บทที่ 4

ลันลิตาพาริมฝีปากบางเฉียบของตัวเองประกบปากหยักร้อนจนแน่นทั้งยังพาอ้อมแขนไปกอดรัดคนตัวโตที่พยายามผลักเธอออก สดับเสียงห้าวสั่นพร่าอย่างพยายามระงับอารมณ์ความปรารถนาที่ถูกปลุกให้ลุกโชน

“ลิต้า อย่าทำแบบนี้...ตั้งสติหน่อย ลิต้า” แฟรงคลินออกแรงเขย่าคนตัวเล็กเพื่อเรียกสติของเธอให้กลับคืนมา และเสี้ยววินาทีนั้นเองที่ม่านน้ำตาเริ่มเหือดแห้ง ตาใสๆ เริ่มแลเห็นว่าชายหนุ่มที่เธอกำลังกอดอยู่ไม่ใช่คนรักของเธอ แต่อาการมึนเมาก็ทำให้เธอไม่อาจบอกได้ว่าเขาเป็นใครและมึนเมาเกินกว่าจะซักถาม ทว่าไออุ่นจากกายกำยำนั้นกลับทำให้เธออุ่นซ่านอย่างประหลาดจนปล่อยสะอื้นออกมาอีกครั้งและเอนซบกับอกแกร่งอย่างคนอ่อนแอ...

ใช่...เธออ่อนแอ อ่อนแอจากความรักที่มันไม่ต่างอะไรกับคมมีดแหลมๆ ที่กำลังเฉือนเนื้อหัวใจเธอให้แดดิ้น ไม่คิดว่าความรักที่ใครๆ ว่าหวานล้ำมันจะขมขื่นและเจ็บปวดได้ขนาดนี้

“ทำไมทุกคนต้องทิ้งฉันไป...พ่อกับแม่ก็ทิ้งฉัน แฟนก็ทิ้งฉัน ทุกคนทิ้งฉันไปกันหมด ฉันมันเหมือนขยะที่ไม่มีใครต้องการ ขยะที่ต้องโยนทิ้ง...”

“ไม่จริงสักหน่อยลิต้า อย่าคิดอย่างนั้นสิ เธอยังมีฉัน ยังมีมาดามเนปาตี ยังมีเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ของเธออีกตั้งเยอะนะ อย่าร้องไห้นะคนดี” แฟรงคลินปลอบเสียงทุ้มพาปลายนิ้วหัวแม่มือไปซับน้ำตาของหญิงสาวอย่างอ่อนโยน ตาสีฟ้าอมเขียวมองสบกับตาสีน้ำตาลเข้มที่ยังคงมีน้ำใสๆ เอ่อคลอหน่วยตา จนเขาอดใจไม่ไหวต้องโน้มใบหน้าลงไปจุมพิตที่เปลือกตานุ่มแผ่วๆ นำพาความอุ่นซ่านไปถึงเนื้อหัวใจอันเหน็บหนาวของลันลิตาที่เอื้อมมือบางของเธอมาสัมผัสที่แก้มสากของเขา

ชั่วขณะหนึ่งที่ต่างคนต่างกลั้นใจเมื่อรับรู้ถึงกระแสบางอย่างที่กำลังเรียกร้อง ต่างคนต่างใจเต้นแรงขณะพาดวงหน้าเข้าไปใกล้กันและกัน ก่อนริมฝีปากจะประทับนำพาความอบอุ่นถ่ายทอดถึงกัน...

เมื่อคนหนึ่งโหยหาซึ่งความอบอุ่นและความรัก อีกคนก็เต็มเปี่ยมไปด้วยความรักความสิเน่หาที่กักเก็บมานานปี ความใกล้ชิดในอารมณ์ที่อ่อนไหวทำให้เส้นใยบางเบาที่แฟรงคลินพยายามยึดโยงเพื่อเป็นเส้นแบ่งความสัมพันธ์ระหว่างเขากับลันลิตาขาดสะบั้นลง และถ่ายเทไอร้อนผะผ่าวกับความอบอุ่นไปสู่คนตัวเล็กผ่านรสจูบอันแสนอ่อนโยน

ลันลิตาตัวสั่นสะท้านไหวกับรอยจูบจากปากหยักลึกที่เริ่มบดเคล้าหนักขึ้นและหนักขึ้น บางจังหวะเขาจะขบเม้มที่ริมฝีปากล่างของเธออย่างหยอกเอินเพื่อให้เธอเผยออ้ารับความอุ่นชื้นของเขาเข้าไปควานหาความหวานล้ำ เกี่ยวกวัดกับความนุ่มนิ่มจนอารมณ์สาวกระเจิดกระเจิงหลงไปกับความหอมหวนในแบบที่เธอไม่เคยสัมผัสมาก่อนในชีวิต มือบางจิกกำที่สาบเสื้อเชิ้ตของชายหนุ่มแน่นก่อนที่จะพาเรียวข้างหนึ่งแตะแผ่วๆ ที่กล้ามเนื้อหน้าอกแน่นซึ่งโผล่พ้นสาบเสื้อออกมาจนอุณหภูมิในร่างกายของแฟรงคลินถึงกับพุ่งสูงขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่และในที่สุดก็ผลักร่างบางในนอนราบลงบนเตียงและพาตัวเองก้มลงมาทาบทับ สบตาหวานซึ้งนั้นก่อนจะกระซิบพร่า

“เธอแน่ใจหรือเปล่าลิต้า ว่าต้องการแบบนี้ ถ้าเราหยุดตั้งแต่ตอนนี้...”