บทที่ 2 ตอนที่ 1

หล่อนใช้เวลาตลอดทั้งวันในการพักผ่อนฟื้นตัว ย่ำค่ำนางได้ลุกอาบน้ำในอ่างไม้โปรยด้วยกลีบกุหลาบหลากสี ส่งกลิ่นหอมอบอวน สาวใช้สองคนให้ความสะดวกช่วยขัดสีฉวีวรรณอย่างดี อดที่จะแปลกใจไม่ได้ว่าที่นี่คือปราสาทต้องห้ามที่กล่าวขานกันว่าเสมือนขุมนรกโลกันต์จริงๆ น่ะหรือ

แต่ทำไมมันช่างแตกต่างจากคำร่ำลือได้ห่างไกลถึงเพียงนี้ ถ้าไม่เคยรู้เรื่องราวข่าวร้ายๆ มาก่อนหล่อนอดจะคิดไม่ได้ว่ามันคือสวรรค์ดาวดึงส์ชัดๆ

นอกจากตัวปราสาทที่เป็นสีดำ ประดับด้วยเครื่องตกแต่งด้วยสีดำเป็นส่วนใหญ่แล้ว นอกเหนือจากนั้นล้วนแล้วแต่เป็นความสวยงามวิจิตรตา รายละเอียดละเมียดละไมประหนึ่งเป็นพระราชวังสูงศักดิ์

"ท่านหญิง...ดื่มยาเสียท่านจะได้หลับสบาย พอฟื้นขึ้นมาท่านก็แข็งแรงขึ้นทันตาเห็นทีเดียว" อลิสกล่าวพร้อมรอยยิ้ม หล่อนไม่มีตรงไหนเลยที่บ่งบอกว่าเป็นแม่มดหมอผี จริตมารยาก็เฉกเช่นหญิงชาวบ้านทั่วๆ ไปแตกต่างตรงที่แลดูจะถูกอบรมมาเป็นอย่างดีเท่านั้น

"ขอบคุณท่านทั้งสองมากที่เป็นธุระดูแลข้า ทั้งที่..."

"อย่าคิดมากเลยค่ะท่านหญิง เพียงแค่นายท่านเอ่ยปากให้ท่านอยู่ที่นี่ก็ไม่มีอะไรต้องกลัวอีกแล้ว" สองนางยิ้มละไม พร้อมส่งถ้วยยาให้กับโรเซีย หล่อนยกดื่มครั้งเดียวเสร็จสิ้นและส่งคืนให้ หญิงรับใช้จึงลาออกไปจากห้อง หล่อนเพิ่งรู้ว่าคนต้องนอนเพียงลำพังในคราแรกนึกว่าจะมีคนมานอนเป็นเพื่อนด้วยเสียอีก

อาจเป็นเพราะอาการเจ็บไข้ดีขึ้นแล้วกระมัง...หญิงสาวทอดกายนอนดึงผ้าห่มผืนหนามาคลุมให้คลายความหนาวเหน็บ แม้ในห้องจะมีปล่องไฟคอยให้ไออุ่นแต่ด้วยด้านนอกหิมะยังตกหนัก อากาศเย็นยะเยือกจึงยังคงคลาคล่ำไม่เจือจาง

อาจด้วยฤทธิ์แห่งความอ่อนเพลีย...ด้วยต้องระหกระเหินหนีตายมาหลายวันพอได้ที่พักพิงอิงแอบให้อุ่นใจ นางจึงไม่อาจฝืนต่อนิทราอันเย้ายวนและเผลอไผลหลับไปในที่สุด