Chapter.3 ยังเหมือนเดิม

ฉันนั่งมองตัวเองในกระจกกับลุคที่ไม่ค่อยคุ้นนัก ตำแหน่งพนักงานทำความสะอาดเคยแต่งหน้าที่ไหน อย่างมากก็แค่แป้งฝุ่นกับลิปมัน แฟชั่นแต่งตัวไม่แพรวพราวเหมือนสาวออฟฟิศเพราะลักษณะงานของฉันมันไม่ได้

"น้องโบมาลูก ท่านประธานใกล้ถึงแล้ว" ฉันรีบลุกจากเก้าอี้แล้วเดินไปหาพี่ดาเพื่อเตรียมตัวทันที พอออกมาข้างนอกก็ถูกพี่ๆ ที่รู้จักแซว บางคนก็เข้ามาชมว่าใส่ชุดนี้แล้วสวยมาก แต่ก็มีบางคนที่มองมาด้วยสายตาที่ทำให้รู้สึกไม่ดีนัก ฉันไม่ได้สนใจอยู่แล้วเพราะพี่ๆ ส่วนใหญ่เป็นมิตรและน่ารักกับฉันมาก ส่วนเรื่องที่เป็นน้องสาวของพี่เกื้อก็มีแค่บางคนเท่านั้นที่รู้ นับคนน่าจะได้

"สวยมากเลยน้องโบ ยัยมิ้นไม่มีวาสนาอะเนอะ"

"ไม่มีวินัยมากกว่า" พี่ดาสวนขึ้น คงยังโกรธพี่มิ้นอยู่มากเพราะทำให้แผนที่วางเอาไว้ต้องเปลี่ยนใหม่ทั้งหมด แล้วคนที่เหนื่อยเดินเรื่องก็คือพี่ดาคนเดียว

"รู้ทั้งรู้ว่ามีงานสำคัญก็ยังเมาเละเทะ ตำแหน่งเลขาจะปลิวก็คราวนี้แหละ" พี่ๆ ที่ได้ยินถึงกับหน้าถอดสี ฉันเองก็รู้สึกไม่ดีไปด้วย พี่มิ้นทำงานดีมาตลอดทำหน้าที่เลขาได้ดีไม่มีที่ติ ไม่รู้ทำไมถึงได้เมาเละเทะจนเสียงานขนาดนั้น เสร็จงานว่าจะโทรไปถามอาการสักหน่อยได้ยินว่าตกท่อขาหักด้วย

"แบบนี้ก็แย่น่ะสิคะพี่ดา"

"ย่ะ ฉันเนี่ยแหละที่แย่ พวกเธอจะไปแย่อะไรทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีเถอะ ไปน้องโบทางนี้ลูก" ฉันพยักหน้าแล้วก้าวยาวๆ ตามพี่ดา ผ้าถุงก็แคบรองเท้าก็ส้นสูงแทบจะทำให้เดินไม่เป็น แต่คนอื่นลำบากกว่าฉันตั้งเยอะอย่างเช่นพี่ดาเป็นต้น

"ยืนตรงนี้นะลูก อะนี่ดอกไม้ต้อนรับ พอท่านประธานลงมาหนูก็ยื่นให้เลยนะ เสร็จแล้วก็เดินตามหลังเข้าไปข้างในจะเจอพี่อีกคนเขาจะพาหนูแยกออกมา โอเคเข้าใจมั้ย" ฉันรีบพยักหน้าแล้วทวนคำสั่งของพี่ดาเมื่อสักครู่ในใจ ช่อดอกไม้ในมือสวยมากพอเงยหน้าขึ้นมาพี่ดาก็หายไปแล้ว ฉันยืนเงอะงะถือช่อดอกไม้ตรงจุดที่พี่ดาบอกให้ยืน ท่องไว้ในใจว่าอีกไม่นานก็จะผ่านไปแล้ว

"คนสวยของพี่"

"พี่เกื้อ" ค่อยโล่งอกมีพี่เกื้อมายืนเป็นเพื่อน หัวหน้าฝ่ายคนอื่นๆ ก็ทยอยมายืนคอยต้อนรับ มีบางท่านที่ฉันเคยเห็นหน้า บางท่านก็เพิ่งเคยเห็นวันนี้ เป็นวันรวมตัวตำแหน่งใหญ่ๆ ในบริษัท ตื่นเต้นชะมัด ไม่เคยออกงานแนวหน้าแบบนี้เลย

"ตื่นเต้นเหรอ"

"โบกลัวยื่นให้ผิดคนค่ะ" ถ้าเป็นแบบนั้นคนที่แย่ไม่ใช่ฉันแต่เป็นพี่ดา ฉันไม่อยากสร้างปัญหาให้พี่ดาอีกแล้ว

