บทที่ 2 ตอนที่ 2

บางอย่างหนักอึ้ง...หล่อนสัมผัสได้ หายใจไม่ออกเหมือนกำลังจมลึกอยู่ใต้มหาสมุทรอันดำมืด ร่างเล็กพยายามดิ้นถีบดันควานหาช่วงชิงเอาลมหายใจกลับคืน แต่หล่อนไม่อาจทำสำเร็จ หล่อนกำลังฝันร้าย...

เด็กสาวพลิกดิ้นอย่างต้องการอิสรภาพ ความอึดอัดทำให้หล่อนที่ยังสิงสถิตอยู่ในนิทราต้องลืมตาตื่นในช่วงเวลาที่ทรมานนั้นคืบคลานเข้ามาเพียงไม่นาน ดวงตากลมสีเขียวอมเทาลืมตื่นเบิกโพลง หอบหายใจถี่ระรัว และยิ่งต้องตกใจเมื่อรับรู้ว่าแรงกดทับที่ทำให้รู้สึกเหมือนถูกถ่วงหน่วงเหนี่ยวนั้นแท้จริงเกิดจากใครบางคนทอดร่างอยู่บนตัวหล่อน

"กรี๊ด!!!" โรเซียร์ร้องลั่นด้วยความตื่นตระหนก หล่อนดิ้นสุดกำลังเมื่อสติหลุดพ้นจากนิทราตั้งแต่เสี้ยววินาทีแรก แต่ร่างใหญ่ทะมึนกลับจับของแขนขึงไว้กับที่นอน จนหล่อนทำได้เพียงแค่ขยับตัวเล็กน้อยเท่านั้น

"ช่วย...ช่วยข้าด้วย ใครก็ได้ช่วยข้าที!!"

"ไร้ประโยชน์ท่านหญิง...ใครมันจะคิดสั้นเช่นนั้น"

เสียงที่ได้ยินเท่าเอาร่างระหงชาวาบ...หล่อนจำได้ถนัดใจแม้จะเพิ่งได้ยินเป็นครั้งแรกเมื่อตอนกลางวันนี้...

"ลูซิเฟอร์...ท่าน"

พรึ่บ!! "ใช่แล้วข้าเอง หึ หึ" ลูฟผละห่างในท่านั่งคร่อมหล่อนเอาไว้ ปล่อยมือเล็กจากพันธนาการ มือข้างหนึ่งของเขากางออกและบังเกิดดวงไฟลุกโชนอยู่ตรงกลางฝ่ามือ ส่องสว่างมากพอให้มองเห็นทุกๆ อย่าง โรเซียร์ยิ่งผวาเมื่อสัมผัสได้ถึงอำนาจเหนือมวลมนุษย์ของเขา

"ท่าน...ท่านต้องการอะไรลูซิเฟอร์" หล่อนถามออกไปทั้งที่สัญชาตญาณบอกตนเองเป็นนัยๆ ไปแล้ว ร่างเล็กถอยร่นชิดหัวเตียงเมื่อได้รับอิสรภาพ สายตามองดวงไฟที่ลุกโชนจากมนต์ดำของเขา ลูฟแสยะยิ้ม...

"เจ้าช่างเป็นของขวัญชิ้นเลิศที่ท่านแม่ประทานมาให้ข้าโรส...บัดนี้ข้ารู้แล้วว่าเพราะเหตุไดเจ้าจึงฝ่าด่านเวทย์มนต์เข้ามาได้"

"ท่านพูดอะไร! ข้าไม่เข้าใจ"

"เจ้าเป็นคนสำคัญท่านหญิงน้อย แม้แต่องค์พระบิดาข้ายังต้องการ จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขารู้ว่าเจ้า...เป็นของข้า ผู้หญิงที่เขาทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ตัว ทำ...แม้กระทั่วฆ่าแกงประชาชนตาดำๆ" ลูฟเผยแผนการอันดำมืดที่หลบเร้นอยู่ในใจ

"ท่าน!...ข้าหลงคิดว่าท่านจะเป็นคนดีที่แท้ก็ไม่ได้ต่างจากคำร่ำลือแม้แต่น้อย"

