บทที่2

อีกแค่สองสัปดาห์งานวิวาห์ระหว่างภูณฤทธิ์กับคู่หมั้น ที่ถูกกำหนดไว้นานแล้วจะมาถึง

แต่จะให้เขาทำตามที่เห็นสมควรบนหลักการที่มีเหตุผล ก็แน่ใจว่าสาวคนรักคงทนรับไม่ได้

นภัสสรกลัวภูณฤทธิ์เอาจริงๆจังๆ ทั้งที่ฝ่ายชายก็ไม่ได้ทำอะไรให้

พูดจริงๆ ตัวเขาเองก็ไม่แน่ใจนักเกี่ยวกับปฏิกิริยาของภูณฤทธิ์ ถึงได้ตัดสินใจกระทำการเหมือนคนขี้ขลาดตาชาว

กุนทรเดินเข้าหาร่างบางที่ยืนคว้างอยู่กลางห้องพักหลังจากลงกลอนประตูเป็นที่เรียบร้อย

เขายังจำได้ดี ถึงวันคืนที่ได้ครอบครองร่างเนียนนุ่มบริสุทธิ์ผุดผ่อง ไม่เดียงสาในเรื่องรักใคร่

ยามหวนนึกถึงครั้งแรกที่ได้ดื่มด่ำกำซาบรสสวาทที่มีต่อกัน ไอ้หนูของเขาก็จะตื่นจากการหลับใหลทุกครั้ง

นภัสสร จิตวรรณ เป็นกุลสตรีที่เรียบร้อยอ่อนหวาน ได้รับการอบรมมาดี แต่เวลาอยู่ในที่รโหฐานสองต่อสองกับเขา คนที่สอนให้หล่อนรู้จักความรักทั้งในด้านหัวใจและร่างกาย หล่อนก็จะกลายเป็นสาวร้อนซ่อนหวานชวนให้ผู้ชายคลั่งไคล้ถึงขั้นหลงลืมตนได้ง่ายๆ

กุนทรรั้งร่างรั้งบางเข้ามากอด

มือได้รูปเชยคางเรียวให้เงยขึ้น เพื่อสบลึกเข้าไปในดวงตากลมโต ที่ยังมีแววหวาดระแวงว่าคู่หมั้นจะตามมาทัน

“ยังกลัวอยู่อีกหรือ ตัวสั่นเชียว” เขาก้มลงถาม

นภัสสรพยักหน้า

"ผมไม่คิดว่านายภูจะตามมาในทันทีหรอก” เขาปลอบ “อาจจะยังไม่สงสัยด้วยซ้ำว่าเราหายไปด้วยกัน ถ้าเอะใจขึ้นมาก็คงคิดว่าผมออกไปทำงานในไร่แล้วประสบอุบัติเหตุจนหมดสติ นอนสลบอยู่ที่ไหนสักแห่งมากกว่า ภัสเองก็บอกคนที่บ้านไว้ไม่ใช่หรือว่าจะเข้าเมืองไปหาเพื่อน อาจจะพักค้างสักคืน”

“ค่ะ ภัสบอกไว้อย่างนั้น”

เสียงอ่อนๆ ตอบหงอยๆ เพราะรู้สึกผิด

“งั้นก็เลิกวิตกได้ กว่าจะมีใครฉุกใจคิดขึ้นมาได้ว่าผมพาภัสหนีเราก็พ้นรัศมีอิทธิพลของนายภูแล้วล่ะ”

“พี่ภูคงตามถึงบ้านคุณแน่ๆ เลยค่ะ”

“ผมก็คิดอย่างนั้น ทันทีที่สรุปเรื่องราวออกมาได้นายภูคงไปตามไปที่นั่น เพราะอย่างนี้ผมถึงจะยังไม่พาภัสเข้าบ้าน”

“ไม่ไปบ้านคุณแล้วเราจะไปไหนกันคะ?”

“เราจะเลยไปพักชายทะเล รอให้เลยช่วงงานแต่งสักอาทิตย์สองอาทิตย์ค่อยกลับเข้ากรุงเทพฯกัน ถึงตอนนั้นนายภูคงจะเลิกสนใจภัสไปแล้ว เพราะอะไรๆ ก็ผ่านไปแล้ว”

“ภัสกลัวจะไม่ง่ายอย่างนั้นนะสิคะ”

“ไม่เอาน่า อย่าคิดมากให้เป็นกังวลไปนักเลย”

“แต่ว่า...”