"คนไหนหล่อก็ยื่นให้คนนั้นแหละ"

"หล่อของเราไม่เหมือนคนอื่นนะคะ บางทีหล่อของพี่เกื้อกับโบอาจจะไม่เหมือนกัน" ฉันทำเรื่องง่ายให้เป็นเรื่องยากหรือเปล่า เพราะพี่เกื้อกำลังทำหน้าคิดหนักแต่สักพักก็หลุดขำออกมาซะงั้น

"เรานี่ตลกจัง แบบพี่นี่เรียกว่าหล่อมั้ย" ฉันทำท่าคิดเอียงคอจนทำให้พี่เกื้อเริ่มเครียด "พี่จะพาโบไปหาหมอแล้วนะถ้าบอกว่าพี่ไม่หล่อ"

"หล่อสิคะ พี่เกื้อของน้องหล่อที่สุด"

"หล่อกว่าประธานคนใหม่ด้วย" ไม่ค่อยหลงตัวเองสักเท่าไหร่เลย พี่เกื้อได้ตากับปากพ่อมาส่วนผิวพรรณได้คุณน้า ฉันยังอิจฉาโครงหน้าฟ้าประธานของพี่ชายตัวเองเลย

"ท่านประธานคนใหม่มาแล้วครับทุกคน" เสียงลุง รปภ.ทำให้เราทุกคนจัดระเบียบ พี่เกื้อขยับมายืนข้างๆ ทำให้ฉันอุ่นใจขึ้นมาก

"เดี๋ยวจะส่งผิดคน แย่เลยนะคราวนี้"

"โดนไล่ออกแน่ๆ ค่ะ"

"ยังไม่ได้ส่งมอบตำแหน่งสักหน่อย ใครจะกล้าไล่น้องสาวพี่ออก" เราสองคนหัวเราะกันคิกคักสักพักรถตู้สีดำป้ายแดงก็เข้ามาจอด ประตูรถเปิดอัตโนมัติและปรากฏร่างสูงในชุดสูทสีดำ รองเท้าหนังขัดมันและนาฬิการาคาแพงนั่นทำให้เขาดูดีจนทำให้ฉันละสายตาไม่ได้ คนนี้แน่เลยว่าที่ประธานคนใหม่ เขาสวมแว่นกันแดดสีชาเข้ากับโครงหน้าที่หล่อเหลา

ดูดีเกินคาดเดามากๆ

"ใครหล่อกว่า" พี่เกื้อโน้มต่ำลงมากระซิบถาม ความหล่อฉันก็ว่า

เขาเดินมาแล้ว ฉันยืนนิ่งเหมือนปลายเท้าจะเริ่มเกร็งจิก อยู่ๆ ก็รู้สึกเกร็งไปทั้งตัว รังสีที่แผ่ออกมาจากตัวเขาทำไมมันมีอนุภาคทำลายล้างมากขนาดนี้ ขนาดยังไม่ได้เห็นหน้าชัดๆ อาการยังหนักขนาดนี้ ปกติเธอไม่ได้คลั่งคนหล่อนี่

"ดอกไม้จะให้ผมหรือเปล่า"

"เอ่อ ค่ะ ใช่ค่ะ" ฉันรีบยื่นช่อดอกไม้ในมือส่งให้ว่าที่ท่านประธานทันที เพราะความเงอะงะของฉันสินะ

"หล่อเชียวนะ เมื่อเช้าน้องพายงอแงหรือเปล่า"

"นิดหน่อยครับ เลขาพี่ใช่มั้ยคนนี้" เอ่อ ฉันอึกอักเหมือนน้ำท่วมปากจะอ้าปากก็ไม่มีแรง เพราะเขาคนนั้น ว่าที่ท่านประธานเดินเข้ามาใกล้เกินไป

"เฉพาะกิจน่ะ"

"ต่อไปก็ต้องเป็นเลขาผม" ไม่ใช่สักหน่อย ฉันไม่ใช่เลขาของพี่เกื้อ

"นี่เห็นสวยหน่อยไม่ได้เลยนะ เข้าไปข้างในได้แล้วทุกคนรออยู่" ฉันอยากเงยหน้ามองให้ชัด แต่ไม่กล้า ได้แต่ก้มหน้ามองพื้น ให้ฉันไปจับไม้กวาดต่อเถอะ

"ครับ" เมื่อกลิ่นน้ำหอมเริ่มจางฉันก็รีบเงยหน้าขึ้นแล้วเดินตามคณะท่านบริหารเข้าไปในอาคาร พอเข้ามาก็มีพี่คนหนึ่งมาดึงฉันออกจากแถว