"ข้าไม่ใช่คนโรสที่รัก...ข้าเป็นพ่อมด พ่อมดที่ใครๆ พากันเกลียดชังแม้แต่พ่อแท้ๆ เขาอยากกำจัดเลือดชั่วอย่างข้า ไม่ต้องการให้ข้ามีชีวิต" พรึ่บ! ดวงไฟลุกโชนนั้นดับพรึ่บ แต่เทียนไขทั่วทั้งห้องกลับจุดสว่างขึ้นมาแทน โรเซียร์กวาดสายตามองอย่างหวาดระแวง

หล่อนเห็นร่างใหญ่ถนัดตาขึ้น ผมดำยาวสยายของเขาแผ่คลุมเคลียไหล่มาถึงด้านหน้า ดวงตาสีน้ำเงินเข็มเมื่อตอนกลางวันบัดนี้กลายเป็นสีอำพัน ภายในตาดำที่เคยกลมกลับรียาวขวางเฉกเช่นดวงตาของแมว ใบหน้าของเขาดูเข้มมีมิติมากขึ้น

"..." โรเซียร์ปากคอสั่น หายใจหอบโหยรู้สึกถึงเหงื่อแห่งความกดดันผุดพรายทั่วตัวแม้อากาศจะยังหนาวเหน็บก็ตาม

"หากหญิงงามที่พระบิดาหมายใจอยากครอบครองต้องตกมาเป็นสมบัติของลูกแสนชังเช่นข้า...เจ้าคิดว่าเขาจะแค้นใจสักเพียงไดกัน" แววตานั้นมองดูน่ากลัวมากยิ่งขึ้นเมื่อมันฉายแววความเคืองแค้น

"ข้าไม่รู้...พระราชาอาจไม่ได้สนใจแม้แต่น้อย เพราะพระองค์มีหญิงงามนับหมื่นนับพันรอบกาย"

"แต่ข้ารู้นิสัยเขาดี หากเจ้าไม่สำคัญจริงๆ เขาคงไม่ลงทุนถึงขนาดฆ่าล้างครอบครัวเจ้าเพื่อช่วงชิงหรอก และเจ้า...ก็งามดุจเทพธิดาจริงๆ ไม่แปลกที่คนมักมากเช่นเขาจะต้องการครอบครองความงามที่เป็นหนึ่งในแผ่นดินนี้"

"แค่นี้เหรอ...ที่ท่านต้องการ แค่ได้เหนือเขาโดยการให้ข้าเป็นของท่าน"

ตุบ! ร่างใหญ่ขยับเข้าคร่อมประชิดใบหน้าห่างกันเพียงคืบ โรเซียร์สั่นผวา

"ข้า...เหนือกว่าเขาทุกอย่าง" ใบหน้าคมเข้มโน้มเข้าหาริมฝีปากซีดเซียว เขาประกบจูบหนักหน่วงตั้งแต่คราแรกสัมผัสหล่อนดิ้นหนีอีกครั้งเมื่อรู้สึกถึงการคุกคามอย่างแท้จริง

แต่แล้วเขาก็ผละห่าง...

"อย่ากลัวโรเซียร์...ข้าจะทำให้เจ้ารู้สึกดี ได้โปรดตอบแทนที่ช้าได้ให้ชีวิตใหม่แก่เจ้า"

"อือ!!..." โรเซียร์ไม่ได้มีโอกาสหนีห่าง เมื่อเขาเว้นช่วงเวลาเพียงชั่วเสี้ยววินาทีและประทับจุมพิตหล่อนอีกครั้ง ร่างใหญ่ประชิดแนบแน่นจนหล่อนแทบแหลกคาหัวเตียงแข็งกระด้าง ก่อนจะถูกลากให้เคลื่อนลงมานอนแผ่หลา ร่างใหญ่ทาบลงนัวเนียเริ่มสำรวจสรีระอันอรชร

สัมผัสหวามไหวล้ำลึกอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน เพราะถูกกันให้ห่างจากบุรุษเพศมาตลอด ควาใกล้ชิดแบบกลืนหายใจของกันและกันเช่นนี้มันทำให้หล่อนชา...ร้อนวูบวาบอย่างประหลาด