“ไม่มีแต่ หรือภัสไม่เชื่อใจผมไม่เชื่อว่าผัวของภัสคนนี้จะคุ้มครองภัสให้ปลอดภัยจากภยันตรายได้”

นภัสสรหน้าแดงด้วยความเขินอายกับสรรพนามที่ชายหนุ่มใช้แทนตัว

“เชื่อค่ะ” ตอบอายๆ ดวงตางามฉายแววหวานปานจะหยดมองหน้าขาวคมคาย ปลายคางข้างแก้มเริ่มมีเงาเขียวครึ้มจางๆ อย่างแสนรัก

“ภัสเชื่อว่าคุณจะดูแลภัสเป็นอย่างดี แต่ภัสก็ยังอดกลัวไม่ได้ คุณก็รู้ นิสัยพี่ภูเป็นยังไง ต่อให้ไม่อินังขังขอบกับภัสเลย ก็คงอดรู้สึกไม่ได้ว่าถูกลูบคมหลู่เกียรติ พี่ภูจะไม่มีวันยอม ที่สำคัญ...เรื่องนี้พี่ภูเป็นคนเสียหน้ามากกว่าใครก็คงจะยิ่งโกรธ”

“เวลาช่วยได้ทุกอย่างขอให้เชื่อ ถ้าต้องเผชิญหน้ากันจริงๆ ในอีกสองสามสัปดาห์ข้างหน้า หรือเดือนหน้า นายภูอาจจะค่อยใจเย็นลง พอที่เราจะเผชิญหน้ากันได้อย่างมีเหตุมีผล แต่ถ้าไม่ฟังเหตุผลภัสก็ไม่ต้องกลัว ผมยังอยู่ทั้งคน ถ้านายภูจะทำอะไรภัส ก็ต้องข้ามศพผมไปก่อนละ!”

กุนทรพูดเสียงหนักแน่นนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มคมวาบขึ้น

นภัสสรรีบสอดแขนเข้าโอบรอบเอวสอบ พูดเสียงตกใจ

“ไม่ค่ะ! อย่าพูดอย่างนั้น ถ้าจะมีใครเป็นอะไรก็ขอให้เป็นภัสเถอะ ภัสผิดเองที่อ่อนแอ ยอมให้ความรักมีอิทธิพลเหนือทุกสิ่ง จนเป็นเหตุให้เกิดเรื่องราวขึ้นมา”

“ไม่ใช่!”กุนทรแย้งเสียงแข็ง“ภัสไม่ผิด ถ้าจะมีคนผิดก็คงเป็นผมกับนายภูนั่นแหละ”

“ยังไงคะ ? ทำไมถึงว่า...”

“ผมรักภัส แล้วความรักก็ทำให้ผมเห็นแก่ตัว อยากได้ภัสเป็นของผม ไม่ว่าวิธีการได้มาจะถูกหรือผิด ส่วนความผิดของภูก็คือไม่ใส่ใจคู่หมั้นเลย ถ้าเพียงนายภูจะเอาใจใส่ภัส อย่างที่เอาใจแม่พวกสาวๆ ที่มันควงไปโน่นมานี่โดยไม่สนใจใครหน้าไหนทั้งที่มีภัสเป็นคู่หมั้นอยู่ทนโท่ ผมก็คงแทรกเข้าไปไม่ได้ ภัสเองก็คงไม่หันมารักผม ใช่ไหมล่ะ?”

นภัสสรอ้าปาก ตั้งท่าจะเถียง แต่กุนทรแตะนิ้วชิดปากนุ่มเอาไว้ ไม่ให้พูด

“ผมกับนายภูรู้จักกันมานานมากนะภัส ตั้งแต่สมัยเรียนมหา’ลัย ผมเคยเห็นลวดลายจีบผู้หญิงของมัน รู้ว่าเสน่ห์นายภูมีมากแค่ไหน บอกตามตรงผมยังไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนที่นายภูตั้งใจเอาอกเอาใจแล้วจะใจแข็งอยู่ได้ แต่ทำไมภัสไม่รักล่ะ?”

นภัสสรตั้งท่าจะพูดอีก แต่กุนทรสั่นหน้าห้าม พูดต่อเสียเอง

“ที่ภัสไม่รักนายภู ก็เพราะภัสไม่เคยได้รับความรักความเอาใจใส่ ปีกว่าที่ผมอยู่จันทร์ฉาย ภัสคิดว่าผมไม่เห็นงั้นหรือที่นายภูปล่อยปละละเลยคู่หมั้นที่กำลังแต่งงานกันแค่ไหน ทั้งที่มันมีเวลาเหลือเฟือสำหรับเอาอกเอาใจคู่ควงรายวัน อันที่จริง ผมอยากจะคิดด้วยซ้ำไป ว่านายภูจงใจทำให้ภัสไม่รักมันด้วยเหตุผลบางอย่าง”

นภัสสรมองเขาตาโต

กุนทรยิ้มอ่อนโยน