"เสร็จงานแล้วจ้ะ เปลี่ยนชุดได้เลยนะ" ฉันพยักหน้าแล้วยิ้ม เสร็จงานสักทีแต่งานต้อนรับยังไม่จบลงเพียงเท่านี้ พี่ดากับพี่เกื้อยังต้องเหนื่อยต่ออีก

"ขอบคุณค่ะ"

หลังจากเปลี่ยนชุดเช็ดเครื่องสำอางเสร็จฉันก็จะออกไปทำงานต่อ ยังไม่ถึงเวลาเลิกงานเลย ห้องน้ำวันนี้คงเลอะน่าดูต้องไปดูสักหน่อยดีกว่า ป้าแดงคนเดียวคงเหนื่อยแย่ พนักงานทำความสะอาดคนอื่นๆ ก็ต้องแยกไปตามแผนกที่ตัวเองประจำอยู่

ฉันไม่รู้ว่าพิธีการถึงไหนแล้ว คงกำลังส่งมอบตำแหน่งกันอยู่ละมั้งเพราะข้างนอกเงียบมากทุกคนคงอยู่ในห้องประชุมกันหมด ถ้าอย่างนั้นเริ่มที่ห้องน้ำก่อนดีกว่า ฉันไขกุญแจเปิดห้องเก็บอุปกรณ์ทำความสะอาดหยิบของที่ควรใช้ออกมาแล้วเดินเข้าห้องน้ำหญิง ไม่ลืมตั้งป้ายบอกการปฏิบัติงาน

"น้องโบ มาล้างห้องน้ำแล้วเหรอเมื่อเช้ายังแต่งตัวสวยอยู่เลย"

"ค่ะ พิธีการข้างในเสร็จแล้วหรือคะพี่ปุ้ย"

"มอบตำแหน่งเรียบร้อยแล้วตอนนี้ก็เหลือแค่ฝ่ายบริหารนำเสนอแผนงาน" ฉันพยักหน้าแล้วก้มเก็บอุปกรณ์ ห้องน้ำหญิงเสร็จแล้วต่อด้วยห้องน้ำชายด้านข้าง ต้องรีบหน่อยถ้าผู้บริหารออกมาจะทำงานลำบาก "ตอนเที่ยงไปกินส้มตำข้างบริษัทด้วยกันนะน้องโบ ได้ยินว่าพี่ดาเป็นเจ้ามือ"

"ได้เลยค่ะ" ฉันยิ้มให้พี่ปุ้ยแล้วหอบอุปกรณ์ไปทำความสะอาดห้องน้ำชายต่อ

"อุ๊ย ขอโทษค่ะ" ฉันรีบก้มหน้าเพราะมีคนอยู่ในห้องน้ำ

"ก้มหน้าทำไม เสร็จแล้ว" กลิ่นน้ำหอมที่ใกล้จมูกเข้ามาเรื่อย ๆ

"เอ่อ นาย คุณ"

"ไง โบใหญ่ ไม่เจอกันนาน จำกันไม่ได้เลยหรือไง" พี่พอร์ช ผู้ชายนิสัยไม่ดีทำตัวเป็นอันธพาลที่ฉันเคยรู้จักกลายมาเป็นประธานบริษัท เรื่องจริงเหรอเนี่ย อยู่รอดมาได้ยังไง แสดงว่าเขาก็ต้องเป็น ...

"เอ่อ คือ นายคือน้องชายพี่พิมเหรอ" ฉันพลั้งปากถามออกไป แต่นั่นไม่ได้ทำให้เขาสงสัย เพราะเขากำลังมองมาที่ฉันเหมือนกำลังไม่พอใจ

"รู้จักพี่สาวฉันก็ดี แล้วก็จำไว้ด้วยว่าพี่เกื้อคือสามีของพี่สาวฉัน" เอ่อ เขาต้องการบอกอะไรฉัน ฉันก็แค่อยากรู้ว่าน้องชายพี่พิมคือเขาจริง ๆ เขาไม่พอใจเรื่องที่ฉันพูดถึงพี่พิมหรือเปล่า น่าจะใช่เพราะฉันเป็นแค่พนักงานทำความสะอาด

"ฉันรู้ค่ะ"

"อย่าอ่อยเหมือนวันนี้อีก" ให้ตายสิ เขากำลังเข้าใจฉันผิด พี่เกื้อคือพี่ชายของฉัน ความคิดอกุศลแบบนั้นมีแต่เขาเท่านั้นแหละ เอาเป็นว่าฉันจะไม่โกรธถือว่าเขาไม่รู้ก็แล้วกัน

--------