ตอนที่ 1 สบตาอีกครั้งในรอบสี่ปี

“ลุยงานตั้งแต่เด็กแบบนี้ คุณทิวารู้สึกว่าตัวเสียดายช่วงเวลาชีวิตไปบ้างไหมครับ”

น้ำพั้นช์กลับเข้ามาในจังหวะคำถามนี้พอดิบพอดี มันเป็นจังหวะที่เธอเปิดประตูด้านบน อยู่ในระดับที่บนเวทีสามารถโฟกัสเห็นชัดและมันเป็นจังหวะที่ดวงตาคู่งามสบตากับนัยน์ตาคู่คมนั้นอีกครั้งในรอบสี่ปี

เป็นเธอที่ต้องหลบสายตาเอง ก้มหน้า แล้วเดินกลับไปนั่งที่เดิม

“หายไปนานเลยยัยพั้นช์ เป็นอะไรหรือเปล่า” ปาร์ตี้ชะโงกหน้าจนเกือบจะชนกัน ถามอย่างห่วง ๆ

“เปล่าแก นั่งฟังนาน ๆ แล้วง่วงเลยไปล้างหน้าล้างตาเฉย ๆ” เธอตอบคำถามเพื่อนจบ บนเวทีก็มีเสียงผ่านไมค์อีกครั้ง

“ช่วงเวลาชีวิตที่เสียดายที่สุด…น่าจะเป็นเมื่อสี่ปีที่แล้วมั้งครับ”

“ตอนนั้นคุณทิวาอายุ 26 คุณประสบความสำเร็จแล้วนี่ครับ ยังมีอะไรให้เสียดายอีกเหรอครับ”

คำตอบบนเวทีมีเพียงน้ำพั้นช์ที่รู้ดีที่สุด ช่วงเวลาที่เขาพูดถึงคือการถูกบังคับให้จดทะเบียนสมรสกับเธอ เป็นช่วงเวลาที่แย่ที่สุดสำหรับเขา

ทิวาแสยะยิ้มร้ายกาจแล้วเปลี่ยนเรื่องอย่างไว “ผมหวังว่า เทคนิคต่าง ๆ ที่ผมแนะนำไปจะสามารถช่วยเป็นแนวทางน้อง ๆ นักศึกษาได้ ผมจะรอฟังข่าวนักธุรกิจรุ่นใหม่ที่เติบโตจากที่นี่นะครับ”

เมื่อนักธุรกิจหนุ่มตัดบท ก่อนที่พิธีกรจะมีโอกาสถาม ทำให้หัวข้อการสนทนาต้องจบลงเพียงเท่านี้

พิธีกรสาวอีกคนจึงเรียนเชิญตัวแทนนักศึกษาขึ้นมากล่าวขอบคุณ

“ขอเชิญตัวแทนนักศึกษาปีสี่ นางสาว น้ำพั้นช์ กิตติโชจน์ ขึ้นมากล่าวขอบคุณ คุณทิวา กิตติโชจน์ ค่ะ…”

“…เอ๊ะ? นามสกุลเหมือนกันเลย รู้จักกันหรือเปล่าคะเนี่ย”

ทิวายิ้มมุมปาก ไม่ตอบคำถามพิธีกร รอจนกว่านักศึกษาสาวคณะการท่องเที่ยวจะขึ้นมารับไมค์จากพิธีกรและตอบคำถามนั้นเอง

“น้ำพั้นช์นามสกุลเดียวกับคุณทิวาเลย เป็นญาติกันเหรอคะ” พิธีกรถามย้ำอีกครั้ง

จนกระทั่งอาจารย์จิณณะที่นั่งฟังการบรรยายครั้งนี้จึงอาสาบอกให้ทุกคนในที่นี่รับรู้

“คุณทิวาเป็นพี่ชายน้ำพั้นช์ครับ”

ทิวาหันไปมองคนพูดแล้วเลื่อนสายตามามองนักศึกษาสาวข้าง ๆ เธอพยักหน้ายืนยันด้วยรอยยิ้ม ยอมรับกับทุกคนว่าเขาคือพี่ชาย จากนั้นน้ำพั้นช์ก็ทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมาย เป็นตัวแทนกล่าวขอบคุณ มอบของขวัญที่ระลึก ถ่ายรูปคู่กัน และในจังหวะที่ทิวายื่นมือไปรับของขวัญ มือใหญ่บังเอิญสัมผัสกับปลายนิ้วเรียวเล็ก แต่ทว่าเพียงแค่แตะเธอก็ขยับหนีอย่างจงใจ

เธอไม่มองหน้า ไม่สบตา มองเขาผ่าน ๆ ไม่โฟกัสสายตามาที่เขาเลยสักนิด สมกับที่เขาเคยเทรนเธอมาเป็นอย่างดี

