บทนำ

งานจดหมายจากรุ่นพี่…ทางมหาวิทยาลัยได้จัดขึ้นเพื่อให้รุ่นพี่กลับมาเล่าประสบการณ์ ความฝัน และการเรียนการทำงานที่ได้จากรั้วมหาวิทยาลัยที่นี่ นักศึกษาคณะการจัดการการท่องเที่ยวและบูรณาการ ทั้งรุ่นพี่รุ่นน้องมาร่วมงานที่จัดขึ้นในตึกคณะอย่างล้นหลาม โดยปัจจัยหลักของงานคือน้องปีหนึ่งและพี่ปีสี่ต้องร่วมงานทุกคน

ปีหนึ่งจะได้เตรียมตัวเตรียมเป้าหมายเพื่ออนาคต

ปีสี่จะได้ฟังประสบการณ์การทำงานและต่อยอดเพื่อก้าวสู่วัยทำงาน

กิจกรรมครั้งนี้ได้เริ่มขึ้นเป็นเวลาหลายนาทีแล้ว กระทั่งอาจารย์ที่เป็นแกนหลักของงาน ได้ขึ้นมาบนเวที อาจารย์จิณณะ เป็นอาจารย์หนุ่มไฟแรง ดีกรีนักเรียนนอก ทั้งการศึกษาและรูปร่างหน้าตาเป็นที่หมายปองของอาจารย์สาวและนักศึกษาหลาย ๆ คณะ

“ผมขอคั่นรายการแป๊บนึงครับ งานนี้ผมไม่ได้เชิญแค่รุ่นพี่ แต่ผมได้เรียนเชิญนักธุรกิจหนุ่มที่ประสบความสำเร็จทางด้านการท่องเที่ยว ทำธุรกิจเกี่ยวกับโรงแรม รีสอร์ต เพื่อมาพูดคุยเป็นแนวทางให้กับพี่ปีสี่ ที่กำลังจะเข้าสู่วัยทำงาน…”

“…ขอเชิญคุณทิวา กิตติโชจน์ เจ้าของธุรกิจ ‘กิตติวิลล่า’ ครับ”

เจ้าของโรงแรมก้าวขึ้นเวที เขามีส่วนสูง 187 เซนติเมตร สวมใส่ชุดสูทสีดำอย่างสมาร์ท ใบหน้าหล่อคมดึงดูดต่อเพศตรงข้าม แค่เขาก้าวขึ้นเวทีไม่กี่ก้าวก็เรียกเสียงฮือฮาจากนักศึกษา ศิษย์เก่า อาจารย์สาว จนเป็นที่น่าสนใจ

“ยัยหลิว~ แกดูความหล่อ ร่างสูง ๆ ขายาว ๆ นั่นสิ เลือดสาวฉันพุ่งปรี๊ดเลยแก” ปกรณ์ หรือ ปาร์ตี้ ดี๊ด๋าสะกิดเพื่อนสาวคนสนิทเพื่อให้มองสิ่งมีชีวิตที่อยากครอบครองไว้เป็นเจ้าของ ปกรณ์ทำเสียงดี๊ด๋าเกินลุคภายนอกเนื่องจากภายนอกของปกรณ์ยังเป็นผู้ชายทั้งแท่ง คมเข้มและมาดแมน นอกจากเพื่อน ๆ ที่สนิทกันจริง ๆ ถึงจะรู้เนื้อแท้และชื่อในวงการ

“หล่อเนอะแก” ต้นหลิวเองก็พร่ำเพ้อไม่ต่างจากปาร์ตี้ อย่าว่าแต่สองสาวเลยเพราะทั้งห้องโถงต่างส่งเสียงซุบซิบกันไปในทิศทางเดียวกันหมด…เห็นจะมีแค่คนเดียวเท่านั้นที่นั่งนิ่ง ไม่แสดงความรู้สึกใดออกมา

“เดี๋ยวนะ!”

