล้วก็พี่ชายที่แสนดีคนนี้

"โบรักพี่เกื้อนะคะ"

"พี่ก็รักโบ"

เคร้ง!

เหมือนมีบางอย่างล้มลงบนพื้นจนทำให้เราสองคนหันไปมองพร้อมกัน เสียงดังมากจนทำให้ฉันต้องเดินไปดู ถังขยะสเตนเลสล้มจนทำให้ขยะกระจัดกระจายเต็มพื้น อยู่สูงขนาดนี้คงไม่มีหมามารื้อหรอก คงเป็นคนนั่นแหละ บนพื้นมีรอยน้ำหยดเป็นทางอีกด้วยทั้งๆที่ฉันเพิ่งถูไปก่อนหน้านี้

"หมาสกปรก"

-----