บทที่1

“เราจะพักกันที่นี่สักคืน พรุ่งนี้ค่อยออกแต่เช้า”

เสียงชายหนุ่มบอกมา หลังจากประตูห้องพักบนชั้นสองของโรงแรมเล็กๆ อยู่ลึกเข้ามาจากถนนใหญ่ร่วมสองกิโลเมตร ปิดลง

กุนทร วรนิพิฐ ไม่เคยคิดมาก่อน ว่าเขาจะต้องมาแย่งชิงผู้หญิงของใคร โดยเฉพาะผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าเป็นคู่หมั้นของเพื่อนที่รู้จักกันมานานหลายปี

ทุกอย่างอยู่เหนือความตั้งใจ โดยที่เขาไม่สามารถเลี่ยงสถานการณ์นี้ได้ เมื่อเขากับฝ่ายหญิงมีใจตรงกัน

ความรักที่เกิดขึ้น ถูกเพาะบ่มมาจากความเห็นใจเป็นปฐม

เขาอาจจะยังไม่ตัดสินใจเด็ดขาด ถ้าเพียงแต่จะไม่เผลอใจลืมตัวสร้างความสัมพันธ์ทางกายซ้อนขึ้นมา หลังจากความผูกพันทางใจทวีเกลียวกระชับ

การพาหนีก็ไม่ใช่ทางเลือกที่เขาเต็มใจทำ

ลำพังตัวเขาคงเดินเข้าไปพูดกับภูณฤทธิ์อย่างลูกผู้ชาย

แต่เพราะเห็นแก่สาวคนรัก ที่ดูจะกลัวคู่หมั้นเอามากๆ แค่เขาบอกว่าจะเผชิญหน้ากับคู่หมั้นของหล่อนอย่างลูกผู้ชาย นภัสสรก็ถึงกับหน้าซีด ตัวสั่น ร้องเสียงแหลมผิดปกติวิสัยจากที่เคยพูดจานิ่มนวลอ่อนหวาน

“ไม่นะคะ! ถ้าคุณไปบอกว่าเรามีอะไรกัน พี่ภูเอาตายแน่ พี่ภูอาจจะใจกว้างในเรื่องอื่น แต่ภัสไม่คิดว่าจะรวมถึงเรื่องนี้”

“ไม่บอกแล้วจะให้ผมทำยังไง”

“ภัสจะหนีไปกับคุณค่ะ เราจะไปให้ไกล....”

“ภัสจ๋า ฟังผมก่อน เราหนีไม่ได้ ถึงหนีก็หนีไม่ได้ตลอดไปภัสก็รู้”

เขาพยายามจะให้เหตุผลอย่างใจเย็น แต่นภัสสรไม่ฟังเสียง

“ไม่รู้ล่ะ ถ้าภัสรู้ว่าคุณเอาเรื่องของเราไปบอกพี่ภู ภัสจะฆ่าตัวตาย!”

“ไปกันใหญ่แล้ว นายภูเป็นคนมีเหตุผลจะต้อง....”

“ไม่ค่ะไม่! พี่ภูอาจจะมีเหตุผลในทุกเรื่อง แต่ไม่ใช่เรื่องถูกคู่หมั้นทรยศแน่ๆ”

“ทำไมภัสถึงมั่นใจนัก”

“เพราะว่าพี่ภูเคยเจอการทรยศมาแล้วนะสิคะ”

“เมื่อไหร่กัน ทำไมผมไม่เคยรู้เรื่องนี้ ผมกับนายภูรู้จักกันมานานแล้วนะ เกือบสิบปี ถึงเราจะแยกย้ายกันไปหลังเรียนจบก็ยังติดต่อกันทางโทรศัพท์เป็นระยะ กระทั่งปีที่แล้ว นายภูรู้ว่าผมกำลังเบื่องานที่ทำอยู่เลยชวนผมมาช่วยงานที่ไร่ยังไงล่ะ”

“คุณจะรู้ได้ยังไงละคะ ภัสไม่คิดว่าพี่ภูจะเอาเรื่องนี้ไปพูดแม้แต่กับเพื่อนสนิท แล้วเรื่องมันก็เกิดขึ้นนานมาแล้วด้วย ภัสเองก็คงไม่รู้เรื่องด้วยซ้ำ ถ้าไม่บังเอิญแอบได้ยินผู้ใหญ่คุยกัน ตอนเกิดเรื่องภัสยังแบเบาะอยู่เลย”

“เกิดอะไรขึ้น?”

