ตอนที่ 3

แฟรงคลินค่อยๆ บรรจงวางร่างเล็กบนเตียงนอนหลังใหญ่แสนนุ่มภายในห้องนอนของตัวเองก่อนจะพาร่างใหญ่ๆ ทรุดลงนั่งที่ขอบเตียงข้างๆ มือหนาข้างหนึ่งเอื้อมไปเกลี่ยเส้นผมยาวสลวยที่ตกลงมาปรกแก้มเนียนใส่ทว่าซีดน้อยๆ ของเธออย่างอ่อนโยน นัยน์ตาคมกล้าที่มักจะนิ่งขรึมเป็นนิดนั้นกลับอ่อนแสงลงขณะพาดวงหน้าก้มลงไปจูบแผ่วๆ ที่หน้าผากมน ก่อนจะสะดุ้งน้อยๆ เมื่อเสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมกับร่างอวบอ้วนของคุณแม่บ้านเดินถือกะละมังน้ำอุ่นกับผ้าขนหนูเข้ามาวางไว้ตรงโต๊ะข้างเตียง

“ขอบคุณครับป้าออแกน” เสียงห้าวพึมพำเบาๆ และส่งยิ้มอ่อนๆ ให้สตรีที่เขานับถือเป็นญาติผู้ใหญ่คนหนึ่งด้วยเห็นนางมาตั้งแต่จำความได้ จะเรียกว่าเป็นแม่นมของเขาคนหนึ่งเลยก็ว่าได้

“เธอเป็นใครคะคุณแฟรงค์ ท่าทางจะเมามากนะคะเนี่ย หน้าตาไม่น่าเป็นคนติดเหล้าเลยนะ” ผู้อาวุโสพิศมองอย่างพิจารณาหญิงสาวที่หน้าตาออกไปทางเอเชียไม่ค่อยจะเหมือนฝรั่งมังค่าสักเท่าไหร่นัก

“เธอไม่ได้ติดเหล้าหรอกครับป้า เพิ่งจะเคยดื่มครั้งแรกด้วยซ้ำ ชีวิตเธอน่าสงสาร” พูดไป แฟรงคลินก็อดสะเทือนใจน้อยๆ ไม่ได้เมื่อนึกถึงชะตากรรมของหญิงสาวตัวเล็กๆ ที่ต้องถูกทอดทิ้ง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพ่อแม่ที่แท้จริงเป็นใคร ชีวิตอยู่ด้วยความหวังว่าจะมีคนใจบุญมารับอุปการะไม่ก็บริจาคทานน้ำใจเล็กๆ น้อยๆ เพื่อประทังชีวิต และไม่ใช่แค่ลันลิตาเท่านั้นที่เขาสงสาร หากแต่เป็นเด็กตัวน้อยๆ อีกไม่รู้กี่ชีวิตที่ต้องเผชิญกับชะตากรรมอันโหดร้ายนี้ “ป้าไปพักผ่อนเถอะครับ เดี๋ยวผมดูแลเธอเอง พรุ่งนี้เช้าก็รบกวนทำข้าวต้มอ่อนๆ ให้เธอทานด้วยนะครับ”

แฟรงคลินเอ่ยด้วยรอยยิ้มอ่อนๆ ที่ส่งให้แม่บ้านอาวุโสก่อนที่นางจะเดินออกจากห้อง ปล่อยหน้าที่ดูแลสาวน้อยให้เป็นของเจ้านายหนุ่ม และเมื่อป้าออแกนออกไปแล้ว ชายหนุ่มก็จัดการปลดเนคไทของตัวเองและปลดกระดุมที่เสื้อออกมาประมาณสองสามเม็ดเพื่อคลายความอึดอัดก่อนจะจัดการนำผ้าขนหนูชุบน้ำและบิดพอหมาดมาเช็ดตามแขนเรียวเล็กของคนตัวน้อยที่ขยุกขยิกและทำหน้าหงุดหงิดเมื่อมีคนมากวนเวลานอนจนเขาถึงกับยิ้มกว้างอย่างเอ็นดู แต่เพียงไม่นานเสียงหวานก็ละเมอออกมาทั้งน้ำตาอีกครั้ง

“เนตัน...นายทำกับฉันอย่างนี้ได้ยังไง ไอ้คนเลว...นายทำได้ยังไง ฮือๆ...” เสียงที่โพล่งออกมานั้นเจือสะอื้นจน แฟรงคลินต้องรีบวางผ้าขนหนูและก้มลงไปประคองแก้มเนียนตบเบาๆ เพื่อเรียกสติจนลันลิตาค่อยๆ ปรือตาขึ้นมองแต่สายตาที่มองเขานั้นมันช่างเหม่อลอยและเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา

“ลิต้า...ไม่เป็นอะไรนะลิต้า...”

“เป็นสิ ฉันเจ็บ...เจ็บที่นายทิ้งฉันไป นายทิ้งฉันแค่เพราะฉันไม่ง่ายแค่นี้น่ะหรือ...” คราวนี้ลันลิตาเสียงดังแทบจะเป็นตวาด กำปั้นน้อยๆ ก็ทุบคนตัวโตที่จิตใต้สำนึกเธอบอกว่าเขาคือเนตัน อดีตคนรักที่ทิ้งเธอไป ความเจ็บปวดชอกช้ำถูกระบายออกมาผ่านคำพูดและม่านน้ำตาที่หลั่งรินมาเป็นสายจนแฟรงคลินสะท้อนในอก

“ลิต้า...ไม่เป็นไรนะคนดี...ไม่ต้องร้อง...” แฟรงคลินพยายามเอ่ยปลอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแม้จะรู้ว่ามันไม่ได้ผลเพราะคนตัวเล็กยังคงสะอื้นไห้ต่อว่าต่อขานสบถสาบานออกมาจนในที่สุดเขาก็ดึงเธอเข้ามากอดแนบอก มือก็ลูบศีรษะมนเบาๆ

“ฉันรักนายนะเนตัน อย่าทิ้งฉันไปเลยนะ ฉันขอร้อง ฉันยอมนายทุกอย่างแล้ว ฉันรักนาย...” เด็กกำพร้าที่เติบโตมาอย่างว้าเหว่ ไม่แปลกหรอกที่เธอจะโหยหาใครสักคนที่เข้ามาเติมเต็มในชีวิต ครั้นเมื่อรักเข้ามาทักทายก็ย่อมที่จะคาดหวังให้มันออกมาดีที่สุด แต่เมื่อทุกอย่างมาถึงจุดจบ ความหวังที่มีพังทลายลงต่อหน้า จึงต้องเจ็บหนัก...

ลันลิตาดันตัวเองออกจากอ้อมกอดแฟรงคลิน พยายามเพ่งมองชายหนุ่มผ่านม่านน้ำตาที่ยังคงไหลรินประดุจม่านมายาที่หลอกล่อให้เธอคิดว่าบุรุษตรงหน้าเธอคือเนตัน...และเขาก็กลับมาหาเธอแล้ว...และครั้งนี้เธอจะไม่ปล่อยเขาไปอีก...

วินาทีต่อมาที่แฟรงคลินเองก็คาดไม่ถึง ตาสีฟ้าอมเขียวเบิกกว้างด้วยความตกตะลึง ร่างทั้งร่างชาวูบ ใจหนุ่มเต้นระส่ำอย่างไม่เคยเป็นเมื่อริมฝีปากบางเฉียบของลันลิตาเข้ามาประทับจูบที่ปากหยักหนาของเขา...