‘ห้ามให้ใครรู้เรื่องทะเบียนสมรส ให้ทุกคนเข้าใจว่าพี่เป็นพี่ชาย เข้าใจที่พี่พูดนะ น้ำพั้นช์’

จบจากงานบรรยายทิวายังไม่กลับ จับกลุ่มพูดคุยกับอาจารย์ในคณะ ส่วนน้ำพั้นช์ก็รีบวิ่งไปหาเพื่อนที่ยืนรอด้านบน ก่อนจะควงแขนปกรณ์เดินออกจากห้องจัดงาน

…

(หนูพั้นช์ หนูกลับบ้านวันไหนลูก)

น้ำพั้นช์กลับมาถึงหอพัก ลุงทศ หรือ ทศพล พ่อของทิวาติดต่อมาหา ทศพลเป็นลุงเขยของน้ำพั้นช์ ถึงแม้ตอนนี้ป้าของน้ำพั้นช์จะเสียไปแล้ว แต่ทศพลก็เลี้ยงน้ำพั้นช์เหมือนลูกเหมือนหลานคนหนึ่ง ตั้งแต่เธออายุ 8 ขวบ จนเวลานี้เธอเรียนจบปริญญาตรีแล้ว

“พั้นช์กะว่าจะเคลียร์ทุกอย่างให้เรียบร้อยก่อนแล้วค่อยกลับค่ะคุณลุง”

ก่อนจะเกิดเรื่องเมื่อสี่ปีก่อน เธอเรียนจบมอปลายและสอบเข้ามหาวิทยาลัยชื่อดังจังหวัดเชียงรายได้สำเร็จ แต่ก่อนจะเดินทางไปเรียนก็เกิดเรื่อง จนจับผลัดจับผลูจดทะเบียนสมรสก่อนที่จะเข้าเรียนต่อ

(เอาอย่างนี้ดีกว่า เดี๋ยวลุงขึ้นไปหาเอง พั้นช์มาเจอลุงที่รีสอร์ตพี่ทิวานะ เราค่อยกลับบ้านพร้อมกัน)

“เอ่อ…แบบนั้นก็ได้ค่ะ”

ตั้งแต่รู้ข่าวว่าลุงทศขยายกิจการมาทำรีสอร์ตที่ภาคเหนือเมื่อปีที่แล้ว โดยมอบหมายให้ทิวาที่มีตำแหน่งรองประธานเป็นคนดูแลรับผิดชอบกิจการภาคเหนือเป็นหลัก

น้ำพั้นช์ไม่เคยผ่านไปเส้นทางนั้น ไม่เคยไปพักรีสอร์ตที่กำลังเป็นกระแส กิจการรีสอร์ตที่มีชื่อเดียวกับนามสกุลเธอ ณ เวลานี้ ขนาดวันเปิดตัวรีสอร์ตวันแรก น้ำพั้นช์เลือกที่จะอ้างว่าติดสอบ ไม่สามารถไปร่วมงานได้ เลือกที่จะอยู่ในพื้นที่ของตัวเอง ไม่ก้าวก่ายเกินความจำเป็น

(จริงสิ วันนี้ลุงได้ข่าวว่าทิวามันไปเป็นวิทยากรที่มหา’ลัยหนูพั้นช์ หนูพั้นช์ได้เจอพี่ทิวาไหม)

“ค่ะ ได้เจอกันค่ะ”

(แล้วได้คุยกันบ้างไหมลูก)

“พอดี พั้นช์เห็นพี่ทิวากำลังคุยกับอาจารย์ที่คณะ เลยไม่ได้เข้าไปทักค่ะ”

(หว่า! เสียดายอุตส่าห์เจอกันแล้ว ไม่เป็นไร ๆ เดี๋ยวเจอกันที่รีสอร์ตก็ได้เนอะ งั้นเท่านี้ก่อน ค่อยเจอกันนะหนูพั้นช์)

มือบางปัดผมหน้าม้าตัวเองอย่างหมดแรง ถอนหายใจเหนื่อยหน่าย เธอเตรียมใจไว้แล้วว่าจะต้องเจอเขาสักวัน แต่เจอกันในวันที่ไม่ได้เตรียมใจมันก็ยากจะอธิบายความรู้สึก

“พั้นช์คุยกับลุงเสร็จยัง”

“อือ กำลังจะอาบน้ำ แกรอแป๊บนะ”

“เดี๋ยวฉันต้องออกไปก่อน แกไปพร้อมยัยปาร์ตี้นะ” ต้นหลิวตะโกนเข้ามาในห้องอีกครั้ง

“โอเค”

น้ำพั้นช์สลัดความคิดฟุ้งซ่านออกจากหัวแล้วเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อไปฉลองเรียนจบกับเพื่อน ๆ ที่ร้านประจำ โดยให้ต้นหลิวไปร้านก่อน ส่วนเธอกับปาร์ตี้จะตามกันไปทีหลัง