“คุณป้าพรรณราย...คุณแม่พี่ภูน่ะค่ะ คิดจะหลบหนีไปกับชู้ แต่คุณลุงภูมิ คุณพ่อพี่ภูเผอิญรู้เรื่องเข้าเสียก่อน ก็ให้คนงานไปเอาตัวผู้ชายมา เรียกคุณป้าพรรณรายมาด้วย ถามกันต่อหน้าคนที่คุณลุงเชิญมา มีคุณพ่อคุณแม่ภัส ผู้ใหญ่ที่คุณลุงให้ความนับถืออีกสองคน แล้วก็ญาติผู้ใหญ่ข้างฝ่ายคุณป้าพรรณราย...คุณป้ายอมรับแต่โดยดีว่ารักผู้ชายคนนั้นตั้งใจจะพากันแอบหลบหนีจากจันทร์ฉายเงียบๆ”

“แล้ว...”

“เท่าที่รู้ คุณลุงอึ้งไปครู่เดียว ก็บอกคุณแม่พี่ภูว่า ไม่ต้องหลบหนี ถ้าอยากไปก็เดินออกไปเลย แต่จะเอาอะไรไปไม่ได้แม้แต่ชิ้นเดียว...ไม่มีใครรู้ว่าพี่ภูแอบฟังอยู่หน้าห้อง เมื่อคุณป้าพรรณรายตัดสินใจจะไปกับคนที่คุณป้ารัก ที่เป็นแค่หัวหน้าคนงานในไร่ ตอนที่คุณป้าพรรณรายเดินออกจากห้องทำงานคุณลุง พี่ภูก็วิ่งเข้าหาแม่ ขอร้องไม่ให้คุณป้าไป”

“แต่คงไม่ได้ผลสินะ”

“ค่ะ...คุณป้าเลือกชายชู้แทนลูกกับสามีที่อยู่ด้วยกันมาเกือบสิบปี”

“ไปแล้วก็คงหายเงียบไปเลย”

“ไม่ใช่อย่างนั้นนะสิคะ คุณป้ากับผู้ชายคนนั้นถูกโจรดักปล้นและฆ่าตายระหว่างทางค่ะ”

เมื่อรับฟังเรื่องราวจบลง กันทรถึงกับอึ้ง

ภูณฤทธิ์ไม่เคยพูดถึงชีวิตช่วงวัยเยาว์ เท่าที่รู้จักกันมาก็ดูว่าชีวิตความสุขดี

“จากที่ภัสได้ยินผู้ใหญ่คุยกัน พี่ภูเป็นเด็กร่าเริง ซุกซน แต่หลังจากเกิดเรื่อง ก็กลายเป็นเด็กช่างคิด ค่อนข้างเงียบขรึม ยิ่งหลังจากคุณลุงเสียชีวิต ช่วงปีแรกพี่ภูแทบไม่พูดกับใครเกินจำเป็นด้วยซ้ำ”

“แต่นายภูที่ผมรู้จักไม่ใช่คนเงียบขรึมนะ” อดแย้งไม่ได้ “กับพวกสาวๆ ด้วยแล้ว ภัสก็รู้ว่านายภูเป็นยังไง”

“”ค่ะ ภัสรู้ พี่ภูไม่เคยปิดบังที่มีผู้หญิงมากมายแต่ไม่เคยรักใครสักคน แม้แต่กับภัสที่เป็นคู่หมั้น ภัสคิดด้วยซ้ำว่าพี่ภูจะไม่ยอมปล่อยใจรักผู้หญิงคนไหนตลอดชีวิตนี้ ไม่รัก ไม่ไว้ใจ เพราะอย่างนี้ภัสถึงกลัว ถ้ารู้ว่าเรามีอะไรกัน พี่ภูระเบิดแน่ คุณยังไม่รู้ว่าเวลาโกรธจัดพี่ภูทำได้แค่ไหน”

นภัสสรตัวสั่น

“ผมว่าภัสกลัวนายภูมากเกินไปแล้วล่ะ แทบจะเห็นนายภูเป็นยักษ์มารไปแล้ว ทั้งที่จริงนายภูไม่ได้ร้ายกาจขนาดนั้น อย่างเรื่องของเราถ้าผมไปพูดตรงๆอย่างลูกผู้ชาย...”

“ไม่! ไม่เด็ดขาด!”

ร่างบางผวาเข้ากอดเขา พูดเสียงละล่ำละลัก หน้าเผือดซีด ตาโตฉายแววตระหนก

“คุณต้องไม่พูดเรื่องของเรากับพี่ภู ถ้ารักภัสจริงก็พาภัสไปจากที่นี่เถอะ นะคะ...นะคะ คุณกุน อย่าให้ภัสต้องเผชิญหน้ากับพี่ภูเลย”

สบตาหวานฉายแวววิงวอนมีความตื่นกลัวปนอยู่ ก็รู้ว่าเขาไม่มีทางเลือก นี่คือที่มาของวันนี้ วันที่เขารู้ดีว่าทำไม่ถูกต้อง รู้ดีว่าได้ทิ้งเรื่องยุ่งๆ เข้าขั้นโกลาหลไว้ที่จันทร์ฉาย