“อะไรคะ ยัยตี้!?” จู่ ๆ ยัยปาร์ตี้ก็พูดเสียงผวา ผิดปกติเวลาที่เจอผู้ชาย

“เมื่อกี้แกได้ยินชื่อเขาไหม”

“จำขึ้นใจเลยค่ะ คุณทิวา กิตติโชจน์…” คราวนี้เป็นต้นหลิวบ้างที่ต้องชะงักเอ่ยเสียงเบาลง “กิตติโชจน์ นามสกุลแกนี่ยัยพั้นช์!”

น้ำพั้นช์เพียงพยักหน้าแล้วเลือกที่จะลุกออกไปเข้าห้องน้ำแทนการนั่งฟังการบรรยายในงาน คนที่ไม่ได้เตรียมใจไว้ว่าต้องเจอ เธอเลยทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ว่าควรรู้สึกยังไงกับพี่ชายคนนี้

เขาคือพี่ชาย ไม่ใช่สามี คำนี้ยังก้องอยู่ในหูเธอตลอดนับสี่ปี

ถ้าย้อนเวลากลับไปได้เธอเองก็ไม่อยากให้เรื่องคืนนั้นเกิดขึ้นเหมือนกัน ไม่ต่างอะไรกับที่เขาพยายามปฏิเสธมาตลอด

‘พี่ทิวา…อย่าค่ะ’

‘พั้นช์นิ่ง ๆ ได้ไหม พี่จะไม่ไหวอยู่แล้ว’

ชายหนุ่มวัย 26 ปี กำลังดูดเม้มเรียวปากอวบอิ่ม เธอพยายามปัดป้องไม่ให้เหตุการณ์เลยเถิด แต่ยากเหลือเกินกับเด็กสาววัย 18 ปีที่อ่อนประสบการณ์ ยิ่งตอนนี้สติสัมปชัญญะก็ไม่มี เรี่ยวแรงไม่ต้องพูดถึง เธออ่อนระทวยไปทั้งตัวแล้ว

‘พั้นช์เป็นน้องสาวพี่วานะคะ เราทำแบบนี้ไม่ได้’

‘แต่พี่ไม่ไหวแล้ว พั้นช์ช่วยพี่หน่อยนะ’

มือใหญ่ลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังเปลือยเปล่า เขาใช้เวลาไปก่อนหน้านี้ในการปลดเปลื้องเสื้อผ้าทั้งเขาและเธอ สติเดียวที่ทิวามีคือรู้ว่าหญิงสาวใต้ร่างคือใคร

แต่ไม่อาจจะหยุดยั้งไม่ให้สะโพกสอบเลื่อนขยับได้ ความแข็งขึงถูกับเรียวขาด้านใน เขาขยับถี่เกร็งทุกครั้งที่เลื่อนสัมผัสร่องอวบนูน ความซ่านเสียวก็ทำลายกำแพงผิดชอบชั่วดี

‘อื้อออ…’ น้ำพั้นช์เชิดหน้ากรีดร้องคราญคราง กัดปากระบายความเสียว เพราะทิวาดูดเลียเม็ดทับทิมอย่างไม่อ่อนโยน เขาซุกหน้ากับเนินสาวแล้วปาดลิ้นเลีย ยกสะโพกเธอให้ลอยเหนือที่นอน เขาจัดการขย้ำเธอให้แหลกด้วยลิ้น

เด็กสาวไร้ประสบการณ์หลับตาปี๋ สองมือกำผ้าปูที่นอนแน่น

“พี่วา..พะ…พอแล้ว”

ทว่ายิ่งเธอห้าม เขาก็ยิ่งดูด ยิ่งละเลงลิ้นให้เธอลืมคำพูดตัวเอง ร่างกายคนไร้สติจำทุกอย่างเลือนลางไปทุกที รู้เพียงว่าร่างกายของเธอกำลังล่องลอยกลางอากาศ สมองขาวโพลน และไม่นานก็มีบางอย่างแตกซ่านกระจายเต็มร่องรัก…